บทที่256 ร้าน โดนพังแล้ว

“รองผู้อำนวยการถาง คุณก็นะ รองผู้อำนวยการหลินเขาก็ อุตส่าห์มีความสุขทั้งที คุณก็อย่าไปกระทบเธอเลย เป้าหมาย ใหญ่ขนาดนั้น แม้แต่ท่านประธานก็ยากที่จะบรรลุได้ นับประสา อะไรกับรองผู้อำนวยการหลินล่ะ!

ผู้หญิงคนหนึ่งที่ใกล้ชิดสนิทสนมกับถังหรานพูดขึ้นด้วยท่าที หัวเราะเยาะในขณะนี้

ถังหรานพูดอย่างภาคภูมิใจ : “นั่นแหละ ฉันว่ารองผู้อำนวย การหลินก็คงไม่มีทักษะที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้!

หลินเสี่ยวเฟิงเพียงแค่ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ

ทันใดนั้นเอง

“ท่านประธาน! ”

“ท่านประธาน!”

ก็เห็นชายวัยกลางคนหนึ่งวิ่งจ๊อกกิ้งตลอดทางเข้าไปที่ห้อง สํานักงานด้วยเหงื่อท่วมตัว

พนักงานทุกคนต่างลุกขึ้นยืนและตะโกนว่า

“ท่านประธานจู มีเรื่องอะไรหรอ? ดูสิทำให้คุณร้อนซะ! ”

เนื่องจากเหตุผลของสามีถังหราน ดังนั้นเธออยู่ที่ท่านประธาน นี้ก็ถือว่ามีหน้ามีตาเช่นกัน
ไม่คิดว่า ท่าประธานที่สุภาพกับเธอมาตลอด ตอนนี้ไม่ได้ มองเธอเลย และยังทำเหมือนกับว่าไม่ได้ยินคําพูดของเธอ

และเดินตรงเข้าไปที่ตรงหน้าของหลินเสี่ยวเฟิง

“เสี่ยวหลิน ครั้งนี้คุณได้ทำงานอันใหญ่หลวงให้กับธนาคาร ของพวกเราด้วย และฉันก็ไม่รู้เลยว่าจะขอบคุณคุณอย่างไรดี

เห็นได้ชัดว่าท่านประธานจูรู้สึกตื่นเต้นมาก

“ท่านประธาน เป็นอะไรหรอ?” หลินเสี่ยวเฟิงนึกอะไรออก แล้ว แต่ก็ยังถาม

“ฮ่าฮ่า เมื่อก่อนบริษัทการค้าจินหลิงกรุ๊ป ไม่สิ ตอนนี้เป็นกลุ่ม ธุรกิจดรีมเมอร์ ฉันใฝ่ฝันที่อยากดึงและได้รับความร่วมมือจาก พวกเขา แต่ว่า ระดับของฉันไม่สามารถที่จะดึงความร่วมมือมา ได้เลย หรือแม้แต่บริษัทเล็ก ๆ ภายใต้การควบคุมของพวกเขาก็ ไม่สามารถที่จะดึงความร่วมมือมาได้!

“แต่ผลลัพธ์ก็คือ คุณใช้เพียงแค่ลมหายใจเดียวก็ได้รับความ ร่วมมือจากบริษัทย่อยกว่าสามสิบแห่งที่อยู่ภายใต้การควบคุม ของพวกเขา และความร่วมมือจากบริษัทอีกหกสิบกว่าแห่งที่พวก เขาจัดหาด้านเงินทุน และจำนวนนี้ก็ยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ฉัน…… ฉันไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรดีแล้ว? ”

ความตื่นเต้นของประธานสามารถจินตนาการได้เลย อย่าว่าแต่ประธานจูเลย แม้แต่หลินเสี่ยวเฟิงเองก็ตกใจเช่น กันในขณะนี้
เธอนึกว่าด้วยใบหน้าของเฉินเกอ จะมีเพียงแค่หนึ่งหรือสอง บริษัทเท่านั้น แต่กว่าสามสิบบริษัทที่เกี่ยวข้องกันโดยตรง และ บริษัท จัดหาเงินทุนมากกว่าหกสิบบริษัท

พระเจ้า!

ครั้งนี้ ตัวเองคงไม่ใช่แค่ดำรงตำแหน่งรองผู้อำนวยการง่าย แบบนี้แล้วมั้ง?

“ฮ่าฮ่า วันนี้ที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่อที่จะบอกกับคุณว่า พรุ่งนี้พวกเรา ก็จะเซ็นสัญญากับพวกเขาอย่างเป็นทางการแล้ว ดังนั้นคุณต้อง ไปพร้อมกับฉัน แต่ว่า ตำแหน่งรองผู้อำนวยการของคุณก็ไม่ ค่อยเหมาะสมมากนัก และฉันได้รายงานให้เบื้องบนแล้ว ตั้งแต่ วันนี้เป็นต้นไป เลื่อนขั้นให้คุณเตรียมเป็นรองประธาน เดือนหน้า เหล่าหลินก็จะเกษียณจากงานแล้ว คุณเติมเต็มแทน! ส่วน ตำแหน่งของผู้อำนวยการ เดือนหน้าก็ว่างออกมาแล้ว เอาอย่าง นี้ คุณทํางานพาร์ทไทม์ทั้งสองตำแหน่งไปก่อน ค่อนข้างเหนื่อย หน่อยนะ! ”

ประธานจูพูดขึ้นอีกครั้ง “เอาล่ะ คุณไปเขียนใบเลื่อนตำแหน่ง เถอะ ใบเลื่อนตำแหน่งของรองประธานและผู้อำนวยการ เดี๋ยว สักครู่ฉันจะเซ็นอนุมัติให้คุณ!

“ฉัน…ฉันรับทราบแล้วประธาน ขอบคุณที่คุณไว้วางใจ ฉัน! ” หลินเสี่ยวเฟิงตื่นเต้นจนร้องไห้ออกมา

หลังจากที่ประธานจูเดินจากไปแล้ว หลินเสี่ยวเฟิงก็ไม่รู้แล้วว่า ตัวเองนั้นควรจะทำอะไร
ปัง!

ในเวลานี้เอง แก้วน้ำของถังหรานก็ตกลงไปที่พื้นโดยตรงและ แตกเป็นเสี่ยงๆ

เธออึ้งไปแล้ว

“เป็นไปได้ไง? นี่มันเป็นไปได้อย่างไร?

เธอพึมพำด้วยความไม่เชื่อ คุณลองคิดสิ คู่ต่อสู้ในวาระของคุณคนหนึ่ง ที่คุณเหนือกว่า เขาทุกประการ

แต่สุดท้ายหลังจากที่ต่อสู้กันมานาน เขาไม่ใช่แค่เลื่อนขั้น แต่ เลื่อนแบบทะยานขึ้นโดยตรง และจู่ ๆเขาก็ไม่ได้อยู่ในตำแหน่ง เดียวกันกับคุณแล้ว ในใจของคุณมีความรู้สึกอย่างไร!

“ยินดีด้วยผู้อำนวยการหลิน อุ้ยไม่สิ ยินดีด้วยรองประธาน

หลิน! ”

ผู้คนในสำนักงาน ทุกคนต่างก็ยกมือขึ้นมาปรบมือดังๆ ให้เธอ ส่วนหลินเสี่ยวเฟิง ก็มองไปที่การแสดงของถังหรานแล้วยิ้ม อย่างมีชัยชนะ

หลังจากนั้นก็ได้หมายเลขโทรศัพท์หมายเลขหนึ่ง ในเวลาต่อ มาและโทรออกไปโดยเร็วที่สุด

“เฉินเกอ เรื่องนี้ต้องขอบคุณคุณมากจริง ๆ เพื่อนของคุณ นเก๋คนนั้นช่างยอดเยี่ยมมากเหลือเกิน! ตอนนี้ฉันได้เลื่อนขั้นเป็นรองประธานแล้ว เฉินเกอ รอให้คุณมีเวลาว่างแล้ว ฉันกับส ในเชิญชวนคุณทานข้าวอีกมือหนึ่ง คุณต้องมาให้ได้นะเงิน เกอ! ”

หลินเสี่ยวเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังมาก เพื่อที่จะให้ใครบางคน ได้ยิน

“ได้ครับคุณน้าหลิน!

เฉินเกอที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์พยักหน้าตอบรับ หลังจากพูดได้ไม่กี่คำ หลินเสี่ยวเฟิงก็วางสายโทรศัพท์

“คุณ……คุณ โทรศัพท์หาใคร? คุณบอกว่าใครช่วยคุณ?

ถังหรานถามด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

“เฉินเกอไง คุณคุ้นเคยมากกว่าฉันนี้ ทุกคนรู้ไหมว่าเฉินเกอ คือใคร? ก็คือชายหนุ่มคนที่พวกเราพูดถึงเมื่อวันคนที่ถอน เงินสด600,000หยวน เขาคนนั้นแหละ ตอนนี้เป็นเพื่อนที่ดีของ ลูกสาวฉัน และเขาก็ดีกับลูกสาวฉันมาก!

ทุกคนในสำนักงานต่างก็คุ้นเคยเขา ดังนั้นหลินเสี่ยวเฟิงจึง พูดออกมาอย่างไม่ลังเล

“ว้าว! นี่มันลูกเขย ในอุดมคติเลย! ”

ทุกคนกล่าวอย่างอิจฉา

“คุณ….คุณพูดไร้สาระ เฉินเกอเขามีความสามารถขนาดนี้ได้ อย่างไร? คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระ! ”
ถังหรานตะโกนพูด

คําพูดเหล่านี้ ราวกับว่าเป็นหนามแหลมทิ่มแทงใจของเธอที ละนิดๆ

“ฮ่าฮ่า ถือว่าฉันพูดไร้สาระ ได้ได้ได้ ฉันพูดไร้สาระพอใจหรือ

ยัง! ”

หลินเสี่ยวเฟิงยิ้มอย่างมีความสุข

ส่วนถังหราน นั่นรู้สึกมีจุกเสียดแน่นอยู่ในใจของเธอเยอะมาก

อายุเธอก็ราว ๆสี่สิบแล้ว เมื่อเห็นว่าชื่อเสียงถูกคู่แข่งแย่งไป หมด อีกทั้งยังเป็นเงินเกอที่ตัวเองมองว่าเป็นเหมือนหมาข้าง

ถนนที่ไม่มีเจ้าของเป็นคนให้เธอ ความสํานึกผิดกับความเสียใจและความอิจฉารวมกัน จน

ทําให้เธอนั้นร้องไห้ออกมา

พูดถึงเฉินเกอ

ในขณะนี้เฉินเกอได้อยู่ที่โรงแรมแล้ว และเขาก็ได้รับสาย

โทรศัพท์สายหนึ่ง

ซึ่งหลี่เจิ้นกั๋วเป็นคนโทรเข้ามา

“คุณชายเฉิน ฉันมีเรื่องอยู่สองเรื่องจะบอกกับคุณ! ”

หลี่เจิ้นถั่วกล่าว

“ประธานหลี่ เชิญพูด! ”
“เรื่องที่หนึ่ง ก็คือเรื่องความคืบหน้าของหยกของคุณ ฉบู่เหล่า คนนั้นได้ค้นคว้าข้อมูลอะไรบางอย่างออกมาแล้ว และฉันก็ช่วย หาปรามาจารย์หลายท่านจากหลายๆ ที่มาช่วยเขายืนยันขั้น สุดท้ายแล้ว และเชื่อว่าผลจะออกมาในอีกสองถึงสามวันนี้ สําหรับผลที่คาดเดาในปัจจุบันคือ แหล่งที่มาของวัสดุหยกนั้นมา จากทางตะวันตกเฉียงใต้ ”

หลี่เจิ้นถั่วกล่าว

“ทางตะวันตกเฉียงใต้หรอ…….ได้ ถ้าอย่างนั้นก็รอผลสุดท้าย เถอะ แล้วเรื่องที่สองล่ะ?”

เมื่อเดินเกอได้ยินว่าเรื่องมีความคืบหน้า เขาก็ค่อนข้างรู้สึกว่า มีความสุข

“เรื่องที่สอง คืออยากจะถามคุณว่าคืนนี้คุณว่างหรือเปล่า เหอะๆ การลงทุนในอำเภอผิงอันของพวกเราครั้งนี้ รวมไปถึง การพัฒนาขนาดใหญ่ในเมืองจีนหลัง ผู้นำทุกคนต่างให้ความ สำคัญมาก และจะมาตรวจสอบในตอนบ่ายของวันนี้ คืนนี้ฉัน เลยจัดงานเลี้ยงต้อนรับ และถ้าคุณสามารถมาได้ ก็แสดงให้เห็น ชัดว่าพวกเรามีความเคารพต่อผู้นำด้วย!

“อ๋อๆ บุคคลที่มานั้นมีใครบ้าง? ฉันมีเวลาว่างอยู่

เฉินเกอถาม

“หัวหน้าตำรวจหวงเหวยหมิน, รองหัวหน้า แห่งเมืองจีน หลัง, และหัวหน้า ในอำเภอผิงอัน, ต่างมากันทั้งหมด!
“มีอธิบดีหวงเหวยหมิ่น รวมไปถึงหัวหน้า และรอง และก็มี ผู้ระดับใหญ่ของอำเภอฝั่งอัน มากันทั้งหมด

“ได้ เดี๋ยวคืนนี้ฉันไปเช้าหน่อย! ”

เฉินเกอกล่าว

เขามองไปที่นาฬิกาตอนนี้ก็เกือบสี่โมงเย็นแล้ว จากนั้นเขาก็ไปเตรียมตัวเพื่อที่จะไปให้ถึงล่วงหน้าก่อน และในขณะนี้เอง เฉินเกอก็นึกขึ้นได้ว่า คืนนี้นัดทานอาหาร เย็นกับเสี้ยวไว้

ไปไม่ได้แล้ว ต้องโทรศัพท์บอกกับเขาสักค่า แต่ทำไมโทรศัพท์ไปหาเสี้ยวแล้วแต่ก็ไม่ใครรับสายสักคน เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า?

จากนั้นเฉินเกอกโทรศัพท์ไปหาซูถึง

ครั้งนี้หลังจากติดต่อไปสองสาย ซูถึงก็รับโทรศัพท์

แต่หลังจากที่เขารับสายโทรศัพท์แล้ว เฉินเกอก็รู้สึกมีอะไร

บางอย่างผิดปกติ

เพราะว่าทางด้านของลี่เสี้ยวนั้นวุ่นวัยและเสียงดังมาก ราวกับ

ว่ามีคนกำลังตะโกนด่าอยู่

และก็ยังมีเสียงตะโกนด่าของเสี้ยวผ่านเข้ามาเป็นครั้งคราว อีกด้วย
ส่วนชูถึงที่กำลังพูดอยู่นั้น เธอก็มีความกังวลอยู่เล็กน้อย

“เฉินเกอ! ”

“ซูถิง เป็นอะไร? ทางนั้นมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?

ซูถึงหยุดชั่วคราวแล้วพูดว่า : “คือเสี้ยวเอง พอดีมีคนมาฟัง ร้านของเรา และสี่เสี้ยวกำลังจะต่อสู้กับพวกเขา ตอนนี้คนพวกนี้ ยังอยู่ที่ร้านอยู่เลย!

“ต๊ะ? “เฉินเกอกระโดดขึ้นมาจากโซฟา

“รอก่อน ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ