“คุณชายเฉิน มันคือเรื่องเข้าใจผิด มันเป็น

เรื่องที่เข้าใจผิดทั้งหมดเลยครับ!” ลี่เจี้ยนซานแทบจะร้องไห้แล้ว

“เข้าใจผิดอะไรกันครับ? ผมแทบจะมีชีวิต

อยู่ที่จินหลิงไม่ได้แล้ว รีบให้ผมออกเถอะ เฉินเกอยังอยากจะเซ็นอยู่อีก

!”

“คุณชายเฉิน ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้ว จริงๆ ที่จริงแล้วเรื่องนี้ แค่ลงโทษคุณชายนิด หน่อยปัญหานี้ก็จะสามารถแก้ไขได้แล้ว เป็น เพราะผมฟังคำพูดของคนอื่น ผมถึงได้ไล่คุณ ออก! ”

ถ้าหากว่าท่านอธิการบดีรู้เข้า ว่าตัวเองได้ ไลคุณชายเฉินของจินหลิงออกแล้วล่ะก็ เขาต้อง ตายแน่ๆ

ไม่รู้เรื่องก็ไม่เป็นไร แค่เรื่องที่ตัวเองไล่คุณ ชายเฉินออกเรื่องนี้ ก็สามารถทำให้เขาตายได้ พันแปดร้อยครั้งแล้ว!

“ก็ได้ แล้วคุณคิดว่าเรื่องนี้ควรทำยังไงต่อ ไปดี? เมิ่งไฉ่หรูให้นักศึกษาคนหนึ่งยืนถือป้ายอยู่ กลางฝูงชน นี้ถือว่าเป็นการทำลายศักดิ์ศรีของ คนคนหนึ่งมาก!”เฉินเกอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเปลี่ยนไปขนาดนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

เมื่อทําอะไรสักอย่าง ไม่อยากให้เป็นแบบ เมื่อก่อน ที่ชอบเกรงใจ และยังขี้ขลาดอีก

แต่เฉินเกอในตอนนี้คือคิดอะไรก็พูดอย่าง นั้น

“คุณวางใจได้เลยครับคุณชายเฉิน เรื่องนี้ ผมจะจัดการให้เป็นธรรมที่สุดครับ”

“แล้วก็ ใช้ชื่อของคนทั่วไป บริจาคเงินให้ กับเฮาหลานล้นห้าแสนหยวนด้วย แล้วเดี๋ยวผม จะนําเงินมาคืนให้ ขอบคุณนะ!”

คุณชายไม่ต้องเกรงใจครับ!

ลี่เจี้ยนชานหัวเราฮ่าฮ่าออกมา

เฉินเกอจึงได้พยักหน้า

ยืนขึ้น แล้วก็ออกไป

ข้างนอกประตู

“หว้า เฉินเกอก็ถูกไล่ออกแล้ว อุตส่าห์อยู่ที่ โรงเรียนมาตั้งสามปีครึ่ง สุดท้ายก็เรียนไม่จบ ฮ่า

เพิ่งไฉ่หรูกอดอกแล้วหัวเราะออกมาอย่าง ช่วยไม่ได้

“มันกล้ามาทําร้ายหยางหยางของพวกเรา ถูกไล่ออกก็ดีแล้ว และทางที่ดีก็อย่าให้มันเดินออกไปจากจินหลงได้โดยที่ยังมีชีวิตอยู่ ” ผู้หญิงอีกหลายคนยังคงไม่หายโกรธ และทันใดนั้น ประตูก็เปิดออกมา เพิ่งไฉ่หรู และพวกที่ยืนอยู่หน้าห้องแทบ อยากจะพุ่งเข้าไปเยาะเย้ยเฉินเกอทันที

เฉินเกอ เดินช้าๆหน่อย เพราะตอนที่สร้าง ใหม่ๆตรงนี้มันจะมีบันไดอยู่!”

แต่ภาพข้างหน้าของพวกเธอนั้น ทําให้พวก เธอตกใจจนต้องเบิกตากว้าง

เมื่อเห็นว่าเฉินเกอถูกลี่เจี้ยนชานประคอง อยู่

และบันไดนั้นก็มีความสูงเพียงสองสาม เซนติเมตรเท่านั้นเอง จนไม่สามารถเรียกว่าเป็น บันไดได้ แต่สิ่งที่ลี่เจี้ยนซานทํานี่คือกลัวเฉินเกอ จะไปกระแทกเข้าอย่างนั้นเหรอ?

เฮ้ย มันอะไรกันเนี่ย?

เพิ่งไฉ่หรูตกใจถึงขั้นต้องอ้าปากค้าง

“คณบดีหลี่คะ เฉินเกอเขา……

“เขาอะไรเขา ผมเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว ผมอยากจะถามคุณอาจารย์เมิ่ง ถ้าเฉินเกอไม่พูด ผมก็ไม่มีวันได้รู้ ว่าคุณให้นักเรียนคนหนึ่งถือป้าย แล้วยืนอยู่กลางฝูงชน แล้วคุณยังถ่ายรูปร่วมกัน ที่นั่นด้วยใช่ไหม?””ต๊ะ? เรื่องนี้ฉันได้บอก……

“ผมไม่รู้เรื่อง ยังไงซะ อาจารย์เมิ่ง วิธีการ เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของนักศึกษาในครั้งนั้นมัน ทำให้ผมรู้สึกโกรธมากจริงๆ เดิมทีผมตั้งใจจะ มอบรางวัลครูดีเด่นประจำสาขาให้กับคุณ แต่ว่า ตอนนี้ ช่างมันเถอะ!”

“อะไรนะคะ? คณบดีหลี่ ฉันพยายามสร้าง เกียรติสร้างชื่อเสียงให้กับสาขาของเรามาตลอด สามปี เพื่อจะได้รับรางวัลครูดีเด่นเลยนะคะ!”

เพิ่งไฉ่หรูอึ้งไปทันที

“ถ้าเป็นครูแบบนี้ ทางมหาวิทยาลัยยังต้อง คิดหนักเลยว่าจะจ้างหรือไม่จ้างต่อดี และนี่ยังจะ มาครูดีเด่นอะไรอีก ไร้สาระ! ”

เมื่อลี่เจี้ยนชานพูดเสร็จ ก็หันไปมอง เจียงเวยเวย

“ส่วนเธอ เป็นประธานนักศึกษามาแล้วสาม ปี แต่ก็จัดการเรื่องอะไรก็ไม่ได้ พอมีเรื่องก็มาที่ สาขาอย่างเดียว เธอว่านอกจากสิ่งที่เธอทำอยู่ ตอนนี้แล้ว เธอยังทำอะไรได้อีก? แต่ตอนนี้เธอก็ เป็นประธานนักเรียนต่อไปก่อน แล้วถ้ามีคนที่ เหมาะสมกับตำแหน่งประธานนักศึกษาก็ค่อย เปลี่ยนคน!”

“ต๊ะ?”

“จะหะทําไม?”ลี่เจี้ยนซานตุเจียงเวยเวยไปหนึ่งที แล้ว หมุนตัวกลับเข้าไปในห้องทํางาน

เจียงเวยเวย “อะไรเนี่ย ฉันยังไม่ได้พูดสัก ค่าเลยนะ!”

ทําไมล่ะ?

ที่เป็นแบบนี้มันเป็นเพราะอะไรกันแน่?

เจียงเวยเวยและเพิ่งไฉ่หรูคิดเหมือนกัน แล้วก็หันไปมองที่เฉินเกอด้วยสายตาที่เย็นชา พร้อมกัน

ตอนนี้เฉินเกอจึงยิ้มเจื่อนๆ และหมุนตัวออก ไป เขากำลังคิดว่า คงอีกไม่นาน เขาก็คงได้ข่าว ของหวังหยาง

พวกแกเหยียบย่ำฉันมาตั้งนาน ถึงตาที่ฉัน ต้องคิดดอกเบี้ยแล้วหรือเปล่า?

พอเฉินเกอกลับมาถึงที่ห้องเรียน ก็เห็นว่า หยางฮุยพวกเขากลับบ้านกันหมดแล้ว

หลังจากบอกหยางฮุยว่าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว เขาจึงได้ไปนอนอยู่ในหอพัก เมื่อดูเวลา ก็เห็นว่า จะถึงหกโมงเย็นแล้ว เขาจึงได้เล่นโทรศัพท์สัก พัก แล้วก็เข้านอนทันที

ในขณะนั้นเอง เมิ่งไฉ่หรูก็ส่งข้อความเข้า มาในวีแชทส่วนตัวของเขา

“โกรธจนแทบจะตายอยู่แล้ว น้องผิงผันฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว! นายลองบอก มาซิว่าฉันจะต้องทำยังไง?”

เพิ่งไฉ่หรูพูดมา

พูดตามตรง เพียงแค่เขาเห็นชื่อว่าเป็น

เพิ่งไฉ่หรู เฉินเกอก็รู้สึกโกรธมากแล้ว

“ถึงไม่อยากมีชีวิตอยู่! ก็จะทำยังไงได้!” เขาจึงได้พิมพ์ข้อความแล้วส่งกลับไปทันที

“อ้ยโยว! เบื่อคนแบบนี้ คนเขาอยากจะคุย เรื่องที่อึดอัดใจหรือเปล่า!”

เฉินเกอไม่มีคำพูดที่จะพูด

น้ำเสียงในตอนนี้ของตัวเองฟังดูแย่มากใช่ ไหม?

เธอถึงได้มาอ้อนเขาแบบนี้?

เฉินเกอ: “.

“ฮือฮือ ฉันอุตส่าห์เป็นห่วงนายขนาดนี้ แต่ นายกลับไม่คิดจะเป็นห่วงฉันเลย ปวดใจ!”

“แต่ว่าฉันก็มีบางอย่างที่อยากจะบอกนาย น้องผิงผันนายรู้ไหม ฉันยอมพูดหมดทุกอย่างกับ นายคนเดียวเลยนะ!”

“วันนี้ได้เกิดเรื่องๆหนึ่งขึ้น นายรู้เรื่องที่ สาขาของเรารับบริจาคใช่ไหม เพราะว่านักศึกษา ที่ยากจนคนนั้น ทําให้การรับบริจาคในครั้งนี้ล้ม เหลวไม่เป็นท่า เพื่อนนักเรียนที่ชื่อเฮาหลานลันเธอไม่มีเงินไปรักษาน้องที่ป่วย แต่สิ่งสำคัญคือ เพราะช่วยนักศึกษาที่ยากจนคนนั้น จึงทำให้ รางวัลครูดีเด่นของฉันถูกยกเลิกไป”

“เรื่องเงินของเฮาหลานลันตอนนี้ฉันได้ บริจาคไปแล้วห้าแสนหยวน ส่วนเรื่องรางวัลครูดี เด่นถูกยกเลิกแล้วนั้น ก็สมน้ำหน้าแล้วนิ! ”

เฉินเกอด่าไปโดยไม่ได้เกรงใจอะไร

“เกลียด ทําไมต้องหาเรื่องแกล้งฉันตลอด เลยล่ะ? หะหะ

“โอ้แม่เจ้า”

หมดคําพูด เฉินเกอไม่หลือคำพูดจะพูดแล้ว จริงๆ

นายคิดว่าหลังจากที่นายมีเงินแล้ว ไม่ว่า นายจะด่าคนอื่นยังไงคนอื่นก็จะะรู้สึกดีอย่างนั้น

เหรอ?

น่าจะเป็นแบบนั้นแหละ

ในขณะนั้นเอง หานเฟยเอ๋อก็ส่งข้อความมา หาเฉินเกอ: “อยู่หรือเปล่า? พี่ผิงผัน?”

เฉินเกอรู้สึกสุดจะทนกับผู้หญิงสองคนนี้

แล้ว

“สายหัวออกไป! ไม่อยู่!”เฉินเกอพูดด่าไป

“อ้ยโยว พี่ผิงผันเปลี่ยนเป็นร้ายแล้วเหรอ ถึงขั้นด่าคนแล้ว!”เงินเกอ”……”

ดูเหมือจะเป็นเรื่องจริง หลังจากที่เขามีเงิน แล้วถึงแม้เขาจะต่ายังไงคนอื่นก็จะรู้สึกดี

ไม่มีเหตุผลที่จะต้องตอบข้อความของเขา

ทั้งสองคน เฉินเกอจึงเข้าไปในวีแชทของตัวเองใหม่

หลังจากคุยกับซูมอยู่สักพัก

ก็เข้านอนทันที

เมื่อถึงเช้าของวันถัดมา เพราะว่ายังมีงานที่ ลุงเหลียงได้บอกไว้

เฉินเกอจึงได้ตื่นเช้า เพราะถ้าตื่นเช้า หน่อยแล้วไปขับรถ จะไม่สามารถมีใครมาเห็น! ในเมื่อทำตัวเรียบง่ายแล้วก็ต้องเรียบง่าย

ให้สุด เฉินเกอเพิ่งจะมาถึงสวนสาธารณะ

“หึ นี่เป็นไอ้คนจนคนนั้นไม่ใช่เหรอ พวก เธอก็รู้ ว่าเมื่อวานฉันโกรธเขาแทบตาย แต่เขาก็ ไม่โดนไล่ออก! ”

“จริงด้วย ทําร้ายพี่หยางของพวกเรา แล้ว ยังมีชีวิตอยู่ได้ถึงตอนนี้ มันน่าแปลกใจจริงๆ!”

“ไม่ใช่ไม่ใช่ พวกเธอดูสิ ตอนนี้เพิ่งจะหก

โมงเช้าเอง เขาจะไปทำอะไรตอนเช้าๆแบบนี้? คง ไม่ใช่กำลังจะหนีหรอกใช่ไหม?”“จริงด้วย ดูเหมือนเขากำลังจะหนีนะ! พวก เรา มันเป็นคนที่ทําร้ายพี่หยางของพวกเรา พวก เราห้ามให้มันหนีไปง่ายๆแบบนี้นะ ขวางมันเอา ไว้

แค่เฉินเกอเดินเข้ามา ก็เจอว่าข้างหน้าของ เขามีผู้หญิงสี่คนยืนอยู่

ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็เป็นผู้หญิงสี่คนที่ช่วย หวังหยางด่าเขานั่นแหละ

ดูลักษณะแล้ว เหมือนพวกเธอจะออกมาวิ่ง ตอนเช้ากัน

ไม่คิดว่าตัวเองจะบังเอิญมาเจอพวกเธอ

ขนาดนี้ “เหอะ ไอ้คนจน แกจะหนีไปไหน?”

ผู้หญิงที่ยืนอยู่คนแรกพูดขึ้นมาเสียงเย็น

เฉินเกอหยิบกุญแจรถแลมโบกีนีออกมา แล้วเลื่อนสายตาไปหารถแลมโบที่อยู่ข้างหลัง ของพวกเธอ!

“ฉันไม่หนีหรอก ฉันแค่จะไปขับรถเล่น

เฉยๆ!”

เฉินเกอพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

พูดเสร็จ ก็กดไป กุญแจรถเลย

biubiu! ! !

ไฟรถกะพริบขึ้นมา แล้วประตูรถก็เปิดเองอัตโนมัติ……

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ