บทที่566 ฝันไปเถอะ ดอกฟ้ากับหมาวัด

หล่อนรีบเอาทิชชู่มาเช็ดแล้วพูดกับจู่ซือซืออย่าง ตะกุกตะกัก : “เธอ เธอให้เขามานอนด้วย? ”

“เปล่า! ไม่ใช่! “จู่ซือซือตอบด้วยท่าทางโกรธๆ “ฉัน กลัวความมืดเลยให้เขามาคุ้มกันตอนนอน เด็กบ้าอย่า พูดขั้ว!

พูดไปจู่ซือซือก็หยิกหูฉางผิง

ฉางผิงเลยร้องบ่นออกอย่างน้อยใจ: “กลัวความมืดก็ เปิดไฟได้นี่ อาพูดไม่เคลียร์เลย”

“หุบปากซิ! “จู่ซือซือจ้องเขาแรงๆ”ไม่งั้นจะหยิกอีก นะ! ”

ฉางผิงรีบหนี

เห็นถังซินยังมองตัวเอง จู่ซือซือก็อายแล้วกระทืบ เท้า“พี่มองฉันแบบนี้ทำไม? คิดว่าหนูชอบเขาเหรอ?

ถังซินลองถาม“งั้นเธอ……

“จะเป็นไปได้ไง! “จู่ซือซือรีบโต้ตอบและมองไปที่ กวนชิงเฟิง“เขาแก่ขนาดนั้น ไม่หล่อ ก็แค่บอดี้การ์ด ไม่ คู่ควรกับฉัน!

ถังซินอยากจะแก้ต่างให้น้องชาย แต่ไม่รู้พูดไรเลยมองไปที่กวนซิงเฟิงที่น่าสงสาร

ท่าทางของกวนชิงเฟิงแบบนี้หล่อนก็ช่วยไม่ได้

กวนชิงเฟิงไม่สนที่พวกเขาคุยกัน เขาดึงเก้าอี้ออกมา นั่งแล้วมองพวกเขากินข้าว

ตอนสองทุ่มกว่า กวนชิงเฟิงก็ดึงจู่ซือซือมาแล้วพูดกับ ถังซิน: “เดี๋ยวผมพาหล่อนกลับไปพัก ที่โรงพยาบาลมี

คุณเย่นอยู่ พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม? ”

“พี่? “จู่ซือซืออึ้งจนลืมว่าเขาจับตัวเองอยู่ ทั้งสองใกล้ ชิดกัน“พี่ถังซินแค่ยี่สิบกว่า นายแก่แล้วยังเรียกหล่อน ว่าพี่เหรอ? ”

กวนชิงเฟิงถึงได้สติมาแล้วก็พูดเรียบๆว่า “ผมพูดไว คุณหูฝาดแล้ว”

“แต่ฉันได้ยินว่า…”ซือซือคิดว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิด อยากพูดอะไร

ถังซินรีบตัดบทพวกเขา: “ซือซือ ช่วงนี้เธออยู่แต่โรง พยาบาลและก็ไม่ค่อยได้พัก กลับไปนอนสักตื่นเถอะ”

“ฉันไม่อยากกลับ”ซือซือเบ้ปาก”ฉันอยู่นี่เป็นเพื่อน กับฉางผิงไม่ดีเหรอ? ”

ถังซินโบกมือ“เชื่อฟัง พรุ่งนี้เช้าค่อยมา”
“งั้นผมพาคุณจู่กลับนะครับ”กวนชิงเฟิงรีบพาจู่ซือซื อออกไปจากห้องพักผู้ป่วย

พอออกมา จู่ซือซือถึงตกใจที่เขาจับตัวเองอยู่ ฝ่ามือ บางๆแนบชิดที่ข้อมือตัวเอง

ร้อนๆอย่างแปลกๆ

หล่อนเอามือออกมา“กลับ กลับก็กลับสิ อย่ามาใกล้ ฉันขนาดนี้!

จู่ซือซือบ่นแล้วก็ห่างออกจากเขา

กวนชิงเฟิง”..

ช่วงนี้เขาก็ไม่ได้แหย่ให้ยัยนี่โกรธอะไรนี่นา ทำไมไม่ อยากเจอเขาอีกล่ะ?

ปกติจู่ซือซือจะนั่งตรงข้างคนขับ ครั้งนี้กลับไปกับ กวนชิงเฟิงก็ย้ายไปนั่งด้านหลัง แต่ก่อนคุยกันเยอะ อยู่ ใกล้คุยกับเขาทั้งวันตอนนี้กลับไปไม่พูดอะไรเลย

กวนชิงเฟิงสังเกตถึงอาการที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยของ หล่อน ขับรถ เงียบไม่พูดอะไร

พอถึงที่พักกวนชิงเฟิงก็ล้างผลไม้เอาไปให้จู่ซือซือ ที่ห้องรับแขก มองหล่อนก้มลงเล่นโทรศัพท์อย่างไม่ สนใจตัวเองก็ถามอย่างอดทน“คุณจู่ เป็นอะไร?
“ฉันสบายดีมาก”จู่ซือซือยังคงก้มลงดูโทรศัพท์

กวนชิงเฟิงขมวดคิ้วย้ายไปนั่งข้างหล่อนแล้วแย่ง โทรศัพท์หล่อนมา“ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้วคุณก็หลบผม ตลอด ไม่คุยกับผม ผมได้ทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือ เปล่า?

“ฉันแค่ไม่อยากสนคุณ ไม่ได้หรือไง? “จู่ซือซื อบ่น รีบเอาโทรศัพท์มาคืนฉันเดี๋ยวนี้! ”

จู่ซือซือยื่นมือออกไป กวนชิงเฟิงก็ชูมือสูงขึ้นไปอีก

พอหล่อนยืนขึ้นเพื่อแย่ง ชายหนุ่มก็ยืนด้วย แม้แต่ แขนเขาหล่อนก็เอื้อมไม่ถึง

ความสูงที่ห่างกันมากทำให้จู่ซือซือกระทืบเท้าและ จ้องเขาแรงๆ“นายจะทำไรกันแน่!

“พูดมา ผมทำให้คุณไม่พอใจตรงไหน เดี๋ยวผม เปลี่ยนให้”ดวงตาสีดำของกวนชิงเฟิงจ้องหญิง สาว“อย่าหลบผมและไม่พูดกับผมแบบนี้”

จู่ซือซือที่สบตากับเขาไม่ทันตั้งตัว ใจก็เต้น

หล่อนรีบหันไปแล้วพูดเสียงทุ้ม“คุณไม่ต้องเปลี่ยน ฉันจะให้พี่เฉินหาบอดี้การ์ดมาให้ใหม่ คุณก็ออกไป”

กวนชิงเฟิงตะลึงแล้วจึงถามต่อ“ผมทำไม่ดีตรงไหน คุณถึงได้ไล่ผมไป? ”
“ไม่ดีไม่ดี! คุณทำไม่ดีทุกอย่าง! “ซือซือพูดเสียง ดังอย่างร้อนรน สรุปคือฉันไม่ต้องการคุณแล้ว คุณรีบ เก็บของแล้วออกไปซะ! ”

กวนชิงเฟิงเห็นอารมณ์หล่อนแปรปรวนหนักขนาดนี้ก็ ไม่ทะเลาะกับหล่อนแล้วจึงพูด“คุณจู่ คุณให้ประธานมู่ หาบอดี้การ์ดอีกคนให้คุณก็หาได้ไม่เก่งแบบผมหรอก ทำอาหารก็อร่อย

นิ่งไปเขาก็ถาม : “คุณจู่ คุณเกลียดที่ผมแก่เกินแล้วก็ ไม่หล่อเหรอ? ”

จู่ซือซือไม่พูด ยังมองผนังอยู่

นิสัยอย่างหล่อน กวนชิงเฟิงรู้ว่าหล่อนไม่พูดคือเห็น

ด้วย

กวนชิงเฟิงขยับอยากพูดอะไรแต่พูดออกมาไม่ได้ ได้ แต่ถอนหายใจในใจ

หลายวินาทีถัดมาเขาก็เอาโทรศัพท์ให้จู่ซือซือ”ไม่ เป็นไร ผมรู้ แต่ว่าคุณจู่ ผมไม่ไปไหนหรอก ถ้าคุณไม่ อยากเห็นผม ต่อไปคุณไปที่ไหนผมก็จะไม่ปรากฏตัว ตอนไปโรงพยาบาลด้วยผมก็จะสวมชุดป้องกันเต็มยศ ไม่ให้คุณเห็นหน้าผม

จู่ซือซือไม่รับโทรศัพท์ได้แต่ย่ำเท้าแรงๆพูดอย่าง โกรธๆ: “นายมันน่ารำคาญจริงๆ! เป็นบอดี้การ์ดดีๆ ไม่เป็นหรือไง ทำไมต้องใส่ใจเรื่องมากมายขนาดนั้นทำไมต้องทำอาหารอร่อย……

“ฉัน ฉันก็ไม่ได้อยากไล่นายจริงๆ แต่ว่า……..เหมือน ว่าฉันจะชอบนายเข้าแล้ว”หล่อนสูดลมหายใจแล้วพูด อย่างเสียใจ“ฉันจะชอบนายได้ไง? ฉันมีแฟน……….

แม้ว่าหล่อนจะไม่เคยเห็นหน้าตาของแฟนหนุ่ม แต่ ตอนนั้นที่ได้รับสายเขาหล่อนก็คิดว่าควรรอเขา แต่ตอน นี้กลับสองจิตสองใจซะแล้ว

ที่จริงกวนชิงเฟิงเสียใจมาก กลัวหล่อนรังเกียจรูปร่าง ของตัวเองตอนนี้

พอได้รู้เหตุผลที่หล่อนไล่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าควรร้องไห้ หรือขำดี“คุณไล่ผมไปไม่ใช่ว่าเกลียดผม เป็นเพราะว่า ชอบผมเหรอ? ”

“หุบปาก ไม่ให้พูด! “จู่ซือซืออยากจะปิดปากเขาด้วย เทปกาว“ตอนนี้คุณรู้แล้วต้องภูมิใจมากใช่ไหม? ฉัน ตาบอดจริงๆชอบใครไม่ชอบ มาชอบคนแบบคุณ! แก่ กว่าฉันก็เยอะ หน้าตาก็แย่”

กวนชิงเฟิงตลกจนขำเอานิ้วไปเช็ดน้ำตาหล่อน พอรู้ ว่าคุณชอบผม ผมก็มีความสุขมาก สุขใจที่คุณยังรอผม ซือซือ ผมก็ชอบคุณนะ

“ฝันไปเถอะ! ดอกฟ้ากับหมาวัด! “จู่ซือซือปัดมือเขา ออกอย่างฟีดฟัด“คุณก็ไม่ต้องมาชอบฉัน ฉันมีแฟนแล้ว ฉันจะรอเขา”
“ไม่เป็นไร ยังไงก็ไม่อยู่ที่เมืองหนานเฉิง”ในใจของ กวนชิงเฟิงสุขใจสุดๆแต่ก็ยังแหย่หล่อน”เราคบกันเขาก็ ไม่รู้ พอเขากลับมา คุณก็ค่อยขอเขาเลิกสิ

“นายนี่เลวจริงๆ? “จู่ซือซือจ้องเขาแล้วพูดใส่”ถ้านาย เป็นเขาแล้วฉันสวมเขาให้เขาตอนอยู่ที่อื่น คุณจะไม่ เสียใจเหรอ?

กวนชิงเฟิงไม่เสียใจ เพราะคำว่า’แฟน’ของหล่อนก็คือเขา

“คุณครับ งั้นคุณจะทำไง? “กวนชิงเฟิงก้มลงไปใกล้ หล่อน เสียงแหบแห้งที่จงใจนั้นฟังดูแล้วเร้าใจสุดๆ ผม ชอบคุณ อยากจะคบกับคุณสุดๆ”