บทที่ 171 การค้นพบที่น่าตกใจบนรถอีกแล้ว

เงินเกือบอกกับไปหลาง ให้ถือโอกาสนี้พาผู้หญิงสามคนนั้นมา ด้วย!

ก็แค่จะขู่พวกเธอนิดหน่อย ทำให้พวกนั้นเลิกเสแสร้งก็พอ ถึง ยังไงเงินเดอะก็ไม่ได้คิดจะเอาพวกเธอมาโยนทิ้งไว้ที่นี่จริงๆ

แถมเด็กหนุ่มผมขาวนั่น ก็คือไปหลางบอดี้การ์ดมือหนึ่งของ จ้าวจื่อซึ่งเหมือนกับหลู่เฟยหงที่คอยตามรับใช้หลี่เจิ้นถั่วไม่ห่าง เป็นคนที่จ้าวจื่อซึ่งพามาจากฮ่องกงด้วย

“คุณจ้าว พวกเธอออกมาแล้ว ผมไม่สะดวกพบผู้หญิงพวกนั้น ผมคงต้องขอตัวก่อน เตรียมรถไว้เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

เฉินเกอหันไปถามจ้าวจื่อซึ่งที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ

“เตรียมไว้หมดเรียบร้อยแล้วครับคุณชายเฉิน! ทางนี้ปล่อย ให้เป็นหน้าที่ของไปหลาง เขาจะพาพวกคุณหนูหม่าไปส่งที่ โรงเรียนอย่างปลอดภัยครับ

ทันใดนั้นรถบ้านคันหนึ่งก็มาจอดอยู่ข้างๆ เฉินเกอถึงได้เช็ด เหงื่อบริเวณหน้าผาก แล้วหมุนตัวเดินขึ้นรถบ้าน ออกจากสถาน ที่แห่งนี้ไปพร้อมกับจ้าวจื่อซึ่ง

เมื่อครู่ หลังจากที่ค้นหาสถานที่จนแน่ชัด เฉินเกอให้หลี่เจิ้นถั่ว ไปคอยจับตาบริษัทอสังหาริมทรัพย์ให้ชานกรุ๊ปพร้อมกับตำรวจ ส่วนเขารีบขึ้นรถมากับจ้าวจื่อซึ่ง
ใครจะไปมีกะจิตกะใจนั่งรถบ้าน จ้าวอซึ่งเตรียมมาให้กัน ตอนนี้ได้เห็นหน้าเสียวหนานปลอดภัยแต่ยังตกใจนิดหน่อย ภูเขาในใจของเฉินเกอ ก็เหมือนถูกยกออก ในที่สุด….

“เสี่ยวหนาน เสี่ยวหนาน ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น? คนพวกนี้เธอ เป็นคนเรียกมาหรอ?”

ผู้หญิงทั้งสี่คนเดินออกมา

ตู้เยาหันไปที่หมาเสียวหนานด้วยสายตานับถือ

เห็นได้ชัดว่าปฏิบัติการช่วยเหลือในครั้งนี้ก็มาเพื่อช่วยเหลือ หม่าเสี่ยวหนาน

อีกอย่างสถานการณ์แบบนั้น ก็ทำให้คนตะลึงงงงวย รถไมบัคที่มาทีเดียวพร้อมกันหกคัน

ไหนจะรถMPVระดับไฮเอนด์

ที่ด้านล่าง ยังมีบอดี้การ์ดที่ต่างจากบอดี้การ์ดทั่วไปอย่างเห็น ได้ชัดประมาณสิบยี่สิบคนยืนเฝ้าอยู่

ที่ปรึกษาเพิ่งไฉ่หรูนี่จะเทพไปหน่อยมั้ง ตอนนั้นที่มีก็แค่รถโรล ส่รอย ไม่กี่คัน

ยิ่งไปกว่านั้นคือทีมบอดี้การ์ดครั้งนี้ที่แข็งแกร่งกว่าเดิม โดย เฉพาะพ่อหนุ่มผมขาวนั่นที่เท่ระเบิดไปเลย

ทานเฟยเอ๋อกับเมิงไฉ่หรูต่างมองไปที่หมาเสียวหนานด้วย ความสงสัย
“ห้ะ? ฉันไม่รู้เรื่อง คนพวกนี้ฉันไม่รู้จักสักหน่อย! ฉันก็ไม่รู้ เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น?

หมาเสียวหนานตั้งคำถามขึ้น

“เอ่อพี่ชายคะ ขอถามหน่อยได้ไหมว่าใครเป็นคนส่งที่มาช่วย พวกเรา?” เมิงไฉ่หรูอดถามขึ้นไม่ได้

ไปหลางยังคงมีสีหน้านิ่งสงบ ราวกับไม่ได้ยินอะไรแบบนั้น เพิ่งไฉ่หรูจึงหันไปส่งซิกกับหม่าเสี่ยวหนานให้เธอเป็นคนถาม

“พี่คะ ใครเป็นคนส่งพี่มาช่วยพวกเราคะ เผื่อวันหน้ามีโอกาส พวกเราจะได้ขอบคุณเขา!”

หม่าเสี่ยวหนานจึงถามออกไป

“คุณหนูหม่า เบื้องบนของผมสั่งมาว่าไม่ให้เผยสถานะของ บุคคลนั้น เพราะอย่างนี้ต่อให้เป็นกับคุณหนู ผมก็ไม่สามารถ บอกได้!”

ไปหลางมีท่าทีเคารพหมาเสียวหนานอย่างมาก

“อ๊ะ! ฉันนึกขึ้นได้แล้ว หรือว่าเป็นเงินเกอคนนั้น?

จู่ตู้เยวก็นึกขึ้นมาได้จึงร้องออกมา

“เฉินเกอ?”

ทานเฟยเอ๋อและเพิ่งไฉ่หรูต่างก็ผงะไปพร้อมๆกัน

“จริงสิ พวกเธอลองคิดดูนะ ถึงแม้ว่าเมื่อกี้พวกเราจะอยากโทรศัพท์ แต่ว่ามีแค่เสี้ยวหนานคนเดียวที่ได้ออกไป แล้วเลี้ยว หนานก็โทรไปหาแต่เงินเกยไม่ใช่หรอไง? นั่นก็หมายความว่ามี แค่เฉินเกอที่รู้ว่าพวกเราเกิดเรื่อง!”

เยวค่อยๆ วิเคราะห์ สีหน้าของเธอไม่อยากจะเชื่อและไม่ค่อย อยากจะยอมรับสักเท่าไหร่

ส่วนหานเฟยเอ๋อกับเมิงไฉ่หรูยิ่งไม่ต้องพูดถึง

“จะเป็นไปได้ไง ต่อให้เธอจะโทรไปหาเงินเกอ แต่หมอนั่นจะมี ปัญญาเอาบอดี้การ์ด นหนึ่งเยอะขนาดนี้มาหรอ? นี่มันไม่สม เหตุสมผลเลยสักนิด!!

หานเฟยเอ๋อว่า

เพิ่งไฉ่หรูหันไปมองหม่าเสี่ยวหนานอย่างตื่นเต้น “เสี่ยวหนาน เธอลองคิดให้ดีๆ แน่ใจนะว่าคนที่โทรไปหาเป็นเงินเกอจริง? หรือว่าเธอกดเบอร์ผิดแล้วโทรไปหาคนอื่น คนในครอบครัวของ เธอมีใครรู้จักกับคนมีเส้นสายใหญ่โตหรือเปล่า?”

แน่นอนว่าพวกเธอตื่นเต้นกันใหญ่

เพราะปกติเพิ่งไฉ่หรูกับหานเฟยเอ๋อดูถูกเฉินเกออย่างกับอะไร

ถ้าตอนจบเฉลยออกมาว่าจริงๆแล้วเฉินเกอเป็นผู้มีอิทธิพลคน หนึ่ง งั้นพวกเธอก็จะชิงฆ่าตัวตายก่อนเลย

และนี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมตอนนั้นเมื่อเพิ่งไฉ่หรูได้หยิบพาว เวอร์แบงค์ของตัวเองออกมาจากรถของหลี่เฟยหงได้ ก็ทรมานตัวเองด้วยการไม่นอนตลอดทั้งคืน

“ตอนนั้นมันวุ่นวายไปหมด ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าได้โทรหาเงิน เกอหรือเปล่า แต่ในบันทึกการโทร เบอร์แรกก็เป็นเบอร์ของเงิน เกอ ส่วนเบอร์ที่สองเป็นเบอร์พี่สาวที่โทรมาหาฉันเมื่อเข้า ถ้าจะ บอกว่ามีคนที่รู้จักที่มีเส้นสายก็อาจจะเป็นพี่นั่นแหละ เพราะเธอ เป็นรองผู้จัดการบริษัทการค้าระหว่างประเทศ! แถมรู้จักคนเยอะ มากด้วย!

หมาเสียวหนานขบคิดเรื่องราว

“อืม ถ้างั้นก็พอจะเข้าเค้าหน่อย เธอต้องกดผิดไปกดโทรหาพี่ สาวแน่ๆ จากนั้นพี่สาวเธอก็รู้เรื่องนี้ถึงได้รีบส่งคนมา คนพวกนี้ อาจจะเป็นกองกำลังเสริมของตำรวจ หรืออาจจะเป็นคนของผู้มี อานาจบางคนก็ได้

เพิ่งไฉ่หรูก้มหน้าวิเคราะห์เสียงต่ำ

“พวกเราทายถูกไหมคะ? พี่ชายเย็นชา?” ทุกคนต่างเห็นด้วยกับความคิดนี้ หานเฟยเอ๋อจึงถามไปหลาง

ไปหลางยังคงมีสีหน้านิ่งเรียบ ตอนนี้เขาได้เปิดประตูรถไม่บัค ออก หรือก็คือเป็นคนที่เฉินเกอและจ้าวจื่อซึ่งนั่ง แล้วพูดขึ้น “ผม จะไปส่งพวกคุณที่โรงเรียน ขึ้นรถ

“เหอะๆ ไม่ยอมพูดอะไรสักอย่าง งั้นก็แสดงว่าพวกเราทายถูก

สินะ!”

ตู้เยวว่า
“พี่ชาย ฉันขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหม? ฉันอยากโทรหาพี่ หน่อย!”

และหม่าเสี่ยวหนานเองก็เชื่อด้วยเช่นกัน

“ครับ คุณหนูหม่า!”

ไปหลางยื่นโทรศัพท์ให้หมาเสียวหนานอย่างนอบน้อม จาก นั้นสาวๆทั้งหมดก็ขึ้นรถ

“ฮัลโหล พี่คะ เป็นพี่ใช่ไหม? คือ นี่เสี่ยวหนานเอง” “อ้ะ? เป็นพี่ที่ส่งคนมาช่วยเราจริงๆด้วย?

“พี่โทรไปหาตำรวจสอบสวนแล้วนะ คนของพวกตำรวจไป ถึงที่นั่นเร็วขนาดนั้นเลยหรอ? แหะๆ เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ เธอไม่รู้หรอกเมื่อตอนที่พี่โทรศัพท์ ไม่ว่าจะหายังไงก็หาเธอไม่ เจอ ก็เลยโทรไปหาที่ปรึกษาของพวกเธอ แต่ก็โทรไม่ติดอีก พี่ ห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอ พี่ก็เลยส่งวีแชทไปหาเพื่อนร่วม ห้องของคนที่ชื่อเงินเกออะไรนั่นให้ช่วยถามเขาให้หน่อย เฉินเก อบอกว่าเธอถูกลักพาตัว

เสียงร้อนรนของพี่ดังออกมาจากปลายสาย

ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมถึงได้รู้จักเฉินเกอ? คงเป็นเพราะพี่รู้จัก คนเยอะแยะไปทั่ว ไม่งั้นเมื่อก่อนนี้ที่เฉินเธอมีงานพาร์ทไทม์ทำ มีเงินมาซื้อเสื้อผ้าซื้อโทรศัพท์ให้หยางเสว่ได้จะมาจากไหนล่ะ

ถ้าไม่ใช่เพราะหม่าเสี่ยวหนานขอให้พี่ช่วยหางานให้เงินเก อกับหยางฮุยทํา
หรือ อาจจะให้เงินเอมาช่วยงานตัวเองบ้างในบางครั้ง เพราะได้เจอครั้งสองครั้งก็กลายเป็นว่ามีวีแชทของพวกเขาไป แล้ว

“อ้ะ? แบบนี้เองหรอคะ พวกเราไม่เป็นไรแล้วค่ะ พวกเขากำลัง จะพาเราไปส่งที่โรงเรียนค่ะ!

“โอเค งั้นเธอไปพักเถอะ รอพรุ่งนี้พี่จะไปหา ใกล้ถึงเวลาที่เธอ

จะต้องฝึกงานแล้ว เรื่องทำงานนะ พี่ต้องคุยกับเธอสักหน่อย!

“อือ เข้าใจแล้วค่ะ พี่เองก็รีบนอนนะคะ!! เพราะตอนนี้เธอนั่งอยู่ในรถ ดังนั้นทุกคนจึงได้ยินทั้งหมด รวมถึงเข้าใจเรื่องราวต่างๆ ในทันที

ที่แท้เป็นเพราะเงินเกอไปบอกพี่สาวนี่เอง

ไอหมาเฉินกอนั่นรู้ว่าพวกเธอถูกลักพาตัว? ไอเวร รู้ทั้งรู้แต่ก็ ไม่คิดจะทําอะไรเนี่ยนะ?

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพี่สาวกำลังตามหาเสี่ยวหนาน วันนี้พวกเธอ คงได้ตายโหงกันไปแล้ว!

ไอสารเลวนั่น กลับไปจะเล่นมันให้ตายเลยคอยดู

เพิ่งไฉ่หรูพูดอย่างโกรธแค้นในใจ

“โอ๊ยแม่ ก้นฉัน!”

จู่ๆหานเฟยเอ๋อก็ร้องเสียงหลงขึ้นมาเบาๆ
เหมือนจะมีอะไรบางอย่างทีม โดนเธอ

เจ็บจนเผลอร้องออกมา

จากนั้นนานเฟยเอ๋อก็ลูบๆบริเวณใต้กัน ก่อนจะหยิบเสื้อสูทตัว หนึ่งขึ้นมา แถมด้านในยังมีโทรศัพท์สอดอยู่

“อ๊ะ? ขอโทษค่ะพี่ชาย ฉันไม่ได้ตั้งใจจะนั่งทับเสื้อพี่นะ!” หาบเฟยเอ๋อขอโทษแก้เขิน

“อืม? สูทตัวนี้ทำไมมันคุ้นๆจังแฮะ”

จ้องอยู่สักพัก หานเฟยเอ๋อจึงอึ้งไป