บทที่595 ผมพยายามที่สุดแล้ว

จี้เจียจื้อรับปืนที่ส่งมาแล้วก็เหนี่ยวไกไป: “หลินเฉิงจื่ ฉันให้เวลานายเดินออกไปจากคฤหาสน์ ถ้านายออกไป ไม่ทัน……..

เขาเอาปากปืนจ่อไปที่หลินเฉิงจี่ที่อยู่กองหิมะ พูด อย่างเท่ๆ“หนึ่ง สอง สาม…….…….

หลินเฉิงจีไอไปก็พยายามลุกขึ้นไปด้วย แปปนึงก็ลุก ขึ้นมาได้ ลากขาที่หักออกไปจากคฤหาสน์

แต่ประตูของคฤหาสน์ไกลมาก ถึงเขาจะวิ่งยี่สิบวิ ไม่ทัน

หลินเฉิงจื่อยากวิ่งสุดๆแต่หมดหนทาง

“สิบเจ็ด สิบแปด……”ด้านหลังมีเสียงของจี้เจียจื้อที่นับ เวลาไม่หยุด

“ยี่สิบ”

พอจี้เจียจื้อนับเสร็จ หลินเฉิงจี่ก็อยู่ห่างจากประตูไป อีกร้อยเมตร

จี้เจียจื้อมองหลินเฉิงจี่ในหิมะที่เหมือนกับหนู ทำให้ เขาสะใจมากๆ เอาปากปืนจ่อไปที่หลังของหลินเฉิงจื่ แล้วเหนี่ยวไกออกไปอย่างไม่แยแส
ร่างของหลินเฉิงจี้นิ่งไป สั่นจนเกือบจะล้มลง

แปปนึงก็มีเสียง’ปัง’กระสุนอีกนัดเข้าไปที่หลังซ้าย ของเขา

ความเจ็บหนักนั้นเกือบทำให้หลินเฉิงจี่ใจสลาย ก่อน ล้มลงไปเขายังระวังและปกป้องเด็กในอ้อมกอดไม่ให้ เด็กโดนทับ ร่างมีเลือดออกมาจนหิมะกลายเป็นสีแดง

จี้เจียจื้อเก็บปืน มองสีแดงไกลๆตรงนั้นในใจก็รู้สึกมี ความสุขอย่างมาก

ในที่สุดเขาก็ตาย!

จี้เจียจื้อดูฉากนอกหน้าต่างอยู่ไม่ทันสังเกตว่ามีคน เข้ามาในห้องอย่างเงียบๆ

พอเขาหันไปมองเสียงที่เคลื่อนไหวก็เห็นลูกน้องที่สูง

ถึงร้อยเก้าสิบถูกมู่เฉินหย่วนเอาเศษแก้วบาดคอ

พอเห็นมู่เฉินหย่วนสีหน้าของจี้เจียจื้อก็ กระอักกระอ่วน ปืนในมือรีบจ่อไปที่ชายหนุ่ม

ยังไม่เหนี่ยวไกมู่เฉินหย่วนก็พุ่งเข้ามาคว้ามือซ้ายของ

เขา

“ฉันจำได้ว่ามือขวานายหัก”มู่เฉินหย่วนหน้าหม่นลง อย่างโหดเหี้ยม จับแขนปลอมของจี้เจียจื้อไว้แน่นๆ
“โอ้ย ! “จี้เจียจื้อเจ็บจนชักหน้าใส่

แขนปลอมที่จี้เจียจื้อ อมาตัวสัมผัสเหมือนกับแขน จริงอย่างหาข้อแตกต่างแทบไม่ได้ แต่ต้องเอาตัวเชื่อม ใส่เข้าไปในเนื้อ

อย่างนี้เท่ากับเอาตัวเชื่อมดึงออกมาจากผิวหนัง โดยตรง ความเจ็บปวดนั้นไม่น้อยไปกว่ากระสุนเข้าไป ที่ร่าง

มู่เฉินหย่วนที่จัดการจี้เจียจื้อก็ได้ยินเสียงหัวหน้าพ่อ บ้านเข้ามา มู่เฉินหย่วนที่กำลังเหม่ออยู่นั้นก็ถูกปืนจ่อไป ที่หลังขวาเขา

จี้เจียจื้อฉวยโอกาสผลักมู่เฉินหย่วนไปแล้วเก็บปืน จากพื้นขึ้นมา มือข้างนึงถืออย่างไว พอลุกขึ้นกระเป๋า กางเกงก็เหมือนถูกยัดอะไรเข้าไป จากนั้นก็ถูกผลัก อย่างแรงล้มไปที่พื้น

มู่เฉินหย่วนกระโดดลงไปทางหน้าต่าง

จี้เจียจื้อมองกระเป๋ากางเกงที่มีของกลมๆก็ทายออก ว่าคืออะไร เขาเคลื่อนไหวช้าๆไม่ทันเอาของออกมา

ตอนนั้นสมองเขาที่ว่างเปล่าหน่อยๆก็ค่อยๆมีใบหน้า ของหญิงสาวเข้ามา

ตั้งแต่เด็กพ่อไม่เคยรักเขาแต่มีผู้หญิงคนนึงที่บอกว่า รักเขามาก ถูกเขาหลอกใช้อย่างเต็มใจและยังบอกว่าจะมีลูกให้เขาเยอะๆ แต่ว่าหญิงคนนั้นตายไปแล้ว ตอนที่ตายจี้เจียจื้อแทบจะไม่มีความเจ็บปวดเลย

เขาถามตัวเองว่าหลายสิบกว่าปีนี้ต่อสู้เพื่ออะไร ทำ ทุกอย่างเพื่อวันนี้ เขาต้องการจริงๆเหรอ?

หวังว่าชาติหน้าเขาจะเป็นคนธรรมดาที่ได้เจอกับผู้ หญิงที่ชื่อว่าMaki Momoi

รถผ่านหิมะไปจอดที่ประตูคฤหาสน์

ถังซินไม่สนใจตัวเองที่เพิ่งคลอดและเย็บปิดแผล หล่อนรีบผลักประตูรถลงวิ่งไปที่คฤหาสน์ มีเสียงดัง อึกทึกออกมาจากคฤหาสน์แล้วก็มีควันออกมา

หล่อนมองที่ประตูเหล็ก มีเลือดสีเข้มๆ มองเห็นเสื้อบน ร่างของชายหนุ่มตาก็เบิกโต ผลักประตูเหล็กเข้าไป

“หลินเฉิงจี๋! “ถังซินร้องเสียงแหลม เสียงสั่น

ยังไม่ทันวิ่งไปถึงชายหนุ่มถังซินก็พุ่งเข้าไปเห็นเลือด เต็มร่างเขา

หิมะตกหนัก หล่อนปัดเกล็ดหิมะที่หน้าเขาแต่ปัดยังไง ก็ไม่หมด

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะ คุณเย่นก็มา”ถังซินพูดพร้อม กับถอดเสื้อ อยากห้ามเลือดที่ไหลของเขา มือสั่นไม่หยุด

กระสุนสองนัดเข้าไปที่จุดสำคัญของหลินเฉิงจี่ เขา อดทนได้ยันตอนนี้ก็ถือว่าแกร่งมากแล้ว

ตอนนี้เขาอยู่ในอ้อมกอดถังซิน พยายามหายใจแล้ว ยิ้มให้หล่อน เปิดเสื้อออกให้เห็นเด็ก

ตอนที่เห็นลูกถังซินก็น้ำตาแตก พยักหน้าร้องไห้อย่าง เจ็บปวดแล้วจูบเขา “ฉันไม่ได้โทษคุณเลย ฉันรู้ว่าคุณ ไม่ได้จงใจ ขอบคุณที่คุณปกป้องหล่อนนะ”

เย่นจิ่งเหนียนกับเพื่อนที่หิ้วกล่องยาอยู่ด้านหลังรีบ เข้ามา มองเห็นท่าทางของหลินเฉิงจี๋สีหน้าก็ดูแย่

ถังซินส่งต่อให้เขาแล้วพูดอย่างอ้อนวอน“ขอร้องล่ะ ค่ะ”

พิษในร่างกายของหลินเฉิงจื่ถึงระยะสุดท้ายแล้วและ รอบนี้ก็เป็นจุดสำคัญอีกด้วย ถึงเย่นจิ่งเหนียนกับเพื่อน จะเก่งแค่ไหนก็ช่วยหลินเฉิงจี่ไม่ได้ เขาไม่พูดอะไรสัก นิด เปิดกล่องยา

หิมะเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆเหมือนจะไม่หยุด

อุปกรณ์การแพทย์ที่เอามารวมถึงยาตัวใหม่ถูกใช้ไป ที่ร่างของหลินเฉิงจี๋ แต่ไม่มีประโยชน์ สีหน้าของเขายิ่ง ซีดขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจอ่อน มือก็เย็นแล้ว
เพื่อนจับมือของเย่นจิ้งเหนียน มองไปที่เขาอย่าง ขอโทษแล้วเอายาฉีดให้เขา

เย่นจิ่งเหนียนหายใจลึกๆ รับยาฉีดมา ก้มลงพูดกับ หลินเฉิงจี่เบาๆ : “ผมพยายามอย่างสุดความสามารถ แล้ว…….ถ้าคุณยังมีอะไรอยากพูดกับคุณถัง ผมจะฉีด ให้ ถ้าเห็นด้วยก็กระพริบตาสองที”

หลินเฉิงจี๋เริ่มเลือนลางแต่ได้ยินที่เย่นจิ่งเหนียนพูด เขากระพริบตาสองที

เย่นจิ่งเหนียนเปิดเสื้อเขาแล้วเอายาฉีดไปที่หัวใจ

ทำเสร็จเย่นจิ่งเหนียนก็ลุกขึ้นไปพูดกับถังซิน: “เขา ดีขึ้นมาหน่อย มีอะไรอยากพูดกับคุณ”

ถังซินส่งลูกให้เย่นจิ่งเหนียน ก้มลงไปเอามือคลำหน้า หลินเฉิงจี่“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? แปปนึงรถก็จะมาแล้ว

เดี๋ยวเราจะพาคุณไปโรงพยาบาล คุณจะไม่เป็นไร

พอยาเข้าไปที่ร่างกายภายในแปปนึงก็ทำปฎิกิริยา

หลินเฉิงจี่รู้สึกมีแรงขึ้นมาหน่อย ลืมตามองหญิงสาว ตรงหน้าเหมือนจะจำหล่อนไว้ในหัว

เขารู้ว่ายานี้เหมือนแสงสุดท้าย ให้เวลาเขาสองนาที

“ขอโทษ”หลินเฉิงจี๋ยกมือขึ้นมาจับมือหล่อน อุ่นจน ทําให้เขากระหาย เพราะความเห็นแก่ตัวของผมเกือบจะทำร้ายคุณกับลูก”

ถังซินเอามือเขามาไว้ตรงหน้าส่ายหัวสุดๆ”ไม่ คุณดี กับฉันมาก ฉันรู้”

“ยินยิน ผมรักคุณ”นี่คือคำสารภาพรักสุดท้ายของ หลินเฉิงจี๋

ตอนที่เอายานั่นให้คนอื่นเขารู้ว่าอยู่ได้ไม่นาน แต่ตอน นี้จะต้องไปจริงๆแล้ว ตอนเผชิญหน้ากับความตายเขา กลับลังเลอยากมีชีวิตอยู่ต่อ

เขารู้ว่าจะมีคนดูแลยินยินของเขา แต่คนนั้นไม่ใช่เขา เขาไม่สามารถวางใจได้

สายตาที่หลินเฉิงจื่มองหญิงสาวมีแต่ความอ่อนโยน เขาพูดเสียงเบา: “พอผมตายคุณเอากระดูกผมไปไว้ ในสวนบ้านคุณนะ ปลูกดอกไม้ที่คุณชอบ แบบนี้ผมจะ ได้อยู่กับคุณตลอดไป

ถังซินยิ้มฝืนๆแล้วรีบจับมือเขา“เถ้ากระดูกคนจะไปไว้ ในสวนดอกไม้ได้ไงล่ะ? คุณต้องปลูกดอกไม้ที่ฉันชอบ กับฉัน คุณ คุณไม่ได้บอกเหรอ………..

น้ำเสียงหล่อนเริ่มสะอึก หลับตา น้ำตาไหลออก มา“คุณจะดูแลฉันกับลูก เอาสิ่งที่ดีที่สุดให้พวกเขา คุณ จะไปได้ไง? คุณเย่นช่วยคุณได้…..