บทที่ 226 ผู้อำนวยการโรงพยาบาลมาแล้ว

เหวินหยางกำลังขอความช่วยเหลือจากพี่จิน

ก็ไม่รู้ว่าพูดอะไรบ้าง เมื่อเห็นพวกเจียงเฉาจึงเข้ามา สี่เหวิน หยางก็ได้วางสายโทรศัพท์

“เหวินหยาง ขอโทษนะ เป็นความผิดของฉันทั้งหมด!

เจียงเฉิงพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“พูดอะไรกัน เฉวง ฉันคาดคิดไม่ถึงเลยว่าคนคนนั้นจะกล้า ลงมือโดยไม่ถามอะไรสักคำ วางใจได้เลย พ่อของฉันกำลัง จัดการพวกมัน! ใช่แล้ว เรื่องของคุณฉันก็ได้คุยกับพ่อฉันแล้ว!

เหวินหยางพูดด้วยอย่างเคียดแค้น

เจียงเฉว่ฉิงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้น โทรศัพท์มือ ถือของเธอก็ดังขึ้น

หยิบขึ้นมาแล้วกดรับสาย

ตอบอืมๆสองครั้งก็วางสายทิ้ง

“แย่แล้วๆ เมื่อกี้คือผู้จัดการของเราได้แจ้งกับฉันว่า ฉันถูกไล่ ออกแล้ว!”

เจียงเฉฉิงพูดอย่างหมดแรง

ถูกไล่ออกมีความหมายว่ายังไง นั่นก็คือบริษัทย่อยและบริษัทการลงทุนจำนวนมากที่อยู่ในเครือของบริษัทตรีมเมอร์อินเวิร์สเม นท์กรุ๊ป ตัวเองไม่สามารถเข้าไปได้ทั้งหมด

โอกาสที่ดียิ่งนัก หายไปแบบนี้เลยหรือไง?

“อะไรนะ? ถูกไล่ออกแล้ว?

สี่เหวินหยางก็คาดคิดไม่ถึง ที่จริงแล้ว ตัวเองต้องการแสดง ความสามารถของตัวเองต่อหน้าเจียงเฉวง

ทำให้ผู้หญิงคนนี้ ชื่นชอบและตกหลุมรักตัวเอง

แต่ว่านะ ถูกทุบตีก่อน ไม่สามารถจัดการเรื่องของ เจียงเฉวง สำเร็จ ตอนนี้ยิ่งเลย ทำให้เจียงเฉาจึงถูกไล่ออกจากบริษัท โดยตรง

“เฮ้อ เหวินหยาง แล้วตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี? เห็นได้ชัด ว่าต่อไปทางนั้นก็ยังจะรังควาน เฉวง อีกแน่!”

หวังรุ่ยถามอย่างสอดรู้สอดเห็น

“ม อย่าลืมว่ายังมีพ่อของ พี่เหวินหยาง ยังไงก็มีพลัง มากกว่ารองผู้จัดการคนนั้นแน่นอน!! มีคนพูดวิเคราะห์

โทรศัพท์มือถือของ สี่เหวินหยางก็ดังขึ้นในเวลานี้ เขารีบหยิบขึ้นมารับสาย

“พ่อ สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง? พ่อพูดอะไรนะ? ให้ตายเถอะ! ฉันเข้าใจแล้ว แล้วเรื่องของฉันจะทำยังไง? ได้ครับพ่อ ฉันเข้าใจ แล้ว!”
หลังจากวางสายโทรศัพท์ โทรศัพท์มือถือของสี่เหวินหยางยัง เอาไว้ไม่แน่น แล้วตกลงบนเตียง

“เหวินหยาง เกิดอะไรขึ้น?

เจียงเฉวงถาม

“ฉันก็แย่แล้ว คนที่มีฉัน คือผู้บริหารจากสำนักงานใหญ่ พ่อ ของฉันมีเส้นสายของพี่จีน แต่ พี่จนเป็นแค่คนขับรถเท่านั้น ไม่มี หน้ามีตาเท่าผู้บริหารคนนั้น และผู้บริหารคนนั้น เมื่อก่อนได้ติด ตามจ้าวจื่อซิ่ง คนสนิทที่โปรดปรานของประธานจ้าว พี่จีนก็ไม่ กล้ายุ่งแล้ว ตอนนี้พ่อของฉันกำลังขอร้องเขา คืนนี้ให้ฉันไป ขอโทษรองผู้จัดการคนนั้น!

เหวินหยางปาดเหงื่อที่แตกออกบนหน้าผาก

หัวใจของเจียงเฉิงก็หดหูไปครึ่งหนึ่ง ถ้าเป็นเช่นนี้ ตอนนี้เหวินหยางลำพังตัวเอง ยังคุ้มครองยาก

เลย

“เห้ย! เฉวง ความหมายของพ่อฉันก็คือ เราไม่ควรใจร้อน ขนาดนั้น คนที่ชื่อจ้าวไป รังแกคุณที่บริษัท คุณสามารถไปร้อง เรียนกับผู้บริหารโดยตรง ถ้าผู้บริหารรับรู้ จะต้องจัดการกับเขา อย่างเคร่งครัดแน่นอน! ตอนนี้ดีเลย ทําเรื่องเกินความจำเป็น ฉันสร้างปัญหาขึ้น คุณก็ตกงานด้วย!”

น้ำเสียงของ สี่เหวินหยางตอนนี้ถ่อมตัวไม่น้อย และเมื่อได้ฟัง คำพูดเหล่านี้ เจียงเฉาจึงรู้สึกว่า มีใครเคยพูดประโยคเดียวกันกับตัวเอง

เลยจ้องมองเฉินเกอที่อยู่หน้าประตูในทันที เฉินเกอเคยบอก กับตัวเองในห้องน้ำไม่ใช่หรือ

ตอนนั้นตัวเองแค่คิดว่า เงินเกอไม่มีประสบการณ์ทางสังคม

ยังได้ค่าเขาอีกด้วย

สรุปแล้ว สิ่งที่เขาพูด คือวิธีแก้ปัญหาที่ถูกต้อง

ไม่อย่างนั้น คงจะไม่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

แต่ละคนรวมตัวกันในโรงพยาบาล เพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับ แผนรับมือ ที่จริงก็ไม่ใช่แผนรับมือ แค่ปลอบใจซึ่งกันและกัน เท่านั้น

ในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือขอ เจียงเฉางก็ดังขึ้นอีกครั้ง

หลังจากที่เธอรับสาย

เป็นเสียงตอบ อืมๆ สองคำเหมือนกัน แต่ในครั้งนี้ ดวงตาของเจียงเฉวง กลับเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ

ถึงตอนสุดท้าย ยิ่งไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ หลังจากที่วางสาย ทุกคนก็ถูกดึงดูดความสนใจ

“เฉวฉิง มีอะไรหรือ?”

เจียงเฉฉิง พูดด้วยความสับสนงุนงง “ฉันก็ไม่เข้าใจ ท่าน ประธานในบริษัทของฉัน ได้โทรหาฉันด้วยตัวเอง เขาบอกว่าให้ ฉันกลับไปทำงาน ยังให้ฉันเข้าฝ่ายบุคลากร จะฝึกฝนพัฒนาเป็นพนักงานกองหนุน และยังขอโทษกับฉัน สำหรับเรื่องของจ้าวไม่ ด้วย ยังบอกอีกว่า จ้าวถูกไล่ออกจากบริษัทแล้ว! และยัง บอกด้วยว่า เรื่องเหล่านี้ เป็นความหมายของผู้บริหาร

ทุกคนก็มึนงงเช่นกัน

ให้ตายเถอะ! จุดเปลี่ยนนี้เร็วเกินไปจริงๆเลย

“เฉวง ฉันรู้สึกว่า ในเรื่องนี้ ต้องมีคนช่วยคุณแน่นอน ไม่เช่น นั้นคงไม่ต้องแม้แต่ท่านประธานยังต้องออกหน้า เพราะถ้าแค่ ตรวจพบว่าคุณถูกรังแกจริงๆ ได้รับความไม่เป็นธรรม ท่าน ประธานก็ไม่ต้องโทรหาคุณเพื่อขอโทษด้วยตัวเอง!

“ใช่เลย ยังบอกอีกว่านี่คือความหมายของผู้บริหาร ถ้าอย่าง นั้นต้องมีคนใช้พลังเส้นสายแน่นอน!!

พวก หวังรุ่ย พูดขึ้น

“อืมๆ ฉันก็รู้สึกอย่างนั้น พวกคุณรู้ไหม ว่าจะกลายเป็น พนักงานกองหนุนของบริษัท มันยากมากจริงๆ แต่ว่าใครจะมี ความสามารถที่จะทำให้ผู้บริหารได้ออกหน้าให้นะ?”

เจียงเฉวง บีบนวดระหว่างคิ้วเบาๆ

ทันใดนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้นในทันที จับจ้องไปบนตัวเฉินเกออ ย่างแน่วแน่

“เฉินเกอ!”

เจียงเฉว่ฉิง ลุกขึ้นยืน
“ห้า เงินเกอ?”

พวกหวังรุ่ย ก็มองเฉินเกอด้วยความประหลาดใจ เงินเทอไม่คาดคิดว่า เจียงเฉว่ฉิง จะคิดว่าเป็นตัวเองได้เร็ว ขนาดนี้

เป็นตามความจริง เมื่อกระหว่างที่พวกเขาคุณกัน เฉินเกอ ออกไปคุยโทรศัพท์ สั่งให้หลี่เจิ้นถั่วจัดการเรื่องนี้

แต่ไม่คาดว่า จะถูกเจียงเฉางเตาได้เร็วขนาดนี้

“เฉินเกอ คือนาย!”

เจียงเฉาง เดินไปหาเงินเกอ “นายรู้ไหม เป็นคำพูดหนึ่งของ คุณที่เตือนฉัน เมื่อกี้ตอนอยู่ระหว่างทาง นายบอกว่าอย่าดูถูกคน รอบข้างของคุณ เพราะบางครั้งสุดท้ายที่ช่วยคุณ ก็อาจจะเป็น คนที่คุณดูถูก คนนี้!”

“ฉันคิดว่าฉันรู้แล้วว่าคนที่ช่วยฉันคือใคร! เฉินเกอ ขอบคุณที่ เตือนฉัน!!

เจียงเฉาง ขอบคุณเฉินเทออย่างจริงจัง

จากนั้นก็พูดว่า “ตอนที่ฉันเข้าบริษัทใหม่ รองผู้จัดการฝ่าย บุคคล ที่รับผิดชอบสัมภาษณ์ฉันคนนั้น เป็นผู้จัดการที่อายุค่อน ข้างน้อย เขานั้น ทำงานขยันมาก แม้ว่าทุกครั้งที่พบกัน เขาก็แค่ พยักหน้าทักทายกับฉันอย่างง่ายๆ แต่พวกคุณรู้ไหม ที่จริงเขา แอบช่วยฉันหลายครั้ง!”
“ในตอนแรก ฉันคิดว่าเขาเป็นคนซื่อสัตย์และสงบเสงี่ยม รู้ เพียงแค่ตั้งใจทำงานอย่างเดียว แต่มาคิดดูตอนนี้ เขาอาจจะ เป็นคนประเภทที่ถ่อมตัว หรูหรา และตัวยังมีความรู้ความ สามารถ เป็นไปได้มากที่เขาจะเป็นคนช่วยฉัน เพราะเมื่อวานซืน ฉันยังได้ยินเพื่อนร่วมงานเรา ตัวตนที่แท้จริงของเขานะ! อาจจะ ไม่ธรรมดา!

เจียงเฉว่ฉิงพูดขึ้น

แต่เธอก็ไม่แน่ใจนัก จึงหาเพื่อนร่วมงานหญิงที่ความสัมพันธ์ ค่อนข้างมายืนยันทันที

“ฮัลโหล เสี่ยวคุณยังจำรองผู้จัดการฝ่ายบุคคลคนนั้นได้ไหม เมื่อก่อนพวกคุณเคยพูดว่าเขาคือหลานของใคร? เป็นหลายของ ผู้บริหารระดับสูงในบริษัทจริงๆ หรือ? ได้ๆ ฉันเข้าใจแล้ว ไม่มี อะไรๆ คุณไม่ทำงานของคุณเถอะ!!

หลังจากที่เจียงเฉว่ฉิง พูดจบ ตื่นเต้นจนมีน้ำตาประกายใน ดวงตาแล้ว

“เฉวง คุณแน่ใจหรือว่าเป็นเขา? เขาชอบคุณหรือเปล่า? หวังรุ่ยพูดอย่างรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย อิจฉาอย่างอธิบายไม่ถูก

“ฉันไม่รู้ว่าเขาชอบฉันหรือเปล่า แต่เขาแอบช่วยฉันหลายครั้ง ฉันจําได้หมด ครั้งนี้ฉันโดนไล่ออก เขาต้องรู้ในเวลาแรกแน่นอน รอไปทำงานพรุ่งนี้ ฉันจะถามเขา

“อ๊าก! ฉันอิจฉาพวกคุณจริงๆเลย หมิงเจมี เขาช่วยเหลือตอนนี้ได้กลายเป็นหมอเต็มตัวแล้ว เฉวง มีเหวินหยางและ รองผู้จัดการคนนั้นคอยช่วย ส่วนขอทานเธอมีทายาทเศรษฐี คอยช่วยเหลือ มีแต่ฉัน โดดเดี่ยวเดียวดายตัวลำพัง!

หวังรุ่ยชำเลืองไปที่ผ้าเหงอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างอิจฉาในเวลา

ลี่หมิงเฉวยิ้มแห้งๆแล้วพูดปลอบด้วย “พอแล้ว หวังรุ่ย เธอ อย่าพูดแบบนี้ ตาเหิงก็ดีมากเช่นกัน!

“ใช่แล้ว เฉินเกอ คุณว่างอยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์ สามารถไป เอาน้ำร้อนมาหน่อยไหม?”

ลี่หมิงเฉว่ พูดขึ้น

“หา? ที่นี่ใครไม่ว่างบ้าง?

เฉินเกอพูดในใจ

แต่ก็ยังคงก้าวไปอยู่ดี

“คุณหมอ ผู้อำนวยการกับรองผู้อำนวยการ พวกเขากำลัง เดินมาหาห้องผู้ป่วยทางนี้แล้ว!”

“หา? ผู้อำนวยการมาแล้ว?” ลี่หมิงเฉาตกตะลึง

เหวินหยางที่อยู่ข้างๆ ก็ตกใจเช่นกัน อาจเป็นเพราะว่าผู้ อำนวยการได้ยินว่าฉันเข้าโรงพยาบาล เลยเข้ามาเยี่ยมฉัน เฉ วง คุณรีบพยุงฉันได้ขึ้น ผู้อำนวยการกับพ่อของฉันรู้จักกัน ฉัน ไม่อาจเสียมารยาทได้
สี่เหวินหยางกำลังโกรธที่ตัวเองถูกรองผู้จัดการคนนั้นของ เจียงเฉิง แย่งซีน

เมื่อได้ยินว่าผู้อำนวยการมาเยี่ยมตัวเอง ก็ตื่นเต้นอีกครั้งใน ทันที

ภายใต้การพยุงของ เจียงเฉวง ได้ยืนขึ้น โดยตรง สุดท้ายแล้วกลับเผชิญหน้ากับผู้อำนวยการโดยตรง “คุณเฉิน คุณทําอะไร!?”

สำหรับเงินเกอนั้น เมื่อเห็นว่ามีคนมากขึ้นเรื่อยๆ ก็ไม่อยาก อยู่ต่อแล้วจึงเอากระบอกน้ำไปตักน้ำ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ