บทที่ 297 ผมเองก็ยังไม่คิดจะจบชีวิต

ถังซินพยักหน้า แต่ก็ยังคงไม่สบายใจ “คุณไปโรง พยาบาลเป็นเพื่อนเหวินซูเถอะ”

“ผมมองว่าคุณก็ต้องการคนมาอยู่ด้วย”

“ฉันโอเคดีคะ ไม่เป็นอะไร” ถังซินเขย่าเอวของเขาไป มา “ต้องขอบคุณเหวินซูมากจริงๆ เขาบาดเจ็บก็เพราะ พวกฉัน คุณไปกับพี่ใหญ่เถอะ เดี๋ยวฉันจะไปอยู่กับพี่ สะใภ้เอง”

“ครับ ตามใจคุณเลย” เด็กสาวที่เข้าใจได้ดีทำให้มูเฉิน หย่วนรู้สึกอบอุ่นใจ จุมพิตที่หน้าผากของเธอ “หากมี ตรงไหนที่ไม่สบาย จะต้องบอกผมนะครับ เข้าใจไหม

ถังซินรับเสียงอึม

สั่งจิ้งเหอค่อนข้างกังวลกับลู่เหวินซู เพราะเป็น บาดแผลจากกระสุน เธอและถังซินคิดในทางเดียวกัน จึงอยากให้วี่เหวินถึงไปอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนกับลู่ เหวินซู

เมื่อพูดคุยกับหญิงสาวเรียบร้อยแล้ว มู่เฉินหยวนและ วี่เหวินถึงก็ไปโรงพยาบาล

หลังจากที่รถฉุกเฉินมาถึงโรงพยาบาล ลู่เหวินซูถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที ร่างกายของเขา จุดที่โดน ยิ่งเขาจึงรู้ดี และไม่ตื่นตระหนกสักนิด แต่หลี่ซูเจ๋นั้น ร้องไห้ตลอดทางที่มายังโรงพยาบาล

“นําตาของคุณมีมากเท่าไหร่กันครับ” ลู่เหวินซูทนไม่ ไหว จึงเอื้อมมือไปปาดน้ำตาให้กับเธอ แต่เพราะเสีย เลือดมาก มือจึงไม่มีแรงนัก “ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ ครับ ไม่ตายหรอก”

“อือ” หลี่ซูเจ๋พยักหน้าแต่ยังคงร้องอยู่ กุมมือของเขา ไว้แน่น “ฉันจะรอตรงนี้จนกว่าคุณจะออกมา

“แบบนั้นคุณจูบผมหน่อยครับ ผมอยากได้พลัง”

หลี่ซูเจ๋พูดไม่ออกบอกไม่ถูกกับคำพูดของเขา โน้ม ตัวไปจูบเขาก่อนจะถอยออกมา มองรถถูกรุนเข้าไปใน ห้องฉุกเฉิน จนปิดประตูลง

เธอพิงตัวกับกำแพง สองมือกุมเข้าหากันอย่างมั่น เทาโดยที่ไม่สามารถควบคุมได้

สิบนาทีต่อมา ภาพในห้างตรงแผนกเครื่องประดับ ยังคงเข้ามาในหัวของเธอไม่หยุด เธอเห็นว่าลู่เหวินซู ปกป้องเธออย่างเอาเป็นเอาตายขนาดไหน ทั้งยังรับ กระสุนแทนเธอ โดยไม่คิดว่าเธอจะเห็นเลยแม้แต่น้อย

ผู้ชายคนนี้โง่
โง่เกินไปแล้ว

กับผู้หญิงที่รู้จักกันได้ไม่นาน ก็อยากจะแต่งงานกับ เธอแล้ว ชื่อฟังคำพูดของเธอ ปกป้องเธออย่างเอาเป็น เอาตาย ทำไมถึงไม่เคยนึกสงสัยเธอเลย

การกระทำที่โง่เง่า แต่มันทำให้เธอประทับใจ

หลี่ซูเจ๋นั่งอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินเป็นเวลานาน จน กระทั่งสงบจิตสงบใจได้ มือไม่สั่น เธอจึงได้หาที่ลับ และทำการเปลี่ยนซิมเพื่อโทรออก

โทรศัพท์ถูกรับโดยไว

“มันเสี่ยงนะที่เธอจะโทรหาฉัน มีเรื่องฉุกเฉินหรือ อะไร” เสียงของชายหนุ่มสั่น ราวกับสัญญาณไม่ได้

หลี่ซูเจ๋เงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยแผ่วเบา “ฉันเปลี่ยน ใจแล้ว ลู่ลี่เฉิงทำผิด ให้รับกรรมเพียงคนเดียวพอ ไม่ ต้องยุ่งกับภรรยาและลูกของเขา”

“ใจอ่อนรี”

“ฉันเพียงต้องการแก้แค้น ไม่ได้อยากทำร้ายผู้ บริสุทธิ์”

“ผู้ชายคนนั้นทำอะไรให้เธอใจอ่อนกัน” หลินเฉิงจี๋กล่าวอย่างมั่นใจ “แต่เรื่องส่วนตัวของเธอฉันจะไม่ยุ่ง พวกเราเพียงทำงานร่วมกันเท่านั้น เธอช่วยฉันดูแลยิน ยิน ส่วนฉันช่วยเธอจัดการเรื่องวุ่นวาย”

“หลินเฉิงจี๋” หลี่ซูเจ๋อดถามเขาไม่ได้ “นายกำลังทำ อะไรกันแน่ ให้ฉันพาถังซินออกมาเที่ยว เพื่อให้ของ ขวัญเธอ เพื่อได้พบหน้าเธอแค่นั้นมันคุ้มกันหรือ

หลินเฉิงจี้หัวเราะ “ทำทุกอย่างเพื่อคนที่รัก มันไม่ ควรใช้คําว่าคุ้มค่ามาคำนวณหรอก ผู้ชายที่เธอชอบ ก็ เปลี่ยนกฏเกมไปก็เพื่อเขาไม่ใช่หรือ”

“มันไม่เหมือนกัน” หลี่ซูเจ๋กล่าว “อาการไอของนาย สาหัสมาก เหลืออีกมาสามเดือนไม่ใช่หรือ ทำไมถึงไม่ ฟังหมอ แล้วทำการรักษาให้ดีๆ”

“นั่นไม่เรียกการรักษา นั่นเรียกรอความตาย” หลินเฉิง จี๋กล่าวเสียงเรียบ “ฉันจะไม่เสียเวลาอยู่โรงพยาบาล เพียงแค่ได้เห็นคนที่รัก ก็เพียงพอต่อชีวิตในแต่ละวัน แล้ว”

หลี่ซูเจ๋ถอนหายใจ เธอไม่เข้าใจการกระทำของหลิน เฉิงจี๋เลย “Ixoraยังมีอีกห้าต้น เป็นของเย่นจิ้งเหนียน น้องสามของมู่เฉินหย่วนที่กำลังทำวิจัยอยู่ จงเชิงได้รับ ข้อมูลแล้ว น่าจะกำลังไปประเทศD”

“ฉันไม่ได้ให้เขาไป” หลินเฉิงจี่กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ”มันอยู่ในขั้นวิจัย ไปก็เสียเวลาเปล่า ฉันไม่ได้คิดจะมี ชีวิตอยู่ต่อ สามเดือนก็พอแล้ว”

หลี่ซูเจ๋หมดคำจะพูดอะไรได้อีก

มันคุ้มค่าหรือที่จะเสียสละทุกอย่างเพื่อคนที่รัก

แต่หลินเฉิงจี๋ก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “ฉันสั่งคำสั่งลงไป แล้ว พวกเขาจะจัดการเรื่องของลูลี่เฉิงให้ดีที่สุด ส่วน เห้อจื่ออวี่ ต้องการความช่วยเหลือไหม

“ไม่รบกวนนายหรอก ฉันเป็นหนี้นายมากแล้ว” หลี่ซู

เจ๋กล่าว

เมื่อวานเธอได้เห็นโทรศัพท์ของลู่เหวินซู ได้เห็นเรื่อง

ที่เขาทำแล้ว คงไม่ต้องให้หลินเฉิงจี้จัดการอีก

“อือ แล้วยินยินเป็นอย่างไรบ้าง

“เธอ…” หลี่ซูเจ๋กำลังจะเล่าเรื่องที่ห้างให้เขาฟัง แต่ เมื่อได้ยินเสียงเท้า เธอจึงหันไปมอง เป็นมู่เฉินหย่วน ที่มากับวี่เหวินถึง จึงรีบวางสายทันที

ล้างประวัติสนทนา เปลี่ยนซิมแล้ว เธอถึงได้เก็บ โทรศัพท์และเดินออกไป

มู่เฉินหย่วนมองเธอก่อนจะเอ่ยถาม “ผ่าตัดนานเท่าไหร่แล้ว”

“สิบนาที” หลี่ซูเจ๋ตอบ “พวกคุณกลับไปเถอะ ฉันจะอยู่ ตรงนี้เอง”

“จากความสัมพันธ์ ฉันและเจ้ารองควรอยู่ที่นี่” วี่เหวิน ถึงกล่าวเสียงเย็นชา สายตามืดครึ้มคมปลาบ “หลี่ซูเจ๋ พวกเราไม่ใช่คนโง่ เรื่องบางเรื่องแค่ไม่มีประโยชน์ที่จะ พูดออกไปเท่านั้น

หลี่ซูเจ๋ดวงตาหรี่เล็ก ร่างกายสั่นเทา แต่ยังคงท่าที ใจเย็นเอาไว้ และไม่เปิดปากพูดอะไร

วี่เหวินถึงมองสำรวจท่าทางของเธอ และกล่าวเสียง

เย็น “เธอยากแก้แค้นนั่นก็เรื่องของเธอ ไม่มีใครห้าม

แต่อย่าได้ลงมือกับเหวินซู จบเรื่องแล้วก็จากไปซะ”

เธอหัวเราะ “พวกคุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“ตั้งแต่ที่เธอพบกับเหวินซูครั้งแรก” มู่เฉินหย่วนกล่าว เสียงเรียบ “ทักษะการแสดงของคุณดีเยี่ยม รู้ว่าเหวินซู ชอบแบบไหน นิสัย รูปร่างภายนอกก็เปลี่ยนแปลงเพื่อ เขา ทุกครั้งที่โกรธก็จะจบลงด้วยดี พูดตามความจริง วิดีโอที่หลุดออกไปครั้งนั้น เป็นแผนของเธอเพื่อเรียก ร้องความสงสารจากเหวินซูหรือไม่”

“ไม่ใช่” หลี่ซูเจ๋เหลือบมองสายตาวาว แต่ยังคงแย้งอย่างเด็ดขาด “วิดีโอนั้นไม่ใช่เรื่องที่ดีต่อฉัน ฉันไม่ ทําลายตัวเองเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขาหรอก”

มู่เฉินหยวนไม่เชื่อ “เธอยังมีอะไรที่ทำไม่ได้อีกหรือ

หลี่ซูเจ็บบปากแน่น สีหน้าเย็นชาทันตา “ฉันรู้ว่าฉัน กำลังทำเรื่องอะไร จะไม่มีการทำร้ายคนบริสุทธิ์ ครั้งนี้

ฉันเป็นหนี้บุญคุณเขา

มู่เฉินหย่วนกล่าว “หวังว่าเธอจะพูดจริงทำจริง ผม ค่อนข้างจะความอดทนต่ำ หากเรื่องที่คุณทำมันเกิน ขีดจํากัดเมื่อไหร่ ผมไม่เกรงใจแม้ว่าคุณจะเป็นผู้หญิง หรอกนะ”

บรรยากาศระหว่างสามคนมากในทันที

ณ เวลานั้นเอง ไฟแดงที่ติดอยู่นานก็ได้ดับลง ประตู ห้องฉุกเฉินถูกผลักออกมา

ลู่เหวินซูนอนอยู่บนเตียงเข็น ที่หน้าอกมีผ้าก๊อซพัน อยู่ นอกจากใบหน้าที่ซีดขาวแล้ว สภาพโดยรวมถือว่า โอเค ทันทีที่เขาเห็นมู่เฉินหย่วนกับวี่เหวินถึงก็บ่นทันที “บอกว่าไม่เป็นไร พวกพี่จะมาทำไมกัน

มู่เฉินหย่วนเหลือบมองเขา ทั้งหัวเราะเยาะ “กลัวว่า นายจะตายคาห้องผ่าตัด เลยมาตามเก็บนายไง
“พี่รองใจร้ายมาก แช่งผมด้วย” ลู่เหวิน พิมพ์ นัก อยากจะคว้ามือของหลี่ซูเจ๋ไว้ เพื่อฟ้องกับเธอ แต่วี่เห วินถึงกลับเขามาบังหน้าหลี่ซูเจ๋ ด้วยสีหน้าทะมึน

“เธอเหนื่อยแล้ว ให้กลับไปพักเถอะ”

วี่เหวินถึงเหลือบมองไปทางพยาบาล พยาบาลจึงรีบ รุนเตียงออกไปทันที

“แต่ผมได้รับบาดเจ็บ ต้องการให้นางฟ้าตัวน้อยอยู่กับ ผม เฮ้ย พี่ใหญ่อย่าบังนางฟ้าตัวน้อยของผม…” ใบหน้า อ่อนแรงไร้พลังของลู่เหวินซูค่อยๆ หายไป

มู่เฉินหย่วนเองก็ตามไป

วี่เหวินถึงยอมผละไป กล่าวกับหลี่ซูเจ๋เสียงเย็นชาว่า “พวกเราจะดูแลเหวินซูเอง เธอกลับโรงแรมไปเถอะ”