บทที่583 ตรงนี้ เปลี่ยนเป็นมีความรู้สึกแล้ว

หลินเฉิงจี๋เช็ดน้ำตาให้หล่อนพูดด้วยเสียงอ่อน โยน : “ยินยิน เราอยู่นี่กันเถอะ อยู่กับผม นะ? ”

ถังซินมองสายตาที่อ่อนโยนของชายหนุ่ม อ้าปาก อยากพูดอะไร แต่พอคิดถึงสิ่งที่เขาทำให้และชีวิตที่อยู่ ได้อีกไม่นานของเขาก็พูดอะไรไม่ออก น้ำตาไหล

หล่อนยกมือขึ้น ฝ่ามือวางอยู่บนหลังมือชายหนุ่ม พยักหน้าและพยายามไม่ร้องไห้”โอเค ฉันจะอยู่นี่กับ คุณ”

ทันใดนั้นสายตาหลินเฉิงจี่ก็เป็นประกาย มีรอยยิ้ม บางๆ

นอกจากไม่ให้ถังซินใช้โทรศัพท์แล้ว นอกนั้นก็ตามใจ ถังซิน หล่อนต้องการอะไรก็ได้หมด

ทุกวันจะมีเฮลิคอปเตอร์เอาอาหารสดใหม่มาให้ หลิน เฉิงจี่ก็ทำอาหารเปลี่ยนไปเรื่อยๆให้ถังซินกิน กลัวว่า หล่อนจะกินจนเบื่อบางทีก็ให้คนเอาครัวที่อื่นเอาอาหาร มาส่งให้ด้วย

เวลาที่อากาศดีๆ เขาก็ทากันแดดให้ถังซิน ใส่หมวก แล้วไปเดินข้างๆชายหาด หรือหยิบกล้องไปใต้น้ำเพื่อ ถ่ายโลกใต้น้ำให้หล่อนดูพอจับกุ้งมังกรได้ก็เอากลับมาทํากิน

ทุกสองอาทิตย์ก็จะมีหมอสูติสองท่านนั่ง เฮลิคอปเตอร์มาตรวจร่างกายถังซินและอาการของ ครรภ์

ตอนดึกหลินเฉิงจี่จะอยู่ข้างๆถังซิน ก่อนนอนก็จะดีด เปียโนและกล่อมให้หล่อนหลับ

ชีวิตที่อบอุ่นในเกาะเล็กๆนี้เกือบจะทำให้ถังซินลืม เวลา

บางครั้งที่มองหน้าด้านข้างของหลินเฉิงจี่ที่สมบูรณ์ แบบนั้นในหัวหล่อนก็มีชายอีกคนมาปรากฏ คิดว่าตัว เองหายไปนานขนาดนี้แล้วเขาจะหาตัวเองไหมนะ คิด ว่าตัวเองทำแบบนี้ถูกแล้วหรือยัง?

เวลาที่ถังซินหงุดหงิดอยากเที่ยวก็บอกให้หลินเฉิงจื่ พาตัวเองไป ไม่ไปจากเขาแน่นอน

แต่ทุกครั้งที่นึกถึงสิ่งที่เขาทำให้ตัวเองหล่อนก็ใจอ่อน เลยไม่พูดถึงเรื่องนี้

หล่อนติดหนี้เขาตั้งเยอะ คืนไม่หมด

ถังซินจำมู่เฉินหย่วนได้ มู่เฉินหย่วนก็จำหล่อนได้เสมอ
เดือนกว่านี้ไม่ว่าวิธีไหนมู่เฉินหย่วนก็ใช้หมด หาคน ของหลินเฉิงจี่ในเมืองหนานเฉิงจับมาข่มขู่สอบถามแต่ ยังไงก็หาร่องรอยของหลินเฉิงจี้ไม่เจอ

มู่เฉินหย่วนห่วงถังซินที่ท้อง กังวลว่าหล่อนจะเกิด อะไรขึ้นข้างนอกและก็ยังต้องดูแลเรื่องบริษัทอีก

บางครั้งก็เพลีย หงุดหงิด เวลาประชุมเหล่าผู้บริหาร ทำผิดพลาดเล็กน้อยเขาก็โมโหแล้ว จนเวลาจะพูดอะไร พวกเขาต้องคอยระมัดระวังและคอยมองสีหน้าของมู่ เฉินหย่วน

มู่เฉินหย่วนกลับมาที่ห้องคนที่ให้ไปสืบก็โทรมาบอก ว่ายังหาร่องรอยไม่เจอ

เขาเกือบจะเขวี้ยงโทรศัพท์

มู่เฉินหย่วนควบคุมตัวเองเอามือลูบคิ้วหวังว่าจะช่วย คลายความเครียด ในใจก็ด่าว่าคนพวกนี้ไร้ประโยชน์ คนสองไปไปจากเมืองหนานเฉิงกลับหาเบาะแสไม่เจอ สักนิด

ด่าพวกนั้นเสร็จก็ด่าตัวเองที่เขาไม่ระวังพอทำให้หลิน เฉิงจื่ฉวยโอกาส คนพวกนั้นไร้ประโยชน์แต่เขาก็หาไม่ เจอ ไร้ประโยชน์ยิ่งกว่าเสียอีก

ประตูก็ถูกเคาะ

“เข้ามา”มู่เฉินหย่วนพูดอย่างเย็นชา ดึงเนคไทให้สบายขึ้น คิ้วหม่นลงอย่างหงุดหงิด

เป็นกวนชิงเฟิงที่ผลักประตูเข้ามา

“ซือซือบอกว่าพี่ผมอยู่กับฉางผิงแต่หาไม่เจอ คุณก็ ไม่สนเลยให้ผมมาดู”กวนชิงเฟิงเดินมาตรงหน้าโต๊ะ เอา กล่องเก็บความร้อนวางที่โต๊ะ

กวนชิงเฟิงเห็นท่าทางของมู่เฉินหย่วนแบบนี้สีหน้าก็ ค่อยๆเปลี่ยน“พี่ผมเกิดเรื่องอีกแล้วเหรอ? “

“หล่อนน่าจะปลอดภัยแค่หาไม่เจอ”มู่เฉินหย่วนถอน หายใจและไม่ปิดบังเขา “หนึ่งเดือนกว่าที่แล้ว ฉันกับถัง ซินไปกินข้าว สักพักนึงหลินเฉิงจี่ก็พาหล่อนไป

กวนชิงเฟิงไปเที่ยวกับจู่ซือซือเดือนนึงแล้ว เพิ่งกลับ มาไม่กี่วันเลยไม่รู้

ได้ยินดังนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว”เรื่องนี้ทำไมคุณไม่บอก ผม?

“ตอนนี้นายไม่ใช่กวนชิงเฟิง หลายเรื่องนายทำไม่ ได้”มู่เฉินหย่วนรู้ว่าเขาคิดอะไร”ถ้านายทำอะไรไป เจียจื้อรู้ว่านายยังมีชีวิตอยู่ ที่พยายามมาทั้งหมดก็เสีย แรงเปล่า”

เขาพยายามทำให้กวนชิงเฟิงดูเหมือนตายแล้วเพราะ อยากให้จี้เจียจื้อละสายตาจากจี่ซือซือ
หมดกังวลไปคนนึงเอาคืนจี้เจียจื้อก็ง่ายขึ้นเยอะ

กวนชิงเฟิงคิด“คุณหานานขนาดนั้นยังหาไม่เจอ ชัดเจนว่าหลินเฉิงจี่เอาพี่ผมไปซ่อนอย่างดี เขาไม่มีทาง พาไปประเทศYแน่และก็ไม่มีทางไปประเทศอื่น ที่ๆคน เยอะก็มีกล้องและถูกพบได้ง่าย บวกกับที่พี่ผมท้องอีก เขาจะต้องหาที่ที่ดูแลครรภ์ได้และไม่ให้หล่อนไปไหน มาไหนได้”

คำพูดของกวนชิงเฟิงทำให้ในหัวที่ว้าวุ่นของเขาค่อยๆ มีความชัดเจนมากขึ้น

“บนเกาะดูแลครรภ์ง่ายและก็ไม่โดนค้นพบได้ง่าย ด้วย”นิ้วมือของมู่เฉินหย่วนที่ถือเอกสารค่อยๆคิดตามที่ เขาพูด“เขาจะต้องเลือกเกาะเล็กๆที่มีอุณหภูมิเหมาะสม แน่ๆ.…….…….

มู่เฉินหย่วนรีบโทรไปแล้วพูดกับปลายสายไปหามา ว่ามีเกาะที่ไหนที่มีอุณหภูมิดีๆทั้งสี่ฤดูและเหมาะสำหรับ พักร้อนในโลกนี้บ้าง ที่สำคัญคือหาข้อมูลคนซื้อเกาะใน สามเดือนนี้แล้วมาบอกผม!”

พอมีร่อยรองให้หามู่เฉินหย่วนก็สบายใจมาก ขึ้น“ขอบคุณ ถ้าไม่ได้นายเตือน ฉันก็คงใช้วิธีผิดๆหา ต่อไป”

“ไม่เป็นไร นั่นเป็นพี่ผม ผมก็ห่วงหล่อน”กวนชิงเฟิง พูดแล้วมองมู่เฉินหย่วนอย่างลึกซึ้ง”ป เปลี่ยนไปเยอะเลย ง“ประธานมู่ คุณ
“เปลี่ยนตรงไหน?

“ตรงนี้ เปลี่ยนเป็นมีความรู้สึกแล้ว”กวนชิงเฟิงชี้ไปที่ หัวใจของตัวเอง ใบหน้ามีรอยยิ้มออกมาในที่สุดผมก็ เห็นว่าคุณรักพี่ผม ใส่ใจหล่อนแล้ว”

มู่เฉินหย่วนนิ่ง แปปนึงก็พูดนิ่งๆ : “ผมใส่ใจหล่อน เสมอแค่ไม่ได้พูดออกมา”

“ผมถึงบอกว่าคุณเปลี่ยนไปแล้ว”กวนชิงเฟิงพูด“เอา เรื่องธุรกิจมาใช้กับความรักไม่ได้หรอกนะ อะไรคุณก็ เก็บไว้ คนอื่นคิดว่าคุณไม่ใส่ใจหล่อน หล่อนก็นึกว่าคุณ ไม่ใส่ใจหล่อน”

มู่เฉินหย่วนนึกถึงรูปแบบชีวิตที่อยู่กับถังซินเมื่อก่อน แล้วก็คิดถึงเมื่อหนึ่งเดือนก่อนที่ทั้งสองไปมาหาสู่กัน จู่ๆ เขาก็เข้าใจอะไรแล้วยิ้มออกมา

มู่เฉินหย่วนยิ้มและพูด”นายเด็กกว่าฉันสิบกว่าปี ยัง เข้าใจเรื่องนี้กว่าฉันอีก ต้องให้นายมาสอนฉันแล้ว”

“ผมไม่สอน คุณต้องพึ่งตัวเอง”กวนชิงเฟิงไม่กล้ายอ ตัวเอง ยักไหล่”ผมแค่ชี้นำ โอเค ผมกลับละ มีอะไรบอก ผมด้วย”

เขาชี้ไปที่กล่องเก็บความร้อน“ต้องกินข้าวเที่ยงด้วย จู่ซือซือทำสเต๊ก ลองชิมดูคำนึงก็ได้”

มู่เฉินหย่วนเข้าใจความหมายของเขาก็ยิ้มออกมา
ฝีมือของจู่ซือซือ อย่าพูดว่าคำนึงเลย ดูก่อนว่าสเต๊กนี่ กัดได้หรือเปล่าเถอะ

พอกวนชิงเฟิงออกไป โทรศัพท์เขาก็ดัง

คนโทรมาคือเย่นจิ่งเหนียน น้ำเสียงซีเรียสหน่อยๆ สอง โบแนร์เสียแล้ว คุณป้าก็บาดเจ็บ

“เขาตายแล้ว? “มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้ว ช่วงนี้เขายุ่งกับ ตามหาถังซินไม่ค่อยได้สนใจเรื่องอื่น“เขามาเมืองหนาน เฉิงเมื่อไหร่? ”

“เหมือนว่าจะสามวันก่อน”

มู่เฉินหย่วนเห็นเรื่องไม่มากก็วางสายลงขับรถไปโรง พยาบาล

พอหาห้องคนป่วยเจอก็เข้าไป มู่เฉินหย่วนมองเห็นโม มอยอี้บนเตียง เย่นจิ่งเหนียนที่อยู่ข้างๆกำลังหันมือของ หล่อนเหมือนแขนจะได้รับบาดเจ็บ

“เฉินหย่วน? “พอเห็นมู่เฉินหย่วนมา โมมอยอี้ก็งงไป นิดๆ“นายมาได้ไง? ”

“ป้าครับ ผมบอกพี่สองเอง”เย่นจิ่งเหนียนลุกขึ้นเอา กรรไกรวางที่ถาด“อาการบาดเจ็บนี้พี่สองต้องรับรู้”