บทที่ 198 ฉันอยากถามคุณเรื่องหนึ่ง

หลังจากที่หลุดพ้นจากข้าว ฟานได้อย่างยากลำบาก ทุกคนก็เริ่ม เที่ยวเล่นกันรอบๆงานเฉลิมฉลอง

ส่วนเงินกอนั้น ก็ไม่สามารถทนต่อการซักถามของผู้คนได้ แล้วจริงๆ จึงหาข้ออ้างให้กับตัวเองแล้วหลบหนีออกมาก่อน

อย่างไรก็ทําตามเป้าหมายได้สำเร็จแล้ว แม่ของสวีเสีย ใน ตอนนี้นั้นมองหยางฮุยเหมือนดั่งของรักของหวงเลยทีเดียว

เฉินเกอนั่งแท็กซี่กลับโรงเรียน โดยตรง

“คนขับ จอดสักครู่!

แต่ทันทีที่เขามาถึงประตูโรงเรียน เฉินเกอก็ได้เห็นเหตุการณ์ ตรงหน้าจึงบอกให้คนขับจอดรถ

ตอนนี้เกือบจะคําแล้ว ก็ได้เห็นรถหรูสองสามคันจอดอยู่ริมถนนตรงประตูโรงเรียน

และเด็กผู้ชายหลายคนที่เหมือนนักเลงกำลังล้อมเด็กผู้หญิงที่ ต้องการจะเข้าไปในโรงเรียน เห็นได้ชัดว่าพยายามขัดขวางเธอ และไม่ปล่อยเธอไป

หญิงสาวดูโกรธมากและตบหน้าของเด็กชายไปหนึ่งที่

พวกเขาก็กำเริบเสืบสานมากยิ่งขึ้น เหลือแค่ลงไม้ลงมือ โดยตรงเท่านั้น
“เฮ้อ คุณชายร่ำรวยบางคนในตอนนี้ เห็นว่าที่บ้านรวยและมี อำนาจ จนเป็นคนนอกกฎหมายไม่เกรงกลัวกฎหมายเลย พ่อ หนุ่ม ถ้าคุณฉลาดพอก็อย่าไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้เลย คนบางคน นั้นเราไม่สามารถที่จะทำให้ไม่พอใจได้

คนขับก็มองไปทางด้านนั้นและอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวด้วยรอย

ส่วนเฉินเกอยื่นแบงค์ร้อยให้โดยตรงแล้วพูดว่าไม่ต้องถอน และผลักประตูรถออกแล้วลงจากรถไป

เดินตรงไปทางหญิงสาวที่ถูกล้อมรอบไว้ คนขับอดไม่ได้ที่จะมองไปที่แผ่นหลังของเฉินเกอด้วยความ เห็นใจ “เฮ้อ พ่อหนุ่ม หวังว่าคุณจะโชคดีนะ! ”

หลังพูดจบก็เหยียบคันเร่งแล้วขับรถออกไป

“คุณฉินหยาคุณอย่าทำให้พวกเราล่าบากใจเลย พี่ใหญ่ของ เราบอกแล้วว่าวันนี้จะต้องเชิญคุณไปให้ได้ แค่ดื่มเหล้าสักแก้ว ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยใช่ไหม? ”

นักเลงน้อยหลายคนอ้าแขนทั้งสองข้างและล้อมฉินหยาไว้เป็น ครึ่งวงกลม

รอบๆมีคนเดินผ่านไปมา แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งกับเรื่อง แบบนี้

“พวกคุณหลีกไป ฉันไม่รู้จักกับพี่ใหญ่พวกคุณ! ทำไมถึงต้อง ไปดื่มเหล้ากับเขา! ”
ฉินหยา ด้วยใบหน้าที่เป็นชา

“เหอะๆ คุณฉินหยาพี่ใหญ่ของพวกเราก็คือเฉินเฉียงไง คุณ น่าจะเคยได้ยินมาก่อน เมื่อพูดขึ้นมาคุณกับพี่เจียงก็เป็นพรหม ลิขิตจริงๆ ก่อนหน้านี้พี่เจียงยังเคยพบคุณครั้งหนึ่งในการ ประชุมแลกเปลี่ยนด้านธุรกิจกัน และลืมคุณไม่ลงเลย แต่ก็ ร้อนรนที่หาข้อมูลการติดต่อของคุณไม่เจอเลย!

“แต่แล้วในวันนี้โชคชะตาก็มาถึง บนโทรศัพท์มือถือของเด็ก ชายคนหนึ่งต้นมีรูปถ่ายของคุณ เมื่อสอบถาม แล้วก็ได้คำตอบ จริงๆ พี่เฉียงของพวกเราได้จัดโต๊ะไว้ให้คุณโดยเฉพาะเลย ถ้า คุณไม่ให้เกียรติ พวกเราต้องแย่แน่ๆเลย

นักเลงทั้งหลายยิ้มและพูด

“ไสหัวไปซะ ฉันบอกว่าไม่ไปก็คือไม่ไป ถ้ายังแบบนี้อีก ฉันจะ โทรแจ้งตำรวจแล้วนะ! ”

ฉินหยากัดริมฝีปากแล้วพูด

“อะแฮ่ม ในเมื่อคุณฉินหยาคุณไม่ไว้หน้าแบบนี้ พวกเราก็ไม่ เกรงใจแล้ว ทำได้เพียงแค่บังคับคุณให้ไปเท่านั้นแล้ว แต่หลัง จากที่คุณได้เจอกับพี่เฉียงของเราแล้ว คุณต้องหลงรักพี่เฉียงของ เราแน่ๆ ฮาฮาฮา! ”

“พวก เชิญคุณฉินหยาขึ้นรถ! ”

หลังจากหัวหน้านักเลงพูดจบก็มีลูกน้องสองสามคนตรงมา ข้างหลังและจับแขนของฉินหยาแล้วลากเข้าไปในรถ
“พวกคุณทําอะไร พวกคุณปล่อยฉันนะ ! ช่วยด้วย! ”

จินหยาตะโกนด้วยความตื่นตระหนก

ดูเหมือนเธอจะเคยได้ยินมาว่าคนที่ชื่อเฉินเฉียงนั้น เป็น องค์กรที่เกี่ยวข้องกับแก๊งที่มีอำนาจด้านมืดมาก

นอกจากนี้ยังเป็นคุณชายที่เสเพลไร้ศีลธรรมอีกด้วย

เรื่องที่เคยท่านั้น น่าขยะแขยงมากจนเกินคำบรรยาย ฉินหยาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้สนใจในตัวเธอ แต่ถ้าโดนเขา จับตัวไป ผลที่ตามมาก็สามารถจินตนาการได้เลย!

ในใจกำลังดิ้นรนอย่างสิ้นหวังในตอนนี้ ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! และในเวลานี้ ทันใดนั้นก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นหลายครั้งติดต่อกัน จากนั้นก็เห็นว่าบนหัวของนักเลงทั้งสี่คนนั้นถูกทุบจนแตก เต็มไปด้วยเลือด และคนที่วิ่งตรงทานั้นแน่นอนว่าคือเงินเกอ หลังจากที่เขาเห็นว่าหญิงสาวที่ถูกลวนลามคือฉินหยาแล้ว ลง จากรถแล้วหากิ่งไม้ที่แข็งแรงและหนาสองท่อนจากข้างถนน และ ไม่กลัวว่าจะมีคนเสียชีวิตหรือไม่

มาถึงก็ทุบเข้าไปอย่างแรง
นักเลงทั้งหมด คน

เพียงพริบตาก็ถูกเฉินเกอทุบจนสลบไป คน

“เห้ย, คุณเป็นใคร?

หัวหน้านักเลงตื่นตระหนกและพูดด้วยความตกใจทันที

“ผมจะฆ่าคุณ!

เงินเกอไม่พูดอะไรแล้วตรงเข้าไปต่อสู้

ส่วนนักเลงคนนั้นดูเหมือนจะต่อสู้บ่อยครั้ง หยิบก้อนอิฐขึ้นมา จากบนพื้นแล้วก็ต่อสู้กับเฉินเกอ

แต่สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถเอาชนะเงินเกอผู้โหดเหี้ยมได้ และ หนีไปด้วยความลำบาก

“เฉินเกอ คุณคุณคุณ………ไม่เป็นอะไรใช่ไหม! ”

ฉินหยา ตกใจกลัวอย่างมาก

“ผมไม่เป็นอะไร! ”

เฉินเกอเช็ดรอยเลือดตรงมุมปาก

“อ๊ะ! หัวของคุณดูเหมือนจะมีเลือดออก

ฉินหยาพูดอย่างประหม่าขึ้นมาทันที

อาจจะเป็นเพราะเมื่อไม่ได้ระวัง หน้าผากของเฉินเกอมีรอย ถลอกเล็กน้อย
เพราะโดนนายคนนั้นแอบโจมตี

“แค่แผลเล็กๆ เท่านั้น ทำไมพวกเขาถึงได้มาตอแยกับคุณ? เงินเดอเช็คบาดแผลบนใบหน้า วันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาต่อสู้ แบบนี้

ยังโชคดีที่ตัวเองมีแรงเล็กน้อย หลักๆแล้วคือเงินเกอร์ไม่ สนใจและทุบตีอย่างเต็มแรง

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน วันนี้ฉันเพิ่งจะกลับมา จากนั้นพวกเขาก็ โทรมารังควาน นก่อนแล้วพวกเขาก็มาขัดขวางฉันที่โรงเรียน จะให้ฉันไปทานข้าวกับเฉินเฉียงอะไรนั่นให้ได้ ฉันไม่แม้แต่จะ รู้จักกับเขา ก็ไม่รู้ว่าใครกันที่ให้ข้อมูลการติดต่อของฉันกับ เขา! ”

ฉินหยามองไปที่เฉินเกอที่ต่อสู้เพื่อตัวเองแล้วในใจรู้สึก ซาบซึ้งอย่างบอกไม่ถูก

พูดด้วยรอบดวงตาที่แดงทันที

“ดูเหมือนจะเป็นเยว่ไอ้ทุเรศคนนั้น!

เฉินเกือบ่นพึมพำอยู่ในใจ

เรื่อง ในวันนี้ แน่นอนว่าเฉินเกอรู้สาเหตุ เมื่อตอนเที่ยงเย โดนเฉินเฉียงจับตัวไปสั่งสอน สั่งสอนอย่างไรนั้นเฉินเกอไม่รู้ แต่ ครั้งนี้เฉินเฉียงย้ายสายตาตรงมาที่ฉินหยา แน่นอนว่าต้องเกี่ยว ข้องสี่เยว!
แม้ว่าจะหลบหน้าจินหยามาตลอด แต่ในใจของเฉินเอ นั้น ยอมรับว่าฉินหยาเป็นเพื่อนของตัวเองมาตั้งนานแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่รู้ว่าก่อนหน้านี้ฉินหยาปฏิบัติต่อ ตัวเองอย่างดี แล้วตัวเองทำให้เธอผิดหวังกับมิตรภาพที่มีให้ ทำให้ในใจของเงินเกอนั้นรู้สึกผิดกับฉินหยามาตลอด

ดังนั้นเมื่อกี้เงินเกอเห็นว่าเธอมีเรื่อง ถึงได้เข้ามาช่วยโดยที่ไม่

คิดอะไร

เติมเงินเกอเห็นว่าฉินหยาไม่เป็นไรแล้ว จึงอยากกลับไปที่ หอพักเพื่อทําแผล

แต่ฉินหยานั้นไม่ยอม จะให้เงินเกอไปที่ห้องพยาบาลกับเธอ

ให้ได้

นอกจากนี้ระหว่างทางฉินหยายังจับมือของเฉินเกอไว้แน่น

ไม่รู้ว่าฉินหยากำลังคิดอะไรอยู่ในสมอง ตอนแรกกังวลเกี่ยว กับเฉินเกอเป็นอย่างมาก แต่ยังไม่รอให้เงินเกอได้พูดอะไร ฉันท ยาก็ปล่อยมือของเฉินเกออย่างแรงทันที บอกให้เงินเกอเดินด้วย ตัวเอง

“มีอะไรหรือเปล่า?

เฉินเกอตะลึงและพูด

“ไม่มีอะไร ฉันแค่กำลังคิดว่าทำไมฉันต้องกังวลเกี่ยวกับคุณ ปฏิบัติดีต่อคุณขนาดนี้ด้วย เพราะคุณปฏิบัติแบบนั้นกับฉันมา ก่อนและไม่คิดว่าฉันเป็นเพื่อนเลยแม้แต่น้อย
ฉินหยาพูดอย่างกะทันหันและเต็มไปด้วยความเสียใจ

“คุณรู้ไหม หลายครั้ง ฉันทำอาหารให้คุณเองที่บ้านและนำมา ให้คุณ อยากให้คุณไปที่โรงอาหาร เราสองคนมากินข้าวด้วย กัน! ยังอยากศึกษาเรียนรู้พร้อมกับคุณ แต่คุณล่ะ หลบหน้าฉัน อยู่ตลอด อีกอย่างแม่ของฉันป่วย แม้แต่ความห่วงใยสัก ยังไม่มี ตอนนั้นฉันถึงได้รู้ว่า ฉันสำคัญตัวเองมากเกินไป ฉันคิด ว่าในอนาคตคุณ…….คุณจะคิดว่าฉันเป็นเพื่อน และยังคิด…… เหอะๆ แต่ฉันคิดมากไปเอง! ”

ฉินหยาพูด

“วันนี้คุณไม่ควรช่วยฉัน ฉันเสียใจกับคุณมามากแล้ว แต่คุณ ตอนนี้กลับมาทำให้ฉันรู้สึกขอบคุณคุณ อีกทั้งยังทำให้ฉัน ซาบซึ้งมากคุณต้องการอะไรกันแน่!

ฉินหยากระทืบเท้าอย่างกระวนกระวาย

“ผมแค่ไม่อยากให้คุณโดนทำร้าย ผมคิดว่าคุณเป็นเพื่อน จริงๆ!

ฉินหยาก็นับว่าเป็นผู้หญิงที่ไม่หน้าเงินน้อยคนนักที่ตัวเองเจอ มา อีกทั้งยังใจดีและสวยด้วย ยังปฏิบัติดีต่อตัวเองด้วย แน่นอน ว่าเฉินเกอต้องนับเธอเป็นเพื่อนอยู่แล้ว

“โอเค อย่างนั้นฉันถามคุณเรื่องหนึ่ง……

ฉินหยาพูดด้วยความซาบซึ้ง แล้วจ้องไปที่เฉินเกออย่างไม่

วางคา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ