บทที่76 มันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย

เฉินหยวนหยิบยาออกมาจากกล่องสีใสหนึ่งเม็ด และบิดเปิดฝานําแร่หนึ่งขวด จากนั้นก็เดินไปที่ข้าง เตียง

บนเตียงอันอ่อนนุ่ม ใบหน้าของถังซินไม่แดงมาก เหมือนกับก่อนหน้านี้ เธอกลับมาเป็นปกติแล้ว และการ หายใจก็นิ่งๆมากยิ่งขึ้น

เฉินหย่วนคุกเข่าลงบนเตียง ก้มตัวเข้าไปใกล้ถังซิน

เขาไม่ใช่เป็นคนที่ไม่มีความต้องการหรือความ ปรารถนา แต่ว่าเขากำลังยุ่งอยู่กับในส่วนของการ พัฒนาบริษัท ชื่อที่นิวยอร์ก ใจของเขาจึงอยู่ที่งาน ทั้งหมด เกี่ยวกับเรื่องเข้าหาผู้หญิงทั้งหลายนั้นแทบจะ ทําเป็นไม่รับรู้เลย

หลังจากกลับประเทศมาทำธุระ จึงได้พบกับผู้หญิง คนนี้ที่ร้านเหล้า และความรู้สึกที่กดลึกอยู่ในก้นบึ้งของ หัวใจก็ถูกปลุกขึ้น ทุกครั้งที่ได้อยู่กับเธอ ในใจก็ผันแปร ขึ้นมา

ชั่วพริบตาเดียว เฉินหยวนก็เกิดความคิดที่ไม่อยาก เอายาให้เธอกินขึ้นมากะทันหัน อยากให้เธอสามารถ จดจําช่วงเวลาในค่ำคืนนี้ได้

แต่ว่าความคิดนั่นได้อยู่ในหัวของเขาเพียงแค่ช่วง เวลาสั้นๆไม่ถึงสองนาที

มู่เฉินหย่วนใช้นิ้วแยกเปิดปากของถังซินออกเพื่อที่ จะยัดยาเข้าไป หญิงสาวที่อยู่ระหว่างการนอนหลับฝัน กลับได้ขบเขียวเคี้ยวฟันและปิดมือเขาออก ท่าเสียงบ่น มหาและยกหัวออกไป

ความระมัดระวังตัวของเธอยังมีอยู่มาก

มู่เฉินหย่วน มเบาๆ และนําเอายาเม็ดและน้ำอุ่มรว มกันเข้าไปในปากของตน และบีบไปที่คางของถังน ฉวยโอกาสตอนที่เธออ้าปากนั้นเอายาใส่ผ่านเข้าไป

ถังซันจึงจำเป็นที่จะต้องกลืนเข้าไป และเปล่งเสียงอู้อี้ ออกมา

หลังจากผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืน ถังซินถึงจะตื่นขึ้นมา

และเมื่อหลังจากที่ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนเองนั้นกําลัง สวมชุดนอนและอยู่ในห้องนอนของ เฉินหย่วน ใบหน้า ของเธอจึงเต็มไปด้วยความมึนงง ไม่ใช่ว่าฉันเปลี่ยนชื่อ ผ้าแล้วกำลังออกไปข้างนอกหรอ? ทำไม?

เธอจําได้ว่าหลังจากที่ตื่นนอนก็ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าและ กําลังจะไปหาน้อง เพื่อถามเรื่องราวกิจธุระ ทำไมถึง ได้มาอยู่บนเตียงอีก?

หรือก่อนหน้านี้ตนเองละเมอ?

ก็ไม่ใช่นะ หลังจากที่เมื่อคืนวานไปว่ายน่า เธอจําได้ แม่นยำว่าได้กลับห้องของตนเอง แต่ที่นี่คือห้องของ น้องม

ถังซินเหมือนกับคิดอะไรออก รีบดึงแขนเสื้อชุดนอน ขึ้นและดูที่แขนอันเรียบเนียน แต่ไม่พบอะไรแม้แต่นิด เดียว ร่างกายของเธอนั้นสบายดี ไม่มีความรู้สึกผิดปกติ ใดๆ

ถัง นทอดถอนหายใจออกหนึ่งที

ไม่แปลกที่เธอจะตรวจดูแบบนี้ เพราะว่าเมื่อคืนเธอมั่น ใจจริงๆว่าเธอได้กลับห้องของตนเอง ก่อนนอนได้กิน ไวน์องุ่นไปครึ่งแก้ว โชคดีที่ไม่ได้เมาและมาหาน้อง และท่าเรื่องที่น่าอับอาย และในตอนนี้ก็ได้มีคนเคาะประตูห้องนอน เคาะด้วย เสียง เบามาก “คุณถัง คุณตื่นหรือยัง?”

“ตื่นแล้ว!” ถังซินได้ยินว่าเป็นเสียงของผู้ช่วยจางจึง รีบตอบกลับ พบว่าบนโซฟาได้มีเสื้อผ้าผู้หญิงวางไว้ จึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปที่ห้องน้ำล้างหน้าบ้วนปาก อย่างเร็วไว

ผู้ช่วยจางยั่งยืนรอให้เธอมาประเปิดประตูห้องอยู่ตรง

นอกจากเขา ในห้องรับแขกยังมีมู่เฉินหย่วนอยู่ เขา กําลังยืนอยู่ที่นอกหน้าต่างเหมือนกับกำลังคุยโทรศัพท์ ภาพที่เห็นจากด้านหลังนั้นหล่องดงามเปล่งประกาย สายตาของถัง นมองไปที่บั้นท้ายของเขา จากนั้นใจ เธอจึงเต้นรัวขึ้นมา

ว้าว ลงบันท้ายงอนมาก

คุณถัง คุณกำลังดูอะไรอยู่ ผู้ช่วยจางเห็นเข้าจึงตั้งใจ ถามขึ้นมา

“เชอเฮอ ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ” ถังขันเมละลายออกมา ใบ หูแดงก่ำ “ผู้ช่วยจาง ฉันจําได้ว่าเมื่อคืนฉันได้อยู่ที่ห้อง นอนของตนเอง ท่าไมถึง?”

ผู้ช่วยจางจับไปที่แว่นตาและพูดขึ้นว่า “คุณถังลืมไป แล้วหรือ? หลังจากที่คุณชายหยาง วส่งข้อความมาหา คุณ ประธานมู่คิดว่าไม่เหมาะสม จึงให้คุณมาอยู่ที่นี่ ผม เป็นคนไปเชิญคุณถังมาเอง”

“ใช่ ใช่มั้ย” ถังซันลังเลใจเล็กน้อย

แต่เธอจําได้ว่าหลังจากที่คุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว เธอก็ ยกเก้าอี้สองตัวไปให้คนเฝ้าประตูที่ชื่อเฉินคางข้างนอก และเอาขนมให้กิน จากนั้นก็กลับมานอน

“ใช่แน่นอนครับ คุณถึงน่าจะลืมสิ่งที่ผมทำ?” ผู้ช่วย จางแสดงออกได้อย่างสมบูรณ์แบบ “โรงแรมเอาอาหาร เข้ามาให้ คุณถังทานอาหารเช้าก่อนเถอะครับ”

ถังขินทําเสียงเข้าใจ และเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมื่อคืนเธอได้กินอาหารรอบดึก ก่อนเข้านอนแล้ว แต่ตอนนี้รู้สึกหิวโหยเป็นอย่าง มาก หัวเหมือนกับไม่ได้กินข้าวมาหลายมื้อ เธอจึงจับ แซนด์วิชชันมากัดค่าโด ไม่นาน เฉินหย่วนก็คุยโทรศัพท์เสร็จ และเข้ามานั่งที่

โต๊ะอาหาร

“คถถัง เมื่อคืนนอนหลับสบายมั้ย”

เฉินหยวนพูดด้วยเสียงนุ่ม เย้ายวนเป็นอย่างมาก เหมือนกับพูดอยู่ใกล้ที่ข้างๆหู ในหัวของถังซินมีภาพที่ ไม่สมควรคิดผุดขึ้นมาทำให้หูของเธอแดงไปหมด

เธอเป็นบ้าอะไร กำลังคิดอะไรมั่วชั่วไปหมด!

“อืม สบายมาก” ถังขินตอบแบบลวกๆไม่จริงจัง และ แสร้งทําเป็นดื่มน้ำส้ม แต่กลับชาเลืองเห็นลุงกำลังมอง มาที่ตน ในตา นล็กซึ้ง เธอจึงสําลักออกมาทันทีทันใด

น้ำส้มนั้นไหลออกมาจากมุมปากหยดลงไปหกเลอะที่ กระโปรง

มู่เฉินหยวนนทบ ส่งให้เธอสองแผ่นโดยยิ้มที่มุม ปากเล็กน้อย ถังซินจึงยิ้มเยาะๆและรับเอาทิชชู่ไป แต่ ข้างในจิตใจนั้นรู้สึกกลัดกลุ่มเป็นอย่างมาก

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาและเห็นลง เธอ คิดว่าการอยู่ด้วยกันกับเขานั้นไม่เป็นธรรมชาติเหมือน เมื่อก่อน มีความรู้สึกเก้อเขินมากขึ้น และเธอมักจะคิด แต่เรื่องที่สับสนวุ่นวาย

มันเป็นปัญหาของเธออย่างนั้นหรือ

ถัง นคิดอย่างไม่สบายใจ และในตอนนั้น ผู้ช่วยจาง ที่ออกไปหยิบของข้างนอกก็กลับเข้ามา “ประธาน เมื่อสักครู่ได้ให้เฉินคางตรวจค้นห้องของคุณถังซิน และ ก็พบสั่ง ”

ในขณะที่พูดเขาก็ได้นำเอาแหวนเด็กสีชมพูวงหนึ่ง วางไว้ที่บนโต๊ะ

“แหวนนี้มีปัญหาอะไรหรอคะ?” ถังชินจำได้ว่าแหวน วงนี้คือแหวน เด็กชายคนหนึ่งพยายามยัดใส่มือเธอ เมื่อตอนนี้กําลังจะกลับจากสระว่ายน้ำ และเมื่อกลับมา เธอก็เอาวางไว้ที่บนเคาน์เตอร์บาร์เล็กๆ

ถังซินเพ่งมองไปที่มู่เฉินหยวน

เธอยังจําได้อีกว่าในตอนนั้นเด็กผู้ชายได้ตะโกนเรียก ลง เฉินหยวน ทําให้เธอไม่อยากแต่งงานครั้งที่สองกับ คนแก่ขนาดนี้ เธอคิดดูแล้วลุงอายุยังไม่ถึงสามสิบก็ยัง ไม่ถือว่าแก่ “มีปัญหาเล็กน้อยครับ” ผู้ช่วยจางเอ่ยตอบ จากนั้น ควานหยิบไขควงอันเล็กๆออกมารื้อและแหวนเด็ก ให้เปิดออกอย่างคล่องแคล่ว เมื่อแงะออกมาได้ก็มี งของสีดำขนาดเท่าหัวแม่มือหล่นออกมาจากข้างใน

“นี่คิออะไรหรอคะ?” ถังซินหยิบขึ้นมาดู ขนาดเล็กมาก แต่เต็มไปด้วยสาย

“เครื่องดักฟัง”

“ไม่ใช่ งคะ?” สีหน้าของถังซินเปลี่ยนไปและไม่ อยากจะเชื่อ “ฉันคิดว่าเป็นแค่แหวนพลาสติก ถ้านี่เป็น เครื่องดักฟังจริง ถ้าอย่างนั้น…

เธอหันหน้าไปมองเฉินหยวน

ไม่ใช่คุณหนูสมู่ เธอไม่มีความกล้าขนาดนั้น มู่เฉิน หยวนจิบกาแฟหนึ่งคำและแสดงออกอย่างเย็นชา

“ถ้าอย่างนั้นคือ?”

“หลินเฉินจี้” ถังซินชะงัก และบีบสิ่งของที่อยู่ในนิ้วมือ

ไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว หลังจากที่หลินเฉินจี้ปล่อยแขน และจากกันที่สนาม บิน เธอก็ไม่ได้พบเขาอีกเลย เธอคิดว่าเมื่อหลินเฉินจี้รู้ ว่าเธอต้องช่วย เฉินหยวน และเขาคงสู้ไม่ไหวก็จะยอม แพ้ไปเอง

ผู้ช่วยจางที่อยู่ข้างๆ จึงพูดขึ้นมา ผมคิดเหมือน ประธานมู่ ผมเห็นว่าช่วงนี้โรงแรมมีลูกค้ามาพักเยอะ และเป็นคนจากประเทศYทั้งหมด ถ้าวิเคราะห์แล้วคุณ หลินน่าจะสอดแทรกคนเข้ามาในโรงแรม”

ถ้าเป็นเขาจริงๆก็ไม่น่าแปลกใจอะไร ยังไงก็เป็น ธุรกิจหนึ่งพันล้าน” ถังซินมองไปที่เครื่องดักฟังอย่าง ขัดตา ใช้ด้ามไขควงทําให้พังแล้วทิ้งลงถังขยะ ในบาง ครั้งเขาก็ดุร้ายมาก

แววตาของ เฉินหย่วนมืดครึ้ม และพูดด้วยน้ำเสียง เย็นชาเล็กน้อย “ดูเหมือนคุณถึงจะเข้าใจเขามากเลย นะ”

ถังซินยิ้มหัวเราะ “ยังไงก็คบหากันมานาน มันก็ เหมือนกับการเลี้ยงแมว เมื่อเลี้ยงไปนานๆคุณก็จะรู้นิสัย ของมัน

ผู้ช่วยจางพยักหน้า “ที่คุณถังพูดนั้นถูกต้องที่สุด ในวินาทีต่อมา มู่เฉินหยวนได้มองไปที่ผู้ช่วยจาง อย่างเย็นชา แสดงออกเหมือนกับจะพูดอะไรขึ้นอีก “มันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย”

ผู้ป่วยจางลูบคล่า จมูกและไม่ได้พูดอะไรต่อ