บทที่575 ผมไม่ใช่คนแปลกหน้า ผมเป็นพ่อของลูกๆ

ลู่เหวินซูไม่สนใจถังซิน พอมู่เฉินหย่วนตอบเขาก็ไป

เลย

ใบหน้าถังซินยังมืดมนเต็มไปด้วยความหดหู่

หล่อนตามมู่เฉินหย่วนออกไปจากคลับ พอขึ้นรถก็ เงียบไปพักนึง ทันใดนั้นก็เปิดปากถามมู่เฉินหย่วน“ตอน แรกที่ฉันรู้ความจริง ไม่ได้ส่งสาวสวยไปทันเวลา เป็นการตัดสินใจที่ผิดใช่ไหม? ”

ถ้าหล่อนรู้ว่าหลี่ซูเจ๋กับลู่เหวินซูจะกลายเป็นแบบนี้ หลังจากที่ลู่ลี่เฉิงตายไป หล่อนควรจะโน้มน้าวให้หลี่ซู เจ๋ไปเมืองอื่น

ไปจากลู่เหวินซู หลี่ซูเจ๋ไม่มีภาระ จะต้องมีความสุขมา กๆ คงไม่…….….….…..

มู่เฉินหย่วนรู้ว่าหล่อนกำลังคิดอะไร ขับรถไปก็พูดไป ว่า: “คุณนายมู่คุณไม่ผิด อย่าคิดมาก ถึงตอนนั้นคุณ ส่งหล่อนไป ชีวิตหล่อนจะเป็นยังไงคุณก็ไม่อาจคาดฝัน

ถังซินยังฟังที่เขาพูด พอได้สติคืนมาก็ชักสีหน้า น้ำ เสียงมีความรำคาญ”ประธานมู่ให้เกียรติฉันหน่อย เรียกชื่อฉันไม่ได้หรือไง? ”

“ไม่ได้ เรียกชื่อแล้วดูห่างเกินไป”มู่เฉินหย่วนมองหล่อนจากกระจกมองหลังแล้วยิ้มบางๆ คุณนายมู่กับ ภรรยาเลือกมาอันนึง หรือว่าจะให้ผมช่วยคุณเลือก”

ถังซินรีบพูด“นายเลือกไปแล้วมาถามฉันจะมี ประโยชน์ไหม? ”

มู่เฉินหย่วนขำเสียงทุ้มแล้วตอบรับไป“งั้นผมเข้าใจ แล้ว คุณนายมู่”

พอถังซินตระหนักได้ว่าหลงกลเขาแล้วก็โกรธจนจับ ส้มไว้ไม่อยู่

หล่อนเอาเปลือกส้มโยนใส่ชายหนุ่มแล้วกัดฟันด่า”ไม่ เคยเจอคนหน้าด้านแบบประธานมู่!

“ไม่เป็นไรตอนนี้คุณนายมู่ก็เจอแล้ว”

พอถึงที่พักถังซินจะลงรถ มู่เฉินหย่วนก็อ้อมมาเปิด ประตูรถให้หล่อนแล้ว

ถังซินจงใจไม่มองและไม่ขอบคุณ ก็ลงรถไปเลย

เห็นมู่เฉินหย่วนอุ้มกล่องส้มออกมาจากรถถังซินก ลัวว่าเขาจะเข้าที่พักตัวเองก็รีบพูด“ประธานมู่คุณกลับ บริษัทเถอะ พวกเขาต้องการคุณ ส้มวางไว้ที่พื้นเดี่ยว ฉันให้น้องชายมาช่วยขน
“แค่กล่องส้มเดี่ยวผมเอาขึ้นไปให้ก็ได้”มู่เฉินหย่วนถือ ส้มมือเดียวแล้วล็อครถ

หันไปเห็นถังซินไม่เดิน สายตาที่จ้องหล่อนก็หม่น ลง“ทำไม บ้านคุณนายมู่ซ่อนผู้ชายไว้เหรอก็เลยไม่ อยากให้ผมตามเข้าไป?”

“ไร้สาระ! “ถังซินว่าเขา โกรธจนหน้าแดง“ฉันยังท้อง อยู่จะ……นายมันระยำจริงๆ! ”

มู่เฉินหย่วนพยักหน้าเลิกคิ้วพูด“ในเมื่อในบ้านไม่มี ผู้ชายงั้นก็ไป”

“ฉันให้คนแปลกหน้าเข้าบ้านไม่ได้”ด้วยบทเรียนก่อน หน้านี้ อีกอย่างผู้ชายคนนี้นับวันๆก็ยิ่งหน้าด้าน ถังซินก ลัวเขาเข้าไปแล้วไม่ออกมาก็เลยปฏิเสธอย่างเย็นชา

หล่อนไม่ขยับมู่เฉินหย่วนเลยเข้ามาเอง แขนยาวๆ โอบเอวหล่อน

แขนยาวมาก ลูบท้องของหล่อนได้

มู่เฉินหย่วนดึงหล่อนไปแล้วขำเสียงทุ้ม: “ผมไม่ใช่ คนแปลกหน้า ผมเป็นพ่อของลูกๆ”

“ลูกเป็นของคุณ แต่ฉันไม่ใช่! “ถังซินโกรธอยากดัน มือเขาออก ก็กลัวว่าตอนที่ดันออกจะทำให้กล่องส้มที่ เขาถืออยู่คว่ำ เลยได้แต่ระงับไว้
“โอเคโอเค คุณนายมู่ว่าไงก็ว่างั้น”มู่เฉินหย่วนไม่ อยากทะเลาะอีก พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น“พอผมเอาส้ม ไปไว้ที่บ้านคุณเสร็จ ดูหมาผมเสร็จก็ไป ห้านาที”

เขาพูดแบบนี้แล้วถังซินจะบ่นอีกก็ไม่มีประโยชน์ หล่อนไม่พูดอะไรอีก หน้าหม่นๆเข้าไปในบ้านกับเขา

ถังซินเปิดประตู หมาก็ส่ายหางแล้ววิ่งมาที่ทางเข้า

จากห้องรับแขก เอาหัวมาถูไถขาถังซิน แปปนึงแมวก็วิ่ง

เข้ามาด้วย

แต่ว่าแมวไม่เข้ามาติดถังซิน พอมันเห็นมู่เฉินหย่วนที่ เปลี่ยนรองเท้าแมวก็ตัวอ่อนลงแล้วฟุบไปที่รองเท้าแตะ

ถังซินกำลังเล่นกับหมา ดีที่ตอนอยู่ที่โรงพยาบาลจู่ ซือซือพาหมาออกไปเดินเล่นทุกวัน ไม่งั้นอยู่บ้านสอง อาทิตย์น่าจะอุดอู้ได้

หล่อนหันไปมองแมวที่ฟุบตรงเท้าของชายหนุ่มก็ โกรธจนหมดคำพูด“แมวฉันแท้ๆทำไมไปอ้อนคุณ ล่ะ? ฉันไม่ได้ให้ข้าวให้น้ำมันเหรอ? เลี้ยงเสียข้าวสุก จริงๆ!

“น่าดึงตรงไหนล่ะ”มู่เฉินหย่วนยิ้มแล้วมองหมา”หมาที่ ผมเลี้ยงก็ติดคุณไม่ใช่หรือไง? ”

ถังซินมองหมาที่ถูตัวเองไปมาในใจก็นิ่งลง

แม้ว่ามู่เฉินหย่วนจะเคยเลี้ยงมันอยู่ช่วงนึง แต่ว่าเขาก็ยังไม่ชอบสัตว์เลี้ยงที่ขนยาวโดยเฉพาะแมวที่ตอนนี้ ถึงฤดูที่ผลัดขน รองเท้าเต็มไปด้วยขนแมว เขาที่มองก็ ขมวดคิ้ว

ถ้าถังซินไม่อยู่ข้างๆ ชายหนุ่มคงเอาแมวไปทิ้งที่ห้อง นอนแล้วปิดไว้

ถังซินยืนอยู่แปปนึงก็ปวดหลังไปนั่งที่โซฟา ส่งวีแชท

หาจู่ซือซืออยากไปกินข้าวที่นั่น

จู่ซือซือโทรวิดีโอคอลมา

พอถังซินกดรับ จู่ซือซือก็ปรากฏตรงเลนส์ ฉากหลัง เหมือนอยู่ที่เรือสำราญ“พี่ถังซินฉันกับแฟนออกมาเที่ยว พี่โทรหาป้าหลินสิ ให้เขามาทำอาหารให้พี่

“หา? “ถังซินอึ้งไปแล้วก็รีบถามหล่อนแฟนเธอ ใคร? พวกเธอไปเที่ยวไหน? ”

“พี่รู้จัก”จู่ซือซือแลบลิ้น มือเอื้อมไปด้านข้างลากชาย หนุ่มเข้ามา“ฉันอยู่บ้านนานแล้ว หดหู่มากก็เลยยืมเรือพี่ เฉินเที่ยวรอบประเทศ!

ชายหนุ่มวัยกลางคนในเลนส์กล้องมองมาที่ถังซินแล้ว ขำ“คุณถัง”

ตรงหน้าถังซินมืดสนิทเกือบจะเป็นลม
หล่อนลุกขึ้นจากโซฟาแล้วหันไปมองมู่เฉินหย่วนที่ ไม่รู้ทำอะไรที่ครัว”มู่เฉินหย่วน ซือซือออกไปเที่ยว นาย รู้ไหม? ”

“รู้”มู่เฉินหย่วนไม่ได้หันหน้ามา พูดด้วยน้ำเสียงราบ เรียบ“คุณอยากไปเที่ยวไหม? ”

เที่ยวห่าไร!

ถังซินมองบนใส่ ถูหน้าผากที่เจ็บ

รู้ว่ายาทำให้กวนชิงเฟิงกลายเป็นลุงแก่ๆนานแล้วแต่ หล่อนก็ยังไม่ชิน

“ซือซือ”ถังซินพูดไม่ถูก พูดตะกุกตะกัก”เธอ เธอชอบ เขาได้ไง?

จู่ซือซืออยู่ในอ้อมกอดเขา จับหน้าเขาแล้วยิ้มพูดว่า”ก็ ชอบอ่ะ ถึงเขาจะแก่ไปหน่อย แต่ว่านอกจากอายุแล้ว เรื่องอื่นๆก็เหมาะกับฉันดี!

“งั้นแฟนเธอคนนั้นทำไง? ”

“ยังไงซะฉันก็ไม่เคยเห็นเขาก็เลยเลิก! “จู่ซือซือ พูด“อีกอย่างฉันก็ไม่ชอบเขา”

ถังซินมองกวนชิงเฟิงในร่าง’คนแก่’ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ถอนหายใจแรงๆ

พอบ่นจู่ซือซือเสร็จหล่อนก็วางสาย

มู่เฉินหย่วนล้างผลไม้เข้ามาในห้องรับแขก นั่งที่โซฟา ข้างๆหล่อน”คุยไรกันบ้าง” “ฉันเปิดลำโพงไม่ได้ยินหรือไง? “ถังซินพูดอย่าง

เซ็งๆ หยิบองุ่นสีดำมาจากจานผลไม้ที่จริงช่วงนี้อยาก

ไปกินข้าวของจู่ซือซือ เห้อ ทำไม่ได้แล้ว”

“คุณอยากกินอะไร ผมทำเอง”

ถังซินนึกถึงฝีมือทำอาหารของชายหนุ่ม ไม่นับว่าดีแต่ ก็ไม่กล้าชม กินองุ่นแล้วก็ถอนหายใจ คุณว่ากวนชิงเฟิง แบบนั้น ซือซือชอบได้ไง? ”

จู่ๆหล่อนก็เงยหน้า ตาจ้องมองไปที่มู่เฉินหย่วน

มู่เฉินหย่วนนึกว่าหล่อนจ้องแอปเปิ้ลในมือตัวเองก็เลย ปอกแล้วยื่นให้

“ฉันไม่ได้อยากกินแอปเปิ้ล! “ถังซินเท้าแขนไปที่ที่ เอนแขนในโซฟาแล้วเถิบเข้ามาใกล้ชายหนุ่ม ถามเสียง ทุ้ม“คุณหาคนสะกดจิตคนไหนให้ซือซือ แนะนำเขาให้ ฉันทีสิ?

มู่เฉินหย่วนเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ“คุณจะหาเขา ทำไม? ”