บทที่ 169 อาจจะเกิดเรื่องแล้ว

“เปิดตั้งแต่เมื่อไหร่หรอ ทำไมฉันไม่เคยได้ยิน ตอนนี้เพิ่งไฉ่หรูสร่างเมาขึ้นมาบ้างแล้วเล็กน้อย ถามอย่าง แปลกใจ

เมื่อสักครู่ อยู่ในเขตของหลี่เฟยหง บอกว่าหลี่เฟยหงเชิญเธอ ไปทานข้าวด้วยที่ห้องครัวเจียหยวน อยากจะไถ่โทษ

เพิ่งไฉ่หรูไม่ได้คิดอะไรมาก อีกทั้งยังมองเห็นบอดี้การ์ดชุดด่าและโรลส์-รอยซ์ เพิ่งไฉ่หรูก็ คล้ายมีความคุ้นเคย

ดังนั้นจึงมาแล้ว

แต่เมื่อบอกว่าจะไปเมืองฝั่งตะวันตก เพิ่งไฉ่หรูก็เกิดความ สงสัยขึ้นมาทันที

เมืองฝั่งตะวันตก ฝั่งนั้นมีแต่โรงงาน สถานบันเทิงต่างๆ น้อย มาก ห้องครัวเจียหยวนจะขยายสาขาไปฝั่งนั้นทำไม

“ประมาณเมื่อหลายวันก่อนครับ พ่อครัวทําอาหารได้ไม่เลว ตอนที่ผมมา ผู้จัดการหลี่ยังสั่ง บอกว่าครั้งที่แล้วหวางดูแลไม่ ทั่วถึง รอบนี้จึงตั้งใจจัดเลี้ยง โดยเฉพาะครับ”

คนขับรถบอก

“งั้นทำไมผู้จัดการหลีไม่โทรบอกก่อนล่ะ
ครั้งนี้ทานเฟยเอ๋อถามด้วยความสงสัย

“แหะแหะ เรื่องนี้ผมก็ไม่ทราบครับ เดี๋ยวสักพักถึงแล้ว พวก คุณก็ถามหลี่เฟยหงดีกว่า”

คนขับรถหัวเราะ

“คุณเรียกชื่อผู้จัดการหลีตรงๆเลยหรอ”

ตอนนี้ไม่ว่าเพิ่งไฉ่หรูจะมองยังไง คนขับรถคนนี้ก็ไม่น่าเชื่อถือ

คนขับรถได้ยินดังนั้น จึงหัวเราะเลื่อนออกมา

ตอนนั้นเอง ระดับความเร็วของรถจึงเพิ่มขึ้น เพียงเลี้ยวเข้าไป ก็มาถึงถนนของเมืองฝั่งตะวันตก

ภาพโรงงานเรียงรายมากมาย ดังนั้นบนถนนมีรถจำนวนไม่ มาก มีเพียงแสงไฟส่องสว่างบนถนน

ยิ่งไปเรื่อยๆ เพิ่งไฉ่หรูยิ่งรู้สึกผิดปกติ

“คุณคนขับ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย วันนี้คงไปไม่ได้แล้ว เอา แบบนี้ไหม คุณพาพวกเรากลับเถอะ

ไม่ได้

เรื่องนี้เกรงว่ามันจะไม่ปกติ ถ้าไม่บอกว่าจะไปห้องครัวเจีย หยวน ทั้งหมดคงไม่ขึ้นรถมาหรอก

แต่เมื่อออกมาจากถนนการค้า คนขับรถก็ขับออกมาไว้มาก ทำให้ไม่ทันได้ถามอะไร
และคนขับรถคนนี้ มองซ้ายขวาไม่อยู่นิ่ง

ดังนั้นเพิ่งใจหรูจึงไม่วางใจ

“มาก็มาแล้ว ก็ไปดูสักหน่อยเถอะครับ

คนขับรถบอก

“ไม่ดูแล้วไม่ดู คุณไม่ได้ยินหรอ เราจะลงรถ คุณหยุดรถเดี่ยว

หานเฟยเอ๋อบอกเสียงเย็น

คนขับรถชี้ไปที่กระจกมองหลัง “หยุดไม่ได้ครับ พวกคุณดูสิ รถด้านหลังก็ขับอยู่เหมือนกัน ระดับความเร็วแบบนี้ เดี๋ยวเขาก็ ชนมาพอดี อีกอย่าง ผู้จัดการหลีก็กำลังรอพวกคุณอยู่นะครับ

“เหอะ เดี๋ยวฉันโทรหาประธานหลของพวกนายเอง พูดจบ เมิ่งไฉ่หรูก็กด โทรศัพท์ต่อสาย แต่ก็ยังสายไม่ว่าง ทําไมเป็นแบบนี้ เอี๊ยด~

เสียงดังขึ้น คนขับรถหมุนพวงมาลัย รถเลี้ยวเข้าไป ลงจาก ถนนไปผ่านขึ้นลงเนินดิน

เหล่าเพิ่งไฉ่หรูโยกจนแทบเวียนหัวแล้ว “นี่ไม่ใช่ทางไปห้องครัวเจียหยวน นายเป็นใครกันแน่ เพิ่งไฉ่หรูตะโกนเสียงดัง
คนขับรถไม่ได้ตอบ

แต่กลับพูดใส่หูฟัง “รับทราบครับรับทราบ คนอยู่บนรถผม แล้ว นอกจากนั้นยัง มีสาวสวยอีกสองคนด้วย ถึงแล้วครับ เสร็จ

“แกเป็นใครกันแน่ นายจะลักพาตัวพวกฉันหรอ

ตู้เยวที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับตื่นตระหนก มองดูสถานที่ที่รถจอดลงคล้ายตึกที่ยังสร้างไม่เสร็จ เธอพึ่งนึกขึ้นได้ว่าในหนังเท่านั้นแหละถึงจะมีฉากแบบนี้

“แม่ง จอดรถ รีบจอดรถเดี๋ยวนี้

ตู้เยวยื้อยุดแขนคนขับรถอย่างบ้าคลั่ง

พลัวะ!

เสียงดังขึ้น คนขับรถยกมือขึ้นตบ ผมของตู้เยว่กระจายไป พร้อมทั้งสลบอยู่ที่เบาะ

ตอนนั้นเองคนขับค่อยหยุดรถ

และด้านหลังมีรถตามมาสองคัน มีคนสี่ห้าคนลงจากรถมา

เดินออกมาจากตึกร้างอีกสามคน

ลากพวกเมิงไฉ่หรูออกมา

ทั้งหมดค่อยดึงสติกลับมาได้

นี่มันลักพาตัวนี้ การลักพาตัวที่วางแผนเอาไว้แล้ว
“ซิล ไหล พวกเราถูกลักพาตัวแล้ว รีบมาช่วยพวกเราที่เราอยู่

ตอนนั้นเอง หม่าเสี่ยวหนานจึงพูดเสียงดังลงในโทรศัพท์ตัว

แต่ยังพูดไม่ทันจบ บอดี้การ์ดคนหนึ่งก็หูตาว่องไว แต่ดวัดมือ

เดียวก็ทำให้โทรศัพท์ของหม่าเสี่ยวหนานตกกระแทกพื้นแตก

กระจาย

ต่อมาก็เป็นฝ่ามือที่ตบลงบนหน้าของหม่าเสี่ยวหนาน

“โอ๊ะ ยังกล้าโทรศัพท์ พี่สาม ทำยังไง ทำไมไม่เก็บโทรศัพท์ พวกเขา”

“เอามา เอามาให้ฉัน

บอดี้การ์ดหลายคนเดินเข้ามา หานเฟยเอ๋อซ่อนโทรศัพท์เอา ไว้ กำลังตั้งใจจะโทรขอความช่วยเหลืออยู่เหมือนกัน แต่ยัง ไม่ทันได้โทรก็โดนแย่งไปแล้ว

“เหอะ มัดพวกเธอเอาไว้ให้หมด รอให้พี่ใหญ่ลงมาจัดการ

เสียงเรียกคนหนึ่งดังขึ้น พวกเพิ่งไฉ่หรูถูกพวกมันจับมัดแล้ว พาเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ในตึก

“ฮ่าๆ มีแต่คนสวยๆ ถ้าวันนี้พี่ใหญ่เล่นสนุกพอล่ะก็ ไม่แน่ว่า อาจจะมอบพวกเธอเป็นรางวัล ให้เราเล่นบ้างก็ได้

บอดี้การ์ดคนหนึ่งพูดขึ้น
“ไปเถอะพวกเรา ลงไปรอรับพี่ใหญ่อยู่ด้านล่างกัน นาย นาย และนาย พวกนายสามคนเฝ้าอยู่ด้านบนนี่แหละ พี่ใหญ่ไม่มา พวกนายดูนกไว้ให้ดี ระวังพี่ใหญ่มาแล้วได้รับพวกนายล่ะ

ทั้งสามพยักหน้าตอบรับอย่างนอบน้อม

ส่วนที่เหลือลงไปด้านล่าง

และลูกน้องทั้งสามล่ะ มองเห็นหญิงสาวสวยทั้งสี่กลัวว่าจะอด ไม่ได้เผลอจูบไปสักทีสองที จึงตัดใจไปนั่งเล่นเกมที่หน้าประตู “เสี่ยวหนานเสี้ยวหนาน เมื่อโทรศัพท์เธอ โทรติดหรือยัง

แล้วเฟยเอ๋อล่ะ”

เพิ่งไฉ่หรูถามด้วยสีหน้าซีดเซียว

หานเฟยเอ๋อร้องไห้พลางส่ายหน้า “ฉันยังเลย ยังไม่ทันได้โทร ก็ถูกพวกเขาแย่งไปแล้ว โค้ช ตอนนี้พวกเราควรทำยังไงดี จะ โดนพวกเขาท่าแบบนั้นไม่ได้นะ ฮือฮือฮือ”

มุมปากของตู้เยวมีเลือดออก ตกใจจนร้องไห้ไปตามๆกัน

ไม่ว่าผู้หญิงคนหนึ่งถึงจะเยือกเย็นขนาดไหน ตอนนี้พบเจอกับ เรื่องแบบนี้ ก็ต้องตกใจกลัวกันทั้งนั้น

“โค้ช ฉันไม่รู้ว่าฉันโทรติดหรือเปล่า ดูเหมือนจะโทรติดแล้ว ฉันเลยพูดออกไป” หม่าเสี่ยวหนานดูอารมณ์จะมั่นคงขึ้นบ้างแล้ว แต่ลมหายใจก็ยังติดขัด

“ห้า งั้นเธอโทรหาใคร” ทุกคนราวกับเห็นหญ้าช่วยชีวิต
พูดตามตรง ถึงทุกคนจะเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย

พอมีความคิดอยู่บ้าง

เมื่อสักครู่เมื่อเห็นว่าไม่ปกติ บอดี้การ์ดคนนั้นตบตู้เยว่ แล้วยัง

จ้องเมิ่งไฉ่หรูไม่วางตา หานเฟยเอ๋อและหม่าเสี่ยวหนานจึงรีบกดโทรศัพท์โทรออก

ความจริง หาเสี่ยวหนานได้สติเร็วกว่า ตั้งแต่ที่รถเลี้ยวลง เนินมา หมาเสียวหนานก็นึกได้ เริ่มกดต่อสายออกไป

ยังไงก่อนหน้านี้ความหวังของทุกคนจะฝากไว้ที่เพิ่งไฉ่หรูให้ โทรหาหลี่เฟยหง

ใครจะคิดว่าต่อสายไปสี่ห้าครั้งติดยังโทรไม่ติดอีก

“ฉันโทรหาเงินเกอ” เมื่อหม่าเสี่ยวหนานเห็นเบอร์แรกขึ้นคือ เบอร์ของเฉินเกอ สถานการณ์คับขัน ใครจะมีเวลาสนอะไร มากมายที่ไหน

*หะ เธอโทรหาเฉินเกอ”

เมิ่งไฉ่หรูผิดหวังแล้ว

“เธอโทรหาคนไร้ประโยชน์แบบนี้จะได้อะไรล่ะ สมองหมูอย่าง เขา จะคิดอะไรได้กันล่ะ”

หายเฟยเอ๋อกลัวมาก จึงต่อว่าออกไปตรงๆ

“ตายแล้วตายแล้ว ฉันยังไม่อยากตายนะ”
ตู้เยวร้องไห้เสียงดัง

“ไม่ต้องโวยวายแล้ว จิ๋วเอ๋อ เอาเทปกาวปิดปากพวกมันไว้ เดี๋ยวอีกสักพักพวกเธอร้อง ถึงตอนนั้นก็ร้องไห้เต็มที่เถอะ

บอดี้การ์ด มหิน

ขณะเดียวกัน

หอพักชาย

เงินเกือยังคงถือโทรศัพท์นิ่งค้าง

สามนาทีก่อนหน้า หมาเสียวหนานโทรหาตนเอง ตอนนั้นเป็น เกอพึ่งอาบน้ำเสร็จ โทรศัพท์ดังขึ้นสักพัก

เมื่อกดรับ ก็ได้ยินเสียงตะโกนดังของหม่าเสี่ยวหนาน

ตะโกนอะไรนั้นเฉินเกอเองก็ฟังไม่ชัด

เหมือนว่าเธอถูกลักพาตัวแล้ว แล้วโทรศัพท์ก็ถูกตัดไป

นี่เรื่องอะไรกันเนี่ย

เฉินเกอจึงโทรกลับไป แต่โทรศัพท์ปิดเครื่องไปแล้ว จึงโทรไป หาพวกเมิงไฉ่หรู ก็ปิดเครื่องเซ่นกัน

สนุกมากแล้วหรอ

เฉินเกอแอบพูดเบาๆ

และก็ไม่วางใจเด็กสาวพวกนั้นอยู่บ้าง รู้ว่าพวกเธออยู่ที่หวา

คาราโอเกะ จึงโทรหาหลีเฟยหง
แต่สายไม่ว่าง

จากนั้นเงินเกอจึงต่อสายหาเบอร์ส่วนตัวของหลี่เฟยหง ครั้งนี้ โชคดี ครั้งเดียว โทรติดแล้ว

“คุณชายเฉิน ยังไม่พักผ่อนหรอครับ”

“ยังครับ เบอร์สาธารณะของคุณทำไมสายไม่ว่างตลอด คุณ ยังอยู่ที่หวางไหม” เฉินเมื่อถาม

“อย่าพูดถึงเลยคุณชายเฉิน ผมกำลังตรวจสอบ เมื่อสี่สิบนาที ที่แล้ว โทรศัพท์ใกล้จะระเบิดแล้ว เว้นแค่สองก็มีคนโทรเข้ามา ตอนนี้ผมอยู่ที่หวาง กำลังตรวจดูว่าใครแกล้งผม

“อืมอิ่ม เพิ่งไฉ่หรูกับหานเฟยเอ๋อพวกเขาเที่ยวอยู่ที่หว่าง คุณรีบไปดูว่าพวกเธอยังอยู่ไหม

“ได้ครับ”

ไม่ได้ตัดสาย รอสามนาที หลี่เฟยหงจึงบอก “คุณชายเงินครับ ยี่สิบนาทีก่อน พวกเธอมีคนรับไปแล้วครับ”

“เอ๋ รีบไปดูกล้องวงจรปิด ถูกใครมารับไปแล้ว

เฉินเกอก็รู้สึกว่าเรื่องราวไม่ปกติ

และหลี่เฟยหงก็ไม่ได้โง่ เขารู้ว่าอาจจะเกิดอะไรขึ้น รีบตรวจสอบกล้องวงจรปิดของถนนการค้าจีนหลัง

จากนั้นหลี่เฟยหงจึงบอกอย่างรีบร้อน
“คุณชายเงินครับ ผมตรวจดูแล้ว พวกเธอถูกโรลส์-รอยซ์คัน หนึ่งรับไป รถขับอย่างรวดเร็ว ออกจากถนนการค้าไปทางตะวัน ตกแล้วครับ

“แย่แล้ว หรือว่าพวกหม่าเลี้ยวหนาน ถูกลักพาตัวไปแล้ว จริงๆ

เงินเกอเหงื่อตก

“เร็ว รีบบอกหลี่เจิ้นกั๋วจ้าวจ่อซิ่ง ให้มาที่หวางคาราโอเกะ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ