บทที่458คุณเสพติดการให้กำเนิดเด็กใช่ไหม

“ไม่ใช่หรอกค่ะเขาเป็นลูกคนเดียวตอนถังซินตอบ กลับหน้าก็แดงขึ้นมา

เธอไม่ได้นึกถึงว่ามู่เฉินหย่วนเป็นลูกคนเดียวเป็นผล ให้โชคของเธอนี้ท้องหนึ่งก็ได้แฝดสามเลย

“ยีนดีจริงๆเลย”เว่ยเว่ยพูดด้วยอารมณ์หดหู่และกังวล แทนถังซินมาก”เรื่องนี้คุณไม่อยากบอกเขางั้นคุณคน เดียวจะเลี้ยงเด็กทั้งสามคนไหวเหรอต่อจากนี้เด็กไปลง ทะเบียนแจ้งเกิดจะทํายังไงคะ”

“ฉันไม่ได้ยาก…………..ไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือ หัวเราะดี

“แล้วถ้าเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณมู่ล่ะ”เว่ยเว่ยเอนกายมา แล้วพูดเสียงเบารอพวกคุณกลับมาคบกันแล้วคุณทั้ง สองคนค่อยให้กำเนิดลูกใหม่อีกสักสองสามคนก็คงไม่ เป็นไร

ถังซินตกใจรีบปฏิเสธว่า “เราสองคนคงกลับมาคบ กันไม่ได้หรือจะพูดอีกอย่างคือตอนท้องมันเหนื่อยมาก ตอนฉันท้องครั้งแรกก็เกือบจะตายเกลียดการที่ต้องรีบ เบ่งออกจะเป็นไปได้ยังไงที่อยากจะให้กำเนิดลูกอีก”ก็พอแล้วค่ะแม่ฉันบอกว่าให้ฉันกำเนิดเธอมาอยู่ที่ฉัน แทน

ถังซินยิ้ม“คุณเสพติดการให้กำเนิดเด็กแล้วใช่ไหม”

“และสามีฉันไม่ได้รักฉันจนต้องยอมกำเนิดลูกให้ เขา”เว่ยเว่ยพูด“อีกอย่างมีเด็กเยอะดูครึกครื้นดีค่ะสามี ฉันเขาก็เป็นลูกคนเดียว”

“อิจฉาพวกคุณจังเลยค่ะ”ถังซินอิจฉาจากใจจริง

เธอเอามือไปลูบหน้าท้องที่นูนออกมานึกถึงบท สนทนาที่เธอคุยกับมู่เฉินหย่วนในคืนนั้นท่าทางและ สายตาของเขาดูมืดมนไม่ชัดเจน

เธอก็รู้ว่าลูกที่มีพ่อแม่อยู่เคียงข้างนั้นดีที่สุดแต่ผู้ชาย คนนั้นปฏิเสธเธอเรื่องลูกเธอก็ล้มเลิกที่จะพูดกับเขา แล้วกลัวจะบอกว่าไม่ให้เก็บเด็กเอาไว้

แต่หลังจากมาหลีเจียงท่าทางต่างๆของมู่เฉินหย่วนก็ ทำให้เธอสับสนอีกครั้ง

ถ้าไม่ชอบคงไม่ตอบรับเธอแล้วทำไมยังดีกับเธอ ขนาดนี้ปกป้องเธอและยังให้สิ่งของกับเธออีก

เธอไม่เข้าใจความคิดในใจของผู้ชายคนนั้นจริงๆ

“เอ๊ะคุณมู่กลับมาแล้วนี่คะ”ตอนที่เว่ยเว่ยมองไปข้าง ล่างก็เห็นมู่เฉินหย่วนกลับมาแล้วส่งเสียงทัก”คุณมู่ออกไปซื้อของอะไรมาคะ”

มู่เฉินหย่วนมองผู้หญิงทั้งสองคนที่อยู่ตรงระเบียง ตอบเสียงเบาว่า ผลไม้ครับ”

เว่ยเว่ยถามด้วยความแปลกใจ“ห้องอาหารก็มีผลไม้นี่ คะทำไมคุณมู่ถึงต้องออกไปซื้อข้างนอกด้วยคะ”

“มันไม่มีผลไม้ที่ผมอยากทานน่ะครับ

“คุณมู่ซื้อผลไม้อะไรมาเหรอคะหยิบขึ้นมาให้พวกเรา ชิมหน่อยค่ะ”

ผู้ชายพูดตอบรับ

ถังซินอดไม่ได้ที่จะมองข้างล่างเห็นสายตามู่เฉิน หย่วนมองสำรวจมาที่ตัวเองใจเธอเต้นแรงจึงรีบปล่อย มือที่จับท้องอยู่และละสายตาออกไป

มือของเธอที่ผละออกไม่กี่วินาทีจากท้องนั้นมู่เฉิน หย่วนเห็นว่าท้องของเธอนูนออกมาพอดีคิดว่าตอน เที่ยงเธอทานข้าวไปสองชามและยังทานผลไม้อีกหนึ่ง จานไม่หยุดปาก

บอกให้ผู้หญิงคนนี้ทานน้อยๆคงไม่ฟังจึงนั่งย่อยไม่ ขยับ

หลังจากขึ้นบ้านไปมู่เฉินหย่วนเคาะประตูห้องที่ถังซิ นพักอยู่
เว่ยเว่ยเปิดประตูออกเห็นมู่เฉินหย่วนยืนอยู่ข้างนอก ด้วยสีหน้าตกใจ”ต๊ะคุณมู่คุณมาส่งให้จริงๆเหรอคะ”

“ก็แค่ผลไม้เท่านั้นน่ะครับ”มู่เฉินหย่วนส่งถุงหิ้วให้ เธอ”อากาศมันร้อนพวกคุณต้องทานผลไม้เยอะๆ

สักพักเขาก็พูดเสริมว่า”ในนั้นยังมีนมเปรี้ยวเอาให้คุณ ถังดื่มสักสองแก้วนะครับ”

เว่ยเว่ยตะลึงงันจากนั้นก็หัวเราะจนไหล่สั่น“โอเคค่ะ ฉันจะเอาให้คุณถังดื่มนมเปรี้ยวแน่นอนค่ะ”

..มู่เฉินหย่วนยิ้มโดยไม่มีเหตุผล

หลังจากเว่ยเว่ยปิดประตูก็เอาถุงหิ้วขึ้นมาดูก็เจอลูก แพร์แอปเปิ้ลซึ่งเป็นผลไม้ธรรมดาเพียงเท่านั้น

มีนมเปรี้ยวประกบกลางผลไม้ที่เด่นเป็นพิเศษ

“เฮ้ของที่คุณมู่ซื้อมาค่ะ”หลังเดินมาถึงระเบียงเว่ยเว่ย หยิบนมเปรี้ยวส่งให้ถังซินยังยิ้มหยอกล้ออีก“เขาคิดว่า คุณทานเยอะไปจึงออกไปซื้อนมเปรี้ยวมาให้คุณโดย เฉพาะ”

ถังซินเขินอายจนหน้าแดงพึมพำว่า“ท้องแฝดสามอยู่ ก็ทำอะไรไม่ได้ทานน้อยก็กลัวว่าลูกจะหิวว่าแต่ท้องของ ฉันดูชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

เว่ยเว่ยพูด หากใส่ชุดไม่รัดก็ดูออกยากค่ะคุณท้องแฝดสามท้องคุณดูไม่ใหญ่ด้วยแต่คุณก็อย่ากังวลไปนะ คะตอนเดือนที่ห้าหกท้องจะใหญ่จนเคลื่อนไหวลําบาก แน่นอนค่ะ”

เห็นเธอพูดแบบนี้ถังซินก็วางใจ

เธอกลัวจริงๆว่าท้องจะชัดเจนเกินไปจนถูกผู้ชายคน นั้นจับได้ไม่งั้นคงวุ่นวายแล้ว

ถังซินมองนมเปรี้ยวในมือคิดว่าผู้ชายคนนั้นออกไปก็ เพื่อจะซื้อนมเปรี้ยวมาให้เธอทั้งโกรธทั้งอยากหัวเราะ

หลังจากวันถัดไปที่ชุดมาถึงทุกคนก็เก็บของขับรถไป เมืองภาพยนตร์โทรทัศน์หลีเจียง

เมืองภาพยนตร์โทรทัศน์หลีเจียงทุกวันจะมีทีม งาน20กว่ากลุ่มมาถ่ายฉากในเมืองกลุ่มนักแสดงอยู่ทุก ที่ยังมีนักท่องเที่ยวไม่น้อยที่มาเที่ยวดูคึกคักมาก

หลังจากลงทะเบียนต้องเอารถขับเข้าไปในเมืองหลัง จากลงรถก็เจอจุดชมวิวจึงเริ่มเคลื่อนย้ายอุปกรณ์กาง ห้องแต่งหน้าจัดฉาก

ถังซินมองดูรอบๆตัวเธอ

ถึงแม้จะทำจากไม้และวัสดุซีเมนต์แต่กลับเงียบกัน มากราวกับว่าเธอได้ทะลุมาในช่วงเวลาสาธารณรัฐจีนจริงๆ

ฉากในช่วงยุคสาธารณรัฐจีนมีไม่เยอะฉากที่สำคัญ ที่สุดก็คือฉากแต่งงาน

ผู้กำกับเหวินส่งคนหนึ่งไปหานักแสดงสไตล์ลิสเร่งรีบ กับการแต่งตัวให้ถังซินเพราะว่าเสียเวลาไปกับการแต่ง หน้างานแต่งมากเธอยังตะโกนให้นักเขียนบทมาช่วยถึง นทําผม

ถังซินมองชุดหญิงสาวสีแดงที่ใส่อยู่ในใจรู้สึกตื่นเต้น

ถึงแม้บทเป็นเธอที่แต่งขึ้นมาเองทั้งหมดแต่เธอคิดไม่ ถึงว่านักแสดงนำของฉากแต่งงานนี้จะเป็นเธอกับมู่เฉิน หย่วน

กลัวที่ไหนก็แค่การแสดงคิดถึงเรื่องของทั้งสองคนที่ ต้องทำจึงมีเหงื่อออกในฝ่ามือเธอ

หลังจากผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมงผมของถังซินก็ทำ เสร็จเรียบร้อย

สไตล์ลิสปล่อยมือเธอก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้

“ประธานถังคะเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

“ฉันอยากไปเข้าห้องน้ำ”

สไตล์ลิสตะลึงงัน ประธานถังคุณเพิ่งเข้าไปไม่ใช่เหรอคะทําไมถึงอยากไปเข้าห้องน้ำบ่อยจังคะ”

ถังซินได้ฟังก็รู้สึกอาย

เธอก็พบว่าหลังจากที่ตัวเองท้องจำนวนครั้งที่เธอไป

ห้องน้ำนั้นบ่อยมาก “ฉันดื่มน้ำเยอะไปหน่อยทำไงได้ล่ะ”ถังซินกลัวว่า

สไตล์ลิสจะสงสัยจึงชี้ไปที่แก้วน้ำบนโต๊ะพูดโกหกแล้ว

รีบร้อนเดินออกไป

“เอ้ยเอ้ยประธานถังระวังหัวค่ะ”สไตล์ลิสตะโกนอยู่ ข้างหลังเธอ“มันแพงมากห้ามทำหายนะคะ”

ตอนที่เข้าห้องน้ำเสร็จเดินกลับมาทางเดิมถังซินถูก เด็กที่ใส่ชุดสมัยก่อนมายุ่งวุ่นวาย

พวกเขาดูเหมือนจะวิ่งมาเล่นกับชุด

ถังซินเห็นสาวน้อยน่ารักคนหนึ่งอยู่ในกลุ่มเด็กๆอายุ สามสี่ปีได้ใส่กระโปรงของคนจีนดั้งเดิมสีชมพูแก้มอม ชมพูน่ารัก

มือของสาวน้อยน่ารักจับอยู่ที่ชายเสื้อของเด็กผู้ชาย คนหนึ่งเรียกพี่ชายด้วยเสียงหวานท่าทางออดอ้อน พี่ ชายหนูขอกินพุทราเคลือบน้ำตาลอีกลูกหนึ่งนะคะ”
“ไม่ได้พวกเราตกลงกันแล้วว่าจะแบ่งเท่าๆกันสามลูก ของน้องก็กินไปหมดแล้ว”

“แต่หนูอยากกินอีก….พี่ชายคะขอร้องล่ะให้หนูกินอีก หนึ่งลูกนะคะเพราะหนูเป็นน้องสาวที่น่ารักของพี่”

“พี่ไม่ให้”

เด็กผู้ชายเอามือของสาวน้อยน่ารักออกจากชายเสื้อ อย่างไร้ความปราณีแล้วเดินตามกลุ่มเพื่อนไปอย่าง รวดเร็ว

“พี่ชายรอหนูด้วยค่ะ”

สาวน้อยน่ารักตะโกนและไล่ตามพี่ชายของตัวเองไป

เป็นผลให้ต้องรีบวิ่งจนสะดุดขาล้มลงไป

ถังซินเห็นเจ้าตัวเล็กล้มลงในใจรู้สึกเป็นห่วงจึงวิ่งไป อยากช่วยเหลือคนเพิ่งจะขยับก็พบเงาคนร่างสูงใหญ่ โผล่ออกมาคว้าเจ้าตัวเล็กไว้

สาวน้อยน่ารักก็ตบไปที่หน้าอกด้วยความตกใจเงย หน้าขึ้นมองไปทางผู้ชาย

“ขอบคุณค่ะคุณลุง”

ผู้ชายเผยยิ้มออกมาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ไม่ เป็นไรครับ”