บทที่581 เขาพาหล่อนไปไหน

“มาครับ”

มู่เฉินหย่วนต่อสายโทรภายในที่แผนกควบคุมความ เสี่ยง”ให้จงอี้ขึ้นมาหน่อย”

ผู้ช่วยจางยืนอยู่นั่นไม่ไปไหน รอชายหนุ่มโทรเสร็จก็ ถามอย่างระวัง : “ประธานมู่ เกิดอะไรขึ้นครับ? ”

“หลินเฉิงจี๋พาถังซินไป”

นิ้วมือของมู่เฉินหย่วนเคาะบนโต๊ะดูร้อนรน

เขาไม่สนใจว่าตอนนี้ผู้ช่วยจางจะเป็นยังไง ถามอย่าง หม่นๆ: “วันก่อนที่คุณส่งข้อมูลให้หลินเฉิงจี่ เห็นเขามี อะไรผิดปกติไหม? ”

“ไม่นะครับ ประธานหานก็เหมือนเดิม”ผู้ช่วยจางตอบ แล้วก็คิดอะไรได้ แต่ว่าประธานมู่ ตอนเช้าผมดูข่าวเห็น ว่าบริษัทเหอซ่งเปลี่ยนCEOครับ”

สีหน้าของมู่เฉินหย่วนหม่นลง กำมือขึ้นแล้วทุบไป แรงๆที่โต๊ะ”เพื่อพาถังซินไป ที่เดิมพันกับพ่อก็ไม่สน แล้ว!

“ขอโทษครับประธานมู่ ผมคิดไม่ถึงว่าเมื่อคืนจะหลับเป็นตาย”ปกติผู้ช่วยจางหลับไม่ลึก

เมื่อคืนน่าจะไม่สบายเลยง่วงๆเพลียๆ หลับไปถึงอีก วัน

พอเช้ามาเห็นว่าไม่ได้รับสายของมู่เฉินหย่วนก็รีบโทร กลับ

จ้าวอี้ซีนบอกว่าไม่ทันสังเกตว่าโทรศัพท์เขาปิดเครื่อง

ไม่งั้นก็จะช่วยเขาชาร์จแบต

ผู้ช่วยจางหยิบโทรศัพท์แล้วพูดไปด้วยว่า เดี๋ยวผม โทรหาสายการบิน……

เมื่อคืนพอถังซินถูกหลินเฉิงจี้พาไป ควรโทรไป ที่ไหนบ้างผมทำหมดแล้ว”มู่เฉินหย่วนตัดบทเขา”สถาน ที่พวกนั้นไม่มีร่องรอยของพวกเขาเลย

“งั้นทำไมประธานหานถึงพาคุณนายไปครับ? “ผู้ช่วย จางไม่เข้าใจ“ยังน่าจะอยู่ที่เมืองหนานเฉิงไหมครับ? ”

มู่เฉินหย่วนตอบเสียงหม่น“เมืองหนานเฉิงคือถิ่นผม หลินเฉิงจี่ไม่ได้โง่”

ตอนนี้เองก็มีเสียงเคาะประตู

มู่เฉินหย่วนคาดว่าจงอี้น่าจะมาแล้วก็เลยให้ผู้ช่วยจาง จับตาดูเรื่องในมือก็พอแล้วให้เขาออกไป
ในขณะที่ผู้ช่วยจางออกไปจงอี้ก็เข้ามา

“ประธานมู่ หาฉันเหรอคะ?

มู่เฉินหย่วนเงยหน้ามองหญิงสาวที่สวมชุดอย่างมือ อาชีพ วัยรุ่นมีความสามารถ ขายืนห่างกันเล็กน้อย ยืน ต่างจากคนทั่วไปเล็กน้อยเหมือนถูกอบรมมาก็เลยยืน แบบนี้

“คุณชายของคุณมีไส้ศึกที่บริษัทมู่ซื่อกี่คน? “มู่เฉิน หย่วนถาม“มีพวกผู้บริหารไหม? ”

จงอี้พูด”ไม่ค่ะ มีแค่ฉัน”

มู่เฉินหย่วนลุกขึ้นยืนอ้อมโต๊ะมาที่หน้าจงอี้ ท่าทาง ข่มขู่”เขาพาหล่อนไปไหน? ”

“ไม่ทราบค่ะ”ชายหนุ่มแข็งกร้าวใส่จนจงอี้ถอยหลัง

“คิดดีๆแล้วค่อยพูด”มู่เฉินหย่วนไม่ได้ลงมือกับหล่อน พูดเรียบๆไปว่า“เมืองหนานเฉิงไม่ใช่ถิ่นของหลินเฉิงจื่ ต่อไปคุณจะออกจากเมืองหนานเฉิงได้หรือไม่ไม่ได้อยู่ ที่เขา”

จง พูดนิ่งๆ ประธานมู่ อย่าว่าฉันไม่รู้ ฉันรู้ก็ไม่บอก คุณ คุณถังอยู่กับคุณชายของเราจะต้องมีความสุขค่ะ”

“ถังซินคือเมียผม”มู่เฉินหย่วนพยายามยับยั้ง ชั่งใจ“หล่อนท้องอยู่ ไม่ควรเดินทางไปทั่ว”
จงอี้ยิ้มแล้วจ้องเขาพร้อมกับถามว่า: “ตอนที่ก่อน หน้านี้คุณถังถูกจับเข้าสถานีตำรวจก็ท้องอยู่ ฉันได้ยิน ว่าหล่อนโทรหาประธานมู่ ทำไมประธานมู่ไม่รับสาย หล่อนล่ะ? ”

“ตอนนั้นผมอยู่ที่ต่างประเทศ โทรศัพท์ไม่ได้อยู่กับ ตัว”เรื่องนี้มู่เฉินหย่วนทำผิดจริงๆ เขายอมรับ

“พูดตรงๆ ประธานมู่ไม่ใส่ใจคุณถังพอ”จงอี้ พูด“คุณชายให้ฉันมาเมืองหนานเฉิงคอยแอบปกป้อง คุณถัง เขาบอกว่าคุณถังสำคัญสำหรับเขามาก ต้อง ปกป้องเท่าชีวิต”

จงอี้หยุดจากนั้นก็พูดต่อ”ตอนนั้นถ้าไม่ใช่ฉันที่ไป สถานีตำรวจ คุณถังก็คงตายนานแล้ว”

“ที่แท้ก็คุณ”

มู่เฉินหย่วนรู้ว่าตอนถังซินอยู่สถานีตำรวจมีคนช่วย หล่อน เลยเดาว่าเป็นคนของหลินเฉิง

แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นผู้หญิงตรงหน้า

“ขอบคุณที่คุณปกป้องหล่อน”มู่เฉินหย่วนขอบคุณจง อี้อย่างจริงใจจากนั้นก็พูดหม่นๆ“เพราะผมละเลย ไม่ได้ ส่งให้คนไปปกป้องหล่อนเอง แต่ไม่ได้หมายความว่าผม ไม่ได้ใส่ใจหล่อน”

ในทางกลับกัน เขาใส่ใจถังซินมากกว่าคนอื่นๆด้วยซ้ำ
จงอี้ส่ายหัว”ไม่ต้องขอบคุณ ฉันแค่ปกป้องคุณนายใน อนาคต ประธานมู่ ผู้หญิงแบบคุณถังคุณหาได้อยู่แล้ว ฉันหวังว่าคุณจะปล่อยหล่อน”

จงอี้แม้จะไม่เหมือนจงเซิงที่อยู่กับหลินเฉิงจี่มาสิบกว่า ปี แต่ก็อยู่กับหลินเฉิงจี่มาพักนึงแล้ว หลินเฉิงจี่ลำบาก แค่ไหนพวกเขารู้และสงสารเขาจริงๆ

คุณชายจะพาถังซินไปซ่อนจริงๆ ถึงตายก็ยอมช่วย

“งั้นทำไมคุณไม่ให้คุณชายของคุณไปหาใหม่เอง ล่ะ? “มู่เฉินหย่วนถามย้อน แววตามีรอยยิ้ม

“ที่จริงคุณถังเป็นของคุณชาย”จงอี้พูด”คุณชายยัง พูดว่ารอคุณถังคลอดอย่างปลอดภัยแล้วจะเอาลูกไป ให้ตระกูลมู่..……

“ผมจะเอาลูก หล่อนก็ด้วย! “มู่เฉินหย่วนตัดบทของ หล่อน สีหน้าเยือกเย็น“อย่าคิดว่าคุณชายของคุณจะอยู่ อย่างลำบากในตอนเด็กแล้วใครๆจะสงสารเขา

ชายหนุ่มสูดหายใจลึกๆเพื่อระงับอารมณ์”ตอนเด็ก เขายังมีพ่อเขาเอาใจ ผมล่ะ? ผมมองพ่อของผมฆ่าตัว ตายต่อหน้าผม! ”

เขาใช้เวลานานกว่าจะปลอบตัวเองได้ พูดว่าหลินเฉิง จี๋ก็เป็นเหยื่อ พวกเขาต่างถอยกัน ไม่ต้องไปต่อความ ยาวอีก
เรื่องอะไรเขาก็ยอมได้ แต่เขาปล่อยให้เมียไปไม่ ได้!

ไม่รอให้จงอี้พูด มู่เฉินหย่วนจ้องเขาอย่างเย็นชา“ถ้า ติดต่อคุณชายของคุณได้ บอกเขา ระหว่างเราไม่มีข้อ ตกลงกัน เขาแตะต้องของของผม ถ้าผมเห็นเขา ผมไม่ ออมมือแน่!

มองชายหนุ่มที่โกรธจัดอย่างน่ากลัว ในใจจงอี้ก็กลัว ได้แต่หวังว่าหลินเฉิงจี่กับถังซินอยู่ไกลเท่าไหร่ก็ยิ่งดี ให้ชายคนนี้หาไม่เจอ

ถังซินก็ไม่รู้หลับไปนานแค่ไหน พอตื่นมาก็เห็นว่าอยู่ ห้องแปลกๆ

หล่อนลูบหัวที่หนักๆ ลุกขึ้นมาจากเตียง คิดออกว่า ตอนที่กินข้าวที่ตลาดกลางคืนหลินเฉิงจี๋ก็เข้ามาบอกว่า หาหลี่ซูเจ๋เจอแล้ว หล่อนตามเขาออกไป พออยู่ในรถก็ ง่วงมากจนหลับ

งั้น นี่คือที่ไหน?

ถังซินมองไปรอบๆ สายตามองเห็นหาดทรายสีเหลือง ทองตรงพื้นขนาดใหญ่ที่ด้านนอก

ตอนนี้พลบค่ำพอดี ชายหาดทั้งหมดเลยดูเหมือนเป็น ภาพวาดทิวทัศน์
ถังซินนิ่งไปแปปนึง พอเห็นว่าเป็นชายหาด ทะเลสีฟ้า ที่ไม่สิ้นสุด ก็ได้สติคืนมา อะไรก็ไม่สน รีบออกไปทาง ประตู

ตอนเปิดประตู เท้าที่เย็นๆทำให้ถังซินสั่น

หล่อนก้มลงมอง ช็อกจนไม่หายใจ

ทางเดินยาวๆถูกตกแต่งด้วยโลกใต้ทะเล ปลาหลาย สิบตัวแหวกว่ายไปมา

ไม่รู้ว่าใช้อะไรตกแต่ง สามารถมองเห็นสิ่งมีชีวิตที่ใต้ ทะเลเช่นปลาหมึกยักษ์ด้วย

ถังซินช็อกมาก ถอยหลังไปสองก้าว

เงยหน้าอย่างไม่ตั้งใจ พอเห็นว่าเป็นโลกใต้ทะเล เหมือนกัน ตาก็เบิกโต เอามืออุดปากแน่นๆ

“ยินยิน ตื่นแล้วเหรอ? “หลินเฉิงจี๋เดินมาจากทางเดิน

นั่น

“นี่ นี่เกิดอะไรขึ้น? “ถังซินชี้ไปที่โลกใต้ทะเลใต้ขา เขา“เราอยู่กันที่พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำเหรอ? ”

“ไม่ใช่”หลินเฉิงจี่ยิ้ม

พอเขาเข้ามาก็จูงมือถังซิน เปิดประตูห้อง เดินบน อุโมงค์ทะเล เมื่อก่อนที่คุณอยากไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำผมไม่ได้พาไป ตอนนี้ผมเอาพวกมันมาอยู่นี่แล้ว ให้คุณ ดูทุกวันให้พอเลย”

“เรื่องนานแล้ว คุณยังจำได้”ถังซินยิ้ม เดินกับเขา อย่างระวัง ผ่านทางเดินไปยังด้านล่าง”งั้นนี่ที่ไหน? สาว สวยล่ะ? ”

หลินเฉิงจี่ลากหล่อนไปนั่งที่ห้องทานข้าวและเอาซุป ให้หล่อนที่ที่คุณบอกเสมอว่าอยากไป”