บทที่454ฉันแค่เฝ้าดูคุณเท่านั้น

ก่อนหน้านี้เธอได้กลิ่นน้ำหอมของจ้าวอี้ซีนมาก่อน เป็นกลิ่นฉุนเบาๆเธอไม่ชอบ

“กลิ่นนั่นมันฉุนจมูกเกินไป”มู่เฉินหย่วนตอบ

เขาเพิ่งรู้สึกว่าเขาได้กลิ่นเหมือนกับว่ามีแค่กลิ่นผลไม้ บนกระดาษทดลองน้ำหอมนานแล้วที่ไม่ได้กลิ่นแรงๆ แบบนี้

ผู้ชายแสร้งถามโดยไม่ได้ตั้งใจว่า“วันนี้คุณไม่ได้ฉีด น้ำหอมใช่ไหม”

“ใช่แล้วค่ะไม่ได้ฉีดนานแล้ว”ถังซินดื่มชาคําตอบ เขา”น้ำหอมขวดนั้นถูกเงินดึงดูดจนแตกแล้วเว็บไซต์ ทางการก็หยุดผลิตแล้วหาซื้อไม่ได้ฉันก็ไม่ได้ฉีดอีก เลย”

เธอพูดเสียงกระซิบอีกครั้งว่า”ฉันคิดว่าน้ำหอมตัวนั้น ขายดีในเขตเอเชียไม่รู้ว่าทำไมถึงหยุดผลิตไปใช้มาตั้ง หลายปียังแอบเสียดายนิดหน่อย

ได้ยินมู่เฉินหย่วนก็ขมวดคิ้ว

เขาจำได้ว่าก่อนหน้านี้ได้มีคุยเรื่องน้ำหอมตัวนี้กับผู้ ช่วยจาง…..

“ทำไมจู่ๆคุณก็ถามถึงอันนี้คะ”ถังซินตอบสนองมาเงยหน้ามองเขา”คุณชอบกลิ่นนั้นเหรอคะ”

“ใช่กลิ่นหอมเบาๆดีต่อการดมกลิ่น”มู่เฉินหย่วนก็ไม่ ได้ปฏิเสธกลับตอบกลบเกลื่อนว่า“ผมคิดว่ามาใช้กับ ลูกค้าผู้หญิงก็ไม่เลวคิดไม่ถึงว่าจะหยุดผลิตไปแล้ว”

ในใจถังซินไม่มีความตื่นเต้นสักนิดเหลือเพียงความ รู้สึกผิดหวังเท่านั้น

ตอนแรกเขารู้สึกว่าน้ำหอมนั่นกลิ่นหอมดีเพียงแค่ อยากส่งให้ลูกค้าผู้หญิงเท่านั้นไม่ได้มีความคิดอื่นเลย

“ไปกันเถอะ”มู่เฉินหย่วนลุกขึ้นยืนหยิบเสื้อนอกขึ้นมา จากเก้าอี้

ถังซินเก็บของใส่กระเป๋าหยิบบิลอาหารไปชำระเงิน แต่กลับไม่เจอบิลอาหารวางอยู่

ดูอีกทีมู่เฉินหย่วนก็ไปถึงเคาน์เตอร์ชำระเงินแล้ว

เธอรีบเดินตามไป“มันเป็นอาหารที่ฉันกินทั้งหมดให้ ฉันจ่ายเถอะ”

มู่เฉินหย่วนเอาบัตรเก็บใส่กระเป๋าเงินพูดเบาๆว่า”ให้ คุณต้องมารอผมนานขนาดนั้นก็เกรงจะแย่แล้วผมจ่าย น่ะดีแล้ว”

“ฉันกลัวว่าคุณใส่ใจกับงานมากเกินไปจนถูกคน อื่นถ่ายรูปลงอินเตอร์เน็ต”ถัง นพูดอย่างตรงไปตรงมา“กลัวว่าคุณเสียเวลาให้บริษัทเหอซ่งและยังมีฉัน ที่นำพาความยุ่งยากมาให้อีกฉันก็แค่เฝ้าดูคุณเพียง เท่านั้น”

“มู่เฉินหย่วนหน้าหมองลงไปชั่วขณะไม่พูดอะไร

ถังซินคิดว่าต้องกลับโฮมสเตย์แต่กลับพบว่ามู่เฉิน หย่วนพาเธอเดินไปข้างนอกโฮมสเตย์

ผู้ชายพูดว่า “วันนี้คุณทานเยอะไปแล้วต้องพาเดิน ย่อยสักหน่อย”

“ฉันไม่อยากเดินแล้ว”ถังซินพอฟังก็เดินกลับ

แต่กลับถูกมู่เฉินหย่วนจับที่หลังคอถูกบังคับให้หัน กลับมาเดินตามเขาออกไป

“ไม่อยากเดินก็ต้องเดิน”มู่เฉินหย่วนพูดด้วยน้ำเสียง เบาแต่กลับเต็มไปด้วยการบังคับ“ก่อนหน้านี้บนเครื่อง บินคุณก็ทานไปเยอะตอนนอนผมคิดว่าท้องคุณก็แบน แล้ว”

ถังซินหน้าซีด

ที่เธอกำลังท้องอยู่มันชัดขนาดนั้นเลยเหรอเขาถึง มองแล้วรู้

มู่เฉินหย่วนเห็นเธอหน้าซีดน้ำเสียงค่อนข้างดูกังวล เล็กน้อย“เพราะทานเยอะไปใช่ไหมถึงรู้สึกอึดอัด
“เป็นคุณทำต่างหากที่ทำให้ฉันปวดหัว”ถังซินขมวด คิ้วพูดบ่นอย่างไม่พอใจ”ฉันก็บอกแล้วว่าไม่ไปแล้วดู คุณสิจับคอฉันแรงเยอะอะไรขนาดนั้น”

ผู้ชายเห็นหลังคอเธอแดงเล็กน้อยก็เสียใจคิดว่าน้ำ หนักมือคงแรงจริงๆ

“รอสักครู่ผมจะไปซื้อครีมนวดกล้ามเนื้อมาให้คุณ

ถังซินตอบด้วยอารมณ์ไม่ดีว่า“ช่างเถอะรอให้มันหาย เองหวังว่าประธานมู่จะไม่บีบแบบนั้นอีก”

มู่เฉินหย่วนทำสีหน้าปกติแล้วมองไปทิวทัศน์รอบๆ

ตอนที่เธอหลับบนเครื่องบินมู่เฉินหย่วนสังเกตได้ว่า ท้องเธอนูนขึ้นคิดว่าเป็นเพราะเธอทานไม่หยุดกลัวว่า ท้องจะแตกดังนั้นจึงคิดจะพาเธอเดินย่อย

โฮมสเตย์ของเว่ยเว่ยอยู่ในเขตชานเมืองแต่ที่นี่ก็เป็น เขตชมวิว

ออกมาจากโฮมสเตย์เดินไปหลายเมตรก็ถึงถนนคน เดินที่ซื้อของกินและของระลึกได้

ถนนสายยาวนี้มีร้านเปิดหลากหลายการออกแบบ หน้าประตูล้วนมีเอกลักษณ์ท้องถิ่นของหลีเจียงเอาไว้ ตอนนี้เป็นช่วงนอกฤดูท่องเที่ยวบนถนนจะมีเพียงแค่ สองสามคนเท่านั้นงดงามเหมือนดั่งภาพวาด
ถังซินเดินตามมู่เฉินหย่วนไปบนถนนช้าๆลมเย็นๆพัด มารู้สึกสบาย

บังเอิญเห็นร้านค้าที่น่าสนใจถังซินก็เดินเข้าไปดู

เธอเลือกต่างหูดอกเดซี่ที่ทำจากมือมาคู่หนึ่งอยากซื้อ จึงดึงโทรศัพท์ออกมา

เจ้าของร้านพูดว่า”รับเฉพาะเงินสดเท่านั้นค่ะ”

“งั้นบนตู้คุณติดคิวอาร์โค้ดไว้ทำไมให้ดูสวยงามเห รอ”ถังซินชี้ไปที่คิวอาร์โค้ดที่ติดอยู่บนตู้กระจก

“เครื่องประดับจะรับเฉพาะเงินสดของอย่างอื่น สามารถสแกนคิวอาร์โค้ดจ่ายได้”

ถังซินจึงยอมเชื่อฟัง

ขายของยังต้องแยกว่าชิ้นไหนสแกนจ่ายได้ชิ้นไหน ต้องจ่ายเงินสดอีก

แต่ในกระเป๋าเธอไม่มีเงินสด

ถังซินเงยหน้าไปถามผู้ชายข้างๆ”คุณได้พกเงินสดมา ไหมคะ”

“ไม่มี” เฉินหยวนเห็นเธอชอบต่างหูอันนี้มาก ใจอ่อน“ผมไปหาคนมาแลกให้”
พูดเสร็จก็เดินออกไป

ถังซินเห็นแผ่นหลังที่เดินออกไปในใจก็รู้สึกเต้นแรง

เธอเดินไปดูสินค้าอื่นในตู้กระจกระหว่างรอยู่เฉิน หย่วนกลับมา

ไม่นานในร้านก็มีคู่รักหนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินเข้ามาเลือกดู เครื่องประดับที่ทำจากมืออยู่

เด็กผู้หญิงเห็นต่างหูที่อยู่ในมือของถังซินดวงตาก็ เปล่งประกาย”เจ้าของร้านต่างหูนี่ยังมีเหลืออยู่ไหมคะ”

“ของที่ทำจากมือมีแค่คู่นี้คู่เดียว”

“อาน่าเสียดายจัง”เด็กผู้หญิงบ่นพึมพำเดินไปขอถัง ซิน“พี่คะพี่ไม่ต้องเลือกแล้วเพิ่มเงินแล้วขายต่างหูคู่นี้ให้ ฉันเถอะค่ะ”

ถังซินยังไม่เอ่ยปากพูดก็มีเสียงจากเจ้าของร้านพูด ว่า “คุณคนนี้ยังไม่ได้ซื้อถ้าคุณต้องการซื้อจะขายราคา สองเท่าให้คุณ”

“เจ้าของร้านคุณทำค้าขายที่ไม่ซื่อสัตย์เกินไปแล้ว นะ”ถังซินจ้องระงับ/อดกลั้นความโกรธเอาไว้แล้วพูด กับเถ้าแก่ด้วยเหตุผล“ของฉันมาเลือกดูก่อนอีกอย่าง เพื่อนของฉันไปแลกเงินสดให้อยู่”

“แต่คุณยังไม่ได้จ่ายเงิน”เจ้าของร้านพูด“ดังนั้นของก็ยังเป็นของฉันฉันจะขายยังไงก็ได้

เด็กผู้หญิงเลยรู้ว่าถังซินยังไม่ได้ซื้อจึงถามเจ้าของ ร้านว่าราคาเท่าไหร่

ไม่ได้รู้สึกกลัวเลยว่าเจ้าของร้านจะขายราคาสองเท่า ของ328หยวนเธอก็จะเอาแฟนเธอจึงหยิบเงินสดยื่นให้ เจ้าของร้าน

คู่รักหนุ่มสาวจ่ายเงินไปแล้วถังซินจำต้องเอาต่างหูให้ เด็กผู้หญิง

เธอคิดว่าเจ้าของร้านคนนี้ช่างน่ารังเกียจจริงๆรีบก้าว ออกจากร้านพอดีกับที่มู่เฉินหย่วนเดินกลับมา

มู่เฉินหย่วนถาม“สแกนจ่ายแล้วเหรอ”

“ยังถูกคนอื่นซื้อไปแล้ว”ถังซินหันไปมองเจ้าของ ร้าน เจ้าของร้านคนนี้ขายคนที่ให้ราคาสูงกว่าก็เลย ขายให้พวกเขาไปแล้วทำการค้าแบบนี้มันน่ารังเกียจ จริงๆ”

เวลานี้มู่เฉินหย่วนเห็นคู่รักวหนุ่มสาวที่ออกมาจากใน ร้านพูดคุยกันเด็กผู้หญิงได้ใส่ต่างหูทำมือคู่นั้นที่ถังซิน เพิ่งดูไปอยู่บนหู

มู่เฉินหย่วนเหมือนกับจะอยากไปคุยกับเด็กผู้หญิงคนนั้น

แต่ถังซินกลับเห็นความตั้งใจเอาใจใส่ของผู้ชายจึง จับข้อมือของเขาไว้”ช่างเถอะก็แค่ต่างหูทำมือคู่หนึ่ง ร้านต่างหูบนถนนยังมีอีกเยอะเดี๋ยวก็หาเจออีกอีกอย่าง ฉันไม่ชอบของที่คนอื่นเคยใช้สักเท่าไหร่

“ก็ได้ผมไปหาเป็นเพื่อนคุณ”

ตอนเดินมู่เฉินหย่วนหันไปมองชื่อร้านนั้นจ้องลึกลงไป ร้านเครื่องประดับทั้งหมดที่อยู่บนถนนถังซินเดินดูมา หมดแล้วแต่กลับไม่เจอต่างหูที่เหมือนดอกเดซี่คู่นั้นเลย

เธอบอกกับมู่เฉินหย่วนว่าเป็นแค่ต่างหูคู่หนึ่งซื้อไม่ได้ ก็ช่างมันแต่ในใจกลับห่อเหี่ยว

ไม่คิดว่าของที่ดูจะมีเพียงแค่หนึ่งเดียวที่หาซื้อไม่ได้

หลีเจียงที่นี่จะมืดค่อนข้างช้ากว่าในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ทั้งสองคนเดินเล่นรอบหนึ่งกลับถึงโฮมสเตย์ก็เป็นเวลา หนึ่งทุ่มแล้วพระอาทิตย์เพิ่งตก

เว่ยเว่ยกับสามีของเธอก็บังเอิญเพิ่งกลับมา

เธอจึงแนะนำสามีตัวเองให้ทั้งสองคนรู้จักถามว่า “คุณ ถังพวกคุณทานอะไรกันหรือยังคะสามีฉันไปบนเขาได้ กระต่ายมาหลายตัวมากินด้วยกันไหมคะ”

ถังซินโบกมือปฏิเสธ”ไม่เป็นไรค่ะพวกเราไปกินที่ห้องอาหารก็ได้ค่ะ”

“คุณไม่ต้องเกรงใจหรอกนะคะ”เว่ยเว่ยไปดึงมือของ เธอเดินและพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “ตอนกลับมาที่คุณ มู่ขับรถให้สองชั่วโมงฉันเกรงใจมากเลยนะคะจึงอยาก จะขอบคุณสักหน่อย”