บทที่542 นายกลับไปคุยกลับหล่อนดีๆ

เขากลัวว่าลู่เหวินซูจะลงมือจัดการเลยถอยหลังไปให้ ห่างพอดีๆ

ลู่เหวินซูพูดอย่างไม่พอใจ”อย่าพูดอะไรเพ้อเจ้อ พูด เรื่องสำคัญๆหน่อย!

จ๋องซึงชูมือขึ้นอย่างจำนนรีบพูดว่า: “เรื่องสําคัญคือ วันที่สองที่ฉันกลับประเทศหล่อนโทรมาหา ขอร้องให้ ฉันช่วยหาคนสองคน ฉันเลยให้คนไปสืบดู”

“คืนนั้นฉันนัดนายให้ไปคุยธุรกิจ แล้วได้รับผลแจ้งมา

จากลูกน้องพอดีก็เลยโทรหาหล่อนบอกว่าทั้งสองตาย หมดแล้ว จากนั้นหล่อนก็…..ร้องไห้” ลู่เหวินซูถาม : “คนที่ให้นายไปสืบ เป็นผู้ชายชื่อว่าหลี่

จิ่งผ่านกับภรรยาเขาใช่ไหม?”

“ใช่ใช่”จ๋องซึงพยักหน้าอย่างไว ถอนหายใจพูด ว่า“ฉันไม่รู้ว่าเป็นครอบครัวของหล่อน ถ้ารู้นานแล้วก็คง ไม่พูด”

ได้ยินดังนั้นใบหน้าของลู่เหวินซูก็หม่นลง

เขาคิดว่าหลี่ซูเจ๋รู้ว่าลุงกับป้าตายนานแล้ว ที่แท้หลี่ซู เจ๋ไม่รู้มาตลอด

งั้นเรื่องนี้ใครบอกหลี่ซูเจ๋?
ลู่เหวินซูนึกถึงท่าทางของหลี่ซูเจ๋เมื่อคืนที่ก้มลงให้ตัว เอง ขอร้องตัวเองว่าให้ปล่อยลุงกับป้าไป เข้าใจผิดว่า ตัวเองฆ่าคนในครอบครัวหล่อน ทันใดนั้นก็เข้าใจทันที

สายตาเขาหม่นลงมุมปากยกขึ้นอย่างเยือกเย็น“บ้าเอ้ ย จู่ๆก็มีคนมากล้าแหย็มกับฉัน!

มีคนอยากทำร้ายเขากับหลี่ซูเจ๋

“แหย็มนาย? ใคร? “จ๋องซึงถามอย่างแปลกใจลูบ คางตัวเอง “เหวินซู ฉันไม่เข้าใจ! ”

ลู่เหวินซูไม่สน เขาถามอีกครั้งว่า“ก่อนหน้านี้หล่อน ติดต่อนายยังไง? ”

“อ้อ ฉันซื้อโทรศัพท์ให้หล่อน”

“ได้บอกเบอร์ใครไปบ้างไหม?

“ฉัน แล้วก็มีแม่ฉันที่รู้”จ๋องซึงตอบ แล้วก็เห็นหน้าของ ลู่เหวินซูหม่นยิ่งขึ้น

จากการพูดคุยทำให้ลู่เหวินซูได้รับเบาะแสที่สำคัญ

งั้นก็มีคนแอบจ้องหลี่ซูเจ๋ตลอดเวลา รู้ว่าหล่อนอยู่กับ จ๋องซึงและยังรู้เบอร์หล่อนอีก

เขาเอานิ้วมือเคาะโต๊ะแล้วถามจ๋องซึงอย่างเยือก เย็น: “นายรู้จักหล่อนได้ไง?
จ๋องซึงถามย้อน”นายไม่รู้เหรอ?

“ฉันจะรู้ได้ไงล่ะ! “ลู่เหวินซูโกรธพูดเสียงดัง หลัง จากที่เพื่อนสนิทหล่อนให้หล่อนไปต่างประเทศ ฉันหา หล่อนไม่เจอเลย จะรู้ได้ไงว่านายกับหล่อนรู้จักกัน!

จ๋องซึงตอบรับ พอได้ยินลู่เหวินซูพูดแบบนี้ก็ เข้าใจ”หล่อนบอกว่าทะเลาะกับแฟน ถูกแฟนมาทิ้งที่ ต่างประเทศ ที่แท้ก็หลอกฉัน”

สามนาทีต่อมา จ๋องซึงก็บอกลู่เหวินซูว่าเจอหล่อน ที่ไหน หล่อนเป็นยังไง แล้วทำไมถึงมาอยู่กับเขาอย่าง ไม่กล้าปิดบัง

ลู่เหวินซูฟังเงียบๆไม่แสดงสีหน้าอะไร แต่มือกลับบีบ ปากกาแรงๆจนขาวซีดไปหมด

ชายหนุ่มตาแดง เม้มปากแน่น

เขาไม่รู้ว่าพอหลี่ซูเจ๋ถึงประเทศYจะลำบากขนาดนี้จน เกือบจะถูกคนจับไปข่มขืน

ในสภาพแวดล้อมแบบนั้นหล่อนจะเก็บลูกไว้ได้ อย่างไร?

“เหวินซู นาย นายไม่เป็นไรใช่ไหม? “เห็นทั้งตัวของลู่ เหวินซูเต็มไปด้วยความโกรธเหมือนอยากจะฆ่าคน จ๋องซึงก็เย็นไปทั้งหลัง ถอยหลังไปสองสามก้าว

เขาสู้ชายคนนี้ไม่ได้ ไม่อยากไปแหย็มใส่

“ฉันไม่เป็นไร ฉันโอเคมาก”ลู่เหวินซูหายใจเข้าลึกๆ

ควบคุมอารมณ์ไว้ เขารู้ว่าตอนนี้รู้ความจริงสำคัญกว่าอะไรทั้งนั้น เขา

ต้องมีสติ

จ๋องซึง”……”

“ในเมื่อเพื่อนสนิทส่งหล่อนไปต่างประเทศ ทําไม หล่อนถึง…..มองไปแวบหนึ่ง จ๋องซึงก็ทนไม่ไหวจึงพูด กับลู่เหวินซูอย่างระมัดระวัง “ตอนที่ฉันเห็นหล่อน หล่อน เหมือนกับโดนละเมิดเลย”

ลู่เหวินซูกำมือแน่นจนขาวซีดอีกครั้ง“ตอนที่สาวสวย ไปต่างประเทศก็มีคนคอยจ้องหล่อนอยู่แล้ว พอมันรู้ ที่อยู่ของสาวสวยก็ทำลายกล้องวงจรปิดแล้วฆ่าคนใช้ พร้อมกับเอาตัวหล่อนไป

ลู่เหวินซูพูดออกมาอย่างตรงๆ จากนั้นจ๋องซึงก็เข้าใจ

ทันที

“คนพวกนั้นอยากลงมือกับซูเจ๋เหรอ ไม่ใช่สิ สาวสวย ทำอะไร หล่อนขัดขืนที่จะถูกทำร้าย พวกมันเลยทำ หล่อนตาบอดเหรอ? สาวสวยใช้โอกาสตอนที่พวกมัน ไม่ทันสังเกต โชคดีเลยหนีออกมาจากที่นั่น?
ลู่เหวินซูไม่พูด กำมือไว้แน่นพยายามควบคุมตัวเอง สุดๆ

ถ้าหลี่ซูเจ๋ไม่หนีออกมา ถ้าหล่อนไม่เจอจ่องซึงที่เพิ่ง ออกมาจากคลับ ถ้าจ๋องซึงไม่ช่วยล่ะก็……..

ลู่เหวินซูหลับตาไม่กล้าคิดเรื่องที่อาจจะเกิดขึ้นพวก

นั้น

พอคิดว่าหล่อนเจอเรื่องน่าสมเพชพวกนั้น ในใจเขาก็ เจ็บมากจนหายใจไม่ออก

หล่อนใช้ชีวิตลําบากขนาดนั้น พอตัวเองหาหล่อนเจอ กลับด่าหล่อนไปยกใหญ่

เห็นลู่เหวินซูก้มลงไม่พูด จ่องซึงก็รู้ว่าเขากำลังโทษ ตัวเอง

เขาก็สงสารหลี่ซูเจ๋

เขาไม่คิดว่าหล่อนจะเจออะไรน่าสมเพชขนาดนี้ ต่อ มาตัวเองก็บอกเรื่องของครอบครัวหล่อนอีก……

จ๋องซึงเข้าไปตบบ่าเขา ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เห วินซูนายมัน…….เห้อ ผู้หญิงคนนึง ถึงแม้หล่อนจะทำนาย โกรธ นายก็ไม่ควรรังแกหล่อนขนาดนี้”

“ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร”ลู่เหวินซูนึกน้อยกลับไปเมื่อ ก่อนที่ทะเลาะกับหลี่ซูเจ๋จนสุดท้ายหล่อนก็เย็นชาใส่ ในใจก็เสียใจอย่างมาก

เขากุมหัวไว้พูดอย่างเจ็บปวดว่า: “ฉันก็แค่คิดว่าฉัน ยอมหล่อน รักหล่อนขนาดนั้น หล่อนยังหลอกฉันได้ และยังไปเอาลูกฉันออกอีก ฉันทนไม่ได้ที่จะเอาคืน หล่อน อยากให้หล่อนเจ็บปวดเหมือนฉัน”

จองซึงร้องเข้าใจออกมา นาย ระหว่างพวกนายยังมี ลูกอีกเหรอ? ”

“เป็นฝาแฝด”ลู่เหวินซูพูดเสียงทุ้ม “หล่อนมาใกล้ชิด ฉันก็เพื่อจะแก้แค้นฉัน เรื่องท้องก็เป็นหล่อนที่วางแผน ไว้ นายดูสิทำไมหล่อนถึง…..ฉันจะไม่เกลียดหล่อนได้ ไง! ”

“แก้แค้น? หมายความว่าไง? “จ๋องซึงงุนงง

จ๋องซึงคิดอะไรขึ้นมาแล้วดวงตาก็เบิกโตขึ้นก่อน หน้านี้นายพูดว่าหล่อนชื่ออะไรนะ หลี่ หลี่ซูเจ๋? หล่อน หล่อนกับหลี่หวินรุ่ยนั่น..….…..

ลู่เหวินซูก้มลงไม่สนเขา

จ๋องซึงยืนงุนงงอยู่ตรงนั้นสักพักนึงถึงได้สติคืนมา พูดติดๆขัดๆว่า”งั้นทำไม เรื่องระหว่างพวกนายฉันก็ไม่ อยากถามแล้ว แต่ฉันคิดว่าหล่อนไม่เหมือนกับผู้หญิงที่ เอาผลประโยชน์พวกนั้นนะ”

“นายรู้จักหล่อนนานแค่ไหนถึงเข้าใจหล่อนขนาดนั้น? “ลู่เหวินซูมองจ๋องซึงแล้วยิ้มอย่างเย็นชา”หล่อน ดึงฉันเข้าไปเกี่ยวได้ มีอะไรที่หล่อนทำไม่ได้อีก!”

จ๋องซึงยืนอยู่นานจนเมื่อยขา เขาลากเก้าอี้เข้ามานั่ง

จ่องซึงพูด: “จริงๆนะ ฉันคิดว่าหล่อนไม่ใช่คนแบบ นั้น ตอนนั้นหล่อนตื่นมาที่โรงพยาบาลได้ยินว่าเด็กไม่ เป็นไร ฉันเห็นหล่อนเอามือลูบหน้าท้องอย่างดีใจ”

“เหวินซูนายลองคิดดู ถ้าหล่อนร้ายขนาดนั้น หลังจาก เอาลูกแฝดออก หล่อนก็เอาเด็กคนนี้ออกได้นี่ ลำบาก ขนาดนั้นทำไมหล่อนยังเก็บเขาไว้ล่ะ? ”

คำพูดของจ่องซึงทำลู่เหวินซูนิ่งไป

ใช่สิ หลังจากที่หลี่ซูเจ๋ถึงต่างประเทศ มีโอกาสเอา เด็กออกนี่แล้วก็แก้แค้นเขาต่อ

แต่ทำไมหล่อนไม่เอาออก?

ลู่เหวินซูถามจ๋องซึงอย่างงุนงง“ทำไม? ”

“ปัญหาน่ะอยู่ที่นาย นายคิดเองสิ ฉันจะรู้ได้ไง! “จ๋อง ซึงโกรธจนมองบนใส่เขา

“ฉันมีปัญหาอะไร? ”
เห็นท่าทางแบบนี้ของลู่เหวินซู จ๋องซึงก็อยากจะด่า

ผู้ชายคนนี้บอกว่าตัวเองไม่เข้าใจหลี่ซูเจ๋ แต่เขากลับ ไม่เข้าใจหลี่ซูเจ๋ที่สุดต่างหากล่ะ!

จ๋องซึงถอนหายใจแล้วพูดกับลู่เหวินซู: “ฉันว่าหล่อน เอาลูกแฝดออกจะต้องมีความลับอะไรแน่ๆ นายกลับไป คุยกับหล่อนดีๆ ถามหล่อนเรื่องลูก อย่าด่าหล่อนเด็ด ขาด”

ผู้อ่านที่รักทุกคนค่ะ เรื่องนี้ผู้แต่งกำลังเขียนอยู่ค่ะ เวลาอัพเดทตอนใหม่ไม่แน่ค่ะ รบกวนอดใจรอนะคะ ขอ ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนและความเข้าใจของคุณ