บทที่580 พลาดเวลาสำคัญยี่สิบนาทีนั่น

มู่เฉินหย่วนปล่อยหมัดใส่ชายวัยรุ่นจนล้มลงไป พอ ล้มไปที่พื้นก็โทรหาตำรวจ

พอโทรติดมู่เฉินหย่วนก็รายงานที่อยู่พูดด้วยเสียง เยือกเย็น ให้คนมาที ที่นี่มีเรื่องทะเลาะวิวาทและยังทำ ร้านพัง แย่มาก”

“พี่ครับ อย่า! อย่า! “พอเห็นมู่เฉินหย่วนโทรแจ้ง ความก็ไม่สนอาการบาดเจ็บ รีบคลานไปกอดขาเขา แล้วอ้อนวอน“มีคนให้เงินผมมาทำ ผม ผมถูกครอบงำ ด้วยเงิน อย่าเอาผมเข้าโรงพักเลย ปล่อยผมเถอะ!”

มู่เฉินหย่วนก้มลงมองเขาแล้วหรี่ตา”มีคนให้ทำแบบ

ชายวัยรุ่นพยักหน้าแล้วพูดออกมาตั้งแต่ต้นจน จบ: “คนนั้นบอกว่าอิจฉาที่ร้านนี้ขายดีเลยให้ผมแสน นึงให้ผมก่อเรื่องทำให้วันนี้พวกเขาค้าขายไม่ได้ บ

“รอบๆก็มีแต่ร้านนี้ จะมาอิจฉาได้ไง? “มู่เฉินหย่วนยิ้ม อย่างเยือกเย็น“ถ้าเขาจะทุบร้านก็ต้องใช้โอกาสตอน ดึกที่ไม่มีคน มาจ้างคุณเช้าๆนี่——”

จู่ๆก็คิดอะไรออก สีหน้ามู่เฉินหย่วนหม่นลง ปล่อย ชายคนนั้นแล้วรีบวิ่งไปร้านแผงลอย

ควรตาย!
ตอนที่โทรหาถังซินไม่ติดเขาก็ควรกลับไป!

หัวใจของมู่เฉินหย่วนถูกแขวนไว้ วิ่งกลับไปร้าน แผงลอยร้านนั้นที่มากับถังซินก่อนหน้านี้ พอหาโต๊ะเจอ กลับพบว่าไม่มีคน ใจก็หม่นลง

ที่โต๊ะวางสไปร์ท เมนู แล้วก็แหวนสองวงบนเมนู

วงนึงคือวงที่เขาใส่จีพีเอสให้ถังซิน อีกวงเป็นเพชร สีชมพู

มู่เฉินหย่วนหยิบแหวนสองวงมาดู หายใจติดขัด ในใจ ก็ไม่สบายมากขึ้น

เขาไปถามเถ้าแก่เนี้ย“ผู้หญิงท้องที่นั่งนี่ล่ะครับ?

“อ้อ มีผู้ชายคนนึงมาสูงพอๆกับคุณ พาหล่อนไปที่ ร้านก็มีถังซินที่ท้องคนเดียว หลินเฉิงจี๋มาปรากฏตัว เถ้า แก่เนี้ยเลยจำได้

มู่เฉินหย่วนถามต่อ: “เขาตาสีฟ้า ใส่แว่น

“ใช่ใช่ หล่อมาก”

ที่แท้ก็หลินเฉิงจี๋!

“รู้ไหมครับว่าเขาไปทางไหนกัน? ”

เถ้าแก่เนี้ยคิดแล้วส่ายหัว“ยุ่งมากเลยไม่สังเกตน่ะ”
เห็นถามอะไรมากไม่ได้มู่เฉินหย่วนก็เลยจ่ายเงินแล้ว รีบออกไป

เขาถามร้านข้างๆหรือลูกค้าที่กินปิ้งย่างด้านนอกว่า เห็นผู้ชายพาหญิงท้องไปทางไหนหรือเปล่า

ดีที่มีลูกค้าเห็นบอกว่าพวกเขาไปที่จอดรถโล่งๆ

รถของมู่เฉินหย่วนก็จอดตรงนั้น รู้ว่าที่นั่นไม่มีกล้องมี แค่ทางออกไปที่มี

เขาระงับอารมณ์ไว้แล้วโทรหาหลินเฉิงจื่

“ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่มีผู้ใช้….

จู่ๆมู่เฉินหย่วนก็ดาวน์ลงคิดว่าน่าจะตั้งแต่ที่เขากับถัง ซินออกมาจากหมู่บ้านก็โดนหลินเฉิงจี๋จ้องแล้ว

หลินเฉิงจี่ให้คนมาถ่วงเวลาเขาที่ร้านเป็ดย่างเพื่อจะ ได้มีเวลาพาถังซินออกไป

เขานึกว่าเจรจากับหลินเฉิงจี่ดีแล้วซะอีก คิดไม่ถึงว่า สุดท้ายจะเสียท่าให้หลินเฉิงจี่ได้!

มู่เฉินหย่วนสูดหายใจลึกๆให้ตัวเองใจเย็น โทรหาลู่เห วินซูแล้วพูดว่า: “ช่วยฉันหากล้องของถนนสายตลาด นัดกลางคืนนี่ที ช่วงเวลา….…..

ช่วงที่รอลู่เหวินซู มู่เฉินหย่วนก็ไม่อยู่เฉย แจ้งสายการบิน สถานีรถไฟและท่าเรือเมืองหนานเฉิง ส่งรูป ของหลินเฉิงจี่กับถังซินให้พวกเขาจับตาดูสองคนนี้

สิบนาทีต่อมาลู่เหวินซูก็ตอบ”พี่สองเวลาที่พี่บอกมีรถ สี่คันที่ออกมาจากตลาด มองเห็นแค่คนขับ คนข้างหลัง มองไม่เห็น”

มู่เฉินหย่วนหลับตาพูด“เอารูปคนขับมา ดูว่าเขาขับไป ทางไหนกัน”

“ส่งวีแชทไปแล้ว”ลู่เหวินซูนิ่ง ถาม“ทำไม? ”

“หลินเฉิงจี๋พาถังซินไป

ไม่กี่วิลู่เหวินซูที่ปลายสายก็ขำแล้วเยาะเย้ยเขา เขา อยากเลี้ยงลูกของพี่ขนาดนี้เลย?

“เหวินซู ฉันไม่มีอารมณ์มาเถียงกับนาย”หาถังซินไม่ เจอก็หงุดหงิดพอแล้ว น้ำเสียงหม่นลงหาเส้นทางที่ขับ ไปแล้วส่งบอกฉันด้วย”

หลังของลู่เหวินซูเย็นยะเยือกไม่กล้าเล่นต่อก็เลยไป ทํางานต่อ

มู่เฉินหย่วนดูรูปของคนขับทั้งสี่ กล้องจับภาพได้พอ แน่นอนว่าดูเบลอ แต่ว่ามองเห็นหน้าชัด มีคนขับคนนึง เป็นหญิงสาว

เฉินหย่วนดูผู้หญิงคนขับคนนี้รู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนก็ดูอย่างละเอียด แต่ก็คิดไม่ออก

เหมือนกับพนักงานของบริษัทมู่ชื่อ

บริษัทมู่ชื่อคนเยอะจะตาย มู่เฉินหย่วนก็งานยุ่ง ไม่ได้

เคยเห็นทุกคน แค่คิดว่าคุ้นๆเขาก็ไม่ปล่อยไว้ รีบโทรหาผู้ช่วยจางให้

เขาหา

สุดท้ายปกติผู้ช่วยจางที่ไม่ปิดเครื่องตลอดวันตอนนี้ กลับปิดเครื่อง

น้อยครั้งที่มู่เฉินหย่วนจะหาผู้ช่วยจางตอนดึกๆและก็ ไม่ยุ่งกับชีวิตส่วนตัวของเขา ตอนนี้เขาต้องการความ ช่วยเหลือเลยโทรหาแต่กลับปิดเครื่องก็ยิ่งร้อนรน

เขาจะให้คนไปดูผู้ช่วยจาง โทรศัพท์ก็สั่นมีข้อความ เข้า

มู่เฉินหย่วนเปิดดู แค่แวบเดียวหน้าก็หม่นลง

เบอร์แปลก: (ฉันพายินยินมาเอง พอยินยินคลอดฉัน จะให้คนเอาลูกไปให้ตระกูลมู่เองไ

มู่เฉินหย่วนรีบโทรไปก็ปิดเครื่อง เขาเลยเอาเบอร์นั่น ให้ลู่เหวินซู จนลู่เหวินซูได้ที่ตั้งของเบอร์ ตอนที่ตามไป ก็เก็บโทรศัพท์ได้จากถังขยะ
“ห่าเอ้ย! “มู่เฉินหย่วนสบถออกมาแล้วขว้างโทรศัพท์

แรงๆ

หลินเฉิงจี่รู้ว่าเมืองหนานเฉิงเป็นถิ่นของเขาก็ไม่อยู่ เมืองหนานเฉิงแน่ ยังไงก็จะพาถังซินไปต่างประเทศ

เขาพลาดเวลาสำคัญยี่สิบนาทีนั่นไปแล้ว!

มู่เฉินหย่วนรู้ว่าเสียใจก็ไม่มีประโชยน์เลยโทรหา แต่ละที่ให้จับตาดูดีๆ ในใจก็คิดว่าจะไปหาที่พักของ หลินเฉิงจี๋

หาทั้งคืนก็หาไม่เจอ

บางครั้งที่เขาได้สายจากสายการบินหรือท่าเรือต่างก็ รายงานว่าพวกเขาพยายามจับตาดูอยู่ ไม่มีใครเห็นเงา ของหลินเฉิงจี๋กับถังซินเลย

มู่เฉินหย่วนนั่งอยู่ในรถ คิดว่าหลินเฉิงจี่ใช้วิธีไหนพา ถังซินไปจากเมืองหนานเฉิง

ตอนที่เหม่ออยู่นั้นผู้ช่วยจางก็โทรมา

“ประธานมู่ เมื่อคืนผมไม่สบาย คิดไม่ถึงว่าจะหลับ เป็นตายขนาดนั้น โทรศัพท์ก็ปิด”โทรติดผู้ช่วยจางก็รีบ พูด“ผมถึงบริษัทแล้วครับ”

มู่เฉินหย่วนลูบคิ้วกำชับเรียบๆ“ผมส่งรูปให้คุณแล้ว คุณไปดูว่าใช่คนของบริษัทมู่ซื่อไหม”
“ครับ เสียงประธานมู่ทำไมแหบ ไม่เป็นไรใช่ไหม? ” “ไม่เป็นไร”ตอนนี้มู่เฉินหย่วนคิดถึงแต่ถังซิน ไม่มี

อารมณ์โกรธหรือพูดอะไรมาก

พอส่งงานเสร็จเขาก็รีบวางสายขับรถไปบริษัท

ตอนเช้าตรู่ ลู่เหวินซูส่งเส้นทางการขับขี่ของสี่คนขับ นั่นให้เขา หาแล้วไม่มีอะไรน่าสงสัย

ผู้หญิงที่หน้าคุ้นๆกลับทำให้มู่เฉินหย่วนจำได้

คนขับคนนั้นไปกินอะไรที่ตลาดกลางคืนไม่แปลก หรอก แต่ระหว่างทางที่กลับได้หยุดตรงถนนหนึ่งสอง สามนาที ตรงนั้นก็ไม่มีกล้อง ไม่รู้ว่าหยุดทำอะไร

พอถึงบริษัทเข้าห้องได้ไม่ถึงสองนาที จากนั้นผู้ช่วย จางก็เคาะประตูเข้ามา

“ประธานมู่”ผู้ช่วยจางเอาประวัติวางไว้ มองสีห น้าหม่นๆของมู่เฉินหย่วนผู้หญิงในรูปชื่อจงอี้ เป็น พนักงานควบคุมความเสี่ยงครับ”

มู่เฉินหย่วนเปิดประวัติ มองวันเวลาที่จงอี้เริ่มทำงาน สายตาก็หม่นลง“วันนี้หล่อนมาทำงานไหม? ”