บทที่568 อย่าคิดว่าให้ยาผม ผมก็จะยอมให้คุณ

ทั้งสามนั่งลงไปจากนั้นซ่าวซิวหรงก็หยิบกาน้ำมาเท ชาให้ทั้งสองพร้อมกับพูด”ท่านจู่ตอบรับที่จะช่วยแล้ว แต่ว่าเขาไม่ต้องการเงิน ต้องการอย่างอื่น

มู่เฉินหย่วนถาม “เขาต้องการอะไร? ”

ซ่าวซิวหรงยักไหล่”คุณก็รู้ว่าเขาอายุมากแล้ว ไม่ชอบ ต่อสู้ เงินทอง ชอบดื่มชาเล่นหมากรุกกับเวลาที่เหลือ อยู่”

“ท่านจู่…แววตาหลินเฉิงจี่หดลง“คือท่านจู่นั่นใช่ ไหม? ”

มุมปากข่าวซิวหรงยิ้มเย้ยหยัน”คนรวยหมื่นล้าน นามสกุลจู่ก็เขาคนเดียวแหละ’ท่านจู่”

ได้ยินดังนั้นหลินเฉิงจี่ก็มองไปที่มู่เฉินหย่วน สายตา ตกตะลึง”คุณบ้าไปแล้ว แอบเล่นงานผู้หมวดหนาน อย่างเดียวก็พอแล้ว เอาเขามาช่วยอะไร?

“ผมว่าคุณสองคนน่ะบ้าจริงๆ”นิ้วของซ่าวซิวหรงเคาะ ลงที่โต๊ะ ส่ายหัวแล้วถอนหายใจ“ผู้หมวดหนานคือผู้มี อิทธิพลของเมืองหนานเฉิง จะปลดเขาลงง่ายขนาดนั้น เชียว?

หน้าของมู่เฉินหย่วนยังไม่แยแส“วัชพืชพัดไปไม่หมด ลมฤดูใบไม้ผลิมาก็จะทำให้ขึ้นมาอีก อิทธิพลของผู้หมวดหนานกว้างใหญ่ ขาดอิทธิพลของคนรอบๆเขา ไป เขาก็ยังแอบติดต่อได้ ถ้าจะดึงก็ต้องดึงให้สะอาด ทำให้ในใจผมไม่สบายใจ

ตั้งแต่ที่ถังซินถูกหวีซือฉูนพาตัวไปจนเกือบจะเป็น อะไรไป จนตอนนี้เขาก็ยังไม่สบายใจ ไม่กล้าคิดถึงวัน นั้นและก็ตระหนักได้ว่ากำลังรอบๆเขาอ่อนแอแค่ไหน

เขาไม่มีทางให้เรื่องนั้นเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง!

นิ่งไปพักนึงมู่เฉินหย่วนก็ถามซ่าวซิวหรง ท่านจู่ ต้องการ กระดานหมากรุกหยกเหอ’เหรอ? ”

“อย่าพูดว่าเขาอยากได้ ผมเองก็อยากได้”ซ่าวซิวห รงยกถ้วยชาขึ้นมาจิบแล้วมองที่มู่เฉินหย่วน กระดาน หมากรุกในช่วงยุคเลียดก๊ก หนึ่งในสมบัติล้ำค่าของ พิพิธภัณฑ์เย็นจิง คุณจะทำไงได้? “

หลินเฉิงจี๋ขมวดคิ้ว“เมื่อกี้คุณพูดว่าหมากรุก ผมก็ทาย เป็นอันนี้ นี่มัน…..ใครจะได้สมบัติล้ำค่าของพิพิธภัณฑ์ เขานี่ก็จริงๆเลยจะเอาของแบบนี้!

“คุณไม่ได้มาประเทศไม่ค่อยบ่อยเหรอ? “มือของ ข่าวซิวหรงลูบคางพูดอย่างแปลกใจ ทําไมดูคุณเข้าใจ ของสิ่งนี้ดีจัง รู้จักท่านจู่อีก”

หลินเฉิงจี๋ยิ้มเรียบๆ”มาไม่ค่อยบ่อยแต่ไม่ได้ หมายความว่าผมไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เมื่อก่อนผมอยาก ติดต่อท่านจู่เพื่อสนับสนุนคนของตัวเองและเปิดทางแต่ว่า……….”

สีหน้าเขาค่อยๆหม่นลงอย่างทำอะไรไม่ถูก “ท่านจู่คน นี้ยากที่จะยุ่งด้วย”

ข่าวซิวหรงพยักหน้าเห็นด้วยแล้วมองมาทางมู่เฉิน หย่วน”คู่แข่งคุณก็รู้จักท่านจู่ ตาแก่นี่ยากที่จะยุ่งด้วย จริงๆ ไม่งั้นคุณลองไปเองไหม? ”

“คุณโง่หรือว่าผมโง่? “มู่เฉินหย่วนเหลือบมอง เขา”เขารู้ว่าคุณจนถึงเอาสิ่งนี้ ถ้ารู้ว่าเราเกี่ยวข้องกันก็ ไม่ใช่แค่กระดานหมากรุกหยกเหอ”

แขนสองข้างของซ่าวซิวหรงยกขึ้น”งั้นคุณว่าไง? ไป ขโมยที่พิพิธภัณฑ์ไม่ได้ใช่ไหม?

มู่เฉินหย่วนไม่พูดอะไร มือทั้งสองประกบกันบนโต๊ะ

“กระดานหมากรุกผมเอาไม่ได้ แต่ว่า…..…….เฉินหย่วน นิ่งไปแล้วพูดหม่นลง”ผมรู้มาว่าเขาไม่มีลูกเลยเอาทุก อย่างให้ลูกของเพื่อน รักชายคนนี้มาก”

ซ่าวซิวหรงนิ่งไป“ให้ผมไปโน้มน้าวเขา? ”

“ไม่ต้อง คุณแค่ไปคุยกับเขาสองประโยคแล้วเขาก็ จะมาต่อรองกับคุณเอง”มุมปากของมู่เฉินหย่วนยกขึ้น สายตาหม่นๆมีความมั่นใจและไม่แยแส ในมือผมมีของ ที่เขาต้องการมากที่สุด”
“คุณบ้าหรือเปล่า! “ซ่าวซิวหรงดูไม่เท่อีกต่อไป เขา มองบนใส่ชายหนุ่ม“คุณพูดตรงๆให้ผมไปหาชายคนนั้น ไม่ได้เหรอ ให้ไปๆมาๆแบบนี้!

มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วพูดอย่างช่วยไม่ได้: “นี่คือของ ขวัญที่ผมเตรียมไว้แทนคุณนายมู่ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าผม ไปเอาของในพิพิธภัณฑ์ไม่ได้ ของขวัญชิ้นนี้ผมก็ไม่มี ทางเอามาเสนอ

ถ้าเป็นแจกัน ภาพอักษรอะไรพวกนี้ก็ดี หาคนฝีมือดีๆ มาปลอมก็ได้

แม่เอ้ย……

กระดานหมากรุกหยกเหอในยุคเลียดก๊ก จะลอก เลียนแบบจากไหนได้?

นิ้วของหลินเฉิงจี๋เคาะที่โต๊ะ สีหน้าเยือกเย็นนิดๆไม่

ได้แต่งงาน คุณอย่าพูดมั่วๆสิ!

“ผมพูดว่าคุณนาย ได้บอกไหมว่าใคร? “มู่เฉินหย่วน ยิ้ม

หลินเฉิงจี๋ก็ยิ้มแต่สายตาไม่ได้ยิ้มด้วย ประธานมู่คุณ มาเล่นทายอะไรกับผมอีก! เราสองคนต้องสามัคคีนั่ง กันตรงนี้ คุณไม่รู้สาเหตุเหรอ? ”

ปากบางๆของมู่เฉินหย่วนยกขึ้น น้ำเสียงไม่ แยแส ไม่ใช่ว่าเพราะผมเป็นพี่คุณเหรอ เลยชวนมากินข้าว?

“เหอะ! “หลินเฉิงยิ้มอย่างเย็นชา อย่ายกยอตัว เองหน่อยเลย คุณยอมรับแต่ผมไม่รับ! อย่าคิดว่า คุณให้ยามาแล้วผมจะยอมคุณ! แค่ยินยินไม่พูดเอง ว่าแต่งงานกับคุณ ผมก็มีโอกาส ผมรับลูกของหล่อน หล่อนก็ทุกข์น้อยลง”

มู่เฉินหย่วนหรี่ตา“กลัวว่าหล่อนจะแต่งกับผมไม่เร็วก็ ช้านี้ คุณว่าไง”

“งั้นรอให้หล่อนแต่งกับคุณค่อยว่ากันเถอะ”หลินเฉิง จี่จิบชาพูดเรียบๆ”ตอนนี้หล่อนยังไม่ใช่ของคุณเราเท่า เทียมกัน อย่าเอาเรื่องลูกมาคุย ไม่มีประโยชน์กับผม”

“ผู้หญิงในเมืองหนานเฉิงตายหมดแล้วหรือไง คุณ เอาแต่เล็งหล่อน? สีหน้ามู่เฉินหย่วนหม่นลง ไม่พอใจ

“เมืองหนานเฉิงมีคนดังคนรวยมากมาย ทำไม ประธานมู่ก็เล็งหล่อนล่ะ? “หลินเฉิงจี้ถามย้อน“สามสิบ แล้วยังมาหลอกสาว”

มู่เฉินหย่วน…….…….”

“พอเถอะ พอ”ซ่าวซิวหรงกลัวห้องนี้จะกลายเป็น สนามรบเลยรีบห้ามทั้งสอง“เรื่องระหว่างพวกคุณค่อย กลับไปคุยกันได้ไหม วันนี้เรามีเรื่องต้องคุยกันไม่ใช่เห รอ? ”
ทั้งสองคิดว่าต้องคุยเรื่องสำคัญก็ไม่เถียงกันอีก

หลังจากคุยกันนานกว่าครึ่งชั่วโมง

สุดท้ายตัดสินใจว่าซ่าวซิวหรงไปจัดการกับท่านจู่ ให้ ท่านจู่ช่วย ส่วนหลินเฉิงจี้คอยจับตาดูคนของผู้หมวด หนาน มู่เฉินหย่วนอยู่เบื้องหลัง ถึงตอนนั้นให้คนไปรับ ตำแหน่งของผู้หมวดหนาน

ซ่าวซิวหรงใกล้หิวจะตายอยู่แล้ว เลยขอให้มู่เฉิน หย่วนสั่งอาหารมาที่โต๊ะ

ช่วงที่รออาหาร ซาวซิวหรงดื่มชาฆ่าเวลาแล้วหันไป ถามมู่เฉินหย่วน“เมื่อกี้ผมได้ยินว่าประธานมู่คือพี่ชาย ของประธานหลิน หมายความว่าไง? ”

มู่เฉินหย่วนเหลือบมองเขา“นี่เกี่ยวกับที่เราคุยกัน ไหม? ”

“ไม่เกี่ยว แต่ผมแค่อยากรู้”ซ่าวซิวหรงลูบคางอย่างมี ความสุข

มู่เฉินหย่วนก้มลงดื่มชา ไม่สนเขา ซ่าวซิวหรงหันไปอีกทางอยากถามหลินเฉิงจื่ หลินเฉิงจี้พูดเฉียบๆ”ไม่รู้ ซ่าวซิวหรง“.…………..
สุดท้ายเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขาอยากรู้จริงๆ!

แปปนึงพนักงานก็เคาะประตูเอาอาหารมาเสิร์ฟ

พอเสิร์ฟอาหารเสร็จ เหล่าพนักงานก็ออกไป

ยังไม่ทันปิดประตู ร่างหนึ่งก็ผลักพวกเขาแล้วเข้ามา ซ่าวซิวหรงที่นั่งไปทางประตู เงยหน้ามาก็เห็นคนเข้า มา

เขานิ่งไปจากนั้นก็ยิ้มนิดๆ”คุณเสี้ยงมานี่ ต้องมาหา ประธานมู่แน่ๆใช่ไหม?

เสี้ยงหวั่นฉิงพยักหน้า เสียงนุ่มนวลประทับใจคน”“ฉัน ได้ยินผู้จัดการพูดว่าประธานสาวกับเฉินหย่วนมีกินข้าว กันที่นี่ ไปเลยก็คงไม่ดีก็เลยมาทักทาย

“งั้นคุณเสี้ยงมานั่งกินข้าวด้วยกันไหม? “ข่าวซิวหรง พูดอย่างเกรงใจ

“ขอบคุณค่ะ แต่ว่าไม่เป็นไร”เสี้ยงหวั่นฉิงปฏิเสธแล้ว เข้าไปทางมู่เฉินหย่วน โน้มตัวลงพูดข้างหูเขาเบาๆ“เฉิน หย่วน ฉันมีเรื่องต้องคุยกับคุณ”

“มีอะไรพูดมาเลย”มู่เฉินหย่วนเอาตะเกียบคีบอาหาร อย่างไร้อารมณ์และพูดอย่างเกรงใจว่า“แขกที่ผมเชิญ คุณรู้จักหมด ไม่จำเป็นต้องเลี่ยง”