บทที่ 167 สิ่งที่ทำให้เธอมีความสุข

ณ สนามบินหนานเฉิง

ซ่งจิ้งเหอกับเสื้อกันลมตัวหนึ่งซึ่งกำลังห่อหุ้มร่างกายอัน ผอมเพรียวของเธอดูมีสง่าราศีมาก หลังจากคุยโทรศัพท์กับ ลูกชายเสร็จ หน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ลาก กระเป๋าไปที่โถงใหญ่

ของขวัญชิ้นนี้ ลูกต้องชอบอย่างแน่นอน

ห้องโถงของสนามบินคนพลุกพล่านมาก อยู่ๆก็ได้ยิน เสียงใครสักคนกําลังเรียกเธอ

“ซ่งจิ้งเหอ”ซ่งจิ้งเหอหันกลับไปมอง เห็นผู้หญิงหน้าตา

สะสวยกำลังถือกระเป๋าแบบผู้หญิงสีม่วง

ความทรงจําในอดีตมากมายก็เข้ามาในหัว เธอกำราวรถ ลากไว้แน่น

ซ่งจิ้งเหอยืนขึ้น ก้มหัวทักทาย “สวัสดีค่ะคุณป้าวี่ ไม่ได้ เจอกันนานเลยนะคะ”

“ดูจากข้างหลัง ใช่เธอจริงๆด้วย” คุณวี่ที่ดูสง่างาม แต่น้ำ เสียงมีเสน่ห์ เธอดูมีระดับมาก

แม่วี่หัวเราะเบาๆ “ประมาณสี่ปีแล้วสินะ ไม่คิดเลยว่าเธอจะ เก่งขนาดนี้ ตระกูลซ่งที่เนี้ยบขนาดนั้นจะยอมรับเธอ แถมยังได้หมันกับประธานมอีก

ซ่งจิ้งเหอพยายามเก็บความรู้สึก “ต้องขอบคุณคุณป้านั่น แหละค่ะ ถ้าไม่มีเงินมากมายของคุณ ไม่งั้นฉันคงไม่ได้ดี ขนาดนี้”

“มันคู่ควรกับเธอน่ะ” คุณหัวเราะ สายตาไม่มีความดูถูก ดูแคลนเลยสักนิด “เธอมีความสามารถนะ แต่ก็เป็นเมียน้อย สกปรก ราคาถูก”

“คุณพูดถูก ฉันทั้งสกปรกและราคาถูกในสายตาคุณ” ซ่ง จิ้งเหอเดินมาตรงหน้าป้าวี่ ยิ้มแล้วพูดว่า

“แค่คุณไม่ดูถูกฉัน ฉันก็อยากขอบคุณพระเจ้าแล้วล่ะค่ะ”

“คุณอย่าลืมนะ มันจะไม่เป็นแบบนี้ตลอดไปหรอก คุณเชื่อ ฉันเถอะ สักวันคุณจะต้องมาขอโทษฉัน”

แล้วเธอก็หันหลังเดินไป

ป้าวีโกรธมาก

แค่สี่ปี เธอไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงได้กล้าท้าทาย ฉันขนาดนี้

ป้าวี่หันไปถามผู้ช่วยข้างๆ “เหวินถึงจะกลับมาไหม

“คุณชายกลับมารอบหนึ่ง แล้วก็ไปนิวยอร์กอีกรอบเหมือนว่ามีงานด่วนที่ต้องทำ” ผู้ช่วยพูด

“โทรหาเขา บอกว่าคุณปู่ไม่สบาย ให้รีบกลับมาเลย” ป้าวี่ สั่ง

“แล้วก็ติดต่อเพื่อนๆของหัวหน้าหลี่ด้วย ให้เขามากินข้าว ที่บ้าน แล้วเอาเงินมาด้วย

ถังซินพามู่เฉินหย่วนไปเที่ยวเล่นข้างนอก พอค่ำก็กลับมา บ้าน

ตอนทำอาหารเย็น เธอคิดถึงเรื่องที่ซ่งจิ้งเหอต้องปกปิด เรื่องลูก เขาเหม่อลอยจนไม่ทันระวัง เธอถูกมีดบาด บน เขียงเต็มไปด้วยเลือด

“ไงล่ะ” มู่เฉินหย่วนเลื่อนรถเข็นเข้ามา เห็นถังซินโดนมีด บาด แล้วยังยืนอยู่ตรงนั้นอยู่ เขาเอาถังซินไปข้างนอกแล้ว หาพาสเตอร์ยาให้เธอแปะซะ

เขาท่าทีอบอุ่นมาก

ถังซินถามมู่เฉินหย่วน “นี่คุณมู่ ฉันขอถามอะไรหน่อยได้

ไหม”

“ถามมาสิ”
“ก็คือน้องชายฉันมีเพื่อนสองคน เพื่อนAกับเพื่อนBเป็นพ น้องที่รักกันมาก แต่แฟนของเพื่อนAเลิกกับเพื่อนAเขามีลูก ด้วยกันหนึ่งคน แล้วแฟนสาวของAก็ไปแต่งงานกับB”

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนไม่ดีใช่ไหม”

ถังซินรู้สึกงุนงง “ไม่ๆๆ เขาไม่ใช่ผู้หญิงไม่ดีแบบนั้น เขา อึดอัดในมาก แถมเพื่อนAยังรู้อีกด้วย แล้วเพื่อนAก็เลยไม่ ชอบแฟนเก่าของเขาไปเลย แต่เขาไม่รู้เรื่องลูกของเขานะ ที่ฉันอยากถามคือถ้าคุณเป็นB แล้วคุณรู้เรื่องทั้งหมด คุณจะ ทำยังไง”

“ก็คงอึดอัดมากเลย ปิดบังเรื่องลูกผู้หญิงนั่นแหละทำไม่ ถูก” มู่เฉินหย่วนตอบ

“ผู้หญิงทำแบบนี้ อาจทำให้ความสัมพันธ์ ของAกับBแตกหักได้เลยนะ”

เงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดต่อว่า “ถ้าฉันเป็นB ฉันคงให้ ผู้หญิงคนนั้นไปไกลๆเลยล่ะ แล้วก็จะไม่มีทางให้เธอมา ทำลายความเป็นพี่น้องของAกับBอีก”

ถังซินนิ่งไปสักพัก

โห ไม่ใจร้ายมากไปหน่อยเหรอ

มู่เฉินหย่วนไปนั่งที่รถเข็น มองไปที่ถังซิน “ถังซิน ที่เธอ พูดมาทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ”
“ฮ่าๆๆ อะไรกัน ฉันแค่ถามเฉยๆนะ” เธอหัวเราะ

“เขาเป็นแค่เพื่อนของน้องฉันเท่านั้นแหละ เขาถามฉันว่า จะทำยังไง ฉันก็ไม่แน่ใจ เลยมาถามคุณน่ะ

“ความสัมพันธ์ของผู้ชาย น้องเธอน่าจะเข้าใจดีนะ ” พูด เสร็จ มู่เฉินหย่วนครุ่นคิด

“ฉันลืมไปว่าน้องชายเธอเป็นเกย์ วิธีคิดอาจจะไม่เหมือน

กัน”

ถังซินโกรธมาก เตะไปที่รถเข็นเขาหนึ่งที

“คุณหมายความว่าอะไร ดูถูกงั้นเหรอ ฉันบอกคุณไว้เลย นะ น้องฉันจะชอบใครฉันก็รับได้หมด ถ้าเขาอยากมีลูก ฉัน จะเป็นคนคลอดให้เขาเอง”

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” มู่เฉินหย่วนมองไปที่ ท้องของถังซิน

“มองทำไม”

“เธอท้องเหรอ”

ถังซินเหลือบตามองด้านบนแบบเอือมระอา แล้วเดินเข้า ห้องครัวไป
เธอเพิงสติแตกไปรอบนึง ตอนนกลับมาอกแล้ว แตรงน เธอเก็บอารมณ์ได้ดี

เธอคิดจะทำอาหาร เธอเอาเนื้อวัวเก็บเข้าตู้เย็น เปลี่ยนไป ใช้เต้าหู้แบบนิ่มเอามาทำซุปปลา ผัดผักปวยเล้ง แล้วก็หั่น เนื้อเอามาผัดกับผักลื่นชาย

จากนั้นก็เอาไปเสิร์ฟบนโต๊ะ

มู่เฉินหย่วนเห็นอาหารบนโต๊ะ อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ไม่ใช่ ว่าจะทำเนื้อวัวให้กินเหรอ”

“เนื้อมันเน่าแล้ว” ถังซินตักเต้าหู้ให้เขา “ฉันทำออกมา อร่อยจะตาย คุณน่ะเลือกมากจริงๆ”

“ให้ตายเถอะ แม่ครัวที่บ้านวันหนึ่งทำอาหารสองมื้อ เงิน เดือนสามสี่หมื่น ฉันล่ะ วันหนึ่งทำอาหารสามมื้อ คอย ปรนนิบัติคุณ เงินเดือนก็ไม่ได้ คุณยังเลือกกินอีก”

“ตอนแรกที่ฉันทำอาหาร ฉันทำอะไร น้องฉันก็กินอย่าง เอร็ดอร่อย ยังชมอีกว่าฉันทำอาหารอร่อย

“ช่างต่างกันจริงๆ

ระหว่างฟังเธอบ่น มู่เฉินหย่วนก็ทำหน้านิ่งอย่างเอือม

ระอา

ผู้หญิงคนนี้ยิ่งนานก็ยิ่งหนักข้อขึ้น พูดคำนึง เถียงสิบคำเธอมองดูเขาที่ทำหน้าตาเบื่อโลกกินขาวจนหมด ถังชนก

รู้สึกดีใจ ปลอกแอปเปิ้ลให้เขากิน แล้วก็ฮัมเพลงไปด้วยเก็บ

ครัวไปด้วย ดูสบายอารมณ์

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมไม่มีใครตามอารมณ์เธอไม่ทัน

หลังจากจัดการอะไรเรียบร้อยแล้ว ถังซินก็นึกขึ้นมาได้ว่า ลู่เหวินซูเก็บของเอาไว้ในครัว เธอเปิดตู้ออก ในนั้นมีแก้ว ใบหนึ่งวางอยู่ เธอจึงหยิบลงมาด้วยความสงสัย ในแก้วยังมี กล่องอีกสองใบ

ถังซินหยิบกล่องขึ้นมาเขย่าดู พบว่าข้างในเป็นยาเม็ด หนึ่ง

เธอถ่ายรูปส่งให้ลู่เหวินซู

ถังซิน : (คุณลู่คะ ให้ฉันกินอันนี้เหรอคะ)

ลู่เหวินซู : (ใช่ครับ กินก่อนนอนนะ)

ถังซิน : (มันคืออะไรเหรอคะ)

ลู่เหวินซู : (ก็คือให้กินก็กินไปเถอะ มันจะทำให้เธอมี

ความสุขน่ะ)

ถังซิน : (………………….)

ลู่เหวินซู :

(ที่รักอย่าสงสัยอะไรเลย เดี๋ยวตื่นมาเธอจะต้องขอบคุณฉันแน่นอน)

ถังซินไม่รู้จะพิมพ์อะไรต่อ จึงเก็บโทรศัพท์ไป

จริงๆเธออยากจะเอาไปทิ้ง แต่คิดดูแล้วลู่เหวินซูก็ไม่เคย ทำเรื่องอะไรไม่ดีกับเธอ กำชับว่าต้องกินซะด้วยสิ สรุปเธอก็ กินมันจนได้

จากนั้นถังซินก็นึกถึงเรื่องราวในอดีตมากมาย

เช้าวันนั้นหลังจากเธอตื่น เธอเจอกับผู้ช่วยจางที่ระเบียง ทางเดินของโรงแรม จากนั้นก็โดนคนที่จู่ซือซือสั่งมาลักพา ตัว หลังจากหลบหนีได้มู่เฉินหย่วนก็อุ้มเธอกลับมาโรงแรม

จากนั้นก็……

อยู่ๆความทรงจำเหล่านี้ก็ผุดขึ้นมาในหัว โดยเฉพาะหลัง จากที่มู่เฉินหย่วนพากลับมาโรงแรม

นี่มันความฝันเหรอ

ถังซินตีตัวเองแรงๆหนึ่งที เจ็บมาก หลับตานึกดู ความทรง จำเหล่านั้นมันก็ยังชัดเจนเหมือนเดิม เธอจึงตีตัวเองอีกที เจ็บกว่าเดิมอีก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ