บทที่ 148 หลักฐานติดๆ กัน

“เธอรู้เหรอ?”

จ้าวซานถามอย่างตกใจแล้วรอฟังอยู่

“อืมๆ” จ้างยีฟานพูดด้วยความมั่นใจมาก “นี่เป็นรถหรูคัน

หนึ่งที่จอดอยู่ในสวนสาธารณะมหาวิทยาลัยจีนหลังของพวกเรา

มาโดยตลอด ก่อนหน้านี้มีคนถือว่ารถคันนี้เป็นคุณชายเงินซื้อ

มา ต่อมาก็มีมือมาอีกว่าเป็นบุคคลลึกลับไม่ธรรมดา ในคณะ

วรรณคดีที่มหาวิทยาลัยพวกเราเป็นคนซื้อ มีคนว่ากันว่าความ

จริงก็คือคุณชายเงินผู้โด่งดัง

“ดังนั้นรถคันนี้น่าจะยังจอดอยู่ที่มหาวิทยาลัยของพวกเราถึง จะถูก ทำไมคนร่ำรวยลึกลับคนนั้นถึงเอารถมาจอดไว้ที่นี่ล่ะ?”

“นี่เป็นคฤหาสน์ที่คุณชายเงินซื้อนะ

จ้าวยีฟานขมวดคิ้วไว้ พูดอย่างยากจะเชื่อ

ใช่แล้ว นั่นก็ไม่เป็นอะไรหากใครๆ ก็ตามล้วนเชื่อว่าเป็นเกอ คือคุณชายเฉิน

เพียงแต่จ้าว ฟานคนเดียวเท่านั้นที่ทำไม่ได้

หล่อหวาดกลัว กลัวเป็นพิเศษ

เมื่อสักครู่ตอนอยู่ที่อยู่ในคฤหาสน์ หล่อนคิดอย่างหนัก อยาก จะเอาทุกอย่างนี้ย้ายออกจากตัวของเฉินเกอ
ขอเพียงเหตุผลสักข้อหนึ่งที่จะนำสิ่งพวกนี้หลบจากตัวของเฉิน เกอได้ก็พอแล้ว

ไม่ง่ายที่จ้าวชานจะให้เหตุผลมา

แต่ตอนนี้จะอธิบายอย่างไร?

รถของคนรวยลึกลับจอดอยู่ที่นี่แล้ว ร่ำลือว่าเขาคือคุณชาย เงิน จากนั้นตอนนี้ก็มั่นใจได้แล้วว่าบุคคลนั้นต้องเป็นคุณชาย

ถังหรานบอกว่าคุณชายเฉินเข้ามา

คนที่เข้ามามีเพียงเฉินเกอเท่านั้น

บุคคลร่ำรวยลึกลับคนนี้อยู่คณะวรรณคดีเฉินเกอก็อยู่คณะ วรรณคดี

ลมหายใจจ้าว ฟานใกล้จะเร่งเร็วขึ้นมา

ทำไมนะ ทำไมเรื่องทุกอย่างถึงแสดงออกมาว่าเฉินเกอคือคุณ ชายเฉินที่ลึกลับท่านนั้นล่ะ

“เอ๋ ดูแล้วเมื่อกี้นี้เจ้าหนุ่มนั้นก็มีที่มาอยู่บ้างจริงๆ เอาแบบนี้ แล้วกัน ทุกคนฟังที่ฉันจัดการ ต่อไปเจอเขาแล้ว หลบได้ก็หลบ ถึงแม้หลบไม่ได้ก็ต้องต้อนรับให้สมศักดิ์ศรี

จ้าวชานสูดอากาศเย็นๆ ที่หนึ่งแล้วกำชับไป

เขาใจกล้ามาก ทว่าตั้งแต่เด็กเขาก็ได้รับความคิดมาเพียง อย่างเดียว เจอเรื่องอะไรที่เกี่ยวข้องกับคำว่าเฉิน ยามจัดการขึ้นมาต้องระมัดระวังให้ดี

ตอนนี้ก็ใช่เลย

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเฉินเกอมีสถานะอะไร แต่ฉันจ้าวชานคนนี้ เห็น เขาก็ต้องต้อนรับอย่างสมเกียรติ นี่ต้องไม่มีข้อบกพร่องแน่นอ นมั่ง?

พูดจบ จ้าวชานมองทางข้าวฟานอีกครั้ง “ฟาน เธอไม่ต้อง คิดแล้ว สรุปเธอฟังที่ฉันพูด วันหลังถ้าเจอเฉินเกออก เกรงใจ เคารพเขาบ้างก็พอ ไม่อย่างนั้นก็ไปขอโทษเขาเพราะเรื่องในวัน นี้โดยเฉพาะ”

“เกรงใจหน่อย? ขอโทษ? มีสิทธิ์อะไรที่ฉันต้องไปเกรงใจต้อง ขอโทษเขา? คุณชายจ้าว คุณเป็นลูกชายของผู้จัดการใหญ่ของจิ นหลัง คุณกลัวเฉินเกอพวกโลโซแบบนี้ทำไมกัน? คุณบอกว่าฉัน ว่าเห็นใครไม่ถูกชะตาคุณก็จะจัดการคนนั้นให้ไม่ใช่เหรอ? ได้ ฉันจะบอกคุณ ฉันเห็นเงินเกอแล้วไม่ถูกชะตา คุณช่วยฉันที่เขา ให้ตาย ขอเพียงคุณจัดการเขา วันหลังฉันจะเป็นคนของคุณ

จ้าวยีฟานกลับกระโดดขึ้นมาแล้ว

เพราะในใจของหล่อนจ้าวชานคนนี้ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ คาด

ไม่ถึงจะมากลัวเฉินเกอแล้ว?

นี่ไม่ใช่แสดงว่าเฉินเกอเก่งกาจกว่าจ้าวชานเหรอ

ในเมื่อเป็นคนที่ตนเองดูถูก ก็ต้องเป็นคนเลวตลอดกาลถึงจะ ถูก ข้าว ฟานไม่หวังว่าเงินเทอจะสามารถมีชื่อเสียงแบบนี้ได้เม็ดขาด

ดังนั้นหล่อนจึงตะโกนออกมาเหมือนคนบ้า

“เซีย เธอบ้าไปแล้วจ้าว ฟาน ”

จ้าวชานพูดอย่างไม่ดีใจเท่าไร

จะว่าอย่างไร เงื่อนไขของจ้าว ฟานก็ยั่วยวนมาก เขาจ้าวซาน คนนี้เจ้าชู้เป็นนิสัย และทำตามอำเภอใจมาตลอด แต่อย่างไร เสียก็ไม่ใช่หมูโง่เข้าใจไหม

มีความเป็นได้มากว่าเงินเกอคนนี้จะเป็นคุณชายเฉิน ยังจะ มาติเขาให้ตายอีกเหรอ? ด่าไปประโยคหนึ่งถ้าลิ้นของตัวเองยัง อยู่ก็เหลือกำลังแล้ว

“ฉันไม่สน ยังไงเฉินเกอก็ไม่ใช่คุณชายเฉิน คุณบอกแล้วไม่ใช่ เหรอ เขาอาจจะเป็นพวกติดตามคนหนึ่ง เขาจะเป็นคุณชายเฉิน ไปได้อย่างไร เป็นไปได้อย่างไรล่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาเป็น พวกขี้แพ้ยากจนที่โด่งดังในมหาวิทยาลัยของพวกเราเลยนะ

เบ้าตาจ้าว ฟานใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้ว

จ้าวซานทำอะไรไม่ถูก ในใจสับสนวุ่นวายเช่นกัน

และเวลานี้มือถือของจ้าวซานดังขึ้น พอมองดูก็รับขึ้นด้วย

สีหน้าโมโห โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังเปิดลำโพงออกอย่างไม่ ปิดบังสักนิด

“เขี่ย เจีย นายไปตายที่ไหนแล้ว ไม่ใช่ตกลงกันแล้วเหรอว่าวันนี้จะพาหลินเจียวมาที่คฤหาสน์หยุนดิ่งเมาท์เทน? ทำไมพวก นายสองคนไปเปิดห้องกันแล้วหรือไง?

จ้าวซานด่าว่าไปตามตรง

“อย่าพูดถึงเลยคุณชายจ้าว วันนี้ผมเจอหายนะใหญ่ จากนั้น โดนพ่อผมดีมาปางตาย แม่ผมพึ่งใส่ยาให้ผมเสร็จเนี่ย”

“อะไร? อาซูของฉันตามใจนายดีอย่างกับอะไร คาดไม่ถึงจะดี นายแล้วเหรอ? นายไปหาเรื่องอะไรเข้า นอกจากนายไปผิดใจ คนตระกูลเฉิน ถ้าไม่อย่างนั้นคงไม่มั้ง?

“ผมไม่รู้จริงๆ ว่าผมไปหาเรื่องใครเข้า? ผมจะไปล่วงเกินคน ของตระกูลเฉินได้ยังไงล่ะ ผมไม่โง่นะ ถ้าพูดถึงต้นเหตุ คือวันนี้ เกือบจะขัดแย้งกับพวกคณะวรรณคดีเข้าให้ พี่รู้ไหม แม้แต่พ เจิ้งอวี่ยังตบผมเข้าให้เพราะผมไปผิดใจหลปินคุณชายหลของ คณะวรรณคดีคนหนึ่งเข้า หลินเจียวรู้จักเขา

“เซีย หลี่ปินคุณชายหลี่? ทำไมฉันไม่เคยได้ยิน? พี่ยวยังตบ นายมาด้วย?” จ้าวชานมึนงงอยู่บ้าง สรุปวันนี้มันเป็นอะไรกัน

“เดี๋ยวก่อน คุณว่าใครนะ? หน? แล้วคุณแน่ใจว่าหลินเจียว กับพวกเขารู้จักกันเหรอ?”

ส่วนคำพูดนี้กลับทําเอาจ้าวยีฟานร่างกายสั่นเทา หล่อนเข้ามาถามที่ด้านข้างมือถือทันที

“ใช่แล้วฟาน เธอน่าจะรู้จักเหมือนกัน หลินเจียวผู้หญิงคนนั้น บอกฉันว่าหอพักเธอกับพวกเขามักเชื่อมไมตรีกัน สรุปหลี่ปินคนนั้นมีที่มายังไง เขี่ย โหดจริงๆ ว่ะ”

“อืมๆ ถ้าเป็นแบบนี้ฉันก็รู้แล้ว แต่หลปินเป็นพวกคนจนคน หนึ่ง เขาไม่มีอำนาจอะไร เป็นไปได้ยังไงที่จะมาดึงดูดความชื่อ ฮาได้มากขนาดนี้”

* ใครบอกไม่ใช่กัน ฉันค้นหามาโดยเฉพาะ หลี่ปุ่นไม่มีเบื้อง หลังอะไร ที่บ้านเขายากลำบากมากจริงๆ ตอนที่มีหน้ามีตาเพียง หนึ่งเดียวก็คือ ในราชวงศ์หมิง ตระกูลพวกเขาชิงสอบบัณฑิตได้ สามอันดับแรก ก็แค่นี้เอง ฉันไม่เข้าใจทำไมฉันถึงโดนพ่อตีแรง ขนาดนี้”

แม้แต่บรรพบุรุษคนในครอบครัวสิบแปดรุ่นซูเจียก็ไปพลิก ออกมาแล้ว ยิ่งไม่เข้าใจทั้งหมดเลย

สวนจ้าว ฟานก็ชะงักนิ่ง หล่อนเหมือนนึกถึงอะไรได้ หล่อนไม่

อยากไปถามคนคนนั้น แต่ยังอดมาไม่ได้

“ซูเจี้ย ฉันถามคุณอีกอย่าง ด้านข้างหลปิน คนที่ชื่อเงินเกอ ตามไปด้วยรึเปล่า?

จ้าว ฟานถามอย่างเคร่งขรึม

“เซี่ย เธอรู้ได้ยังไง? ถูกๆ มีคนที่ชื่อเฉินเกอตามมาด้วยคน หนึ่ง คือลูกน้องของคุณชายหลี่ ฉันเห็นว่าคนที่จัดเตรียมโรงแรม ร้านอาหารล้วนเป็นคนที่ชื่อเฉินเกอจัดการทั้งหมด ตอนนั้นเขายัง หยิบขวดเหล้ามาทุบหัวลูกพี่ลูกน้องฉันอีก แต่เขาเหมือนจะรู้จักพี่ ยวนะ”
ซูเจี้ยเล่าความสงสัยของตนเองออกมาจนหมด “ที่แท้ก็เป็นเขา”

จ้าว ฟานตกใจอีกครั้ง

หลปินคุณชายหล่อะไร เขาเป็นลูกน้อง เฉินเกอ มีความเป็นไป ใต้เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ เขาก็คือคุณชายเฉินแห่งจินหลังในตำนาน

คุณชายเงินที่ครอบครองทรัพย์สมบัตินับไม่ถ้วนคนนั้น

“เฮ้ย ดูแล้วคนที่ชื่อเงินเกอคนนั้น พวกเราอย่าไปหาเรื่องเลย ครั้งต่อไปเจอเขาก็ขอโทษกับเขาไปเถอะ ถ้าเป็นคุณชายเฉินจริง พวกเราต้องจบเห่แน่”

“จริงด้วยๆ ดีที่เมื่อกี้ฉันยังไม่ได้พูดอะไรรุนแรงไปกับเฉินเกอ ตอนทีจับเขา ฉันก็แค่จับเบาๆ เอง”

ผู้หญิงหลายคนต่างตกใจจนสีหน้าซีดเซียวกันหมด สําหรับเรื่องนี้ จ้าวชานเพียงแค่พยักหน้าหนักแน่น เห็นทุกคนกลัวเฉินเกอกันหมด

จ้าวยีฟานกลับหัวเราะเสียงดังขึ้นมา “ฮ่าๆ พวกขี้ขลาดพวกนี้ พวกเธอขี้ขลาดกันจริงๆ โลโซอย่างนามสกุลเป็นคนหนึ่งที่ทำ พวกเธอตกใจกันแบบนี้ได้แล้ว ดี พวกเธอกลัวเขาใช่ไหม ฉัน จ้าวยีฟานคนนี้ไม่กลัวเขา เฉินเกอมีอะไรวิเศษนักหนา แถมยัง คุณชายเฉินนั้นอีก ฉันไม่เชื่อ เฉินเกอก็คือพวก โลโซคนโง่ผู้ชาย เลวๆ เท่านั้นเอง”
จ้าว ฟานกำหมัดไว้แน่น เล็บจิกเข้าไปกลางฝ่ามือแล้ว

หล่อนไม่เชื่อ ในใจหล่อนยังไม่สบาย ทำไมคนที่สูงส่งกลุ่มนี้

สุดท้ายถึงได้กลัวเงินเกือกันหมดล่ะ?

พูดถึงเบเกอ

ตอนนี้เขากลับมาถึงหอพักและนอนหลับไปตั้งนานแล้ว เรื่องนี้ จ้าวจื่อซึ่งจัดการอย่างไร เขาขี้เกียจจะเข้าไปถาม หลับตื่นเดียวถึงเช้า

วันต่อมา เฉินเกอไม่มีเรื่องอะไรให้ทําแล้ว

จากนั้นจึงได้นึกถึงหลินเจียวขึ้นมา โดยเฉพาะตนเองชน หล่อนเข้าให้ดูหน่อยดีกว่าว่าหล่อนพื้นหรือยัง?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ