ตอนที่ 202 เลี้ยงเพื่อนเก่ารับประทานอาหาร

พยาบาลเด็กพาเงินเกอลงไปถึงเคาน์เตอร์รับเงินที่ชั้นล่างแบบ ไม่ค่อยเชื่อใจ

ทําไมถึงไม่ค่อยเชื่อใจละ

มองดูการแต่งตัวแล้วเฉินเกอก็เหมือนกับพวกที่ไม่มีเงินนั้น หนึ่งแสนสามหมื่นนี้ สำหรับครอบครัวทั่วไปแล้วก็ไม่ใช่น้อยๆ เขาจะจ่ายไงล่ะ

แต่ว่าเฉินเกอก็ทําให้ธอเสียหน้าอย่างเร็ว เฉินเกอไม่เพียงจ่าย แค่ค่าผ่าตัดหนึ่งแสนสามหมื่นนั้น รวมถึงค่าเตียงผู้ป่วยที่เหลือ อีกก็จ่ายไปด้วย

ทั้งหมดสองแสนถ้วน

หนังตายังไม่กระพริบ

ทําให้พยาบาลนั้นถึงกับตกตะลึง

แต่เนิ่นเกอก็ไม่สนเธอ แล้วเดินขึ้นมาโด่งๆเลย

พวกเขายังทะเลาะกันอยู่

“พี่ชายคนโตคนรอง พี่สาวคนสามคน พวกคุณไม่ต้อง ทะเลาะกันแล้ว เงินนี้ผมจ่ายไปหมดแล้ว!”

เฉินเกอพูด
*อะ?”

ตอนนี้บริเวณนั้นถึงใต้เงียบสง

พี่น้องแต่ละคนก็ยิ่ง

ส่วนหวูเซียนหวูเขาก็จ้องมองเฉินเกอแบบไม่เชื่อ

จ่ายหมดแล้ว เฉินเกอ หนึ่งแสนสามหมื่นนะ?คุณเอาเงินมา จากไหน?

คนโตตามแบบตะลึง

“เห้อ ไม่ใช่หนึ่งแสนสามหมื่น หนุ่มหล่อคนนี้เขาจ่ายไปสอง แสน รวมทั้งค่าอยู่โรงพยาบาลก็จ่ายไปหมดแล้ว!

พยาบาลไม่รู้ตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วก็พูดออกไป

“สองแสน?”

คนพวกนั้นตะลึงกว่าเดิน

บนหน้าของหวูเซียนกับหนูเขานั้นร้อนขึ้นมากกว่าเดิม เมื่อ พวกเขาเพิ่งจะพูดเหยียดเฉินเกอไปไม่กี่ประโยค ตอนนี้เงินเกอ เขาเอาเงินออกมาได้จริง ไม่ใช่หน้าหรอ

ตอนนั้นก็พูดออกมาแบบไม่ยอมว่า “เงินนี้ ไม่ใช่ว่าขโมย มานะ?”

“ใช่สิ วันก่อนเห็นข่าวในเน็ต ยังมีบอกว่าเงินหาย หรือว่าเป็น เกอแกเก็บเงินได้ แล้วไม่ได้คืนให้เขาหรือเปล่า?
“ผมว่าคงเป็นแบบนี้ระวังเขาแจ้งความนะ สองแสน จับคุณ เข้าคุกแล้วปรับให้คุณตายใต้เลยนะ!”

หวูเขาเตือนแบบไม่ใยดี

ยังไงเขาอยู่ฝ่ายบริหาร จึงรู้เยอะ

และเป็นประโยคนี้ ทำให้อาม่าหนูตกใจมาก เสี่ยวเกอ เงิน นี้มายังไงกันแน่?

“อ้อๆ ผมถูกล็อตเตอรี่นะ ได้เงินนิดหน่อย อาม่าหนูคุณไว้ใจ ได้เลย!

เฉินเกอยิ้มบางๆแล้วพูด

เรื่องของฐานะ ไม่มีอะไรน่าปิดบังสำหรับอาม่าหนูแต่ใน สถานการณ์ตอนนี้ ก็ไม่รู้ว่าต้องพูดกับอาม่าหนูยังไง

จึงพูดโกหกออกไป

แต่ว่า พอหวูเซียนกับหนูเซาได้ยิน ถึงกับตาโตขึ้นมาทันที

โดยเฉพาะหวูเซียน

ถามแบบเร่งรีบว่า “แกได้เงินเท่าไหร่?”

คำพูดแบบนี้ ถ้าเป็นผู้ใหญ่แบบคนโตคนรองนี้ ไม่มีหน้าที่จะ ถามออกมาตรงๆ แต่ถ้าอย่างเด็กเล็กแบบหนูเงี่ยนนี้ ก็จะไม่ สามารถเก็บความอยากรู้ได้

ต้องเข้าใจว่า คุณปู่ชอบบ่นตลอด ว่าเงินเดอนี้เป็นคนดี อยาก จะให้ตนแต่งงานกับเฉินเกอ
แค่คนจนแบบเงินกอ ใครจะไปชอบละ

เพราะอย่างนั้นหรูเขียนจึงปฏิเสธทันที

ตอนนี้พอได้ยินว่าเงินเกยถูกล็อตเตอรี่ เธอก็สั่นไปทั้งตัว

เห้ย ถ้าได้ถูกกลายเป็นเศรษฐีแล้ว อย่างนั้นตนก็คงเสียดาย จนเขียวไปถึงลำไส้

“แกรีบพูด เฉินเกอ แกถูกรางวัลเท่าไหร่กันแน่?

หวูเซียนกระทืบเท้า

เงินเกอแค่ยิ้ม จากนั้นก็ยื่นนิ้วออกไปห้านิ้ว

“อา?ห้าแสน?”หนูเชี่ยนตกใจจนทำตาโต

ส่วนอาม่าหนูนันบนใบหน้าเต็มไปด้วยความยินดี “อา?คุณถูก

ห้าแสนจริงหรอ?”

เฉินเกอยิ้มแห้งแล้วพูดว่า “คุณป้าก็ไม่ต้องสนว่าเป็นเงินเท่า ไหร่แล้วนะ คุณไว้ใจได้เลย รอบนี้ไม่ว่าคุณลุงใช้เงินเท่าไหร่ ผม ก็จะจ่ายหมดเลย!”

พยุงให้อาม่าหนูนั่งลง

ส่วนหวูเซียนละ ในใจนั้นรีบร้อนอย่างกับมีมดวิ่งผ่าน

ทําไงดีละ?

ฟังดูน้ำเสียงของเฉินเกอแล้ว เหมือนกับว่าเขาไม่ได้ถูกแค่ห้า

แสนนะ?
หรือว่า จะเป็นห้าล้าน?

โอ้พระเจ้า!!!

หวูเขียนยิ่งคิดก็ยิ่งหน แต่เฉินเทอนั้น ก็มีใจอยากเล่นขึ้นมา ไม่พูดจำนวนที่แน่ชัด ให้พวกเขาเอาไป

สองวันนี้ เฉินเกอก็ไม่ได้กลับไปอยู่กับอากงหวูดรงโรง พยาบาล ดีที่อาการไม่ได้แย่มาก แค่นอนพักสักระยะก็พอแล้ว

วันนี้ตอนเที่ยง เฉินเกอช่วยดูแลให้อากงหมูอามาหากินข้าวไป ก่อน

แล้วท้องของตนก็หิว จึงเตรียมตัวไปกินข้าวที่โรงอาหารของ

โรงพยาบาล

“นี้ไม่ใช่เฉินเกอหรอ!แกกลับมาแล้วจริงด้วย!!

ในตอนที่กำลังเอาข้าวนั้น อยู่ๆไหล่ของตนก็โดนตบไปหนึ่งที

เงินเกอหันหัวไปดู เป็นผู้หญิงรวบผมไว้ หน้าตาก็ดูดี แต่งหน้า

ด้วย

แต่ถึงจะแต่งหน้าไว้ เงินเกือก็ยังดูออก

“คุณคือลี่หมิงเฉว?”

เฉินเกอพูดแบบงงๆ

ผู้หญิงคนนี้เฉินเกอรู้จักแน่นอนอยู่แล้ว เป็นเพื่อนสมัย ม.ปลายของตน ห้องเดียวกัน ตอนนั้นเหมือนจะเป็นตัวแทนของ

อังกฤษนะ ชื่อว่า หมิงเฉ
หน้าตาตอนนั้นแค่นับได้ว่านิดหนึ่ง

แต่ก็แค่สามสี่ปีไม่ได้เจอกัน แต่แต่งหน้าที่ นั้นก็กลายเป็นทั้ง สวยทั้งเซ็กซี่จริงๆแล้ว

เปลี่ยนแปลงก็เยอะอยู่นะ

ที่จริงแล้วกลับบ้านเกิดแล้วเจอกับเพื่อนที่อยู่เรียนตอ นม.ปลายนั้น เงินเกอเตรียมใจมาอย่างดีแล้ว

ยังไงแล้วที่ต้องทำงานที่ทำงานกันแล้ว

“วันนี้ฉันอยู่ในกลุ่มของตัวแทนอังกฤษพวกฉันนั้น เห็นรูปของ แกแล้วนะ คือครูหลิวหมินเป็นคนถ่าย แกแบกกระเป๋าเดินทางไว้ อันหนึ่ง ฉันก็รู้ว่าแกกลับมาแล้วไม่คิดว่าจะบังเอิญขนาดนี้นะ!

ลี่หมิงเฉพูดไปพลางหวีผมตัวเอง

ถึงแม้ว่าจะจบไปแล้ว แต่ครูบางคนก็ยังจะเก็บช่องทางการ ติดต่อของตัวแทนที่สนิทกันด้วยไว้นี้ก็พบบ่อยอยู่

ว้าว!แต่เฉินเกอ นอึ้ง

หลวหมินถ่ายตนเมื่อไหร่ ทำไมตนไม่รู้? เธอน่าจะถ่ายตอนที่ตนลงรถละมั้ง

ยังไงแล้วตอนที่เธอเรียกให้ตนไปช่วยเธอยกสัมภาระนั้น เธอ เอามือถือขยับไปขยับมาต่อหน้าตน ก็คงจะย้ายไว้ตอนนั้นละ แม่งเอ้ย!ไอ้ผู้หญิง……..
เงินเ อ าออกไปในใจ ไร้มารยาทจริงๆ

“ใช่แล้ว แกอยู่ที่โรงพยาบาล คือมีผู้ป่วยอะไรอยู่หรอ?”

หมิงเจว่คุยกับเงินกอนิดหน่อยตอนนี้ เมื่อก่อนเธอกับตน นั้นคุยกันน้อยมาก แต่ตอนนี้ แค่ดูก็รู้แล้วว่าได้รับบทเรียนจาก สังคมแล้ว รู้เรื่องอยู่นะ

“อืมๆ ลุงของผมอยู่โรงพยาบาลนี้ คุณล่ะ?คุณก็มีผู้ป่วยอะไร หรอ?”เฉิน กอถามไป

“เห้อๆ ผู้ป่วยของฉันเยอะเลย เดี๋ยวฝั่งลุงแกนั้นมาบอกกับฉัน

หน่อยก็ได้นะ จะได้เติมงานลงหน่อย!”

ลี่หมิงเฉวยิ้มบางๆ

“อ้อๆ ผมรู้แล้ว คุณเป็นหมอตรงนี้แล้วหรอ?”

เฉินเกอถาม

“อืมๆ เป็นหมอฝึกหัดนี้ อีกไม่นานก็ได้เป็นหมอจริงแล้ว!”

ลี่หมิงเฉพูดแบบเช็ดหน้า

“อย่างนั้นก็ดีแล้ว!”

ในบ้านของลี่หมิงเฉาน่าจะมีเส้นหน่อย แต่ก็เป็นเรื่องปกติ ปี ไหนตอนใกล้จะจบนั้น เรื่องพวกนี้ก็ไม่น้อย

มีเส้นก็ใช้เส้น ไม่มีเส้นก็ใช้ความมหัศจรรย์

ก็แค่เรื่องแค่นี้นะ!
ถึงเบเกอผักข้าวแล้ว

“แกไม่ต้องตักแล้ว มื้อนี้ฉันเลี้ยงแกเอง น้า ช่วยฉันตักข้าวสอง

หมิงเอวขยับป้ายบนมือ น้าที่ตักข้าวให้ก็ตักข้าวให้เงินเก อกับสี่หมิงเฉวมาเต็มๆ

เป็นกับข้าว ทั้งนั้น

“ยังไงแล้วพวกฉันก็เป็นเพื่อนกันตอนสมัยม.ปลาย ไม่ได้เจอ กันตั้งหลายปี เลี้ยงแกกินข้าวหน่อย แกไม่รังเกียจใช่มั้ย?”

ลี่หมิงเฉวเอามือปิดปากไว้แล้วพูดไปพลางยิ้มไป เฉินเกอส่ายหัว”ไม่หรอกนะ ขอบคุณมากๆนะ นี้ก็ดีแล้ว! สองคนนั่งลง

ลี่หมิงเฉาเหมือนกับเปิดกล่อง พูดออกแนะนำถึงความเป็น อยู่ของตนในสองปีนี้ ถึงจะเป็นแนะนำ แต่ที่จริงแล้วคืออยาก อวด เธออยู่ได้ดีกว่านักเรียนทั่วไป

เงินเกอแค่ฟังไป แล้วชมบ้างบางที

ในตอนนี้ ก็มีหมอหนุ่มที่ใส่เสื้อกาวน์สีขาวเดินมาทางลี่หมิง

เฉว

“หมิงเฉา คนนี้คือใคร?”

“อ้อๆ นี้เป็นเพื่อนสมัยม.ปลายของฉัน นี้ก็พบกันไม่ใช่หรอ เลยเลี้ยงข้าวมันสักมื้อเห้ยๆเฉินเกอ ฉันจะแนะนำให้แกนะ นี่คือสี่กังแฟนหนุ่มของฉันที่บอกกับแกเมื่อกี้ พ่อของเขาเป็นรองผู้ บริหารเลยนะ!”

ลี่หมิงเฉาพูดไปยิ้มไป

“อ้อ เพื่อนสมัยม.ปลายของคุณหรือ เลี้ยงข้าวทำไมกินที่โรง อาหารละ ยังไงก็ต้องเตรียมที่ภัตตาคารมั้ย จะได้คุยเรื่องเมื่อ ก่อน !”

กังพูดไปยิ้มไป

“แค่กๆ ฉันไม่ใช่ว่าจะต้องทำงานตอนเย็นอีกหรอ มีเวลา ที่ไหนละ อีกอย่าง เฉินเกอแกไม่รังเกียจใช่มั้ย?”

“ก็ดีอยู่ก็ดีอยู่!”เฉินเกอพยักหัวรัวๆ แล้วเอาข้าวเข้าปากอีก หลายค่า

ที่จริงแล้ว รู้สึกว่าแบบนี้ก็ดีจริงๆ ส่วนที่เหลือ ก็คือฟังพวกลกังเขาคุยกัน

“ใช่แล้ว คืนนี้คุณไม่ใช่ว่ามีเพื่อนสมัยม.ปลายจะมานะ พวก เชาเขา ก็กลับมาเพราะวันหยุดแล้ว ผมลองดูแล้ว คืนนี้คุณต้อง อยู่เวรนะ!”

ลี่กังพูด

“อะอย่างนั้นคุณช่วยฉันย้ายหน่อยสิ พวกเขาเขาเป็นเพื่อน ที่ดีกับฉันตอนสมัยม.ปลายเลยนะพวกเขาวันหยุดกลับมา ยังไง ฉันก็ต้องเลี้ยงพวกเขาดีๆ ถึงจะต้องลาก็ชั่ง ไม่ได้เจอกันทั้งสามสี่ปีแล้ว ใช่แล้ว ภัตตาคารที่ฉันให้คุณจองเสร็จหรือยัง?

หมิงเจ ตาม

“จองเสร็จแล้ว จินหรู ”

“ไม่ได้ อันนั้นขั้นต่ำไป ไปโรงแรมเป่าเฉิงดีกว่านะ ยังไงก็ เพื่อนสมัยม.ปลายที่ไม่ได้เจอกันทั้งสามสี่ปีแล้ว คุณจะให้ฉันดู จนต่อหน้าพวกเขาก็ไม่ดีใช่มั้ยละ?

“อย่างนั้นก็ได้ อย่างนั้นก็เปลี่ยนเลย! ใช่แล้ว เมื่อไหร่จะได้ เชิญผู้จัดการคุณบ้างละ รีบจัดการเรื่องนี้ ให้เสร็จดีกว่านะ?ต้องรู้ ว่าผู้จัดการของคุณอยู่ฝ่ายผู้บริหารนะ พ่อของฉันก็ช่วยไม่ได้ นะ!”

ลี่กังยิ้มแห้งแล้วพูด

“เห้อ!พูดถึงมันแล้วฉันก็อารมณ์ขึ้น ไม่กินแล้วไม่กินแล้ว เครียด!

ลี่หมิงเฉวหงุดหงิดจนป่าตะเกียบ

ส่วนเฉินเกอก็ฟังรู้เรื่องแล้ว เหมือนกับว่าลี่หมิงเฉาจะมีเรื่อง อะไร…….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ