“ที่นี่เป็นที่คุณสามารถนั่งได้เหรอ? ที่นี่เก็บ ไว้ให้แฟนของฉันนั่งต่างหาก โอ้ยๆๆ คุณว่าเมื่อ ก่อนคุณเป็นไอ้ห่วยก็พอแล้วนะ ท่าไมตอนนี้เรียน มหาวิทยาลัยมาสามปีแล้ว ยังห่วยขนาดนี้ ไปไป ไป ไปให้พ้น!”

ผู้หญิงคนนี้ก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยม ตอนปลายเช่นกัน ส่วนชื่ออะไรนั้นเฉินเกอก็จําไม่ ได้แล้ว

และตอนนี้ก็ขี้เกียจที่จะไปถือสาอะไรกับ เธอ

แบบนี้ ที่มีให้นั่งก็เหลือแต่ที่รับอาหารตรง ประตูแล้ว

เฉินเกอเห็นว่าทุกคนเหมือนจะมีความหมาย เช่นนี้ จึงนั่งลงอย่างขมขื่น

อันที่จริงข้างๆของหลี่ซือหานก็มีที่ว่างอยู่ที่ หนึ่ง แต่ทว่า หลี่ซือหานวางกระเป๋าของตนเองไว้ บนนั่นตั้งแต่แรกแล้ว แสดงให้เห็นว่าก็มีคนนั่ง แล้วเช่นกัน และก็ไม่มีท่าทีที่จะให้เฉินเกอนั่งเลย ด้วยซ้ำ

“อหาน พี่หมาเฟียจะมาตอนไหนเหรอ?

เฉินหลินมองไปที่เฉินเกอแล้วส่ายหัวและ หัวเราะ จากนั้นมองไปที่หลี่ซือหานแล้วถาม”เขาเหรอ มี ทําอะไรก็ชักช้า พูดอยู่ตลอด ว่ากำลังจะถึง อันที่จริงแล้วยังต้องรออีกสัก

ถึงแม้ว่าหลี่ซือหานจะแสดงความไม่พอใจ บนปาก แต่ในใจกลับภูมิใจอย่างมาก

“อุ้ยอุ้ยอุ้ย ดูอหานพูดสิ พี่หม่าเฟยของเรา จบการศึกษาโดยตรงก็เพื่อเป็นผู้อำนวยการฝ่าย ขายของร้านหรูในถนนการค้าจินหลิงใช่หรือไม่ ดังนั้นคุณเลยเห็น หม่าเฟยของเราอย่างไม่เป็น ที่พอใจ? ”

“ก็ว่า พี่หม่าเฟยสมัยก่อนตอนที่ยังอยู่ โรงเรียน ซือหานคุณก็อยู่กับคนอื่นอย่างใกล้ชิด และตอนนี้พี่หม่าเฟยกลายเป็นผู้อำนวยการฝ่าย การขายของร้านถนนการค้าจินหลิง คุณก็เลย ดูถูกทุกประการ พูดให้ชัดเจน ก็คือให้พวกเรา อิจฉาใช่หรือไม่?

“แต่พูดจริง ๆนะซือหาน คุณสามารถเล่าให้ เราฟังหน่อยได้ไหมว่าพี่หม่าเฟยผ่านการ สัมภาษณ์อย่างไร? ให้ตายเถอะ กลายเป็นผู้ อ่านวยการฝ่ายการขายของร้านถนนการค้าจิน หลิง ให้ตำแหน่งข้าราชการสิบตำแหน่งก็ไม่ยอม เปลี่ยน!

หลี่ช็อทานพูดจบ ทุกคนก็คุยกัน ในคำพูดมีนัยของความอิจฉาอยู่
“ฮี ฉันก็ไม่รู้ เดี๋ยวรอให้เขามา ให้เขาลอง

เล่าให้พวกคุณฟังเถอะ! ” หล่อหายหัวเราะพร้อมกล่าว

และในเวลานี้เอง ประตูของห้องโถงถูกเปิด ออก

ผู้ชายสองคนได้ผลักประตูเดินเข้ามา

“พี่หม่าเฟย คุณมาแล้วเหรอ!” ผู้คนมองและยิ้มไปที่ผู้ชายร่างผอมสูงคน

หนึ่ง

เขาก็คือหม่าเฟย แฟนหนุ่มคนปัจจุบันของ หลี่ซือหาน

ส่วนผู้ชายอีกคน เป็นแฟนหนุ่มของผู้หญิง ร่วมห้องสมัยมัธยมตอนปลายคนนั้น และนั่งลงใน ที่นั่งที่เฉินเกอเกือบจะนั่งลงเมื่อกี้อย่างรู้ตัวเอง

“หม่าเฟย เรากำลังพูดถึงคุณอยู่เลย พูดถึง โจโฉโจโฉก็ถึงพอดี (สํานวนจีน) ใช่แล้ว วันนี้มี เพื่อนใหม่คนหนึ่งมา แนะนำให้คุณรู้จักหน่อย คุณดูเขา เขาคนนี้มีชื่อว่าเฉินเกอ!

เฉินหลิน ในตอนนี้ยิ้มแล้วชี้ไปที่เฉินเกอที่ กำลังดื่มน้ำชาอยู่

“อุ๊ย? เขานี้เอง เขาก็คือเฉินเกอคนที่ ยากจนเหรอ? ยินดีที่ได้รู้จัก!

หม่าเฟยแสร้งทําเป็นท่าทางที่ตกตะลึงอย่างมาก และเดินเข้ามาราวกับว่าจะจับมือกับ

เงินเกอ

เฉินเกอเพียงแค่ขมวดคิ้ว และไม่ลุกขึ้น และไม่สนใจเขา

บอกตามตรง จนถึงตอนนี้ เฉินเกอเพิ่งรู้สึก

โกรธอย่างจริง ๆ

ก่อนหน้านี้ตนเองคิดว่าง่าย ก็คือรู้สึกเพียง ว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นเก่า และไม่ได้เจอกันหลายปี และตนเองมาที่นี่เพื่อรวมตัวกันดีมากแค่ไหน

แต่หลังจากที่ตนเองมาถึงก็เพิ่งพบว่า

เฉินหลินเชิญตัวเองร่วมงานคนหมู่บ้าน

เดียวกันอย่างจริงจังสักที่ไหน แต่เพื่อหาตัวเองมา

เป็นความสุขให้กับคนกลุ่มนี้ต่างหาก

ไม่มีใครให้ความสนใจกับตัวเองเลย รวมถึง หลี่ซือหาน ก็กลายเป็นคนที่ทำให้เฉินเกอไม่รู้จัก

เล็กน้อย โดยทั่วแล้ว ก็คือผิดหวัง

เฉินเกอไม่ได้ให้ความสนใจกับคนที่ชื่อหมา เฟยคนนี้

เขากลับมองไปที่เฉินเกอแล้วยิ้มและพูด ว่า: “ฮึฮึ เพื่อนร่วมชั้นเฉินเกอมีบุคลิกที่เข้มแข็ง มาก ต้องขอโทษด้วย เมื่อกี้ฉันก็แค่ล้อเล่นเท่านั้น เคยได้ยินชื่อหานพูดถึง ว่าเมื่อก่อนเธอกับคุณมี ความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างดี”
ฮี เฉินเกอ เมื่อกี้พี่หม่าเฟยเขาหาคุณเพื่อน จะจับมือกับคุณ คุณดูสิคุณ นคุณธรรมอะไร! รู้จักมารยาทสักนิดหรือไม่? ”

“นั่นแหละ พี่หม่าเฟยคนคนนี้คุณไม่จําเป็น ต้องกล่าวขอโทษกับเขาหรอก คุณลองถามชื่อ หานก็รู้แล้ว ว่าไอ้นี่มันก็แค่คนโง่ที่ยากจนคน หนึ่ง! ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า อย่าพูดคนอื่นแบบนี้ อย่างน้อย เขาก็เป็นนักเรียนของมหาวิทยาลัยจินหลิง ไม่แน่ หลังเรียนจบ เขาก็อาจจะได้งานจากถนนการค้า นหลิงเช่นกัน!

ทุกคนต่างเริ่มพูดเล่นหยอกล้อ อุ๊ย ถ้างั้นเราสองคนก็เป็นเพื่อนร่วมงาน

แล้วสิ คุณเพื่อนเฉินเกอ โปรดดูแลด้วยนะ!

เฟยหัวเราะ

เขาคนนี้เป็นคนที่ชอบโวยวาย และอีก อย่าง เขาก็เคยได้ยินเพื่อนร่วมชั้นของซือหานพูด ถึงอยู่ไม่น้อย ถึงเรื่องของหลี่หานและเฉินเกอ ในเมื่อก่อน

เขาก็คิดในใจ ว่าหลี่ซือหานชอบคนจนๆ อย่างนี้ได้อย่างไร

ในบางครั้งทำให้หม่าเฟยรู้สึกอับอายเสีย หน้ามาก

ดังนั้นเมื่อเจอกัน และได้ยินชื่อของเฉินเกอหม่าเฟยก็เลยเหยียบหยามเฉินเกอไปสองสาม ครั้ง เพื่อดูว่าเขามีปฏิกิริยาอย่างไร

แต่ผลลัพธ์……..

อือ ไอ้นี่ไม่มีประสบการณ์เลยแม้แต่น้อย เมื่อเข้าสู่สังคม สามารถถูกตัวเองเล่นตายได้ แน่!

“ฮ่าฮ่า พี่หม่าเฟยคุณเลิกล้อเล่นเขาได้แล้ว คนแบบนี้ สามารถไปหางานที่ถนนการค้าจินหลิง ได้ เจ้านายร้านนั้นคงจะตาบอดแล้วจริง ๆ ! ‘ใช่ ใช่ใช่ พี่หม่าเฟยยังไม่เคยได้ยินคุณพูดเลยว่า คุณกลายเป็นผู้อำนวยการฝ่ายขายของร้านได้ อย่างไร?

ทุกคนต่างดึงหัวข้อการพูดคุยกลับมาที่ตัว มองหม่าเฟย

“อ๋อ อันนี้พูดแล้วเรื่องมันยาว อาจเป็น เพราะว่าฉันถนัดทางด้านนี้มากกว่า แต่เจ้านาย เขาเห็นว่าฉันมีประสบการณ์ต่ำ เลยให้ฉันเงิน เดือนต่อปีเพียงสามแสนหยวน เฮ้อ! ยังมีอีก หลายด้านที่ฉันยังต้องปรับปรุง! ”

“ว้าว! นี่ก็จะยอดเยี่ยมเกินไปแล้ว”

ผู้สําเร็จการศึกษาใหม่ มีเงินเดือนต่อปีสาม แสนหยวน ซึ่งหาได้ยากมากจริง ๆ และยังผูกมัด กับต้นไม้ใหญ่อย่างบริษัทการค้าจินหลิง กรุ๊ป

ทำให้เฉินหลินรู้สึกอิจฉาหลี่ซื่อหานเล็กน้อย

ทั้งสองคนมีความสวยงามเท่าเทียมกัน เพียงแต่ว่าบุคลิกของเฉินหลินนั้นเปิดกว้างกว่า หน่อย และหลี่ซือทานก็มีความยับยั้งชั่งใจ มากกว่าหน่อย

เธอเลยกลายเป็นระดับเทพธิดาที่ทําให้คน อินชื่นชอบกัน

หลี่ซือหานรู้สึกภาคภูมิใจ

สายตาของเธอหันไปมองที่เฉินเกอที่นั่งอยู่ ตรงมุมห้องอย่างช่วยไม่ได้

และถอนหายใจในใจอย่างเงียบๆ พร้อมกับมีความหวาดกลัวในขณะ เดียวกัน!

ถ้าตอนนั้นทำตามความใจร้อนของตัวเอง แล้วอยู่กับเฉินเกอจริง ๆ แล้วต้องมาพบเจอกับ อะไรบ้าง?

“ฮ่าฮ่า ฉันโชคดีจริงๆ เฉินหลินพวกคุณ หลายคนก็ไม่เลวนิ ใช่แล้วเฉินหลิน ได้ข่าวว่าคุณ กลายเป็นคุณครูสอนชั้นประถม อย่างเป็น ทางการเหรอ? ”

เฉินหลินพยักหน้า”อืมๆ! ”

“งั้นเยี่ยมจริง ๆ นับจากนี้ไป พวกเราก็

สามารถพัฒนาต่อที่จิงหลินระยะยาวได้แล้ว และแผนของฉันก็คือ หลังจากปีหน้าพยายามดิ้นรน ซื้อบ้านในจิงหลิน และเมื่อถึงเวลาก็แต่งงา นกับ อนาน ! ” หม่าเฟยยิ้มพร้อมพูด

“ฮ่าฮ่า ใช่แล้ว ไม่รู้ว่าคุณ เฉินเกอคนนี้ หลังจากที่คุณเรียนจบแล้วมีแผนอะไร? สอบ ข้าราชการ? ปัญหาการจ้างงานได้ตำแหน่งหรือ ยัง? หรืออยากลองทํางานด้านฝ่ายขาย? หรือว่า ด้านการออกแบบ? หรือทํางานด้านธุรการต่าง 7? ”

“แต่ว่าฉันแนะนำให้คุณเลือกด้านธุรการ ต่าง ๆ กว่า เพราะด้านข้าราชการมันยากมาก สําหรับคุณ ส่วนด้านการขายแบบฉัน บอกตาม ตรง พี่เฉินเกอคุณไม่มีพรสวรรค์ด้านนี้เลยแม้แต่ น้อยนิด และด้านการออกแบบ ฟังแล้วเหมือนง่าย แต่อันที่จริงแล้วมันยากที่สุด ต้องใช้ความ สามารถในการคิดเชิงตรรกะที่แข็งแกร่ง ในส่วน นี้ ฉันรู้สึกว่าคุณเฉินเกอก็ไม่เหมาะสม แต่กับงาน ธุรการที่ไม่ต้องใช้สมอง ใช้เพียงแค่พื้นฐาน เครื่องคิดเลขแบบนั้น เหมาะกับคุณมากกว่า! ‘

หลังจากที่หม่าเฟยพูดจบ ทุกคนต่างมองไป

ที่เฉินเกออย่างดูถูก และตอนนี้อาหารก็ถูกเสิร์ฟแล้ว เฉินเกอก็

กําลังกินมันด้วยตัวเอง

เพียงแค่พยักหน้าแล้วพูดว่า: “ถึงเวลาค่อย ดูอีกที อะไรเหมาะสมก็ทําอะไร และก็ไม่รบกวน