บทที่ 274 ไม่ใช่ว่าไม่เห็นนะว่าปิดบังอะไรอยู่

สั่งจิ้งเหอถือใบเช็คเงินสดออกไป พร้อมเดินถือไปที่ประตู พอประตูเปิดออก ทั้งใบหน้าของคุณนายวี่เต็มไปด้วยความ โมโห

“เป็นเธอจริงๆ ด้วย!” คุณนายวี่พอเห็นส้งจิ้งเหอ สีหน้าก็ ยิ่งผิดแปลกไปจากเดิม “ส้งจิ้งเหอ ผู้ชายตั้งเยอะแยะทำไม เธอไม่เลือก ทำไมต้องมาจับลูกชายฉันด้วย”

สั่งจิ้งเหอยิ้มบางๆ “ฉันจับแล้วหรอ? ยังหนิ?”

คุณนายวี่ดึงหน้าเล็กน้อย ผลักเธอให้เดินไปด้านในเพื่อ ที่จะไปยังห้องนอน ส้งจิ้งเหอจึงเข้ามาขวางไว้ “คุณนาย คุณมาหาฉัน อย่ามารบกวนการนอนของสามีฉัน”

คุณนายวี่ยิ้มเยาะ “เธอคิดหรอว่าฉันจะไม่รู้ว่าเหวินถึงอยู่ ข้างใน ถอยไป! ”

“ฉันบอกคุณหน้าเวทีไปแล้ว วี่เหวินถึงจะอยู่ที่นี่งั้นหรอ?” ส้งจิ้งเหอถามกลับ

“เมื่อวานเขาไม่ได้กลับบ้าน!”

“ไม่ได้กลับบ้านเค้าก็คงไปดื่มเหล้าที่บ้านน้องชายน่ะ” สัง จิ้งเหอกล่าวแบบยิ้มไม่หยุดพร้อมพิงอยู่ที่ประตู “คุณนาย ถ้าหากคุณเข้าไปโดยพลการ ฉันจะแจ้งตำรวจจริงๆ ด้วย”
“คุณหญิง ผู้หมวด ได้อยู่ที่หนานเฉิง คุณบอกว่าจะเข้ามา ก่อความวุ่นวายในที่ส่วนตัวของคนอื่นโดยพลการ ไปดื่มชา ที่สถานีตำรวจ ก็อาจจะถูกคุณผู้หญิงที่สูงศักดิ์พวกนั้นรู้เข้า ไม่ขายหน้าหรอ?”

คณนาย บีบกระเป๋าแน่น ถูกเขาโกรธอย่างหนัก “เธอก็ ฉลาดไม่ใช่น้อยเลยนะ!”

“สี่ปีแล้ว หมูนั้นได้อ้วนขึ้นสวรรค์ แล้วคนล่ะ ทำไมถึงไม่ เปลี่ยนแปลงอะไรเลย?” สั่งจิ้งเหอยิ้ม “แต่คุณนายวี่ในใจ ของฉัน ก็ยังคงเป็นคุณนายวี่คนนั้นเหมือนเดิม”

“สั่งจิ้งเหอ ฉันไม่อยากมาตีฝีปากกับเธอ” คุณนายวี่มองไป ยังประตูห้องนอนที่ปิดสนิท “ฉันรู้ว่าวี่เหวินถิงอยู่ด้านใน ไม่ งั้นเธอคงไม่มาขวางขนาดนี้หรอก”

เธอก้าวเท้าไปข้างหน้าสองก้าว และยังคงใช้สายตาดูถู กดูแคลนสังจิ้งเหอ “พวกเธอนอนแล้วยังไงต่อกัน คงไม่ใช่ เธอที่เสียเปรียบ เหยียบย่ำร่างกายและฐานะอันมีเกียรติ ของตัวเอง”

ส้งจิ้งเหอไม่มีท่าทีอ่อนข้อ มองค้อนสายตาของเธอ ยิ้ม พร้อมกล่าว “คุณนายวี่ คนสองคนที่รักกันอยู่ด้วยกัน เข้า กันได้อย่างแนบแน่นเป็นเรื่องที่ดีงาม คุณพูดแบบนี้ ไม่ได้ แปลว่าคุณด่าตัวเองอยู่หรอ? ”

“เธอ——” คุณนายวี่ยกมือข้างหนึ่งขึ้นพร้อมตวัดไปที่หน้า ของถังชิน
สั่งจิ้งเหอคงไม่ยืนอยู่นิ่งๆ ให้คุณนาย ตบเป็นแน่ เธอจับ ข้อมือของคุณนายไว้ แล้วสะบัดทิ้ง

คุณนายโชเซ พร้อมก้าวขากลับไปเล็กน้อย ใบหน้าเต็ม ไปด้วยความโกรธ “คุณนายวี่ ถ้าลงมืออีก ชั้นจัดการคูณแน่” ส้งจิ้งเหอนำใบเช็คใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า พร้อมส่งออก ไปอย่างยิ้มกว้าง “สี่ปีที่แล้วคุณให้ฉันสิบล้าน ตอนนี้ ฉัน คืนให้คุณร้อยล้าน”

คุณนายวี่ดูถูกดูแคลนเป็นอย่างมาก “เธอคิดว่าต่อให้ยก ทั้งตระกูลสังมาจะพองั้นหรอ?”

สั่งจิ้งเหอคิ้วกระตุกเล็กน้อย พร้อมตอบกลับ “แน่นอน อยู่ ดีๆ ก็พรวดพราดหยิบเงินร้อยล้านออกมา ตัวอย่างเช่น ของ ทีบางอย่างที่คุณเล็งไว้ ฉันก็สามารถซื้อมันได้

พอได้ยินประโยคดังกล่าว คุณนายวี่แทบอยากจะฉีกเธอ ออกเป็นชิ้นๆ

“เธอวางใจเถอะ ฉันไม่ได้พิศวาสของมีค่าอะไรพวกนั้น” สั่งจิ้งเหอนำเช็คยัดเข้าไปในอกคุณนายวี่ พร้อมยิ้มอย่าง เบาๆ “นี่ตอบแทนคุณเป็นพิเศษ ถ้าไม่มีสิบล้านของคุณใน ตอนนั้น ก็คงไม่มีฉันวันนี้หรอก แต่ว่า เรื่องที่คุณสับเปลี่ยน จดหมาย ต่อไปฉันอยากให้คุณวางแผนให้ดีกว่านี้หน่อยนะ

ในขณะที่สองฝ่ายนั้นอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดนั้น ผู้ ช่วยก็ได้หอบถุงช็อปปิ้งเข้ามาภายในห้อง
“ประธานสัง”

คุณนาย รู้ว่าคงต่อกรกับสั่งจิ้งเหอไม่ได้ จึงได้โยนใบเช็ค เข้าไปในกระเป๋า พร้อมยิ้มเยาะที่มุมปาก “ได้ เธอจับลูกชาย ฉันไม่ยอมปล่อยใช่มั้ย แล้วอย่ามาหาว่าฉันไม่ปราณีเธอแล้ วกัน!”

เธอห้อยกระเป๋าไว้ที่ข้อมือ พร้อมจากไปอย่างเย่อหยิ่ง

หลังจากที่เธอไปแล้ว ผู้ช่วยจึงกล้ายกฤงเข้ามาหาสังจิ้ง เหอ พลันถามอย่างระมัดระวัง “คุณนายวี่นี่ดูเหมือนคนไม่มี เหตุผลเลยนะคะ ประธานสัง คุณไม่ได้ถูกเธอทำอะไรใช่ มั้ย?” สังจิ้งเหอยิ้ม “แล้วเธอเห็นฉันโดนรังแกมั้ยล่ะ?”

ผู้ช่วยส่ายหน้า พร้อมส่งถุงช็อปปิ้งที่อยู่ในมือออกไป “เสื้อผ้าของคุณค่ะ แต่ว่าประธานสัง เมื่อวานไม่ใช่ประธาน สูนที่ขึ้นมาบนอาคารกับคุณหรอกหรอ แล้วทำไม…..…..

“เธอสำรวจได้ละเอียดรอบคอบเลยนะ งั้นทำไมตอนนั้นไม่ ตามสองคนนี้ขึ้นมาเพื่อห้ามเรื่องฉันล่ะ”

“คุณวี่มาแล้วหรอคะ!”

ประตูห้องนอนถูกเปิดออกโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ สังจิ้งเห อสูญเสียการทรงตัว ล้มลงตรงอกด้านหลังของฝ่ายชาย เงยหน้าขึ้นมายังไม่ถึงสองวินาที เธอก็ถูกลากออกไป

“ประธานสังฉันนึกขึ้นได้ว่ามีธุระต่อ ขอตัวก่อนนะคะ” ผู้ช่วยจากไปอย่างรวดเร็ว

สังจิ้งเหอเห็นเสื้อเชิ้ตของฝ่ายชายยับยู่ยี่ จึงได้หยิบเสื้อ เชิ้ตตัวออกมาจากถุง “คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ”

“ไม่จําเป็น วี่เหวินถึงดันมือของเขาออก สีหน้าเย็นชาไร้ อารมณ์ สั่งจิ้งเหอหรี่ตา

ผู้ชายบ้า นอนกับเธอแค่คืนเดียว ทำไมตื่นขึ้นมาถึง อารมณ์บ้าได้ขนาดนี้ เธอเป็นหนี้เขาหรือไงกัน!

วี่เหวินถึงเอียงตัวออกไป สั่งจิ้งเหอรีบเร่งฝีก้าวแล้วคว้า เสื้อเชิ้ตเขาเอาไว้ กล้าแบบยิ้มกว้าง “คุณวี่ ดูหน้าคุณก็อิ่ม เอมใจ ดูแล้วคุณก็ยังไม่ลืมเรื่องเมื่อคืน”

วี่เหวินถึงเลิกคิ้วขึ้น อดกลั้นอารมณ์ “เธอโดนยาเข้าไป “ฉันโดนยาเข้าไปคุณก็ไปส่งฉันที่โรงพยาบาลก็ได้ นี่นอน กับฉันมันไม่สมเหตุสมผลหน่อยหรอ?” สั่งจิ้งเหอกล่าว “อีก อย่าง ร่างกาย ฮึกเหิมของกรรมการบริหารบริษัทสัง ใครจะ มานอนด้วยก็ได้งั้นหรอ?”

“คุณคิดว่ายังไง”

“ดูแล้วคุณวี่ก็ไม่ใช่คนประเภทที่สวมกางเกงแล้วไม่ ยอมรับนะ” ฝ่ายหญิงจีบปากจีบคอ รอยยิ้มสดใส “คุณวี่ได้ ติดหนี้น้ำใจฉันแล้ว ต่อไปก็เกรงใจหน่อยนะ”

“ได้ ผมติดหนี้น้ำใจคุณ” วี่เหวินถึงเพ่งสายตาไปยังเสื้อเชิตที่เธอดึงขึ้นมา “ปล่อยมือ”

“คุณวี่ ความเกรงใจของคุณอยู่ไหนกัน?”

นิสัยของวี่เหวินถึงได้ถูกขัดเกลาอย่างรวดเร็ว คิดว่าตัว เองต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เมื่อวานยังเหลืออยู่เลย

“ประธานส่ง รบกวนปล่อยมือด้วย”

ส้งจิ้งเหอนําเสื้อเชิ้ตให้กับเขา “ไปเปลี่ยนซะเถอะ เสื้อคูณ ยับยู่ยี่หมดแล้ว กลิ่นส้มแรงขนาดนี้ กลัวออกไปแล้วคนไม่รู้ หรอว่าเมื่อคืนไปทำอะไรมา ไม่อายบ้างหรอ?”

11 11

มองวี่เหวินถิงถือเสื้อเชิ้ตกับกางเกงไปยังห้องอาบน้ำด้วย สีหน้าที่เยือกเย็น สั่งจิ้งเหอหน้านิ่วคิ้วขมวด

ไม่ใช่ว่ามองไม่เห็นนะว่าปกปิดอะไรไว้

ส้งจิ้งเหอเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ด้านนอก คล้ายกับได้ยินเสียง ร้องมาจากด้านในห้องอาบน้ำอย่างเรือนลาง ผ่านไปสักพัก เธอก็ยักไหล่ คิดว่าตัวเองหูแว่วไป

หลังจากที่รอวี่เหวินถึงเปลี่ยนชุดออกมาจากห้องอาบน้ำ ใบหน้าที่เย็นชาไม่เปลี่ยนแปลง คล้ายกับทั้งโลกล้วนติด หนี้เขา เขาไม่มองสั่งจิ้งเหอพร้อมก้าวออกไปด้านนอก สัง จิ้งเหอหิ้วกระเป๋าตามไป “คุณวี่ จะกินข้าวเช้าด้วยกันมั้ย?”
“ไม่ต้อง”

“ออกกำลังกายมาทั้งคืน ไม่หิวไม่เหนื่อยหรอ?”

11

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป คุณป้าทำความสะอาดได้เข็นรถไปยัง ห้องชำระล้าง พอเมื่อดึงประตูห้องอาบน้ำออก ก็พบใบหน้า ที่ฟกช้ำดำเขียวและเต็มไปด้วยเลือดของชายอวบคนหนึ่ง

เมื่อวานมู่เฉินหย่วนมาส่งเธอแล้วก็กลับ ทำให้ถังซินจิตใจ ไม่เป็นสุขทั้งคืน

เธอพูดอะไรผิดไปรึเปล่า?

ไม่น่ามีนะ?

งั้นทำไมเขาถึงเย็นชาใส่เธอล่ะ วีแชทก็ไม่ตอบ?

ถังซินยิ่งคิดใจก็ยิ่งกระวนกระวาย รู้สึกว่าเขาคิดว่าตัวเอง ที่ลงนามในข้อสัญญา ตั้งใจที่จะออกห่างจากเขา ครั้งแล้ว เช้าตรู่ก็เรียกรถไปยังซุปเปอร์มาเก็ต ซื้อวัตถุดิบทําอาหาร ซักหน่อย

เธอค่อยๆ ก้าวเข้าไปในคฤหาสถ์
ด้านในเงียบมาก ดูเหมือนฝ่ายชายจะยังไม่ตื่น แต่สุนัข ที่นอนคว่ำอยู่ในกรงนั้น พอเห็นเธอก็ทำหน้าตาดีใจ เดิน กระดิกหางมาหาเธอ ท่าทางดีอกดีใจ

“ซู่ ซู่!” ถังซินก้มลงไปลูบมัน เบาๆหน่อย “เธอเป็นเด็กดีนะ

ไม่ต้องเห่า”

อเมริกันแชปเพิดตัวน้อยไม่เห่าจริงๆ ยังคงกระดิกหาง แล้วมองมายังเธอ

ถังซินไปยังห้องครัวเพื่อเตรียมจัดเตรียมวัตถุดิบ ทำทุก อย่างด้วยความระมัดระวัง ในใจก็คิดว่าหลังจากทำอาหาร เข้าเสร็จ ก็จะไปปลุกซู่เฉินหย่วนให้ลุกขึ้นมา เรียกให้มากิน มื้อเช้า พร้อมกับเตือนสติคำพูดที่เขาลืมไปเมื่อคืน

ขณะที่เธอกำลังยุ่งวุ่นวาย อเมริกันแชปเพิดตัวน้อยก็มา วนรอบเธอพร้อมกัดลงบนรองเท้าแตะ