บทที่ 237 งานวันเกิดคุณหนูหลิน

“คุณเฉิน?”

ผู้หญิงคนหนึ่งอายุราวๆยี่สิบสี่ยี่สิบห้าปีได้เดินเข้ามา มองเฉินหลินแล้วพูดอย่างเคารพ แต่เฉินหลินที่เห็นเธอนั้น แกล้งทำเป็นไม่รู้จัก เธอคือใคร?

นี่มันผู้จัดการหวางเสี่ยวจางที่เช่ารถคันนั้นให้กับเธอนี่นา

“อ้อๆ คุณมีธุระอะไรมั้ย? หากมีธุระอะไร รอให้ฉันกลับไปค่อย ก่อนค่อยคุยวีแชทกับคุณ! ตอนนี้ฉันไม่สะดวก!”

สีหน้าขอเฉินหลิน ซีดขาวสลับกันไป

โอ้มายก๊อต ทำไมบังเอิญแบบนี้

อยู่ๆก็ได้มาเจอกับผู้จัดการเช่ารถที่นี่

เดี๋ยวความต้องแตกแน่เลย ตัวเองเพิ่งจะคืนดีกับถึงห้าวเอง

“ไม่เป็นไรค่ะคุณเฉิน ฉันคุยกับคุณแค่แป๊บเดียวเอง ตอนที่ คุณเช่ารถคนนี้นั้น ตอนนั้นฉันไม่ทันสังเกตเรื่องเวลา เขียนเวลาที่ ส่งคืนรถคือพรุ่งนี้ ทางเราบันทึกผิดพลาดไป ที่จริงคุณต้องส่งรถ คันนี้คืนวันนี้ในเวลาสี่โมงเย็น เพราะเวลาห้าโมงเย็นทางเราต้อง คืนรถให้กับลูกค้า! ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่ง เป็นความผิดพลาดของทางเราเอง! เดิมทีอีกสักพักฉันก็เตรียมที่จะโทรหาคนแล้ว!”

หวางเสี่ยวจางยิ้มๆ

จากนั้นเธอก็โบกมือให้เฉินหลินแล้วจากไป

what?

แต่ติ่งห้าวและหลี่ซื้อหานขณะที่ได้ยินคำพูดนี้ต่างเอ๋อไปทันที

“เฉินหลินเช่ารถ? นี่มันยังไงกันแน่?

ตึงห้าวยังตอบสนองไม่ทัน

“อ๋? ฉัน……..ฉันก็ไม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน!

เฉินหลินไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว

ทั้งหมดเป็นเรื่องหลอกลวง

” ฉันรู้แล้ว เฉินหลิน รถคันนี้เป็นรถที่เธอเช่ามาใช่มั้ย? เธอ จงใจเช่ามาหลอกถึงห้าว? ต้องเป็นแบบนี้แน่เลย!”

หลี่ซื่อหานกล่าว

ถึงห้าวมองไปยังเฉินหลิน “หลินหลินที่ซื้อหานพูดจริงมั้ย?”

เฉินหลินไม่รู้จะตอบยังไง

พะวงหน้าพะวงหลัง ตัดสินใจไม่ได้สักที แล้วก็เห็นเฉินเกอเข้าห้องน้ำกลับมาพอดี ทันใดนั้น เฉินหลินก็มีแผนผุดขึ้นมาในใจ
หันหลังและวิ่งไปทางเฉินเกอ “เฉินเกอ นายมานี่ ฉันมีเรื่องจะบอกนาย!”

เฉินหลินคว้าแขนของเฉินเกอไว้ พูดอย่างเบาๆ: “จบเห่แล้ว เรื่องเช่ารถถูกดึงห้าวรู้เข้าแล้ว ตอนนี้นายช่วยรับเรื่องนี้แทนฉัน หน่อยนะ นายก็บอกว่าเป็นรถที่นายเช่ามาเอง นายหลอกฉัน นายพูดแบบนี้ได้มั้ย? ขอร้องนายล่ะ ช่วยฉันอีกครั้งนะ!”

เฉินเกอก็อึ้งไป นี่มันยังไงเนี่ย?

และตอนนี้ ถึงห้าวและหลี่ซื้อหานได้เดินมาทางเฉินเกอแล้ว

“เฉินเกอไอ้คนสารเลว!!!! นายกล้าหลอกฉันแบบนี้หรอ? รถ นายเช่ามา แล้วเอามาจีบฉันใช่มั้ย? นี่มันไม่ใช่รถของนายสัก หน่อย!”

เฉินหลินโวยวายทันควัน

เรื่องมันยังไงกันเนี่ย? รถคันนี้มันเป็นรถฉันไง?

เฉินเกอพูดขึ้น

“ฮม เฉินเกอไม่ต้องปากแข็งแล้ว ดูไม่ออกเลยจริงๆ นายถึง ทุเรศได้แบบนี้ ใช้วิธีนี้มาหลอกเฉินหลิน และเฉินหลินก็เกือบจะ เป็นของนายแล้ว แน่นอน มันก็เกือบทำให้ฉันต้องเลิกกับซื้อหาน จริงๆแล้วด้วย!”

ถึงห้าวยิ้มแล้วพูดอย่างดูถูก

“ตอนนี้นายรู้แล้วใช่มั้ย ใครที่ดีกับนายจริงๆ ผู้หญิงบางคนเห็นคนอื่นมีเงิน ก็ไปติดพันคนอื่น สุดท้ายก็โดนคนอื่นหลอก ตอนนี้นายมองเห็นชัดเจนหรือยัง?” หลี่ซื้อหานมองไปที่ตึงห้าว แล้วพูด

“ติงห้าวเมื่อกี้นายเพิ่งพูดเองว่านายจะดีกับฉัน

เฉินหลินพูดอย่างร้องไห้

ฮี หลินหลิน ฉันขอเตือนเธอให้มีสติหน่อย เพราะไอ้คนนอก คอกคนนี้แท้ๆ วันนี้เกือบทำให้ฉันต้องเลิกกับซื้อหาน มันช่าง เหลือเกินจริงๆ เดิมทีพวกเรานัดกันจะไปร่วมงานปาร์ตี้วันเกิด ของคุณหนูหลิน ทำให้เราทะเลาะกันเกือบต้องแยกย้ายเสียแล้ว ช่างเหลือเกินจริงๆ

ถึงห้าวเหลือบมองเฉินหลินและเฉินเกอแวบหนึ่งแล้ว ก็จูงมือ ของ หลี่ซื้อหานเดินเข้าไปในโรงแรมจินหลิง

วันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของคุณหนูหลิน ยิ่งห้าวได้มาถึงก่อน แล้ว ยังไม่ถึงเวลา ก็เลยไปนั่งดื่มกาแฟที่ร้านกาแฟ

สุดท้ายก็มาเจอการแสดงที่หลอกลวงแบบนี้ เฮ้ย!

สำหรับเฉินหลินที่อยู่กับฐานะอย่างเฉินเกอ คุณค่าของ เฉิน หลินก็ลดลงตามไปด้วย

“เออ เฉินเกอ นายถูกหวยไม่ใช่หรอ? ฮ่าๆๆ ทำไมไม่เข้าไปนั่ง ในโรงแรมจินหลิงล่ะ? พวกเรามีตั๋วอยู่!”

ตึงห้าวเยาะเย้ยเฉินเกอแล้ว ก็ได้พาหลี่ซือหานเดินจากไป อย่างอารมณ์ดี
เฉินหลินได้นั่งลงกับพื้น ร้องไห้ทันที

“โอ้ คุณชายเฉิน! ทำไมอยู่ที่นี่ได้?”

จู่ๆเวลานี้ มีเสียงหนึ่งได้ดังขึ้นมา

จากนั้นก็มองเห็นชายคนวัยกลางคนคนหนึ่งใส่ชุดสูทรองเท้า หนังเดินมาทางเฉินเกอ

“คุณคือ?”

เฉินเกอรู้สึกคุ้นหน้าไม่น้อย แต่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นใคร

“เห่อๆ คุณชายเฉิน คุณไม่รู้จักผมก็เป็นเรื่องปกติ แต่ผมรู้จัก คุณ ครั้งก่อนที่อำเภอผิงอันงานเลี้ยงต้อนรับคุณ ผมก็อยู่ในงาน นั้น ตอนนั้นผมก็ถูกความโดดเด่นของคุณดึงดูดเข้าแล้ว ผมชื่อ หวังเป่า เป็นคนที่ประธานหลีรับเข้ามาทำงาน เป็นผู้จัดการฝ่าย วางแผน วันนี้คุณก็มาร่วมงานของคุณหนูหลินหรอครับ?”

ชายวัยกลางคนถูมือและยิ้มอย่างประหม่า

และเฉินหลินนั้น ก็ไม่ร้องไห้แล้ว ตอนนี้กำลังตั้งใจมองภาพที่ อยู่ตรงหน้า

รวมทั้งคนที่กำลังจะเดินเข้าโรงแรมอย่างยิ่งห้าวและหลี่ซื้อ หานต่างมึนงงไปเล็กน้อย

“อ้อๆ สวัสดีครับ ผู้จัดการหวัง ทำไมงานเลี้ยงวันเกิดนี้คุณถึง ได้เป็นคนคิดแผนงานล่ะ?”

เฉินเกอรู้สึกจับต้นชนปลายไม่ถูก คุณหนูหลินคนไหนกัน?
ทําไมถึงต้องให้คนในบริษัทวางแผนจัดงานให้

“เห่อๆ แน่นอนครับ ก็วันนี้เป็นงานวันเกิดของคุณหนูหลิน เป็นคนของบริษัททั้งนั้น ผมต้องช่วยวางแผนงานอยู่แล้ว วันนี้คน ของถนนการค้าจินหลิงต่างก็มาที่นี่กัน เพราะครึ่งปีหลังเรา ทั้งหมดก็ต้องไปย้ายไปถนนการค้าเขาหยุนเหมิงแล้วไม่ใช่หรอ ดังนั้น ก็ถือเป็นงานเลี้ยงที่มาสังสรรค์กัน!

หวังเปาอธิบาย

“ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง!

ใจของเฉินเกอรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก

หลินยีกับตัวเองก็ถือได้ว่าเป็นเพื่อนกัน ทำไมงานเลี้ยงวัน เกิดครั้งนี้ถึงไม่เชิญตัวเองล่ะ?

“ผู้จัดการหวัง คุณรู้จักเฉินเกอหรอ?”

เฉินหลินที่ตาปรือก็ได้พูดขึ้น

ตอนนี้เธอกำลังมองสายตาของตึงห้าว

รู้สึกเหมือนตัวเองหน้ากลับมาได้อีกครั้ง

หรือเป็นเพราะว่าเพื่อนรักอย่างเหว่ยเฉววางแผนช่วยเหลือ

ถึงอย่างไรเหว่ยเฉวก็มองดูอยู่ไม่ไกลจากแถวนี้ เพียงแต่ไม่ได้ ออกหน้าเท่านั้นเอง

ยิ่งคิด เฉินหลินก็รู้สึกว่าต้องใช่แน่ๆเลย
“ผมรู้จักคุณชายเงินอย่างแน่นอน ถึงแม้ผมจะจ่คุณชายเฉิน ไม่ได้ ก็ต้องจํารถของคุณชายเฉินได้อยู่แล้ว ฮ่าๆ

ผู้จัดการหวังชี้ไปที่รถเบนซ์จิ๊บ

ดีงาม!

เฉินหลินคิดในใจ เป็นเพื่อนรักของเธอที่ออกโรงช่วยเหลือ

นี่เอง

เป็นคนที่หามาจากที่ไหนกัน ยอดเยี่ยมทีเดียว! และเฉินเกอนั้น เมื่อกี้เพิ่งจะโดนติงห้าวและหลี่ซื่อหานเยาะ เย้ยไป

หากตัวเองไปเสียตอนนี้ ข้อแรกเฉินหลินก็คงจะลำบาก

อีกข้อก็คือในใจของตัวเองก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน

ในใจคิดว่าเมื่อมาทันงานวันเกิดของหลินแล้ว ตัวเองก็ต้อง เข้าไปดูหน่อย พร้อมกับตบหน้าของตึงห้าวสักครั้ง เขาจะได้ไม่ ต้องมาโอ้อวดอีกต่อไป!

แล้วเขาก็พูดกับผู้จัดการหวัง ผู้จัดการหวัง งั้นคุณช่วยเอาตัว เข้าให้ผมสักสองใบ วันนี้ผมไม่ได้พกมาด้วย!

“อา? ได้ครับได้ครับคุณชายเฉิน

ผู้จัดการหวังพยักหน้าทันที

และเฉินหลินกำลังพยายามส่งสัญญาณให้เฉินเกอ พอ ประมาณก็ได้พอแล้ว อันนี้คืองานวันเกิดของคุณหนูหลิน คนที่หามาแสดงจะมีตัวได้อย่างไรกัน

เพียงแต่ว่าตอนนี้เห็นผู้จัดการหวังหยิบตัวออกมานั้น เฉินหลิน ตกใจทันที

ตึงห้าวและหลี่ซือหานต่างก็ตกใจ

และเฉินเกอก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก กอดเฉินหลินเข้ามาใน อ้อมอก โดยตรง “ไปกันเถอะ วันนี้พี่จะพาเธอไปร่วมงานวันเกิด เอง!”

เฉินหลินนั้น ทันทีที่ถูกเฉินเกือกอดเข้าในไปอก ก็มึนงงเล็ก น้อย ก็ได้กอดเอวของเฉินเกอไว้

อยู่ภายใต้สายตาที่อิจฉาของตึงห้าว เดินเข้าไปในโรงแรม “เห้ย เฉินเกอทำถึงได้มีหน้ามีตาขนาดนี้วะ?” ถึงห้าวพูดในใจอย่างอิจฉาอยู่

แต่ก็ได้เดินตามเข้าไปในงาน….……….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ