บทที่ 184 หน้าที่ที่พี่สาวให้

“เซีย กำไลหยกที่สวยอะไรขนาดนี้!

พอเปิดออกดูทุกคนก็ตะลึงอึ้งไป

โดยเฉพาะตอนที่เห็นใบเสร็จที่เงินเกอถือมากยิ่งตะลึงกว่า

เติม

แค่ของ 2 ชิ้นนี้ก็ 2 แสนกว่าแล้ว

“พวกเราก็อยากเห็น

ทางฝั่งวิดีโอคอล นทําเอาหลินเจียวยกเท้าหนี

หยางฮุยกับหลปินถือกำไลหยกให้กล้องเพื่อที่จะได้อีกฝั่งเห็น มีเพียงรูมเมทคนอื่นๆที่ถือกล่องดูเท่านั้น

แค่กล่อง 2 กล่องนี้ก็ดูไม่ถูกแล้ว

ตอนนี้ทุกคนเชื่อฝังใจอย่างไม่มีข้อสงสัยแล้ว เหล่าเฉินไม่มี

ทางปฏิเสธได้

ทันใดนั้นผู้ชายที่เฝ้าประตูก็ตะโกนขึ้น “เหล่าเฉินกลับมาแล้ว! รีบเก็บเร็วเข้า!”

หยางฮุยรีบวางสาย คนอื่นก็รีบเอาของวางกลับ พวกเขาหยิบก๋าไลหยกวางกลับที่เดิมเป็นพัลวัน ตอนนั้นเองเฉินเกอถึงเปิดประตูเข้ามา
พอเห็นรูมเมทต่างมองเขาเป็นตาเดียว เฉินเกยก็พูดออกมา อย่างสงสัยว่า “ตูบ้าอะไร หน้าฉันมีเงินแปะอยู่ไง!

“เหล่าเฉิน นายพูดมาตามจริง ตอนนี้นายมีเงินเยอะมากใช้ ไหม?”

หยางฮุยถามอย่างแปลกใจ

“ต๊ะ? ฉันไปมีเงินที่ไหน?” เฉินเกอตอบกลับ

“เฮ้ย ยังจะมาปิดบังพวกเราอีก ทุกคนจับเขา”

พวกหยาง ยกรูกันเข้ามากดเงินเกอไว้กับเตียง

ถอดกางเกง ตีกัน สารพัด

“ยอมแล้ว ฉันยอมแพ้แล้ว ใช่ๆๆ ตอนนี้ฉันมีเงินแล้ว!

เงินเกอหมดหนทางปิดบังแล้วจริงๆ

สิ่งที่เขาทำช่วงนี้ทําให้ดึงดูดความสนใจของพวกหยางฮุยกับ หลี่ปินจริงๆ

ใช่ จู่ๆเด็กนักเรียนจนๆคนหนึ่งจะกลายเป็นคนที่มีเงิน แถมยัง ไม่ได้มีแค่เงินแต่ยังมีอำนาจด้วย

เดิมทีเขาไม่อยากบอกความจริงกับพวกหยางฮุยเพราะกลัวว่า ความรู้สึกฉันท์พี่น้องระหว่างพวกเขาหมดลงเหมือนตอนนี้

แต่ตอนนี้ แม้ว่าตัวเขาเองยังไม่อยากบอกให้ใครรู้ว่าเป็นคุณ ชายเงิน
พวกเขาก็เดาได้ 80% แล้ว

ดังนั้นเฉินเกอจึงพูดเพียงว่าตัวเองมีเงินจริง แต่ว่าเงินมาได้ยัง ไงนั้นรวมถึงตัวตนของเขา ให้ตายยังไงเงินเกอ ไม่มีทาง ยอมรับ

พวกเงินเกอ หมดหนทาง

เพียงแต่หลังจากวุ่นกันเสร็จแล้วก็ต่างดีใจกับเฉินเก่อด้วย

ส่วนเงินกอกมั่นใจแล้วว่าต่อจากนี้ไปจะต้องช่วยเหลือกัน และกัน

จากนั้นถ้าพวกหยางฮุยแบล็คเมล์เฉินเกอ 2-3 วันจะใช้ชีวิต อยู่โรงเรียนได้ยังไง เมื่อก่อนเพื่อนในหอต่างช่วยเหลือเฉินเกอ ตอนนี้เฉินเกอเลี้ยงบ้างแน่นอนว่าไม่มีปัญหา

หลังจากทบทวนเสร็จเฉินเกอกับเพื่อนก็ออกไปเที่ยวกันถึงจะ

กลับมาพักที่หอ

ส่วนเรื่องที่เฉินเสี่ยวพี่สาวเฉินเกอมาจนหลัง

กลัวว่าจะย้อนเวลากลับไปตอนที่เฉินเกออยู่ที่ห้องน้ำอีกครั้ง ระหว่างที่ออกจากหอไปห้องน้ำใหญ่ เฉินเกอรับสายเพื่อ

ถามว่าเฉินเสี่ยวจะมาเมื่อไร เขาจะไปรับ

สรุปคือพี่เฉินเสี่ยวบอกว่ามาไม่ได้แล้ว

“น้องชายตอนนี้ที่บ้านมีแขกคนสำคัญมา พ่อเลยสั่งให้ไป อยู่เป็นเพื่อนเกรงว่าจะไปไม่ได้แล้ว พ่อจึงสั่งให้พี่มาบอกเรื่องนั้นทางโทรศัพท์แทน!

“ได้ครับ!”

เงินเกอรู้สึกผิดหวังเพราะเขาคิดถึงพี่สาว

“นายยังจำเมื่อก่อนตอนที่เราอยู่บ้านเกิดที่จีนหลังได้ไหมว่า พ่อมีเพื่อนร่วมรบอยู่คนหนึ่ง

เงินเกอพยักหน้า “ผมจำได้!”

เรื่องนี้มันยาว เรื่องบางเรื่องตอนที่คุยโทรศัพท์กับพ่อ เขาบอก ว่าตระกูลเฉินของเราเลี้ยงลูกแบบคนจนมาโดยตลอด

พ่อเองก็เช่นกัน

ตอนนั้นที่พ่อถูกเลี้ยงมาเหมือนเด็กจนๆพ่อสอบเข้ามหาลัยไม่ ติดก็เลยถูกคุณปู่ไล่ไปเป็นทหาร ตอนนั้นแหละถึงได้คบกับเพื่อน ร่วมรมคนนี้

หลังจากที่เป็นทหารมาแล้ว 2 ปีก็มาซื้อที่ที่บ้านเกิด

ตอนนั้นจนมาก เงินสักแดงก็ไม่มี

โชคดีที่ได้เปิดร้านขายหมั่นโถว โดยใช้เงินปลดประจำการ ทหาร ต่อมาเพราะพ่อยุ่งเรื่องชาวบ้านไปขโมยคนหนึ่งจนพิการ เลยต้องเอาร้านหมั่นโถวชดใช้

แถมยังต้องกู้หนี้ต่างประเทศ

ตอนนั้นพ่อจนมากจนไม่มีเงินเลยจึงไปหาเพื่อนร่วมรบคนนี้
เพื่อนร่วมรบคนนี้เป็นคนการปกครองเขตอำเภอ บ้านมีฐานะ พ่อแม่ต่างเป็นข้าราชการแน่นอนว่ามันดีมากๆ

ผลคือไปตามหาเพื่อนตามที่อยู่ในการปกครองเขตอำเภออยู่ หลายรอบก็ไม่เจอ

ตอนนั้นก็ท้อใจไปแล้ว

เมื่อก่อนตอนนับกันเป็นพี่น้อง ยังดันไปสัญญากันว่าถ้า อนาคตมีลูกชายทั้งคู่จะให้เป็นพี่น้องกัน หากเป็นหญิง 1 ชาย 1 ก็จะให้แต่งงานกัน

เหอะๆ ฟังดูเหมือนเรื่องตลก

สรุปคือตั้งแต่ตอนนั้นมาก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกันแล้ว

จนกระทั่งพ่ออายุ 22 คุณปู่กลับบอกพ่อว่าพ่อเป็นทายาท

เศรษฐี

จากนั้นพ่อก็เริ่มก่อตั้งธุรกิจแล้วสืบทอดตระกูล

จนกระทั่งหลังจากคลอดพี่สาวกับตัวเขามา พ่อกับแม่ก็ต้องไป ทำธุรกิจที่ไกลๆไปด้วยแล้วก็ต้องกลับบ้านแล้วเริ่มรับมือกับการ เลี้ยงดูลูกแบบจนๆไปด้วย

แน่นอนว่าตั้งแต่ที่เฉินเกอจำความได้ก็มีอากงหวกับอาม่าหาที่ คอยดูแลตัวเขา ส่วนพ่อกับแม่ก็ต้องทำงานใช้หนี้ต่างประเทศ

โดยตลอด

ปีหนึ่งก็กลับมาเยี่ยมลูก 2-3 ครั้งต่อปี
เรื่องราวก็ผ่านไปคร่าวๆเช่นนี้

ส่วนเรื่องที่เขาเจอกับเพื่อนร่วมรบอีกครั้ง

คือตอนที่เขาอยู่มัธยมต้นกำลังขึ้นมัธยมปลายปีนั้นถึงถูกพ่อ เรียกตัวไปพบเพื่อนร่วมรบคนนั้นครั้งหนึ่ง เพื่ออยากจะขอให้เขา ทำเรื่องเข้าโรงเรียนให้ตัวเขา ยังไงซะผลการเรียนของตัวเขาก็ ไม่เลว

ผลคือก็ได้เจอกับพวกเขาที่ลานจอดรถของบ้าน พวกเขากลับ บอกว่าวุ่นกับการประชุม ไว้ค่อยมาคุยเรื่องเก่าๆเอาหัวข้อ สนทนาตกไป

สุดท้ายเฉินเกอกใช้ผลการเรียนของตัวเองสอบเข้ามัธยม ปลาย

ความทรงจําเกี่ยวกับเพื่อนร่วมรบคนนั้นจึงจบลงแค่นั้น

คุณลุงคนนั้นเหมือนสมาชิกขององค์กรที่ไม่ธรรมดา จะดูถูก

บ้านของเฉินเกอก็ไม่แปลก

“ทําไมหรอครับพี่?” เฉินเกอเก็บความคิดกลับไปแล้วถาม

“คืออย่างงี้ พ่อชอบพร่ำพูดอยู่ตลอดว่าคิดถึงเพื่อนเก่า แต่แก ก็รู้ว่าพ่อไม่สนใจเรื่องทรัพย์สินชาติตระกูลอยู่แล้ว ตอนนี้การ เลี้ยงลูกแบบจนๆก็จบลงแล้ว ฐานะตอนนี้ของพ่อไม่สามารถไป หาพวกเขาด้วยตัวเองได้ แม้เมื่อก่อนเขาจะดูถูกพ่อ แต่พ่อของ เรากลับคิดเสมอว่าเขาดี มันก็ไม่มีใครแล้ว พี่เองก็ไปหาพวกเขา ไม่ได้ เฮ้อ ดังนั้นเรื่องนี้คงต้องเป็นนายแล้วล่ะ!
“ปิดเทอมฤดูร้อนนี้นายก็กลับจีนหลังไปจัดการเรื่องแผงขาย ของด้วย หาเวลาว่างไปอยู่บ้านสักระยะเพื่อไปเยี่ยมเพื่อนเก่า ของพ่อ แล้วยังมีเพื่อนคนพิเศษอีก ถึงตอนนั้นที่จะส่งพัสดุไปให้ ข้อมูลของเพื่อนคนพิเศษที่นายยังไม่เคยเจออยู่บนนั้นหมดแล้ว ก็ไปเยี่ยมให้หมด ช่วยอะไรได้ก็ช่วยไปเถอะ!

“ส่วนอากงหวอาม่าหนูที่คอยดูแลพวกเรามาโดยตลอด นาย ช่วยสร้างบ้านบนเขาให้พวกเขาแล้วมอบเงินก้อนให้ลูกพวกเขา ด้วย!”

พี่สาวพูดเรื่องจนจบถึงจะวางสาย

เฉินเกอรู้สึกคิดไม่ตก

ว่าเพื่อนคนพิเศษของพ่อคือใคร?

เมื่อคิดไม่ออกเลยเลิกคิดไปแล้วกลับหอ

เรื่องหลังกลับหอ ทุกคนต่างรู้แล้ว

ไม่มีอะไรพูดทั้งคืน

พอถึงเช้าวันต่อมา เงินเกอก็ยังคงหอบหนังสือไปแย่งที่ ทบทวนที่ห้องสมุด

คนยังเยอะเหมือนเดิม

เฉินเกอเดินไปที่นั่งติดหน้าต่างเช่นเดิม

พอมองที่ตรงนี้ก็พาลให้นึกถึงฉินหยา เพราะพวกเขาทั้งคู่เจอ กันครั้งแรกที
เขาอยากชดใช้กำไลหยกให้เธอ แต่ตอนนี้เขาหาเธอไม่เจออีก ทั้งยังไม่มีช่องทางติดต่อเธออีกด้วย

ดังนั้นที่เฉินเกือมาห้องสมุดก็เพียอยากลองใช้ดวงดูว่าจะได้ เจอเธอใหม ดังนั้นหลังจากนั่งลงแล้วสายตาของเงินเทอก็คอยสอดส่องไป

รอบๆ

เวลาเดียวกันนั้นเองที่อีกมุมหนึ่งของห้องสมุดมีกลุ่มผู้หญิง 5-6 ที่ดูมีนิสัยเฉพาะตัวนั่งอยู่

สายตาทุกคู่นั้นต่างจับจ้องมาที่เฉินเกอ

“ๆ เธอเดาดูว่านายจนๆนั้นกำลังมองหาใครอยู่?” หญิงสาว คนหนึ่งจับแก้มพลางยิ้ม

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ