บทที่ 219 ความเข้าใจผิดที่ได้รับการอธิบาย

“อืม ทำไมเป็นมหานที่รัก คนที่เขารักที่สุดไม่ใช่คือฉินหยา หรอกหรือ ดูสิว่าเธอเป็นใครกันแน่”

น้องสาวของจ้าวถงถงจึงได้กดรับสายทันที

ฉินหยาที่อยู่ข้าง ๆ ไม่ทันระวัง และสุดท้ายน้องสาวของจ้าว ถงถงก็ได้คุยกับปลายสายเรียบร้อยแล้ว

“จะทําอะไรหรอ เธอเป็นใคร”

น้องสาวของจ้าวถงถงพูด

“อะไร อะไรกัน เธอเป็นแฟของเฉินเกอหรอ เธอพูดอะไรของ เธอนั่น”

น้องสาวของจ้าวถงถงได้ฟังดังนั้น ถึงกับตะลึง

จากนั้นก็มองที่ฉินหยาแล้วพูดขึ้นว่า “พี่ฉินหยา ผู้หญิงคนนี้ บอกว่าเธอเป็นแฟนของเฉินเกอ”

“พอแล้วหลิงเฟย รีบเอาโทรศัพท์มาให้ฉัน

ฉินหยาแย่งเอาโทรศัพท์กลับมา แล้วไม่ได้พูดอะไร กดวาง สายเลยทันที

ซูมหานเป็นใคร ฉินหยานั้นก็รู้ ซึ่งก็คือแฟนที่อยู่แดนไกลของ

เฉินเกอนั่นเอง
ฉินหยาเองก็รู้สึกอยากรู้

แต่ในสถานการณ์ตอนนี้ไม่เหมาะที่จะพูดอะไร

“หลิงเฟย เมื่อสักครู่ผู้หญิงในสายเธอพูดอะไรบ้าง”

ในเวลานั้นจ้าวถงถงขมวดคิ้วแล้วถามขึ้น

“อืม ถามว่าฉันคือใคร เธอบอกว่าเธอเป็นแฟนของเงินเกอ แล้วยังถามหาเงินเกออีก”

หลิงเฟยราวกับพบว่า เรื่องนี้มันต้องมีอะไรแน่ ๆ

“งั้นฉินหยา ผู้หญิงคนนี้เธอรู้จักไหม

จ้าวถงถงก็ได้ถามขึ้นอีกครั้ง

แม่งเซี่ย เฉินเกอได้เสียวหยาเป็นแฟนแล้ว ยังกล้าจะมีกอีก หรอ ไม่เจียมเนื้อเจียมตัวเลยจริง ๆ

“พวกเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน มา ๆ ๆ กินผลไม้

ในขณะนั้น ก็ได้ถือผลไม้ที่ล้างเสร็จเข้ามา

“อืม กินไม่ลงหรอก เฉินเกอ มหาน เป็นใคร นายควรจะ อธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจนก่อนนะ”

จ้าวถงถงได้แบ่งโทรศัพท์จากมือของน้องสาวของตัวเองไป แล้วมองที่เฉิน กอด้วยความโมโห ตอนนั้นเป็นเกอเองก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร แน่นอนว่าเธอเป็นแฟนของตัวเอง
“คิดไม่ถึงเลยว่า นายจะเป็นผู้ชายที่เลวขนาดนี้ พี่ฉินหยาช่าง ตาถั่วจริง ๆ”

หลังเฟยค่า

พอแล้ว ๆ พวกเธอหยุดด่าเขาได้แล้ว เรื่องนี้ฉันรู้ไอ้หยา ฉัน จะบอกให้กับพวกเธอรู้นะ ฉันกับเฉินเกอไม่ได้เป็นอะไรกัน

ฉินหยาแสดงต่อไปคงไม่ได้แล้ว จึงได้บอกความจริงออกมา “อะไรนะ ไม่ได้เป็นอะไรกันหรอ ถ้าไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วเสียว หยาเธอจะอยู่กับเขาทำไมกัน

จ้าวถุงถุงถามขึ้นด้วยความตกใจ

“ไอหย่า ที่เป็นแบบนี้คนถึงได้สงสัยเอาได้ไง ฉันเลยขอให้เป็น เกอช่วยหน่อย หลอกพ่อของฉัน ไม่อย่างนั้น พ่อของฉันคงจะ บังคับให้ฉันแต่งงานแน่

ฉินหยาจึงได้ตัดสินใจพูดความจริงออกมาจนหมด

“อ๋อ ทําเอาฉันตกใจไปหมด ฉันยังคิดว่าเธอกับเฉินเกอจะเป็น แฟนกันเสียอีก กว่า มันเป็นไปไม่ได้หรอก อีกอย่างเฉินเกอ วันนี้ ฉันก็เพิ่งจะรู้จักกับเขาจริง ๆ ในเมื่อเขามีแฟนแล้ว แล้วทำไมยัง ดีกับเธอขนาดนี้ แล้วยังมอบของแพง ๆ ให้กับเธออีก

จ้าวถุงถึงมองเฉินเกอด้วยสีหน้าที่นิ่ง ๆ

ผู้หญิง ข้อเดียวที่เหมือนกันคือ การเกลียดผู้ชายที่หลายใจ และเห็นได้ชัดว่า ตอนนี้เฉินเกอเองก็โดนจัดให้อยู่ในหมวด
“พอแล้วถงถง เมื่อสักครู่ไม่ใช่ว่าแม่ของเธอโทรมาบอกให้ เธอรีบกลับบ้านหรอ เรื่องนี้เธอช่วยฉันเก็บเป็นความลับก็พอแล้ว และมันไม่เกี่ยวกับเฉินเกอหรอก”

ฉินหยาพูดกับจ้าวถงถง

อย่างดีก็ทำให้เธอนั่นกลับไป

หลังจากที่พวกเธอกลับไป ในห้องก็เหลือแค่เฉินเกอและฉินห ยาสองคน

จากนั้นเดินเกอรีบอธิบายให้กับซูมหานฟังในทันที เมื่ออธิบายเสร็จเรียบร้อยแล้ว ซูมู่หานเองไม่ได้รู้สึกโกรธแต่

อย่างใดแล้ว

เพราะเฉินเกอก็คงคิดไม่ถึงว่า ขายบ้าหลิงเฟยนั้นจะกล้ากด รับสายโทรศัพท์ของเขาได้

นี่มันช่างน่าอึดอัดจริง ๆ

“เฉินเกอ นายนั่งลงก่อน ฉันอยากจะถามนายสักเรื่องหน่อย

ส่วนฉินหยา ในเวลานี้มองเฉินเกอด้วยสายตาที่แปลก ๆ ไป

“เธอถามสิ”

“นายชอบซูมู่หานจริง ๆ หรือ

ฉินหยาถาม
“อืม ๆ แน่นอน ”

เบเกอตอบ

ฉินหยาสูดลมหายใจเข้ายาว ๆ แล้วพูดต่อว่า “ในเมื่อเป็น อย่างนี้แล้ว แล้วทำไมนายต้องมอบของขวัญแพง ๆ ให้แก่ฉัน ด้วย และตอนที่ฉันรู้ว่านั่นคือสิ่งที่มีค่าของครอบครัวนาย ฉันเอง ก็รู้ประทับใจมาก

“เพราะว่าฉันไม่เคยมีความรักมาก่อน ถึงแม้ว่าจะมีผู้ชาย จํานวนมากมอบของมีค่ราคาแพง ๆ ให้แก่ฉันเยอะ แต่ว่าใจ ของฉัน กลับคิดว่าของเหล่านั้นจากพวกเขาก็เป็นแค่ของธรรมดา แต่ใจของฉันกับคิดว่าของที่นายมอบให้ฉันนั้น มันพิเศษกว่าใคร

ฉินหยากำลังพยายามที่จะทดสอบใจของเฉินเกอ และก็ไม่รู้ว่าทำไม ไป ๆ มา ๆ ก็ชอบเขาเข้าแล้ว

เธอคิดว่า แฟนของเขาที่อยู่ที่อื่นนั้น มันไม่ใช่อุปสรรคสำหรับ เธอที่จะจีบเฉินเกอ แต่ตอนนี้ฉินหยาดูออกแล้วว่า เฉินเทอนั้น แคร์ความรู้สึกของผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหน

และเฉินเกอเอง ก็คงจะรู้สึกผิดต่อเธอ

หากจะพูดไปแล้ว กําไลหยกชิ้นนั้นทุกคนต่างก็มองออกว่า ไม่ใช่ของมีค่าของเงินเกอหรอก

เพียงแต่ตอนนั้นเหตุการณ์มันเกิดขึ้นที่โรงเรียน เฉินเกอเองก็ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรได้ เพราะกลัวว่าตัวตนที่แท้จริงของตัวเองจะถูกเปิดเผย

และเพราะว่าเงินเกอคิดว่า ไม่ว่าอย่างไร ในสายตาของจ้าว ถงถงและฉินหยากับคนอื่น ๆ แล้วตัวเองก็เป็นแค่คนจน ๆ คน หนึ่งที่ไม่มีอะไรเลย

แล้วพวกเธอจะชอบตัวเองได้อย่างไรกัน

อีกอย่างก็คิดว่าหลังจากที่เรื่องนั้นได้ผ่านไป ต่อไปก็คงจะไม่

ได้ติดต่อกันอีกแล้ว

แต่ก็กลับคิดไม่ถึงว่า ต่อมา จะได้เกิดเรื่องราวมากมายตาม มา

ในเมื่อเรื่องมันมาถึงวันนี้แล้ว และก็ทําให้ฉินหยานั้นเกิด

ความเข้าใจผิด

เงินเกอเองก็ไม่อยากที่จะปิดบังต่อไปแล้ว เพราะตัวตัวตนของ ตัวเองนั้น หากจะปิดบังฉินหยาคงไม่มีประโยชน์อะไร

เฉินเกอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดขึ้นว่า

“ฉินหยาที่จริงแล้ว เรื่องมันเป็นแบบนี้ ฉันหลอกเธอ ฉันให้ กําไลหยกเมฆมังกรราคาสองแสนหยวนกับเธอนั้น มันไม่ได้เป็น ไปตามที่จ้าวถงถงนั้นได้คาดการณ์เอาไว้หรอก เพราะมันไม่ใช่ มรดกที่ตกทอดมา แต่ว่ามันเป็นของที่ฉันซื้อมาเอง และฉันก็ไม่ ได้ว่าจะตั้งใจให้กับเธอหรอกนะ เพียงแค่อยากจะชดใช้ให้กับ ด้วยการเอากําไลหยกส่งกลับไป

“เพียงแต่แค่ในเวลานั้นฉันตัดสินใจพลาดไป
เมื่อเงินเกอพูดจบก็เดินกลับเข้าห้องของตัวเอง แล้วก็หยิบ กําไลหยกออกมาให้ฉินหยา

เพื่อจะยืนยันว่าที่ตัวเองพูดนั้นเป็นความจริง

ส่วนฉินหยานั้น กกัดที่ริมฝีปากของตัวเองเบาๆ จากนั้นก็พยัก หน้าอย่างผืน ๆ

“เฮอะ ๆ ฉันว่าแล้ว จะมีผู้ชายที่ไหนจะโง่ได้ขนาดนี้ ถึงแม้จะ ชอบเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งก็เถอะ ก็คงไม่เอามรดกของตระกูลยก ให้เธอหรอก ดูเหมือนว่าฉันคงคิดมากไปเองแล้วแหละ

เงินเทอก้มหน้าลง เรื่องนี้เมื่อพูดออกมาแล้วก็รู้สึกดีเหมือนกัน

มะ

“เฉินเกองั้น ฉันจะไม่รบกวนนายแล้ว เมื่อครู่ฉันคิดได้ว่า หาก ฉันจะตามนายอยู่อย่างนี้ นายยิ่งจะมีเรื่องวุ่นวายเพิ่มมากขึ้น อีก อย่าง ฉันเองก็ไม่ควรที่จะทำให้พ่อของฉันรู้สึกเป็นห่วงจนเกินไป เยวถึงแม้นว่าเขาจะมีจุดบกพร่องมากมาย แต่ว่าเขาดีกับฉัน

มาก ๆ ฉันตัดสินใจแล้วว่า ฉันจะกลับไป เมื่อพูดจบ ฉินหยาก็ลุกขึ้น เก็บข้าวของ

ดูเหมือนว่า ฉินหยาคงอยากจะกลับไปบ้านเพื่อนแต่งงานกับ เยวแล้ว

ถึงแม้ว่าในใจยังไม่ค่อยจะแฮปปี้เท่าไร

แต่ว่าตัวเองจะพูดอะไรได้ เพราะตัวเองก็มีมหานอยู่แล้ว ทั้งคน แล้วทำไมยังต้องสานความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่นอีก ดังนั้น ก็เลยไม่ได้ห้ามเธอเอาไว้แต่อย่างใด

จากนั้น เงินเทอก็ได้ งฉินหยากลับไป

และก็คิดว่าเรื่องนี้ เมื่อเดินทางมาถึงตรงนี้แล้วมันคงจบลง แล้ว ดังนั้น จึงเปลี่ยนประเด็นไปสนใจกับการลงทุนในอำเภอฝั่งอัน

วันนี้ ฉันเกอทันใดก็ได้รับสายกับอีกสายหนึ่ง……..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ