บทที่274 สับเปลี่ยน

หลิวย่าหนานดึงแขนของเฉินเกอ และมองไปที่เฉินเกอด้วย สีหน้าสับสน

สายตานี้ เย้ายวนเล็กน้อย

“หลิวย่าหนานเธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” เฉินเกอก็ตกใจเล็กน้อย

“ฉันมีธุระ อยากให้นายอยู่เป็นเพื่อน ได้ไหม?”

ในขณะที่พูดหลิวย่าหนาน ก็ขยับตัวเข้าใกล้เงินเกอ

เขาผลักเฉินเกอลงบนโซฟา

เขาถอดสายกระโปรงของตัวเอง และล้มลงไป

เฉินเกอกลืนน้ำลาย

บอกตามตรงหลิวย่าหนานก็สวยมาก ผิวขาวสดใส และหุ่น เซ็กซี่

เมื่อมันเป็นเช่นนี้ มันได้จุดไฟเสน่ห์หาที่ไม่ทันตั้งตัว

คอแห้งมาก

หลิวย่าหนานยังเริ่มต่อ กำลังจะเปิดเผยร่างกายส่วนบนของ

เธอ
ทันใดนั้นเอง!”

ประตูถูกเตะออก

ในเวลาเดียวกัน หลิวย่าหนานนอนอยู่บนเตียง คลุมตัวเอง ด้วยเสื้อผ้าและตะโกน

“แม่งเอ๋ย ถ่ายรูปไว้ ถ่ายให้หมดเลย!”

มีคนมาสองคน

หนึ่งคือหวังดังเป็นตากล้อง

อีกคนคือหวางจุ้นเชิง

“ช่วยฉัน พี่หุ้นเชิงช่วยฉันด้วย!

หลิวย่าหนานร้องไห้

“อย่ากลัว ย่าหนาน พวกเราอยู่ที่นี่ สัตว์เดรัจฉานตัวนี้ไม่ สามารถทำอะไรได้! คิดไม่ถึงว่า เฉินเกอคนนี้ปกติดูเหมือนคน ซื่อสัตย์

ที่แท้เหมือนสัตว์เดรัจฉาน แม้แต่เพื่อนร่วมชั้นเก่าของเขาก็ยัง คิดไม่ดี!

“ฉันไม่คิดเลยว่า วันนี้ฉันแค่อยากเลี้ยงข้าวเฉินเกอ และหลัง จากที่กินข้าวเสร็จ เขาก็บอกว่าอยากส่งฉันกลับ และเขาก็ทำ

………อย่างนี้กับฉัน นี้โชคดีที่พวกคุณมาทันเวลา หลิวย่าหนานร้องไห้
“อิ่ม ไม่ต้องกังวล เราบันทึกไว้หมดแล้ว ไปแจ้งตำรวจเลย!”

หวังดังหัวเราะเยาะ

ในใจคิดคราวนี้นายตายแน่

สำหรับเฉินเกอ พึ่งนึกได้

ที่แท้ โดนคนกลุ่มนี้ทำเรื่องบ้าๆบอๆ

ในความเป็นจริง เมื่อหลิวย่าหนานถอดเสื้อและเข้าหาตัวเขา เขาก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เนื่องจากวันนี้ตั้งแต่เริ่มแรก หลิวย่าหนาน กระตือรือร้นเกิน

กระตือรือร้นจนน่ากลัว

แต่ว่าเฉินเกอไม่คาดคิด หลิวย่าหนานจะให้เพื่อนร่วมชั้นคนนี้

เล่นมุกอย่างนี้

บ้าๆบอๆ?

หลิวย่าหนานฉันรู้จักเธอมาเจ็ดหรือแปดปีแล้ว

“เฉินเกอ นายจะทำอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้” หวางจุ้นเชิง พูด อย่างเย็นชา ในขณะนี้

“จะทำยังไงดี? ฮ่าฮ่า พวกนายซิควรพูดว่าจะเอายังไง? พวก นายต้องการให้ฉันทำอะไร?” เฉินเกอยิ้มจาง ๆ

“แม่งเอ๊ย ไอ้เด็กน้อยตอบได้ตรงประเด็นมาก!”
หวังดังหัวเราะเยาะ

“มันง่ายๆ นายลงนามในข้อตกลงการเปลี่ยนแปลง มอบ บริษัท ให้กับนายฟรีๆ นายเป็นผู้รับผิดชอบ ก็แค่นี้เอง!

หลังจากพูดจบ หวางหุ้นเชิง ก็เอาสัญญาออกมา เฉินเกอเข้าใจอย่างชัดเจน

ดูสัญญาและชื่อบริษัทด้านบนแล้ว

เป็นบริษัทมีปัญหาที่เขาขอให้หลี่เจิ้นถั่วช่วยตรวจสอบ

ดูเหมือนว่าการคาดเดาของฉันจะถูกต้อง หวางจุ้นเชิง มี ปัญหาจริงๆ และเขามีความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนกับบริษัทของเห

วินหยาง

สงสัยเรื่องถูกเปิดเผย ก็เลยต้องรีบหาแพะรับบาป ต้องเข้าใจว่านี่คือการวางแผนที่ต้องเห็นผล จากนั้นเมื่อเขาเซ็นชื่อลงไป เมื่อหลี่เจิ้นถั่วตรวจสอบออกมา ตัวเองจะกลายเป็นคนที่หักหลังบริษัท และคนที่โทร

แจ้งตำรวจก็คือตัวเขาเอง

นี่ต้องการจะสับเปลี่ยนใช่ไหม

เฉินเกอยิ้มจาง ๆ

คิดว่าพวกเขาคงไม่นึกไม่ฝัน บริษัทนี้เป็นของตัวเอง? ตอนนี้เขามองไปที่หลิวย่าหนาน และอยากเล่นสนุก “ย่าหนานเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นมัธยมต้นที่ดีต่อกัน และเป็นเพื่อนร่วมชั้น มัธยมปลาย ทําไมเธอถึงต้องทําอย่างนี้? ทําไมเธอกลายเป็น คนแบบนี้ได้อย่างไร?

“หึ! อย่ามาผูกมิตรกับฉัน ไอ้สารเลว คืนนี้ให้ยาจกอย่างนาย

ได้เปรียบ ฮ่าๆ ยังมี วันนี้ตอนที่นายแจกตัว มันเท่ห์มากเลย ตอนนั้นนายทำไมไม่คิดถึงมิตรภาพของเรา? มอบให้ฉันหนึ่ง ใบล่ะ?”

“สิ่งที่น่าโมโหที่สุดคือ นายช่างไม่รู้จักเจียมตัวเลย? การกระ ทำในวันนี้นายคิดว่าฉันชอบนายเหรอ? คิดว่า

ฉันอยากจะให้นายจริงๆเหรอ นายฝันไปเถอะ!” ตอนนี้ไม่ได้อัดวิดีโอแล้ว ดังนั้นหลิวย่าหนานจึงไม่แคร์อะไร

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเฉินเกอ

เพราะเธอรู้จักและเข้าใจเฉินเกอมาก และรู้ว่าเฉินเกอเป็นคน ยากจนที่ไม่มีเงินและภูมิหลัง ดังนั้น เมื่อใช้แผนการนี้

หลิวย่าหนานเลยไม่ค่อยกดดันเท่าไหร่

ไม่กลัวเลยสักนิด

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ดูเหมือนว่าฉันคิดมากเกินไปจริงๆ! เฉินเกอยิ้มแหย่ๆ

“แม้ว่าฉันจะไม่เชื่อ แต่ฉันก็รู้สึกจริงๆว่า วันนี้เธอเห็นแก่ มิตรภาพครั้งก่อนของเรา ถึงเลี้ยงข้าวฉัน ต่อไปเราจะยังคงเป็น
เพื่อนที่ดีต่อกัน เป็นอย่างนี้แล้ว ในอนาคตถ้าเธอมีปัญหา อะไร ฉันก็ไม่สามารถช่วยเธอได้!”

เฉินเกอพูด

ตั้งแต่เริ่มต้น โทรศัพท์มา เฉินเกอ รู้ว่า หลิวย่าหนานมีปัญหา บางอย่างที่ต้องทํา

แต่เมื่อพูดคุยเกี่ยวกับมิตรภาพก่อนหน้านี้ที่โต๊ะอาหาร เฉินเก อยังคงรู้สึกอบอุ่นในใจ

จากนั้นเขาเลยกลับบ้านพร้อมหลิวย่าหนาน

และยังแอบตัดสินใจว่า ถ้าหลิวย่าหนานประสบปัญหาใดๆ ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์จะไม่ดีเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็คงจะยื่นมือ

เข้า

ช่วย แต่ตอนนี้ หัวใจของเฉินเกอเย็นชา

เธอสามารถทําเรื่องอย่างนี้ได้

“ช่วยฉัน?นายเหรอ นายมีคุณสมบัติอะไรมาช่วยฉันได้ รีบเซ็น เร็ว อย่าบอกว่าไม่ดูแลนาย ฮี บริษัทนี้ยกให้นายเลย!

“ให้ฉันเซ็นต์ก็ได้ พรุ่งนี้นะ วันนี้ไม่ได้แน่นอน เพราะฉันไม่ได้ เอาบัตรประชาชนมา และฉันจำเลขบัตรประชาชนไม่ได้!”

เฉินเกอหาเหตุผลมาอ้าง

“บ้าเอ้ย แค่เลขบัตรประชาชนยังจำไม่ได้เหรอ?

หวางจุ้นเชิงด่า
แต่พอคิดได้ ก็หนีไม่พ้นอยู่แล้ว ในเมื่อวิดีโออยู่ในมือแล้ว

เซ็นชื่อพรุ่งนี้ก็ได้

“ได้ รอพรุ่งนี้ไปที่บริษัท นายก็เซ็นสัญญานี้ อีกอย่าง เรื่องนี้ นายห้ามไปบอกใคร ถ้าพูดออกไป เดียว ฉันจะโทรแจ้ง

ตำรวจทันที!!** ไม่รู้ว่าผิดถูกแต่มีหลักฐาน

หวางจุ้นเชิงพูด

“เอาล่ะถ้าอย่างนั้นก็พรุ่งนี้!

เฉินเกอพูด

ด้วยวิธีนี้ พวกเขาเลยยอมปล่อยเงินเกอ

หลังจากลงมาถึงชั้นล่าง เฉินเกอก็รีบโทรหาหลี่เจิ้งกั๋วทันที และเล่าเรื่องเหล่านี้ทั้งหมด เรื่องนี้

พูดตามตรง เฉินเกอไม่มีความสุข

รู้สึกเสียใจต่อการกระทำของหลิวย่าหนาน

การเป็นสายลับครั้งนี้ สามารถจับได้หนึ่งคน แน่นอนสามารถ ล่อออกมาได้อีกหลายคน

แต่ไม่คาดคิดว่าเรื่องนี้เพื่อนร่วมชั้นของเขาจะเกี่ยวข้องด้วย

รอจนถึงวันรุ่งขึ้น

เมื่อเฉินเกอมาถึงบริษัท พอนั่งลง
หวางหุ้นเชิงกับหลิวย่าหนาน ก็เข้ามา “เฉินเกอ มาหาพวกเราที่ห้องทํางาน!

หวางหุ้นเชิงขยิบตาให้เฉินเกอ เตือนเฉินเกอ ให้นำบัตรประชาชนมาด้วย “อ๋อออ ได้!”

เฉินเกอเดินตามพวกเขาไป หวังดังรออยู่ข้างในแล้ว

ออฟฟิตนี้เป็นห้องพิมพ์ และมักจะไม่มีใครอยู่

“รีบเซ็นชื่อ เซ็นเสร็จแล้วทำตามขั้นตอนอื่นๆ เร็วเข้า

หวางตุ้นเชิงดึงสัญญาออกและพูดว่า จากนั้น ก็เห็นเฉินกอนั่ง โดยนั่งไขว่ห้าง ทำเหมือนไม่อยาก เคลื่อนไหว

“แม่งเอ๊ย นั่งเหม่ออะไร รีบเซ็นเร็วเข้า!”หวางจุ้นเชิงเตือน

เฉินเกอมองไปที่นาฬิกาของเขา “รออีกหน่อย เดี๋ยวมาแล้ว ค่อยเซ็นด้วยกัน พอทำขั้นตอนต่อไปนายจะได้ไม่ต้องหาคนอื่น

“นาย หมายความว่าไง?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ