ตอนที่ 204 เพื่อนเก่าเจอกัน

เงินเกฎขมวดคิ้ว แต่ก็ยังเดินเข้าไป

“โย่ คุณครูหลิวนี้เป็นนักเรียนของคุณหรือ หน้าตาก็ดูดีนะว่า แต่ทำไมเขาถึงไม่ใส่ชุดทำงานละนะ?”

หญิงสาวที่อยู่ข้างๆนั้นถาม

“ใช่สิ คุณดูพนักงานที่ตรงนี้ก็ใส่ชุดทำงานหมดนะ มีแค่เขาที่ ไม่ใส่ ไม่ดีจริงๆ!”

“น่าจะเป็นเพราะแค่ทำงานเศษๆ ตรงไหนมีงานเขาก็ไปตรง นั้นทํายังไงก็ไม่ได้ทํานานนะ เป็นแค่ชั่วคราวเองนะ!”

หลิวหมินอธิบายไป

“ฮ่าๆ ใช่หรอ มานะน้องชายมาข้างๆ พี่สาวนี้มา พอดีมีที่ว่าง คุณนั่งลงคุยก่อนสิ!”

“ใช่สีหนุ่มหล่อน้อยอย่าอายนะ!คุณดูสิ วันนี้คุณได้อยู่กับพวก คนใหญ่คนโตแบบไม่ค่อยได้อยู่ด้วยเลยนะ คุณต้องรักษาดีๆ

ผู้หญิงหลายคนที่อายุยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดพอเห็นว่าเป็นเภอหน้า ตาใสๆ ก็เลยมีใจที่อยากแกล้งขึ้นมา

ส่วนหลิวหมินนั้น ก็ทําตาขาวใส่เงินเกอ แล้วพูดว่า “ยังงอะไร อยู่ ไม่เห็นว่าชิงเจีย ให้คุณนั่งลงหรอ โง่จริงๆเลยนะ โง่ขนาดนี้คงไม่มีใครแล้ว!มหาลัยปีเรียนไปเปล่าๆละล!” เงินเอ ด้าน เชิญของผู้หญิงหลายคนไม่ให

ในใจคิดว่าก็ได้ ตนนั่งลงก่อน รอเดี๋ยวหาพวกหลเจิ้นกัวเขา เจอแล้วค่อยไปหาก็ยังไม่สาย

แต่หลักๆคือโดนหลิวหมิ่นพูดเย้ยหยันใส่ เฉินเกอก็รู้สึก

หงุดหงิดกว่าเดิม

เพราะอะไรละ?

อ้อ ดูจากความสัมพันธ์ครูกับนักเรียนของพวกผมแล้ว ตั้งแต่ ตอนที่อยู่สถานีรถยนต์ คุณให้ผมทำอะไรผมก็ทำ แต่อันนั้นคือไม่ ได้รับแม้กระทั่งคำขอบคุณเลยนะ

ตอนนี้ละเยาะเย้ยตนตั้งแต่เข้าประตูมา

ทั้งๆที่ตนจะมาเข้าร่วมงานต้อนรับ แต่สุดท้ายคุณก็มาเยาะ เย้ยผมตั้งหลายรอบ

เงินเกอคือถ่อมตนไม่ผิด แต่ก็ไม่ใช่ว่าให้ใครก็ได้มาแกล้ง เล่นได้นะ

จึงนั่งลงไปแบบไม่ใยดี

“เห้อ ใสซื่อจนน่าสงสารจริงๆ ให้คุณนั่งคุณก็นั่งลงเลยหรอ!”

ตามนั้น หลิวหมินก็เยาะเย้ยใส่อีกแล้ว

ให้ผู้หญิงในนั้นหัวเราะออกมาเลย
พวกผู้หญิงนั้น แต่ละคนเป็นคนรวยในการตลาดอำเภอฝั่งอัน ทั้งนั้น สามีของเธอนั้น มีกิจการที่เมืองจีนหลังด้วย โคตรเก่งเลย

แล้วหลิวหมุนละ ก็แค่ครูที่รับงานสอนแทนเฉยๆ

เพราะอย่างนั้น ในสถานการณ์นี้แล้ว คือจะพูดดีกับพวกเธอ มากกว่า

เห็นพวกเธอดีใจแล้ว ตนก็มีความกล้าขึ้น

ป้าบ!

หลิวหมินตบหัวของเฉินเกอไปหนึ่งที่ “เห้ย ยังไม่ลุกขึ้นช่วยใน สุราให้พวกชิงเจี่ยสิ คิดว่าตนเป็นคนรวยจริงๆหรอ!” ฉากนี้ ทำให้คนทั้งโต๊ะนั้นขาออกมาอีกแล้ว เงินเกอเงียบไม่ออกเสียง ลุกขึ้นแล้วในน้ำจนเต็มทุกแก้ว แต่ว่าพอถึงตอนที่รินให้หลิวหมินนั่น เฉินเกอที่ท่าเป็นแบบใน แรงขึ้นหน่อย

ก็เห็นว่าไวน์ในขวดนั้น เทลงบนตักของหลิวหมินไปโดยตรง

เลย

บนกระโปรงนั้นเทเปื้อนไปหมดเลย

“อะ!ตายแล้ว! กระโปรงของฉัน!”

หลิวหมินตะโกนขึ้นมาทันที

“เฉินเกอ คุณริน เป็นมั้ยเนี่ย?คุณอยากตายหรอ?คุณรู้มั้ยว่ากระโปรงจับราคาเท่าไหร่?

หลวหมินพูดแบบอารมณ์ไม่

เดี๋ยวงานก็จะเริ่มขึ้นแล้ว สภาพของเธอตอนนี้ จะไปพบคนอื่น ได้ยังไงกันละ

แต่ว่านะ เฉินเกอมีแต่สีหน้าที่เอ่อๆ

ชัดเลยว่าเป็นเพราะไอ้นี้ไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ ก็เลย ทําผิดพลาดไปเลย

แต่ว่าสุรานั้นตนเป็นคนสั่งให้ในหลวหมิน ก็ด่าอะไรที่ร้ายแรง เกินไปออกมาไม่ได้

“ฉันผิดแล้ว ฉันผิดจริงๆแล้ว ฉันไม่ควรให้คุณมานั่งตรงนี้ ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ถ้าคุณไม่มานั่ง กระโปรงของฉันก็คงไม่เปื้อน แล้ว

“ไอย้า คุณยังงงอะไรอยู่ ฉันจะไปห้องน้ำ รีบช่วยฉันเอาทิชชู

ด้วยนะ!”

เพราะว่าตอนนี้แฟนหนุ่มของเธอไปคุญกับพวกผู้ใหญ่กันแล้ว เธอจะเอาทิชชูมาเยอะกว่านี้อีกก็ไม่น่าดู เธอจึงพูดไปพลางยิ้ม หัวเฉินเกอไป

“ได้!”

เฉินเกอมองดูหลิวหมินแล้วยิ้มเย็นๆ แต่ก็พยักหัวตอบตกลง

แล้ว
แล้วตามหลิวหมินไปที่ห้องน้ำ

“เห้ย ฉันให้คุณเอากระดาษทิชชู่มาหนึ่งกล่อง คุณเอามาแค่ แผ่นเดียว หมายความว่าอะไร?

หลวหมินหงุดหงิดกว่าเดิม

จะโกรธตายแล้วจริงๆ

เนื่องจากอ่างล้างมือคือใช้ด้วยกัน สองข้างนั้นจึงเป็นห้องน้ำ ชายหญิง

และในตอนนี้ ก็มีหญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำหญิงข้างๆ

เดินมาล้างมือพอดี

“อืม? คุณครูหลิวทําไมเป็นคุณ?

หญิงสาวพูดขึ้นงงๆ

“หมิงเฉา ทำไมคุณมาโรงแรมในหัวละ ไม่ใช่เห็นว่าคุณบอก ในกลุ่มหรอ ว่าคืนนี้จะไปโรงแรมเป่าเฉิงนะ?”

หลิวหมินก็งงเหมือนกัน

ผู้หญิงนี้ไม่ใช่ว่าเป็นตัวแทนวิชาของตน ในตอนนั้นหรอกหรอ ลี่หมิงเฉวที่ตอนนี้ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลประจําอำเภอนะ

“อย่าพูดถึงเลยนะ ช่วงนี้ตรงโรงแรมเป่าเฉิงนั้นไม่เปิดทำการ ก็เลยมาจองที่โรงแรมชุนหัว แล้ววันนี้เหมือนกับว่าจะมีงานอะไร สักอย่างจัดที่โรงแรมชุนหัว ดีที่พวกฉันจองเช้า ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีแล้วเหมือนกัน!”

หมิงเจ ทอดให แล้วบ่นแบบเบื่อหน่าย

เหมือนกับว่าเงินเกอที่ยืนอยู่ข้างนั้นจะไม่เห็นซะอีก

“คุณครูหลิว ทําไมเสื้อของคุณไม่ระวังแบบนี้ละ โดนไวน์แล้ว นั้นนะ!”

ลี่หมิงเฉวถามออกมาในตอนนี้

“เห้อหน่าพูดถึงเลย ฉันคือจะมางานการค้านะ แต่เป็นเพราะ ไอ้เฉินเกอนนะ ฉันเปื้อนทั้งตัว!

หลิวหมินท่าตาขาวใส่เงินเกอ

ตอนนี้หมิงเฉวถึงจะเห็นเฉินเกอที่ยืนอยู่ข้างๆ

เฉินเกอยิ้มแล้วโบกมือให้กับลี่หมิงเฉ

ลี่หมิงเฉวก็ทักทายกับเฉินเกอเช่นกัน

“เฉินเกือ ทำไมคุณก็อยู่ละอย่าบอกกับฉันนะว่า คุณมา งานการค้ากับคุณครูหลิวหมินนะ?”

ลี่หมิงเฉพูดแบบไม่เชื่อ

“เห้อ เขาเนี่ยนะ เขาแค่มาทำงานเอง งานการค้าครั้งนี้จะมีที่

ว่างให้เขาหรอ!”

หลิวหมิ่นพูดแบบอารมณ์เสีย

ทำยังไงก็ไม่สะอาด งานก็กำลังจะเริ่มแล้ว หลิ่วหมินก็ได้แต่เดินออกไปแบบไม่ค่อย

“เอ สี่เขา พวกคุณรีบมาดูสิ นี้คือใคร?”

หมิงเจเดินออกมาพร้อมกับหลวหมิน แล้วพอดีในห้องของ ขั้นแรกนั้น มีผู้ชายเดินออกมาหลายคน

นั้นไม่ใช่ว่าเป็นแฟนหนุ่มของลี่หมิงเฉลี่กังกับคนในห้องของ เงินเกอพวกเขาพวก เขาเขาหรอกหรือ

พอเอามาพูด ก็ไม่ได้เจอกับพวกลี่เขาเขาหลายปีแล้วเหมือน กัน เพราะว่าตอนสมัยม.ปลายก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน ก็อย่าพูดถึง หลังขึ้นมหาลัยแล้วนะ

เพราะอย่างนั้นตอนที่พวกเขาเดิมมาแบบอารมณ์ดีแล้วล้อม รอบหลิวหมินแล้วทักทายกันนั้น

เงินเกอก็ไม่ได้แทรกเข้าไปทักทายด้วย ก็ยืนฟังอยู่ข้างๆนั้น

แบบเงียบๆ

“เซา ในตอนที่ยังอยู่ในห้องนั้นคุณก็หล่อที่สุดแล้ว ไม่คิดว่า ถึงตอนนี้แล้วก็ยังหล่อเหมือนเดิม ยังไง หลังจากนี้จะไปต่อที่ไหน กัน?”หลิวหมินถามเขา

ส่วนลี่เซานั้น ใส่เสื้อสูทตัวเล็กไว้ หวีผมไปด้านหลัง ดูเป็น ทางการหน่อย หล่อนั้นก็หล่อ ที่สำคัญตอนเขาอยู่ม.ปลายนั้น ถึง จะไม่ใช่คนที่รวยที่สุด แต่ที่บ้านนั้นมีเส้นมีสายเยอะ จึงมีแต่ครู ชอบ!

“ยังไม่รู้นะ รอที่บ้านวางแผนดีกว่า!”
เขาพูดไปส่ง

ไม่ต้องบอกทุกคนก็รู้แล้ว ฝ่ายการงานแน่นอนแล้ว

ทำให้คนทั้งหมดนั้นรู้สึกอิจฉา

“แต่ว่า เขานะ คุณได้แต่คนเดียวก็ไม่ดีนะ ตอนนี้หนึ่งเฉ ทำงานที่โรงพยาบาลนะงานที่คุณช่วยได้ก็ช่วยบ้างนะ!

หลัวหมันยังไม่ลืมตัวแทนวิชาของตน

“ไว้ใจได้ ไม่มีปัญหาหรอก!”

“เออใช่แล้ว เฉินเกอเป็นเพื่อนสมัยม.ปลายของพวกคุณ ไม่ใช่หรอ ทำไมดูเหมือนกับว่าพวกคุณไม่รู้จักกันซะอีก?”

ขณะเดียวกัน แฟนหนุ่มของลี่หมิงเฉลี่กังก็เฉินเกอแล้วยิ้ม พร้อมกับถามขึ้นมา

“อืม ?เฉินเกอ?เห้ย! ”

พอพวก เขาเขาได้ยิน ก็หันมองมาทางเงินเกือกันหมด เป็น จริงนะ ตอนนี้เพิ่งจะเห็น นี้ก็คือเฉินเกอในสมัยม.ปลายไม่ใช่ หรอ!

“ใช่แล้วๆ ฉันลืมบอกพวกคุณไปซะสนิทเลย วันนี้ตอนบ่ายฉัน ก็เจอกับเฉินเกอแล้ว ตอนนี้เฉินเกอเป็นพนักงานในโรงแรมชุน หัวนะ!”

หมิงเฉาเห็นเงินเกอที่โดนทิ้งไว้ข้างๆนั้น ก็รู้สึกอายนิดนึง จึง

รีบยิ้มแล้วแนะน่าไป
“อ้อๆ อย่างนั้นก็ดีนะ เงินเกือคุณอยู่ตรงครัวหรืออยู่ข้างหน้า หรอ ถ้าทำไม่ได้จริงๆ ผมจะช่วยคุณหาเส้นเอง ซึ่งให้คุณเป็น หัวหน้าอะไรทํานองนั้น

เขายิ้มแล้วพยักหน้า

“มันเป็นเพื่อนสมัยม.ปลายของพวกคุณหรอ?”

ในคนพวกนั้น มีผู้ชายคนหนึ่งที่เฉินเกอไม่เคยเห็น ตอนนี้มอง ดูเฉินเกอ แล้วถามแบบเย้ยหยัน

ใช่สิ การรวมตัวของศิษย์เก่าแบบนี้ได้รู้ว่าเพื่อนเป็นแค่

พนักงานตรงนี้ มันก็มีความรู้สึกเป็นข่าวอยู่แล้ว

“ใช่แล้ว มันคือคนจนที่สุด ในห้องพวกผมเลยนะ ฮ่าๆ

ผู้ชายอีกคนยิ้มแล้วพูดออกมา แล้วคนพวกนั้นก็เริ่มพูดถึงเรื่องอดีตของเฉินเกือมาให้ชายคน

นั้นฟัง

“คุณชายเฉิน คุณอยู่ตรงนี้นี่เอง!

และขณะเดียวกัน ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากห้องโถงมา……..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ