บทที่539 หล่อนกับลูกเป็นของฉัน

“สองคนนี้สนิทกับคุณเหรอ?’

“ค่ะ! “หลี่ซูเจรีบถาม“พวกเขาอยู่ที่ไหน ไม่เป็นไรใช่ ไหม? ”

จ๋องซึงลังเลเลยพูดว่า “ผมให้คนไปหาแล้วเพิ่งได้ ข่าวมาว่า ทั้งสองมีคนหนึ่งบาดเจ็บหนักเลยเสียที่โรง พยาบาล อีกคนประสบอุบัติเหตุ เถ้ากระดูกถูกเก็บไว้ที่ งานศพ”

จู่ๆปลายสายก็เงียบไป เงียบไปนาน

“ซูเจ๋? “จ๋องซึงเรียกหล่อน”คุณโอเคใช่ไหม?

“พวกเขา…..ตายแล้ว? “สักพักนึงหลี่ซูเจ๋ก็พูดออกมา อย่างช้าๆ“ตายหมดแล้ว? ”

จ๋องซึงรีบพูด: “ที่นี่มีคนชื่อกับนามสกุลเหมือนกัน เยอะแยะ บางทีคุณอาจจะให้เลขประจำตัวผมผิดก็ได้ คุณลองคิดดีๆเดี๋ยวผมให้คนไปสืบอีกที”

“จำไม่ผิดแน่….เลขประจำตัวฉันไม่มีทางจำผิด แน่….……….. หลี่ซูเจ๋ก็สะอื้น อดกลั้นไว้”พวกเขาตาย ได้ไง…ครอบครัวฉันเหลือแค่เขาสองคนเอง……….

จ๋องซึงคิดว่าแย่แล้ว ตบไปที่หัวแรงๆ
ถ้ารู้ก่อนว่าสองคนนี้คือครอบครัวหล่อน เขาไม่มีทาง บอกความจริงหล่อนแน่

“คุณ คุณอย่าร้องไห้นะ บางทีคนของผมอาจจะหา ผิด”จองซึ่งปลอบหล่อนอย่างอ่อนโยน เดี๋ยวผมให้คน ไปหาอีกที ผมผิดเอง ไม่ทันชัดเจนก็บอกคุณไปก่อน แล้ว”

เสียงสะอื้นเล็กน้อยของปลายสายก็เปลี่ยนเป็น ร้องไห้โฮ เหมือนว่าจะไม่ได้ยินว่าจ๋องซึงพูดอะไร

เสียงร้องไห้อย่างปวดใจทำให้จองซึงร้อนใจและ สงสาร

เขาวางสายแล้วโทรหาคนใช้ที่ดูแลหลี่ซูเจให้หล่อน ขึ้นไปดู แล้วก็เข้าห้องส่วนตัวไปด้วย

พอเข้าไปในห้องส่วนตัวจ๋องซึงก็ยิ้มให้ทุก คน : “ขอโทษที อยู่เล่นกับทุกคนไม่ได้แล้ว ผมต้องรีบ บิน ขอให้ทุกคนสนุกนะครับ”

เขาหาเสื้อคลุมตรงโซฟาและจะออกไป

ลู่เหวินซูยกเปลือกตาขึ้นแล้วเหลือบมองเขาไปหา แฟนที่ประเทศY? ”

“ใช่ ฉันพูดบางอย่างผิดไปทำให้หล่อนร้องไห้ เห้อ รำคาญจะตาย! “จองซึงเอามือขยี้หัวอย่าง อารมณ์เสีย”ยังไงก็แขกของนาย ดูแลด้วยละกัน
ลู่เหวินซูเลิกมองเขา ขี้เกียจพูดด้วย

จ่องซึงที่รีบๆไม่ทันสังเกตว่าหยิบเสื้อคลุมพลิกไป ตอนจะออกไปก็มีของหล่นมาจากเสื้อคลุม

ของพวกนั้นหล่นลงที่พรม ไปชนรองเท้าหนังของลู่เห วินซู

ไฟในห้องสว่างทำให้ลู่เหวินซูเห็นว่ามีของชนเท้าเขา

เลยก้มลงเก็บ

พอมองเห็นดอกทานตะวันที่ทำมาจากอัญมณีบนพรม ม่านตาก็หดลง

นี่คือของที่หลี่ซูเจ๋ให้เขา

ตอนนั้นพนักงานขายของVan Cleef & Arpels บอก ว่านี่คือรุ่นที่เป็นความร่วมมือ มีชิ้นเดียวในโลก!

จ๋องซึงเห็นว่าลู่เหวินซูช่วยเขาเก็บก็แย่งมาจากมือ เขา: “ขอบคุณนะทุกท่าน ผมไปก่อนล่ะ..………..

“นายได้สร้อยนี้มาจากไหน! “ลู่เหวินซูตัดบทของ จ๋องซึงและยังกำดอกทานตะวันนั่นไว้แน่นเพื่อไม่ให้เขา เอาไป”ใครขายให้นาย? ·

เบ้าตาของลู่เหวินซูแดงเล็กน้อยทำให้คนตกใจ จ๋อง ซึงเองก็ตกใจเช่นกัน
เขานึกว่าลู่เหวินซูล้อตัวเองเล่นก็พูดอย่าง เซ็งๆ: “อย่าหยอกกันน่า ฉันมีเรื่องต้องรีบไปจริงๆ”

เขายังอยากแบ่งสร้อยนั่นมา

ลู่เหวินซูกลับกำข้อมือของจ๋องซึ่งแน่นพร้อมกัดฟัน ถาม ตอบฉันมา นายเอามาจากไหน! ”

“โอ้ยเจ็บ เจ็บ! “จ๋องซึงรู้สึกว่าข้อมือจะหักเพราะเขา ก็ร้องอู้อี้: “เมียฉันให้มา เหวินซู นายอย่าสนใจมันเลย ฉันไม่ขาย”

“เมียนายได้มาจากไหน? “ลู่เหวินซูถามเค้น’หล่อน ชื่ออะไร? ”

“ฉันไม่รู้! “จ๋องซึงสูดลมหายใจเข้า“นายปล่อยฉัน ก่อน มือฉันจะขาดแล้วจริงๆ บ้าเอ้ย”

“หล่อนชื่ออะไร!

จ๋องซึงเจ็บจนร้องออกมาอย่างจำนน“ซูเจ๋ หล่อนชื่อซู

“ซูเจ๋…..”ลู่เหวินซูพึมพำ เขาพึมพาว่า ‘ซูเจ๋’ไปมา แล้วก็ นึกถึงรูปดอกทานตะวันที่เขาเอากลับมาเมื่อก่อนหน้านี้ ลมหายใจก็ถี่

“ภาพที่ฉันเอากลับมาใช่หล่อนวาดหรือเปล่า?
จ่องซึงอึ้ง”นาย นายรู้ได้ไง? ”

ไม่น่าล่ะ!

ลู่เหวินซูคิดถึงว่าผู้หญิงที่หามานานที่แท้ก็อยู่ข้างๆเขา ตลอดมา

ห่างกับเขาแค่กำแพงกั้นไว้!

“พาฉันไปหาหล่อน! “ลู่เหวินซูลากจ่องซึงออกไป เดินไวเหมือนลม

แล้วก็หยิบโทรศัพท์มาโทรหาผู้ช่วยไปด้วย ให้เขา จัดการเครื่องบินส่วนตัว

จ่องซึงยิ้มให้กับแขกในห้องนั้น ให้พวกเขาดื่มกินต่อ

ไป

หลังจากถูกลู่เหวินซูลากออกไป จ๋องซึงก็ยังงงๆนิด หน่อย ไม่ใช่อะไรนะเหวินซู นายจะรีบไปหาเมียฉัน ทำไม? หล่อนขโมยสร้อยมาเหรอ? ”

ลู่เหวินซูหันไปมองเขาด้วยสายตาหม่นลง กัดฟันพูด ว่า”หล่อนขโมยมากกว่าสร้อยนี้อีก!

จ๋องซึงอึ้งไป

เหวินซูหมายความว่าไง? ซูเจ๋คือผู้ร้ายไม่หลาบจำเห รอ ชอบขโมยของของคนอื่น?
ร่างของลู่เหวินซูเต็มไปด้วยความโกรธทำให้คนต่าง ถอยไปห่างๆ จ๋องซึงเองก็ไม่กล้ากวน

พอเครื่องบินส่วนตัวมาถึงจ๋องซึงก็ขึ้นไปอย่างเชื่อฟัง ไม่กล้าถามอะไรสักคำ

เครื่องที่ยืมมาจากกองทัพค่อนข้างไว แค่สามชั่วโมงก็ ถึงประเทศYแล้ว

เครื่องบินส่วนตัวขนาดใหญ่จอดลงที่สนามหญ้า กว้างๆ เครื่องหมุนเป็นวงกว้างเหมือนจะดึงหญ้าไปด้วย เสียงดังกระหึ่ม

จองซึงโดดลงมาจากเครื่องบินส่วนตัว ตอนที่อยาก บอกลู่เหวินซูว่าเครื่องบินนี้เจ๋งมาก หันไปก็เจอขายาวๆ ของลู่เหวินซูที่เดินเข้าไปทางตึก

เขาขี้เกียจกดออดที่ประตูเลยหยิบถังดับเพลิงเล็กๆ ในห้องรักษาความปลอดภัยมาทุบและออกแรงอย่างดุ เดือด

“ห่า บ้าไปแล้วหรือไง! “จ๋องซึงตกใจรีบเข้าไป

ยังไม่ทันที่เขาจะว่าลู่เหวินซู ลู่เหวินซูก็ทำตัวล็อคนั่น พังลง เปิดประตูแล้วก้าวเข้าไป

ในใจของจ๋องซึงก็ด่าที่เขาไปไวมาก แต่ก็รีบตามขึ้นไป
หลังจากขึ้นไปชั้นสอง ในที่สุดเขาก็หาลู่เหวินซูเจอที่ ห้องนอนหลัก ส่วนคนใช้ก็ปกป้องหลี่ซูเจ่ที่หดตัวอยู่ข้าง เตียงด้วยท่าทางสั่นๆ

คนใช้เห็นจ๋องซึงมาก็เหมือนว่ามองเห็นผู้ช่วย ชีวิต“คุณคะ เพื่อน เพื่อนของคุณ…..…..

“ไม่เป็นไรๆ เขาดื่มไปเยอะ”จ๋องซึงรีบไปห้ามลู่เหวิน ซูแล้วพูดว่า “หล่อนขโมยไรของนายไปบ้างเดี๋ยวฉัน ชดใช้ให้ ดูนายสิทำคนตกใจไปหมดแล้ว”

“ปล่อย! “ลู่เหวินซูสลัดออกจากจ๋องซึงแรงๆ สายตา จ้องไปที่ผู้หญิงตรงด้านหลังของคนใช้

เขาหาหล่อนมานานขนาดนั้น คิดไม่ถึงว่าจะแอบอยู่นี่

ผู้หญิงคนนี้สมควรตายจริงๆ!

ลู่เหวินซูหายใจอย่างรุนแรง เขาลืมไปนานแล้วว่าก่อน นี้ตัวเองพูดว่าอะไร ก้าวเท้าใหญ่เข้าไปจับคนใช้ไปด้าน ข้างแล้วดึงหลี่ซูเจ๋ลงมาจากเตียง

“ซ่อนตัว เก่งมากเลยใช่ไหม? ”

ลู่เหวินซูมองหญิงสาวที่ก้มหน้าลง ท่าทางเงียบๆนั่น ในใจก็ยิ่งโกรธ“กลับไปผมจะเอาขาทั้งคู่ของคุณตัด ออก ดูสิว่าจะหนีไปไหนได้อีก!

จ๋องซึงได้สติก็รีบเข้าไปดึงเขา
“ลู่เหวินซูนายบ้าไปแล้วหรือไง หล่อนยังท้องอยู่ ตาก็ มองไม่เห็น จะดุหล่อนทำไม?

“ของฉัน! “ลู่เหวินซูคำรามใส่เขา

จ๋องซึงไม่ได้สติ”นาย นายหมายความว่าไง? ”

“หล่อนกับลูกเป็นของฉัน! “มือว่างเปล่าของลู่เหวินซู คว้าเสื้อเขาดึงเข้ามาข้างหน้าด้วยตาแดงจัด”นายแตะ ต้องหล่อนยัง?

“หล่อน หล่อน…..”จ๋องซึงมองหลี่ซูเจ๋และถามย้อน อย่างดื้อๆว่า “คือคนที่นายหา? ”

ลู่เหวินซูเผชิญหน้ากับเขากัดฟันแน่น: “นายแตะต้อง หล่อนยัง! ”

จ๋องซึงตกใจท่าทางของเขา สั่นไปทั้งตัว พูดติดอ่าง ว่า: “ยะ ยัง…….