บทที่533 คุณยิ้มสวยมาก ต่อไปก็ยิ้มเยอะๆ

แล้วจึงย้อนถามจี้เจียจื้อ: “ฉันทำพวกนี้ก็เพื่อผล ประโยชน์ของคุณชาย อีกอย่าง คุณชายหาฉันเจอก็ เพราะว่าฉันฉลาดพอไม่ใช่เหรอ? ”

จี้เจียจื้อพูด: “ผมเอาข่าวที่หลินเฉิงจี่กับถังซิน แต่งงานกันไปบอกพ่อ เขาน่าจะไปเมืองหนานเฉิง”

“งานแต่งของพวกเขาถูกมู่เฉินหย่วนทำลายแล้ว”พูด ไปได้ครึ่งนึงจ้าวอี้ซีนก็นิ่งไป

หล่อนจ้องมุมหน้าของจี้เจียจื้อนั้น

สีหน้าของผู้ชายนิ่งไปแต่มุมปากยังยิ้ม ดวงตาสีฟ้า กลับทำให้คนหนาวๆที่หลัง

จ้าวอี้ซีนก็ยิ้มออกมาทันที”คุณชายบอกว่าฉันใจดำ คุณใจดำกว่าฉันอีก”

หล่อนหันไปดื่มบรั่นดี เอาแก้วสวยงามนั่นวางที่โต๊ะชา แล้วลุกขึ้น

“แผนการของบริษัทไห่หยวนกรุ๊ปกับบริษัทมู่ซื่อถูกรั่ว ไหลไป บริษัทมู่ซื่อจะต้องวุ่นวายมากแน่ๆ”

“ถึงตอนนั้นจะต้องให้คุณชายลงมือลับๆ”จ้าวอี้ซีน เดินเข้าไปทางจี้เจียจื้อแล้วยื่นมือออก“เรื่องที่คุณชาย ต้องการฉันจะจัดการ ส่วนฉัน——ต้องการบริษัทมู่ซื่อ”
จี้เจียจื้อจ้องมือเรียวยาวนั่น”ความต้องการของคุณ จ้าวสูงเสียจริง”

“ความหมายของคุณชายคือ?

“คุณเป็นคนทะเยอทะยานที่ผมเคยเจอครั้งแรก ผู้ หญิงที่มีจุดประสงค์ชัดเจน”จี้เจียจื้อนั่งตัวตรง ยื่นมือไป จับหล่อน ก็คือเห็นด้วยกับข้อตกลงนี้

“จะต้องดีแน่นอนค่ะ”

จ้าวอี้ซีนยิ้ม“ดึกมากแล้วงั้นฉันกลับโรงแรมก่อน หวัง ว่าครั้งหน้าจะได้ชิมเหล้าดีๆของคุณชายอีก”

จี้เจียจื้อเรียกผู้ชายก่อนหน้านี้ให้ไปส่งหล่อน

พอห้องนั้นไม่มีใคร จี้เจียจื้อก็ค่อยๆเทบรั่นดีให้ตัวเอง คิดถึงคำที่คุยกับจ้าวอี้ซีนเมื่อกี้

มุมปากก็มีรอยยิ้มเย็นชาออกมา”ง่ายที่จะลงแรง แต่ ยากที่จะรักษา”

เขาไม่เคยสู้ซึ่งๆหน้ากับมู่เฉินหย่วน แต่เขารู้ดีว่า เฉินหย่วนฉลาดแค่ไหน กำจัดลุงกับป้าไม่กี่คนได้อย่าง เงียบๆ ควบคุมบริษัทมู่ อได้ทั้งหมดมันสุดยอดจริงๆ

เพราะว่าแผนการรั่วไหลแล้วเขาจะให้บริษัทมู่ซื่อไป?
จ้าวอี้ซีนมีสมอง ฉลาดและใจ า แต่ว่าไม่มี ประสบการณ์ด้านธุรกิจ เอาทุกอย่างฝันหวานเกินไป

แต่ว่าช่างเถอะ

สามารถใช้ผู้หญิงคนนี้ออกแรงได้ ได้อเล็กซ์เลียร์มา ก็ถือว่าหล่อนมีประโยชน์

พอลู่เหวินซูถึงประเทศY ก็ไปหาที่อยู่ที่ถังซินให้มา ที่ นั่นก็ว่างเปล่าแล้ว

เขาถามคนแถวนั้นที่ผ่านไปมา

คนพักอาศัยนั้นอยู่บ้านข้างๆพอดี บอกว่าก่อนหน้านี้ มีหญิงชาวจีนมาอยู่จริงๆ จะออกมาเดินตากแดดและมี คนใช้สองสามคนดูแลแต่ว่าต่อมามีการยิงกัน ก็ไม่รู้ว่า หญิงสาวคนนั้นไปไหน

ลู่เหวินซูเปรียบเทียบรูปร่างหน้าตาของผู้หญิงคนนั้น กับชาวบ้าน พอแน่ใจว่าเป็นหลี่ซูเจ๋ก็กังวล กลัวว่าหล่อน จะเกิดเรื่อง

เขาโทรหาคนที่นี่ ให้พวกเขาหาให้ทั่วและก็ไปสถานี ตำรวจด้วย อยากไปดูกล้องวงจรปิด แต่เขาติดต่อคอน เนคชั่นเพื่อดูกล้องไม่ง่ายเลย กล้องนั่นพังไปหมด

ลู่เหวินซูมั่นใจว่าถังซินรู้เรื่องนี้เลยให้ที่อยู่ตัวเองอยากให้เขาช่วยหาหลี่ซูเจ๋

เขาโกรธจนอยากโทรไปต่อว่าถังซิน ต่อมาก็คิดว่าถ้า โทรไปจริงๆถังซินคงเยาะเย้ยเขา จึงยอมแพ้อย่างไม่ พอใจและตามหาไปทั่ว

ลู่เหวินซูคิดจนกังวลไปหมด จ๋องซึงเพิ่งทำเรื่องที่ ประเทศZเสร็จ พอกลับบ้านไปแม่เขาก็เยาะเย้ยว่าขา ลืมเมียที่ท้องหรือไง

จ๋องซึงถึงนึกมาได้ว่าก่อนหน้านี้ตัวเองได้ช่วยหลี่ซูเจ๋ ที่ประเทศY ไปตกลงกับหล่อนเพื่อหลอกคุณนายจ๋อง

กลัวจะถูกคุณนายจ๋องดุด่า จ๋องซึงเลยเอาใจคุณนาย จ๋อง คิดว่าก็ไม่ยุ่งอะไรเลยให้คนออกตั๋วเครื่องบิน วัน ถัดมาก็ถึงประเทศY

ยังดีที่จ๋องซึงยังจำได้ว่าจัดการให้หล่อนพักที่นั่น

คนใช้เปิดประตูเห็นว่าเป็นจ๋องซึงก็แปลกใจแล้วจึง ยิ้มอย่างมีมารยาท “คุณจ๋องมาดูคุณนาย? ช่วง นี้คุณนายอารมณ์ดีมาก ส่วนคุณหมอก็นัดวันมาดู คุณนายค่ะ”

“คุณนาย? “จ๋องซึงไม่ได้สติไปแปนึง

พอเห็นสายตาที่ดูสงสัยของคนใช้เขาก็รีบพูด“ใช่ใช่ จัดการธุรกิจเสร็จก็มาดูหล่อนเลย”
คนใช้”.….…….

จ๋องซึงตามคนใช้เข้าไป วนอยู่รอบนึงไม่เห็นหล่อนจึง ถาม: “หล่อนไปไหนเหรอ?

“อ้อ ตอนเช้าคุณนายให้ฉันไปซื้อสีกับกระดานวาด ภาพให้หล่อนค่ะ ตอนนี้วาดรูปอยู่ที่ห้องทำงานค่ะ”ตอบ จ๋องซึงไปก็ไปที่ห้องซักผ้า“คุณผู้ชายเดี่ยวฉันไปซักผ้า ก่อนนะคะ”

จ๋องซึงตอบรับ หมอที่ผมให้มา รักษาตาของหล่อน แล้วเหรอ? ”

ก่อนหน้านี้เขาโทรหาหมอแต่หมอค่อนข้างยุ่ง อีกสาม เดือนถึงจะว่าง แต่มาตรวจแล้วเหรอ?

“ยังไม่มาค่ะ แต่ว่าคุณนายอยากวาดรูป

“ตามองไม่เห็นจะวาดรูปยังไง? “จ๋องซึงพึมพำและก็

ไม่ได้พูดอะไรกับคนใช้ต่อ หมุนตัวขึ้นไป

สุดทางเดินที่ห้องทำงาน

ตอนที่อ๋องซึงเข้าไปก็เห็นห้องทำงานเปิดประตูกว้างๆ ไว้ กระดานวางอยู่ชิดหน้าต่าง หญิงสาวกลางคนกำลัง นั่งอยู่หน้ากระดานวาดภาพ พู่กันในมือชี้ไปบนกระดาน

หญิงสาวสวมกระโปรงถักสีน้ำตาลบางๆ เอวตรงๆนั่ง อยู่ตรงนั้นอย่างนิ่งๆและน่ารัก
จ่องซึงเดินไปช้าๆ มองแสงที่สาดส่องเข้ามาจากนอก หน้าต่างส่องไปที่หญิงสาวกับขาตั้งนั่น เผยให้เห็นคอ เรียวๆขาวๆเล็กน้อย ปากแดงๆยกขึ้นนิดๆ

หล่อนสวยเหมือนภาพวาด

ในใจของจองซึงเหมือนถูกอะไรตีเข้าใส่แรงๆ เดิน เข้าไปมองหญิงสาวอย่างไร้สติจึงไม่ได้มองทาง หน้า เลยไปชนขอบประตู เจ็บจนร้องออกมา

หลี่ซูเจ๋ที่ได้ยินเสียงขยับก็หันหน้าไปทางประตู กระ พริบตา แต่กลับไม่เห็นอะไร ว่างเปล่า

“คุณจ๋อง? ”

“ผมเอง”จ๋องซึงลูบหน้าผากที่ชน เดินเข้าไปในห้อง ทำงานนั่นและยิ้มแห้งๆ“คือกำลังส่งข้อความน่ะเลยไม่ ได้มองประตู น่าอายจริงๆ”

หลี่ซูเจ๋พูด: “คุณไม่ระวังจริงๆ เดี่ยวให้คนใช้เอายา มาช่วยทาให้

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ชนไปนิดเดียวเอง”จ๋องซึงพูด เขาเดินไปข้างๆหลี่ซูเจ๋”คุณมีงานอดิเรกน่ะดีนะ แต่ว่า ตาของคุณไม่ดีจะวาดยังไง? พวกสีก็——

พอมองไปที่กระดานวาด จ๋องซึงก็หายใจเข้า

“โห!
ที่กระดานเป็นรูปดอกทานตะวัน

แม้ว่าใบของดอกทานตะวันจะคดเคี้ยวไปมา แต่ว่า เป็นดอกที่สวยงามมาก ดูเป็นมืออาชีพมาก

ที่น่ากลัวก็คือมือใหญ่ที่ลูบดอกทานตะวันเส้นวาดสวย

มาก ทำให้คนตกใจ จ๋องซึงรีบไปดูหลี่ซูเจ๋”ตาของคุณมองเห็นแล้วเห

รอ? ”

หลี่ซูเจ่ส่ายหัว

“งั้น งั้นภาพวาดนี้? “จ๋องซึงชี้ไปที่กระดานวาดพูด อย่างติดอ่าง คุณมองไม่เห็นยังวาดได้ดีขนาดนี้ ถ้าคุณ แก้นิดหน่อยสามารถเป็นศิลปินชั้นนำได้เลยนะ! ”

ใบหน้าของหลี่ซูเจ๋มีรอยยิ้มออกมา”ไม่หรอก ก่อนนี้ ฉันถามคนใช้หลายรอบมากว่าเส้นนี้สีอะไรๆก็จำเอา ก็ วาดไปมั่วๆ สวยมากไหม?”

“สวยมากๆ! “จ๋องซึงพูด

เขามองใบหน้าที่มีรอยยิ้มของหลี่ซูเจ๋ถึงได้พบว่า ตอนนี้จิตใจของหล่อนกับครั้งแรกที่เห็นช่างต่างกันมาก ร่างกายก็ไม่ผอมขนาดนั้น

จ๋องซึงอดพูดไม่ได้ว่า “คุณยิ้มได้สวยมาก ต่อไปก็ยิ้ม เยอะๆนะ”
“อือ”หลี่ซูเจ่พยักหน้าพูดอย่างจริงใจว่า: “ขอบคุณที่ คุณช่วยฉันนะและยังดูแลฉันกับลูกอีก”

“พูดอะไรน่ะ เรามีข้อตกลงกัน ผมช่วยคุณ คุณก็ช่วย ผม”จ๋องซึงพูด”ใช่สิ ครั้งที่แล้วแม่ผมมานี่ คุยกันเป็นไง บ้าง? ”

“แม่ของคุณดีมากๆ”นิ่งไป หลี่ซูเจ๋ก็พูดอย่างยิ้มๆ ว่า“หล่อนบ่นคุณให้ฉันฟังตลอดเลยว่าลูกแท้ๆมี ประโยชน์เสียที หาเมียได้แล้ว ไม่งั้นจะตัดความ สัมพันธ์กับคุณ”