บทที่594 นายคุกเข่าลงขอร้องฉันดีๆ

“ตั้งแต่เด็กจนโตพ่อก็รักนายมากกว่า อะไรก็ให้นาย ฉันล่ะ ต้องการอะไรเขาก็บอกว่าฉันเก่งให้ไปหาทางเอา เอง! ”

“แม่ฉันไม่ใช่เมียแต่งเขาหรือไง? ฉันไม่ใช่ลูกเขาเห รอ? “แค่คิดถึงความลำเอียงของพ่อน้ำเสียงของจี้เจียจิ้ อก็เย็นชา เขาไม่รักแม่กับฉันเลยสักนิด!”

ตอนเด็กๆจี้เจียจื้อไม่เข้าใจเลย เขาเห็นพ่อพาผู้หญิง อีกคนเข้ามาที่คฤหาสน์ ความรักทุกอย่างก็แบ่งไปให้ หล่อน พอถามแม่ว่าคนนั้นคือใครแม่ก็ร้องไห้

จี้เจียจื้อเห็นว่าไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะก่อความวุ่นวาย ยังไง อยากไปจากคฤหาสน์หรือว่าเอาของทุบใส่พ่อ พ่อก็ยังคงเอาใจหล่อนแล้วก็ค่อยๆไม่ใส่ใจตัวเองกับแม่ อีก

ต่อมาผู้หญิงคนนั้นก็ท้อง เขาเห็นใบหน้าที่มีความสุข ของพ่อแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน พ่อบอกว่าเขาจะมีน้อง แล้วต่อไปต้องดูแลน้องชายดีๆ เขาไม่เข้าใจอะไรก็ตอบ รับไป

ต่อมาแม่ก็ฆ่าตัวตาย

ในคืนหนึ่งจี้เจียจื้อตื่นมาเขาถึงรู้ว่าที่แท้โลกใบนี้ก็มี บางสิ่งที่เรียกว่าลำเอียง พ่อเขาลำเอียงรักชิวเสี่ยวอี้กับ หลินเฉิงจี๋ ไม่สนเขากับแม่เขา
จี้เจียจื้อสูดหายใจลึกๆ สายตาเย็นชาจ้องหลินเฉิง จี”ยี่สิบกว่าปีมานี้ ฉันไม่อยากฆ่านายมาตลอด แต่ต่อ มาฉันก็คิดว่า ฆ่านายก็มีความสุขแค่แปปเดียว ฉันควร ค่อยๆทรมานนาย ให้ยานาย มองดูนายที่ทรมานไม่ เหมือนคนและตายไปอย่างน่าเวทนา!

ตอนที่โบแนร์ไปปะกับโมมอยอี้ เขาอยากให้จ้าวอี้ ซีนหาคนมาฆ่าโมมอยอี้ด้วย แต่กลัวอำนาจของมู่เฉิน หย่วนในเมืองหนานเฉิงก็เลยไม่กล้าบุ่มบ่าม

อีกอย่างโมมอย กับโมมอยคางผิงยังไม่หย่ากัน ถ้า โมมอยอี้ตาย โมมอยคางผิงที่อยู่ประเทศRจะต้อง พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อขัดขวางธุรกิจเขาแน่ เขาเลย ทำได้แค่ปล่อยไปอย่างแค้นๆ

ความโกรธและความไม่พอใจของจี้เจียจื้อ หลินเฉิงจื่ เหมือนไม่สนใจได้แต่บอกไปว่า “ฉันไม่เอาอะไรเลยก็ได้ นายเอาเด็กมาให้ฉัน……..แค่กแค่ก! ”

จู่ๆชายหนุ่มก็งอตัวลง มือปิดริมฝีปากที่ไออย่าง รุนแรง สีหน้าเจ็บปวดผิดปกติ

พอเขาเอามือออกมา จี้เจียจื้อก็มองเห็นเลือดที่ฝ่ามือ เขาแล้วยิ้มอย่างเย็นชา“ฉันได้ยินว่าเย่นจิ่งเหนียนพัฒ นายาได้สำเร็จแล้วและให้นายไปละนี่ แต่เพื่อผู้หญิงคน เดียวนายกลับเอายานั่นให้คนอื่น!

“เรื่องพวกนี้ก็รู้ ดูเหมือนว่าสายของนายที่เมืองหนาน เฉิงจะสุดยอดจริงๆ”หลินเฉิงจี๋เจ็บไปทั้งร่างรู้ว่าฝืนได้ไม่นานก็อดทนไว้ สีหน้าไม่แยแส

หลินเฉิง เช็ดเลือดบนฝ่ามือเตรียมสัญญาหรือยัง ไม่มีก็เอากระดาษกับปากกามาเดี๋ยวฉันเซ็นเอง”

จี้เจียจื้อมองเขาหม่นๆหันไปพูดกับหัวหน้าพ่อบ้าน

หัวหน้าพ่อบ้านพยักหน้าแล้วหมุนตัวออกไป

จี้เจียจื้อไม่พูดแต่นั่งตรงหน้าโต๊ะทานข้าว กินข้าวที่ เหลือจนหมด ห้านาทีถัดมาก็วางมีดกับส้อมแล้วเอาทิช ช่มาเช็ดปาก หัวหน้าพ่อบ้านก็เอาสัญญามา

จี้เจียจื้อมองสัญญาแล้วส่งให้หลินเฉิงจี๋และไม่ลืมที่ จะประชดประชัน“หลินเฉิงจี๋ หล่อนท้องไม่ใช่ลูกนาย แท้ๆ พ่อปูทางให้นายอย่างยากลำบากและยังมีมรดก ทิ้งให้ นายไม่เอาเลย? ”

“ถึงฉันได้ไป แต่ความขัดแย้งของเราสองคนนายก็ไม่ ปล่อยฉันไป”หลินเฉิงจี้พูดเรียบๆ ไม่มองสัญญา เปิดไป หน้าสุดท้ายแล้วเซ็นลง จากนั้นก็ปั๊มเสร็จ

พอเสร็จแล้วหลินเฉิงจี๋ก็ยังไม่ได้ให้จี้เจียจื้อทันที”ฉัน จะดูเด็ก”

เขารู้ว่าจี้เจียจื้อยังไม่ได้ไปก็จะไม่ทำร้ายเด็ก แต่เด็ก เพิ่งคลอดออกมาก็ถูกแย่งไป #หลินเฉิงจี๋เลยกลัวว่า เด็กจะเกิดอะไรขึ้น
ถ้าเด็กเป็นอะไรไปจริงๆเขาไม่ไว้จี้เจียจื้อแน่ๆ!

จี้เจียจื้อเห็นท่าทางของหลินเฉิงจี๋แบบนี้ก็ยิ้มที่มุมปาก อย่างเย็นชา หมุนตัวขึ้นไป หลินเฉิงจี๋ก็ตามขึ้นไป

พอขึ้นมาหลินเฉิงจี่ก็เห็นว่าหน้าห้องนอนมีชาย ร่างกายแข็งแรงสูงเกือบร้อยเก้าสิบอยู่สองคนก็ใจ สลายจี้เจียจื้อคงไม่คืนลูกง่ายๆสภาพของเขาตอนนี้สู้จี้ เจียจื้อไม่ได้ ยิ่งชายสองคนนั่นอย่าไปพูดถึง ได้แค่หา ทางคิด รอมู่เฉินหย่วนมา

พอหลินเฉิงจี๋เข้าไปกับจี้เจียจื้อ ชายหนึ่งในนั้นก็ตาม เข้ามาด้วย

มีเปลเด็กวางอยู่ข้างหน้าต่าง จี้เจียจื้อเดินเข้าไปอุ้ม ทารก หยอกนิดๆก็ได้ยินเสียงทารกร้องออกมา

ดูเด็กปลอดภัยดีหลินเฉิงจี่ก็โล่งอกกำเอกสารในมือ

แน่น เอาเด็กมาให้ฉัน

“เด็กน่ารักขนาดนี้ฉันทำไม่ลงหรอก” จี้เจียจื้อก้มลง หยอกล้อทารกแล้วก็พูด“นายว่าฉันเลี้ยงจนโตแล้วให้ หล่อนไปจัดการถังซินกับมู่เฉินหย่วนดีไหม? ”

หลินเฉิงจี่ชักสีหน้าทันทีแล้วพยายามควบคุมตัวเอง”จี้ เจียจื้อ หล่อนเป็นลูกของมู่เฉินหย่วน ถ้านายเอาเด็กไป จริงๆเขาต้องตามหานายไปทุกที่แน่”

จู่ๆจี้เจียจื้อก็บีบคอเด็กใบหน้าดูแย่“ทำไมนายเหมือนแม่นายขนาดนี้ ชอบทำลายความรักของคนอื่น? ”

ทารกในผ้าบางๆยกมือไม้ขึ้นมา ไม่สามารถร้องออก มาได้เพราะถูกบีบ ทรมานสุดๆ

หลินเฉิงจี๋ดูอยู่ก็ร้อนรน อยากจะฆ่าจี้เจียจื้อ

“หล่อนเป็นเด็ก นายอย่าทำอะไรหล่อน”หลินเฉิงจี้เอา สัญญาขว้างไปที่ขาจี้เจียจื้อแล้วยกมือขึ้น ค่อยๆเดินไป ทางเขา”สัญญาฉันให้นาย นายเอาเด็กมาให้ฉัน

จี้เจียจื้อยังไม่ปล่อยมือ มองหลินเฉิงจี้ด้วยความ อดทนแต่ตาเต็มไปด้วยความหม่นลง“ทำไม โกรธเห รอ? เด็กที่เพิ่งเกิดมาก็เอามาขู่นายได้!”

“อยากให้ฉันปล่อยหล่อน ได้”จี้เจียจื้อออกแรงไปก็ จ้องหลินเฉิงจี่ไปด้วย พูดสีหน้าหม่นๆ“นายก้มลงคุกเข่า ขอร้องฉันดีๆสิ ฉันพอใจ ฉันก็จะปล่อยพวกนายไป

เห็นอาการทารกยิ่งดูรุนแรงหลินเฉิงจี๋ก็ไม่กล้าขัดขืน กัดฟัน ร่างค่อยๆร่วงลงไป

เขาก้มลงตามที่สั่ง เงยหน้าขอร้องจี้เจียจื้อ

จี้เจียจื้อหัวเราะอย่างมีความสุขแล้วก็จ้องหลินเฉิง จี๋เขม็ง: “แค่มองเห็นหน้านายแบบนี้ฉันก็คิดถึงหน้า ผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้แม่ฉันตายฉันอยากจะฆ่าพวก นาย!
หลินเฉิงจี้เงยหน้าขึ้น ไอ เลือดที่มุมปากก็ไหลออกมา อย่างเช็ดไม่ทัน

“ขอร้องล่ะ เอาเด็กมาให้ฉัน

“โอเค ฉันให้”จี้เจียจื้อยิ้มอย่างดูดีแล้วจู่ๆก็โยนเด็กทิ้ง ไปนอกหน้าต่าง แต่ฉันไม่ได้บอกว่าจะให้นายกับมือ”

พอเห็นจี้เจียจื้อโยนเด็กไปหลินเฉิงจี่ก็ไม่คิดอะไรมาก พยายามลุกขึ้นและตรงไปที่หน้าต่าง ร่างตกลงไปอย่าง ไว ในที่สุดมือก็จับเด็กไว้ทัน

เขาเอาเด็กเข้ามาในอ้อมกอดได้ก็โล่งอก

ชั้นสองห่างจากบนพื้นค่อนข้างสูง แม้ว่าพื้นจะปกคลุม ไปด้วยหิมะหนาๆแต่ตอนที่ร่างหล่นไปที่กองหิมะ เพราะ หลินเฉิงจี๊ปกป้องเด็กไว้ขาอีกข้างเลยหัก

หิมะเข้ามาปกที่ใบหน้าหนาวจนหลินเฉิงจี้สั่น

เขากางเสื้อนอกออกแล้วห่อเด็กอย่างระมัดระวัง กัดฟันลุกขึ้นมาจากหิมะ

เพราะว่าขาข้างนึงก็ยังใช้งานไม่ได้จึงลุกไม่ขึ้น ก็ล้ม กลับไปที่กองหิมะอีกครั้ง

“แค่กแค่ก! “ชายหนุ่มไออย่างรุนแรง

เลือดในหน้ากากพุ่งเข้าไปที่หิมะจนหิมะเป็นสีแดง
จี้เจียจื้อที่อยู่ในห้องก็เดินออกมา ก้มลงมองหลินเฉิงจื้ ในกองหิมะอย่างถือตัว

เขาแข่งกันมานานในที่สุดเขาก็ชนะสักครั้งนึง