บทที่584 ผมรักคุณ

มู่เฉินหย่วนเข้ามาถามโมมอยอี้ ไม่สบายตรงไหน ไหม? ”

แม้ว่าโมมอยอี้จะกลับมานานแล้วแต่มู่เฉินหย่วนก็ยัง เย็นชากับหล่อนและก็ไม่เรียกหล่อน การเอาใจใส่แบบ นี้ทำให้โมมอยอี้รับมือไม่ทัน

“ไม่”โมมอยอี้ตอบ”แค่แขนเจ็บ กระสุน…….

หล่อนนิ่งไป สีหน้าซีดหน่อยๆ

“พี่สอง พี่อยู่นี่กับคุณป้าละกัน”เย่นจิ่งเหนียนรู้ว่าม เฉินหย่วนมีเรื่องต้องถามโมมอยอี้ แปปนึงก็ออกไปจาก ห้อง

มู่เฉินหย่วนเดินไปตรงหน้าโต๊ะเทน้ำอุ่นให้โมมอย ดึงเก้าอี้ไปนั่งข้างเตียง

มู่เฉินหย่วนถามนิ่งๆ“ทำไมไปเจอกับเขาได้?”

โมมอยอี้รับแก้วน้ำแล้วนิ่งไปแปปนึงถึงพูด: “ตอน เช้าฉันไปช่วยแม่เสี่ยวซิน(ถังซิน)ที่ร้าน ตอนเที่ยงได้รับ สายของคนใช้ที่บ้าน เตรียมตัวจะออกไปคิดไม่ถึงว่าจะ ไปเจอเขา”

โมมอยอี้ได้ยินว่าท่านจู่ไม่กินข้าว คิดว่าเขาไม่สบาย ก็รีบกลับไปดู ตอนออกไปที่ประตูก็ชนกับชายคนหนึ่งโทรศัพท์ก็ตก

หล่อนจะก้มลง ผู้ชายที่ชนหล่อนก็ยื่นมือไปเก็บขึ้นมา แล้วยื่นโทรศัพท์ให้หล่อน

“ขอบคุณ”โมมอยอี้ยิ้มบางๆ เงยหน้ามามองชายคน นั้นก็หน้าซีด ถอยหลังไปสองสามก้าวตัวชนที่ประตู กระจก

แม้ว่าชายหนุ่มจะวัยกลางคนแต่สูงใหญ่ดูสง่า ผมสี ทองตาสีฟ้าดึงดูสายตาคนอื่น

ตอนเขามองตาคู่นั้นของโมมอยอี้ก็อึ้งไปก่อนจากนั้น ตาก็เบิกโต“เสี่ยวอี้(จงอี้)……..

ชายหนุ่มเกือบจะพูดไม่ออก สายตาที่จ้องหล่อน ค่อยๆบ้าคลั่ง

“ฉันไม่ใช่! คุณจำผิดคนแล้ว! “โมมอยอี้ผลักประตู เข้าไปใกล้ชายหนุ่ม ก้มหน้าลงออกไป

ลงบันไดออกจากซุปเปอร์ไม่ทันระวังจนร่างเกือบจะ ล้มลงไป

โบแนร์ที่ตามมาติดๆจับแขนหล่อนไว้มาที่ข้างหน้าตัว เอง มองหล่อน“คุณมีชีวิตอยู่จริงๆด้วย ผมเห็นคุณแล้ว”

“ปล่อยมือ! “โมมอยอี้ออกแรงขัดขืน สีหน้าซีด“คุณ จําคนผิด! ”
“ผมไม่มีทางจำผิด”โบแนร์พูดอย่างมั่นใจ ฝ่ามือคลํ หน้าของหญิงสาว หยุดลงสัมผัสตาของหล่อน“หน้าคุณ เปลี่ยนแต่ตาแบบนี้ไม่มีที่ไหนอีกแล้ว”

โมมอยอี้สั่นไปทั้งตัวหาเหตุผลไม่ได้”ปล่อยมือ…..ถ้า ไม่ปล่อยฉันแจ้งความ……

“คุณหลบผมอย่างยากลำบาก ผมคิดว่าคุณตายไป

แล้ว”โบแนร์กอดหล่อนแน่นๆ“ทุกคืนในหลายสิบปีนี้ผม

ฝันถึงคุณตลอด”

“นายควรตกนรกจริงๆ! “โมมอยอี้ทรุดลง ดันออกไป ก็ด่าไป”คุณทำลายชีวิตฉัน ฉันเกลียดจนอยากให้คุณ ตาย! ”

ไม่ว่าหญิงสาวจะตี จะกัดตัวเองยังไง โบแนร์ก็ไม่ ปล่อยมือ

รอบๆที่เดินไปเดินมาล้วนแต่เป็นคนมองชายหญิงวัย กลางคนที่กำลังกอดกันไปมา ไม่มีใครรู้ ที่บนตึกไกลๆ นั้นมีปืนเล็งไปที่ชายคนนั้นอย่างเงียบๆ

โบแนร์ไม่สนที่หญิงสาวขัดขืน จับใบหน้าของหญิง สาวมาจูบอย่างลึกซึ้ง

เขาพูดอย่างอ่อนโยน: “ผมยอมรับผิดแล้วและไม่ทำ เรื่องแบบนั้นอีก เสี่ยวอี้ คุณกลับไปกับผมนะ? ผมเลี้ยง ลูกของเราจนโต เขาฉลาดเหมือนคุณเลย คุณต้องชอบ เขาแน่”
“นั่นไม่ใช่ลูกฉัน ปล่อย! “โมมอยอี้ขัดขืน โกรธจน เอาอีกมือไปตบหน้าเขา”นายยังอยากเอาฉันกลับไปอีก นายไม่ใช่คน! ”

โบแนร์โดนตบก็ไม่โกรธ เห็นหญิงสาวสู้อย่างโหดๆก็ รวบหล่อนไว้อย่างไม่สน พาหญิงสาวเดินไปที่รถ

“ผมไม่มีทางที่จะทนฝันเห็นคุณแต่สัมผัสคุณไม่ได้ แล้ว คุณเป็นของผม ผมจะต้องพาคุณไป”

โมมอยอี้กรีดร้อง”โบแนร์ นี่ไม่ใช่ประเทศYนายบ้าไป แล้วนะ!

“แค่ผมอยากพาคุณไป ใครก็ห้ามผมไม่ได้”

“ไปตายซะ! ไปตายไป! ”

โมมอยอี้กรีดร้องไปมา ด่าอย่างโมโหและทุบตีชาย

หนุ่ม

ชายหนุ่มหยุดไป จากนั้นโมมอยอี้ก็ล้มลงที่พื้น

แขนของโมมอยอี้ชนไปที่บันไดและถูกร่างใหญ่ทับ เจ็บจนนิ่งไปแปปนึง

โมมอยอี้ได้ยินเสียงเบาๆปิ๊ว’เหมือนมีอะไรเข้าไปที่ ร่างชายหนุ่ม

หล่อนลืมตาก็ได้ยินเสียงปิ้ว’อีก ครั้งนี้มองเห็นกระสุนยิงมาจากที่ไกลๆอย่างชัดเจนเข้าไปที่หลังชายหนุ่ม ร่างเขาสั่น ปกป้องหล่อนแน่นๆ

มองหลังของเขาที่มีเลือดไหลออกมา ได้กลิ่นเลือด ชัดเจน โมมอยอี้ตัวแข็ง

หล่อนพึมพำ กลัวจนกรีดร้องออกมาไม่ได้

โบแนร์ยกมือขึ้นมา มองหญิงสาวที่หน้าซีด ร่างสั่นจน เกือบล้มลง

“คุณไม่เป็นไร ดีจัง….ปากเขาขยับ เสียงแผ่วลง เรื่อยๆ ผมรักคุณ…….

ชายหนุ่มล้มลงที่อ้อมกอดหญิงสาว ร่างหนักๆทับจน โมมอยอี้เกือบหายใจไม่ออก

“เสี่ยวอี้….โบแนร์แนบชิดไปที่ริมฝีปากหล่อน ลม หายใจอ่อนลง“ผมรักลูกของเรา….ผมเอาสิ่งที่ดีที่สุด ให้เขาทุกอย่าง…..คุณต้องรักเขา…………

ไม่กี่วิ ที่ข้างหูของโมมอยอี้ก็เงียบลง

สมองหล่อนว่างเปล่า คิดไม่ถึงว่าผู้ชายที่หลอกหลอน หล่อนเหมือนฝันร้ายจะตายแบบนั้น

เขาตายแล้ว ในอ้อมกอดหล่อน แก้มยังร้อนอยู่เลย
พอที่ข้างหูมีเสียงกรีดร้องโมมอยอี้เลยมีสติคืนมา หล่อนพยายามหยิบกระเป๋าคลำโทรศัพท์ออกมา

โมมอยอี้พูดเสียงแผ่ว เอาเรื่องทั้งหมดที่ซุปเปอร์เล่า ให้มู่เฉินหย่วนฟัง

มู่เฉินหย่วนหน้านิ่งเหมือนเดิม มือทั้งสองไขว้เข้ากัน

พอได้ยินเรื่องกระสุนที่ยิงเข้าโบแนร์ มู่เฉินหย่วนก็ ทายออกว่าคนที่อยู่เบื้องหลังคือจี้เจียจื้อ แค่คิดไม่ถึงว่า เขาจะโหดร้ายขนาดนั้น กล้าฆ่าพ่อตัวเอง

“คุณพักเยอะๆ เรื่องของเขาเดี๋ยวผมจัดการเอง”มู่เฉิน หย่วนลุกขึ้นจากเก้าอี้

ตอนเขาจะออกไป โมมอยอี้ก็เรียกเขาไว้แล้วพูด อย่างลังเล แม่เสี่ยวซินพูดว่าหนึ่งเดือนนี้ เสี่ยวซินไม่ไป หาหล่อนเลย โทรไปก็ไม่ติด หล่อนไปไหนล่ะ”

“ไม่รู้”นี่ก็เป็นเรื่องที่ตอนนี้มู่เฉินหย่วนกังวลมาก ที่สุด“หล่อนถูกหลินเฉิงจี่พาไป”

“อะไรนะ? “โมมอยอี้สติหายไปแปปนึง

หล่อนเห็นสีหน้าของมู่เฉินหย่วนหม่น หงุดหงิดมาก เลยรู้ว่าเขาไม่ได้ล้อเล่นก็คิดอะไรออก “ฉัน ฉันไม่คิดว่า เขาจะกล้าพาเสี่ยวซินไป..….….…..
มู่เฉินหย่วนรู้สึกว่ามีอะไรผิดไปก็หันไปมอง หล่อน”คุณไปพูดอะไรกับเขา?

“ตอนนั้นฉันไปเยี่ยมเสี่ยวซินที่โรงพยาบาลก็บังเอิญ เจอเขาอยู่”ปากของโมมอยอี้ขยับ ใบหน้ารู้สึกผิด“ฉัน พาเขาไปนั่งที่ร้านกาแฟ บอกว่าอยากให้เขาไปจาก เมืองหนานเฉิง”

ไม่กี่คำนั้นพอโมมอยอี้พูดจบแล้ว แต่ใบหน้าของมู่ เฉินหย่วนก็แย่ลง

เขาคิดไม่ถึงว่าต้นเหตุที่หลินเฉิงจี้พาถังซินไปจะเป็น เพราะเรื่องนี้!

“เฉินหย่วน ฉันผิดเอง ไม่ควรพูดกับเขาแบบนั้น”โมมอ ยอี้แค่กลัวว่าหลินเฉิงจื่อยู่เมืองหนานเฉิงต่อไปจะทำให้ ถังซินไม่มั่นคง เลยอยากไปคุยกับหลินเฉิงจื่

“ผมจะต้องหาหล่อนเจอ คุณพักผ่อนเยอะๆเถอะ”มู่ เฉินหย่วนไม่โทษหล่อนแล้วก็รีบออกไปจากห้องคนไข้

เย่นจิ่งเหนียนกับลู่เหวินซูกำลังคุยกันอยู่ที่ทางเดิน

ลู่เหวินซูเห็นมู่เฉินหย่วน“พี่สอง ผมดูกล้องวงจรปิดที่ ซุปเปอร์แล้ว พบร่องรอยที่ชั้นบนนั่นเลยไปหาดู เป็นคน ที่เกษียณแล้วจากหน่อยพิเศษX มารับงานส่วนตัวอยู่ที่ ตลาดมืดเป็นครั้งคราว พอฆ่าโบแนร์เขาก็รีบนั่งเรือออก นอกประเทศไป