บทที่ 217 อาหารชุดที่แพงที่สุด

“อืม เฉินเกอได้ที่นั่งแล้วก็ไม่รู้จักไปยืนรอรับที่หน้าประตูนะ จ้าวถงถงและฉินหยาเดินมาถึงเงินเกม แล้วก็บ่นพิมพ์

เงินเกือวางโทรศัพท์ลง และก็ยิ้มอ่อน ๆ เมื่อสักครู่เขามัวแต่ดู รายงานการลงทุนในอำเภอผิงอันของหลี่เฉินกั๋วที่ได้ส่งมาให้ตัว เองดู

และซูลี่และคนอื่น ๆ ถึงกับอึ้งไปเลย

“อะไร อะไรกัน คนพวกนี้คือเพื่อนของเฉินเกอหรอกหรือ โดยเฉพาะเซา ที่กำลังยืนถือโทรศัพท์ยืนตาค้างอยู่

ที่เมื่อครู่คนเหล่านั้นไม่ได้สนใจตัวเองเลย และคิดไม่ถึงว่า พวกเธอจะรู้จักกับเฉินเกอ เห้ย ครั้งนี้มันช่างเป็นการหักหน้าของ เชาเป็นอย่างมาก จนเขาเองก็รับไม่ได้

“อะไรนะ เฉินเกอ นายรู้จักกับคนโต๊ะนั้นหรอ

ฉินหยาเองก็ได้นั่งข้าง ๆ กับเฉินเกอ ในขณะนั้น ฉินหยาเห็น สายตาของทุกคู่ของคนที่โต๊ะนั้นมองมายังเฉินเกอ จากนั้น เธอก็ ถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ฮ่า ๆ เฉินเกอ เพื่อนของนายมาแล้ว จะไม่แนะนำให้รู้จัก หน่อยหรอ เมื่อครู่ที่เข้าไปแซว พวกเธอก็ไม่สนใจด้วยซ้ำ

เขาในเวลานั้น ได้แต่ยิ้มอย่างยิ่ง ๆ
เขาเพิ่งจะรู้ว่า คงน่าจะใช่ที่เมื่อครู่เฉินเกอทำเป็นไม่สนใจพวก เธอ เพื่อที่จะให้ตัวเองนั้นหน้าแตก

จากนั้น ก็เลยทักทายพวกเธอไปใหม่ “สาว ๆ ครับเป็นไงบ้าง ครับ ผมเป็นเพื่อนมัธยมของเฉินเกอ วันนี้บังเอิญแล้วที่จะได้รู้จัก กับสาว ๆ ทุกคน เยอะ ๆ เฉินเดอ นี่นายทำไม่ถูกนะ สาว ๆ ก็มา ถึงกันหมดแล้ว ทำไมยังไม่รีบสั่งอาหารอีก หรือว่าอยากจะให้ พวกเธอหิวหรอ นายไม่เป็นห่วงพวกเธอหน่อยหรอ”

ลี่เขาต้องการที่จะกู้ศักดิ์ศรีตัวเองกลับคืนมา จึงได้มานั่งร่วม โตะกับเงินเกอ

ตั้งใจแสดงให้เหมือนกับตัวเองนั้นเก่ง ดูมีความสามารถ เพื่อ ที่จะได้โชว์ให้แก่สาว ๆ ได้เห็น

“ใช่แล้ว พวกเขาคือเพื่อนมัธยมของฉัน วันนี้ก็ช่างบังเอิญจริง

เฉินเกอพูดขึ้นนิ่ง ๆ

“งั้นก็ดีเลย ในเมื่อเป็นเพื่อนกัน นายคงต้องแนะนำให้รู้จัก หน่อยแล้ว ฉันเป็นแฟนนายนะ แม้แต่เพื่อนสมัยมัธยมของนายก จะไม่แนะนำให้รู้จักหน่อยหรอ มันจะดูไม่ดีนะ”

ฉินหยาพูดขึ้น

เธอเองคิดว่า เพื่อนของเฉินเกอก็คือเพื่อนของเธอด้วย

ถึงแม้เธอกับเงินกอนั้นจะไม่ใช่แฟนกันจริง ๆ ก็เถอะ แต่ว่า ฉินหยานั้นก็มีความคิดแบบนั้นอยู่จริง ๆ
และฉินหยาเมื่อพูดแบบนี้ออกมา

ทําเอาคนข้าง ๆ ต่างก็ตะลึงไปตาม ๆ กัน อะไร อะไรกัน สาวสวยคนนี้เป็นแฟนของเฉินเกอจริงหรือ ผู้ชายพวกนั้นต่างก็รู้สึกอิจฉาเงินเกือ แล้วตัวเองเป็นใคร

ล้วนแต่มีวิสาหกิจในประเทศ ประกันสังคมห้ากองทุนและ กองทุนที่อยู่อาศัยหนึ่งกองทุน, มีบ้านมีรถ

แล้วเงินเกอล่ะ

เป็นแค่ไอ้คนจน ๆ กระจอก ๆ คนหนึ่ง ตอนนี้พวกเขาบางคนก็ยังไม่มีแฟนด้วยซ้ำ แต่ว่า เฉินเกอมีแฟนที่หน้าตาดีขนาดนี้เลยหรือ

ถามใคร ใครบ้างล่ะจะไม่รู้สึกอิจฉา โดยเฉพาะเซา สีหน้าดูอิจฉาจนเต็มประดา

“ที่จริงแล้วเป็นแฟนของเฉินเกอหรอกหรือ สวัสดีนะ ผมชื่อ เชา พ่อและแม่ของผมสังกัดกระทรวงสาธารสุข ตอนนี้ทำงานที่ โรงพยาบาล”

เซายื่นมือออกมาเพื่อจะทำการทักทายกับฉินหยา

แถมยังบอกถึงสถานะของตัวเองไปอีก
ข้อมือแกว่งไปมา ก็เห็นนาฬิกาข้อมือที่มูลค่ากว่าเก้าพันหยวน

ส่วนฉินหยา มองว่าผู้ชายคนนี้เป็นเหมือนกับคนโง่ แต่การ แนะนำตัว แล้วจะบอกถึงพ่อแม่ทําไมกัน

ดังนั้น เธอจึงรู้สึกว่ามันแปลก ๆ

ก็เลยไม่ได้สัมผัสมือกับเขาแต่อย่างใด

เฉินเกอเองก็กลัวว่าเขาจะรู้สึกอาย ก็เลยสัมผัสมือกับเขา แทน เพราะเพื่อจะไม่ให้เป็นการหักหน้า

“เฮอะ ๆ คิดไม่ถึงเลยว่า เมื่อก่อนตอนที่เรียนมัธยมนั้น เป็นเก อเป็นคนจน ชนิดว่าจนมาก เดินไปไหนต่างก็โดนดูถูกและ เหยียดหยาม และก็ไม่คิดว่าเขาจะมีแฟนที่สวยได้ขนาดนี้

ลี่เซาพูดขึ้น

และในขณะเดียวกันนั้น เขาก็ได้มองยังน้องผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ กับตัวเอง

มีผู้ชายคนหนึ่งตบลงที่โต๊ะแล้วพูดขึ้นว่า

“ใช่แล้ว เฉินเกอนายช่างโชคดีจริง ๆ พวกเธอยังจำได้ไหม มี อยู่ครั้งหนึ่งที่เฉินเกอมีเงินไม่พอสำหรับจ่ายค่าเทอม ยังขาดอยู่ หกหยวน หรือว่าหยวนนี่แหละ โอ้ว แล้วครูของเขาก็ได้ไล่เขา ออกไป ฮ่า ๆ ในวันนั้นฝนยังตกหนักด้วยนะ

ซูลก็ได้พูดอย่างถากถางขึ้นว่า “แน่นอนว่าได้ เฉินเกือยัง ตากฝนเก็บขวตอยู่เลย จนนำมาขายได้หกหยวน แล้วจากนั้นก็เอาไปจ่ายค่าเทอม ฮ่า ๆ ในตอนนั้น เพื่อนในห้องไม่มีใครช่วย เขาเลยสักคน ติดไม่ถึงจริง ๆ ว่าวันนี้มันช่างแตกต่างกับวันนั้น เหลือเกิน ตอนนี้มีตังค์มากินข้าวที่ร้านอาหารที่ดูแล้ว แถมยัง เลี้ยงเพื่อนด้วย และก็ยังมีแฟนที่สวยขนาดนี้ เก่งจริง ๆ

ทุกคนต่างก็พูดเหน็บแนมกันคนละประโยคสองประโยค

ขุดเรื่องราวเดิม ๆ ของเฉินเกอขึ้นมาหมด

ก็เพื่อตั้งใจที่จะให้ฉินหยาและคนอื่น ๆ นั้นได้ยิน

ซึ่งผลก็เป็นไปตามที่คาดเอาไว้ น้องสาวและเพื่อนของจ้าว ถงถง ต่างก็มองเฉินเกอด้วยสายตาที่ถากถาง

ในใจก็คิดว่า ไอ้คนคนนี้มันเป็นใครกัน

“ไม่เป็นไรหรอกเฉินเกอ ข้าวมื้อนี้เป็นมื้อแรกที่แฟนของนาย ได้มากินที่อำเภอผิงอัน ไม่ว่าอย่างไรก็ต้อง 388 หยวนขึ้นไป

ผู้ชายคนหนึ่งได้พูดขึ้น

เชาขมวดคิ้ว “นายพูดอะไรของนาย สาวสวยทั้งสองคนนี้ มี ราคาค่าอาหารแค่ 388 หยวนหรือ เฉินเกอหากวันนี้นายไม่สั่ง อาหารในราคา 688 หยวน งั้นนายคงต้องรู้สึกผิดต่อพวกเธอ

“ฮ่า ๆ แต่ว่านายไม่ต้องห่วงนะเฉินเกอ หากนายไม่มีเงิน ม ฉันได้ นี่มันเป็นศักดิ์ศรีทนายควรมีนะ”

ในเวลานั้น พนักงานบริการก็ได้ถือเมนูอาหารมาพอดี
“คุณผู้ชายคะ ไม่ทราบว่าคุณจะรับอาหารในชุดไหนคะ” คนทั้งหมดของสองโต๊ะอาหารต่างก็มองมาที่เงินเกอ

“งั้นก็เอาขต 688 หยวนครับ

ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร เพราะตอนแรกเฉินเกอเองก็จะสั่งชุด 688 หยวนอยู่แล้ว

“โอ้วโห”

เขาและคนอื่น ๆ ต่างก็หัวเราะ

ในใจคิดว่าไอ้โง่นี่ สั่งอาหารชุด 688 หยวน แล้วบวกกับน้ำ และเหล้าแล้ว ตอนคิดตังค์คงต้องประมาณห้า หกพันหยวนแน่ ท่าเอาจ้าวลงกงและคนอื่น ๆ นั้นแทบไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ได้

แต่คิดว่าเฉินเกอนั้นเป็นคนไม่มีสมอง

เห็นได้ชัดว่าคนคนนั้น ไม่ได้มีเจตนาดีกับนาย แย่จริง ๆ

แต่สุดท้ายนายก็หลงกลเขาเข้าจนได้

จ้าวถงถงรู้ว่าเฉินเกอมีสภาพทางการเงินที่ไม่ค่อยดี ดังนั้น อาหารมื้อนี้ จ้าวถงถงและฉินหยาได้คุยกันแล้วว่า อย่างไรก็ไม่

ให้เฉินเกอจ่ายเงินอยู่แล้ว

แต่สุดท้าย เฉินเกอกลับสั่งอาหารชุดที่แพงขนาดนี้

โอ้ว ฉันตกใจแทบตาย
“ขอโทษค่ะ พวกเราไม่ได้อยากกินแพงขนาดนี้คะ เอาอาหาร ชุดธรรมดาก็แล้วกันคะ”

ฉินหยาในขณะนั้นก็ได้รับพูดขึ้น

“ไม่เป็นไรหรอก 688 หยวนนี่แหละ รีบไปเตรียมอาหารเถอะ” เฉินเกอเองก็ไม่มีทางเลือกแล้วเหมือนกัน

เพราะโดนเขาและคนอื่น ๆ ดูถูกไว้เยอะมาก “ซึม ให้เขาสั่งเถอะ รอให้ถึงตอนคิดเงิน แล้วเขาจะทำอย่างไร คอยดู

น้องสาวของจ้าวถงถงพูด

เมื่อสั่งอาหารชุดละ 688 หยวนต่อคน เขาและคนอื่น ๆ ที่อยู่ โต๊ะข้าง ๆ ก็พยายามกินอาหารอย่างช้า ๆ ง ๆ

และรอให้เฉินเกอกับพวกเธอกินเสร็จ คิดตังค์เสร็จ แล้วตัวเอง ค่อยคิดตังค์ทีหลัง

“นี่พี่เชา กินเร็วขนาดนี้เลยหรือ

พนักงานบริการแซวลีเซา

เขาสั่นนาฬิกาที่อยู่ในข้อมือไปมา แล้วไปที่หมิงเฉาแล้ว พูดขึ้นว่า “นี่คือเพื่อนสนิทของฉัน ลดราคาให้หน่อยได้ไหม”

“ไม่มีปัญหา เชา ฉันลดให้คุณสามสิบเปอร์เซ็นต์ แล้วยังแถม เครื่องชา ในราคาร้อยกว่าหยวนให้ด้วยนะ ตอนนี้ที่ร้านมีโปรโม
พนักงานบริการที่มีอายุมากกว่าที่เขาก็ได้พูดขึ้น “ร้าว มากับพี่เขาก็ดีนะ มีแต่ไว้หน้า

ผู้ชายคนหนึ่งก็ได้เริ่มพูดเอาอกเอาใจเขา

ลี่หมิงเอวคิดเงินเสร็จพอดี

แต่ลี่เขากลับยังไม่ได้กลับไป เพราะรอจ่ายตังค์หลังเฉินเกอ

“พี่เขา นี่ก็คือเพื่อนของคุณหรือ

พนักงานคิดเงินที่เคาน์เตอร์ต่างก็ดูออกว่าพวกเขารู้จักกัน ถ้า หากว่ารู้จักกันจริง ๆ ก็ต้องลดราคาให้เหมือนกัน

ส่วนเชสแสร้งทําเป็นไม่ได้ยิน แล้วมอง นาฬิกาข้อมือของ

ตัวเอง

และพนักงานคิดเงินที่เคาน์เตอร์ก็ได้คิดจํานวนเงินออกมา

“คุณผู้ชายคะ ค่าใช้จ่ายทั้งหมด 5911 หยวนค่ะ คุณจะจ่าย เงินสดหรือว่าบัตรคะ”

พนักงานคิดเงินที่เคาน์เตอร์กาม

11 หยวนที่เกินมานั้น ไม่ต้องเอามาคิดได้ไหม” เฉินเกอพูด ขึ้น เซาแสร้งทำเป็นไม่รู้จักก็แสร้งไม่รู้จักกันต่อไป อีกอย่างนี้ แค่ค่าอาหารแค่มื้อเดียวเอง ไม่จำเป็นต้องจะคิดมากเลย

“ขอโทษค่ะคุณผู้ชาย ราคาของอาหารนี้ลดไม่ได้ค่ะ แค่ 11 หยวนนี้ก็ไม่ได้ค่ะ หรือแม้แต่หยวนเดียวก็ยังไม่ได้เหมือนกันค่ะ
พนักงานคิดเงินที่เคาน์เตอร์มือข้างหนึ่งจับที่แก้ม พร้อมพูด ด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ

ตอนที่เธออยู่ที่เคาน์เตอร์ เธอก็เห็นได้ชัดเจนว่าเขาตั้งใจที่ จะทำให้หนุ่มคนนี้นั้นสั่งอาหารชุดที่แพง และหนุ่มคนนี้ แต่ดูก็รู้ ว่าเป็นคนไม่มีตังค์ ดังนั้น ในใจเลยอดที่จะดูถูกเขาไม่ได้

“นี่ แล้วทําไมต้องลดราคาให้กับพวกเขาทั้งสามสิบเปอร์เซ็นต์ แล้วทําไมของพวกฉันแค่หยวนเดียวก็ลดไม่ได้หรอ

ฉินหยาเห็นพวกเขากำลังแกล้งเฉินเกอ ตัวเองก็รู้สึกโกรธไม่

“ช่างเถอะฉินหยา จ่ายเงินเสร็จพวกเราก็กลับกันเถอะ” เฉินเก อส่ายหัว

“อืม งั้นก็แถมถ้วยถามให้กับพวกเราหน่อยได้ไหม เพราะพวก

เราเองก็จ่ายไปตั้งหกพันหยวน

ฉินหยาพูดด้วยสีหน้านิ่ง ๆ

“ได้ค่ะ แต่ว่าต้องขอโทษคุณผู้หญิงด้วยนะคะ ร้านของพวกเรา มีกฏ ในแต่ละหนึ่งวันจะมีให้แค่ห้าสิบชุดเท่านั้นค่ะ และเมื่อสัก ครูก็คือชุดที่ห้าสิบพอดี ซึ่งก็เป็นชุดสุดท้ายแล้วค่ะ งั้นพรุ่งนี้ค่อย มากินอีกรอบไหมค่ะ ฉันจะเหลือไว้ให้คุณค่ะ”

พนักงานที่เคาน์เตอร์พูด

พฤติกรรมของพนักงานต่อกับลูกค้าที่จะมาใช้บริการแค่ครั้ง เดียวนั้น ดูช่างไม่น่าพอใจเป็นอย่างมาก เธอเลยคิดว่าควรจะผูกสัมพันธ์กับคุณชายเขาไว้ดีกว่า

และน้องสาวของเธอก็กำลังเรียนที่สถานพยาบาลอยู่ เธอเองก็ ไม่ได้โง่ ต่อไป หากน้องสาวเรียนจบก็คงจะได้งานโดยไม่ยาก

“เฒ่าแก่ คิดงค์” และในเวลานั้น ก็มีเสียงที่และน่าเกรงขามดังขึ้น

เดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ แล้วใช้มือตบลง

เป็นชายวัยรุ่นคนหนึ่ง

และเมื่อพนักงานที่เคาน์เตอร์กับเขาเห็นเข้าดังนั้นแล้ว สีหน้า ก็ตไปทันที……..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ