บทที่605 นายเป็นผู้ชายตัวใหญ่อย่าร้องไห้สิ

ลู่เหวินซูเหมือนจะได้สติคืนมาก็โน้มเข้าไปมองหล่อน สีหน้าซีดขาวแต่ว่ายังดูดี”ผมเห็นคนท้องคนนั้นร้อง อย่างเวทนา ผมคิดว่าคุณจะนานซะอีก นี่มัน..…………….

หล่อนเข้าไปไม่ถึงสิบนาทีก็ออกมาแล้ว

“ฉันก็ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้”สติของหลี่ซูเจ๋ยังดีมาก เอามือปิดหน้า “เจ็บนิดหน่อยเอง จากนั้นเด็กก็ออกมา หมอที่อยู่ตรงนั้นก็ยิ้ม น่าอายจริงๆ”

“นี่มีอะไรหน้าอายล่ะ? คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”ลู่เหวินซู เช็ดผมหล่อนที่เปียกเพราะเหงื่อ เสียงสั่น“ตกใจจนผม ไม่อยากได้ลูกอีกเลย

หลี่ซูเจ๋จับมือเขา”คุณเป็นผู้ชายตัวใหญ่อย่าร้องไห้สิ น่าอายจริงๆ”

ลู่เหวินซูขำออกมา

หลี่ซูเจ๋ถูกส่งไปที่ห้องผู้ป่วยส่วนตัว ทำความสะอาด ร่างกาย กินข้าว จากนั้นถังซินก็มา

ถังซินเห็นหล่อนยังดี ในที่สุดความกังวลบนใบหน้าก็มี รอยยิ้มออกมา

พอรู้ว่า ค าของหลี่ซูเจ่แตกตอนเช้าแล้วโดนลู่เหวิน ซูพามาที่โรงพยาบาล พอเข้าไปไม่ถึงสิบนาทีก็คลอดลูกเสร็จแล้ว ถังซินก็อึ้งไม่อยากจะเชื่อ

“เธอเจ๋งจัง? “ถังซินกลับไปคิดถึงความรู้สึกน่ากลัว ตอนคลอดลูกคราวนั้น”ฉันแฝดสาม คลอดเองไม่ได้เลย ต้องผ่าอยู่ชั่วโมงนึง เธอไม่กี่นาที….

“ของเธอแฝดสามไง”หลี่ซูเจ๋ยิ้ม“ฉันคนเดียวไง แต่ก็ ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้”

“เด็กล่ะ? ”

“อุ้มไปอาบน้ำแล้ว เดี๋ยวก็น่าจะมาแล้วล่ะ

ทั้งสองกำลังคุยนั้นห้องก็ถูกลู่เหวินซูผลักเข้ามา

คุณแม่ลู่อุ้มเด็กที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเข้ามา ใบหน้า เต็มไปด้วยรอยยิ้มเข้ามาสองคนกับลู่เหวินซูที่ใบหน้า เรียบๆเหมือนตอนเช้า

คุณแม่ลู่เข้ามาก็พูดไปว่า: “เด็กเหมือนหลี่ซูเจ๋เลย น่ารักมาก!

ถังซินลุกขึ้นยิ้มแล้วพูดออกมา: “ป้าคะ”

“เสี่ยวซินมาเหรอ? “พอเงยหน้ามาเห็นถังซิน คุณแม่ ลู่ที่อุ้มเด็กก็รีบเข้ามา มา ดูเด็กสิ เหมือนหลี่ซูเจ๋เลยเนอ ะ อั้ยยะ เป็นลูกน้อยของฉันจริงๆเลย!

เด็กทารกในผ้าอ้อมตัวนุ่มๆชมพู นุ่มมาก ถังซินมองอยู่นาน”น่ารักจริงๆ โดยเฉพาะตาเหมือนสาวสวยมาก เลย ถ้าเหมือนพ่อล่ะก็..….…..

ถังซินมองลู่เหวินซูอย่างเยือกเย็น ยิ้มน้อยๆ“งั้นก็ ลำบากแล้ว”

ลู่เหวินซูลูบจมูก ไม่กล้าพูด

หลี่ซูเจ๋รู้ว่าถังฆินค่อนข้างยุ่ง ยังมีลูกที่ต้องดูอยู่ที่บ้าน อีก ตอนบ่ายเลยให้ถังซินกลับไปและยังส่งสายตาให้ลู่ เหวินซูไปส่ง

พอกลับมาลู่เหวินซูก็โบกมือบอกว่าถังซินยังคงชัก หน้าใส่เขา

หลี่ซูเจ๋ส่ายหัว ถอนหายใจพูดว่า : “นีนีขี้แค้น ถ้า หล่อนไม่อยากเคลียร์กับคุณ ฉันก็หมดหนทาง”

“ตอนนั้นผมก็ไม่ได้ตั้งใจตีหล่อน”คิดถึงเรื่องเมื่อก่อน ลู่เหวินซูก็ขึ้น“เพราะเรื่องนั้นพี่สองยังมาตีผมจนเข้าโรง พยาบาลอยู่สองสามวัน ผมยังไม่แค้นหล่อนเลย!

หลี่ซูเจ๋หยิบหมอนเขวี้ยงใส่เขาสมน้ำหน้า! ออกไป ตอนนี้ฉันไม่อยากเจอคุณ!

จนเขาต้องออกไป

พักอยู่โรงพยาบาลสามวันได้ หลี่ซูเจ๋ก็รู้สึกว่าแข็งแรง ดีและไม่ค่อยชอบที่นี่ พอคุยกับลู่เหวินซูเรียบร้อยแล้วตอนบ่ายก็เก็บของ อุ้มลูกกลับไปที่คฤหาสน์ปี้สี่

คุณแม่ลู่ห่วงเด็ก วันก่อนเลยพักอยู่ที่คฤหาสน์ปี้สี่

หล่อนเลือกคนใช้กับพี่เลี้ยงเอง วันถัดมาก็นัดเหล่า คุณนายไปซื้อชุดให้หลาน เอารูปหลานให้พวกหล่อนดู บอกว่าเป็นหลานชายตัวเอง

กลัวว่าไม่เจอกันพักนึงคุณนายพวกนี้จะนินทาว่าลูก หล่อนชอบผู้ชาย

กินข้าวเย็นไปก็อยู่กับหลานชายอีกพักนึง คุณนายลู่ก็ เรียกหลี่ซูเจ่มาแล้วถามเสียงอ่อนโยน“เธอกับเหวินซูคุย เรื่องชื่อลูกกันยัง? ‘

“ยังค่ะ ไม่งั้นแม่ก็ช่วยตั้งสักชื่อก็ได้ค่ะ”หลี่ซูเจ๋พูด

คุณแม่ลู่ส่ายหัว ดึงมือของหลี่ซูเจ๋ไว้ในฝ่ามือ ต้องเธอ กับเหวินซูคิดสิถึงจะดี เขามีส่วนร่วมด้วยถึงจะรู้ว่าเด็กมี ค่าแค่ไหน ไม่ง่ายเลย”

“หลายวันก่อนตอนเธอคลอดลูก เหวินซูที่อยู่ด้านนอก ตกใจเสียงของหญิงตั้งครรภ์จนเกือบตาย เกือบจะพุ่ง เข้าไปในห้องคลอดพาเธอออกมา ตกใจหน้าซีด”พูดถึง เรื่องนี้ คุณแม่ลู่ก็ขำ

หลี่ซูเจ๋เม้มปากยิ้ม“ตอนหนูออกมา ตอนเขาพูดด้วยก็เสียงสั่น จริงๆเลย………าเขาเข้าไปกับหนู คงไม่ตกใจ จนเป็นลมเลยเหรอคะ? ”

ก่อนหล่อนเข้าห้องคลอดไป หมอบอกว่าให้พ่อเด็กมา อยู่ด้วยได้จะได้คลายความกังวล ไปห้องคลอดเล็กๆ ด้านข้าง หล่อนกลัวตัวเองจะทนไม่ไหวแล้วว่าลู่เหวินซูก็ เลยปฏิเสธ

แต่คิดไม่ถึงว่าจะคลอดไวขนาดนั้น สิบนาทีก็ออกมา

“ต้องให้เขาเห็นว่าเธอลําบากแค่ไหน ต่อไปทะเลาะ กันก็จะไม่กล้าเถียง”คุณแม่ลู่พูด ยื่นมือไปทัดผมหลี่ซู เจ๋ สายตาใจดีมองไปที่ร่างหล่อน

“พอเธอหายไปเดือนนึงล่องซึงก็มาหาฉัน บอกฉัน เรื่องนึง ฉันรู้ว่าเธอก็ผ่านมาไม่ง่ายเลย แต่ว่าเธอก็รู้เห วินซูแค่ซนนิดหน่อย แต่ว่านิสัยไม่ได้แย่

หลี่ซูเจ๋ขยับปากแม่…

“ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ”คุณแม่ลู่ถอนหายใจ ลึกๆเหมือนโล่งอกอะไรสักอย่าง”ถ้าเธอเต็มใจกลับมา แสดงว่ารักเหวินซูคนเป็นแม่ใครไม่อยากให้ลูกตัวเองดี บ้างล่ะ? ”

หลี่ซูเจ๋น้ำตาคลอด ไม่รู้ควรพูดอะไร ได้แต่กอดคุณ แม่ลู่แน่นๆ

คุณแม่ลู่ตบหลังหล่อนเบาๆ พูดเสียงอ่อนโยน: “โอเคไม่ร้องแล้ว ต่อไปก็อยู่กันดีๆ ถ้าเธอยอมก็มีลูกเยอะๆ ต่อไปเด็กๆก็จะกวนเขาเอง”

หลี่ซูเจ๋ทั้งร้องทั้งยิ้ม ตอบรับไป

พอทานข้าวเสร็จลู่เหวินซูก็ถูกคุณแม่ลู่ไล่ออกไปเอา เสื้อที่สั่งตัดของลูด พอกลับมาเห็นหลี่ซูเจ๋นั่งตาแดงที่ โซฟาเหมือนจะร้องไห้

เขาก็วางของแล้วรีบเข้ามาถามหล่อน”ร้องไห้ทำไม? ไม่โอเคตรงไหน? ”

หลี่ซูเจ๋เอาแต่ส่ายหัวท่าทางน้อยใจ

คุณแม่ลู่ที่นั่งตรงโซฟาอีกฝั่งเหลียวมองลู่เหวินซูแล้ว ทำเสียงในลำคอ: “ลูกคิดว่าไงล่ะ ผู้หญิงเพิ่งคลอดลูก อารมณ์ดาวน์ง่าย ทำให้ซึมเศร้าได้!

ลู่เหวินซูนึกถึงตอนห้องคลอดนั้นที่ได้ยินเสียงหญิงตั้ง ครรภ์กรีดร้อง แล้วก็คำพูดของคุณแม่ลู่นี้ก็ตกใจ หยิบ โทรศัพท์จะโทรหาเย่นจิ่งเหนียนให้เขามาดู

เห็นท่าทางเขากังวลแบบนี้ คุณแม่ลู่กับหลี่ซูเจ๋ก็ยิ้ม

“จิ่งเหนียนก็ยุ่ง อย่ารบกวนเขาเลย”หลี่ซูเจ๋ห้ามลู่เห วินซูไว้จากนั้นก็โกหก“เมื่อกี้ไม่ทันระวังเตะไปที่โต๊ะ ก็ เลยเจ็บนิ้วเท้า”

“คุณร้องไห้แบบนี้ต้องเจ็บแน่ ทายายัง? “ลู่เหวินซูถามไปก็เอาขาหล่อนวางไว้บนขาด้วย อยากดูนิ้วเท้า ของหล่อนที่ชน

คลำดูเท้าไปมาก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ เขาก็ขมวด คิ้ว”หรือจะไปดูที่โรงพยาบาล”

หลี่ซูเจ่ส่ายหัว สายตามีรอยยิ้ม“ก็แค่คลอดลูกแล้ว อ่อนแอ ชนนิดหน่อยก็เจ็บ อยากร้องไห้เฉยๆ แค่ต่อไป คุณอย่าทะเลาะกับฉันก็พอ”

“ไม่ทะเลาะแล้ว”ลู่เหวินซูยกมือมาสาบาน“ถ้าผมผิด สัญญาขอให้เป็นหลานชาย!

คุณแม่ลู่ต้องเขา”ลู่เหวินซูหมายความว่าไง กำลังด่า หลานชายแม่เหรอ? ”

“แม่ ผมเปล่า…….

“แกนั่นแหละ! “คุณแม่ลู่ทำเสียงฮึดฮัด“อย่าว่าแต่

เฉินหย่วนรำคาญแกเลย ฉันเห็นแกก็รำคาญ พรุ่งนี้ออก ไปหาที่พักอยู่เองไป อย่ามานอนนี่รบกวนหลานชาย ฉัน!