บทที่500 ฉันมองไม่เห็น

“เฮ้ เฮ้ ทําอะไรน่ะ!”

เห็นผู้ชายสองสามคนจะพาผู้หญิงขึ้นรถไป จ๋องซึง เดินไวขึ้นไปขวางพวกเขา

มีชายต่างชาติมองเขาอย่างเหยียดๆ อย่ามายุ่ง! ที่นี่ อย่ายุ่งเรื่องของคนอื่นดีที่สุด”

จ๋องซึงระงับความโกรธไว้ ไม่สนใจเขา เอาเงินในประ เป๋าทั้งหมดออกมา

เงินดอลล่าห์หนาๆ มองดูมีแต่แบงค์ร้อย

“ฉันรู้ว่าพวกนายอยากสนุก! “จ๋องซึงเอาเงินให้พวก เขา”เงินพวกนี้เพียงพอที่จะให้พวกนายใช้เล่นไปอีก อาทิตย์นึง แลกกับหญิงสาวคงไม่ขาดทุนนะ?

ชายคนนั้นรับเงินเข้ามา เห็นจำนวนมาก แล้วจึงขยิบ ตาไปที่เพื่อนเขา

ชายอีกคนโยนหญิงสาวให้จ๋องซึง

จ๋องซึงรีบประคองหญิงสาวไว้ นิ้วมือสัมผัสผิวของ หล่อน พบว่าหล่อนตัวเย็นเฉียบ

พอเงยตาขึ้นไป ชายพวกนั้นก็ขึ้นรถไปออกไป
“สังคมขยะเสียจริง ผู้หญิงแบบนี้ก็ยังไม่เว้น! “จ๋อง ซึงด่าแรงๆ

ดังนั้นเขามักจะชอบคุยธุรกิจที่ต่างประเทศ หารายได้ จากคนเลวพวกนี้!

รอแท็กซี่มา จ๋องซึงก็ขึ้นรถไป บอกว่าไปโรงพยาบาล

จ่องซึงเห็นร่างของหญิงสาวดูสกปรก เสื้อผ้าขาดรุ่ย น่าเกลียดมาก

ด้วยความสงสารนั้น เขาเอาเสื้อนอกคลุมให้หล่อน ตัดสินใจพาหล่อนไปโรงพยาบาล

เขาบ่น: “ดีที่ผมทำสัญญาได้เงินมา ไม่งั้นก็ช่วยไร คุณไม่ได้! ”

พระเจ้าคงไม่เอาเงินที่เสียไปคืนเขา

พอถึงแผนกฉุกเฉิน หมอก็ทำการตรวจหญิงสาว พอ เปิดเสื้อหล่อนออกมา ที่แขน ขาและหลังเต็มไปด้วย รอยแส้ ลึกมาก ดูน่ากลัวสุดๆ

หมอผู้หญิงผมทองหันมามองจ๋องซึง

“ผมไม่ได้ทำ! “จ๋องซึงรีบยกมือทั้งสองขึ้นและ อธิบายกับหมอเป็นภาษาอังกฤษ“ผมเห็นมีคนมารังแก หล่อนเลยเข้าไปช่วย อย่าเข้าใจผิดสิ ผมไม่ได้ชอบทำ อะไรผิดกฎหมายซะหน่อย
เรื่องความรุนแรงในครอบครัวของที่นี่รุนแรงมาก

ถ้าหมอไปแจ้งตำรวจ เขาถึงกับต้องไปเข้าคุกเลย

ท่าทางของหญิงสาวสาหัสมาก จ๋องซึงจึงไม่กล้าไป ไหน กลัวว่าเกิดอะไรแล้วโรงพยาบาลจะตามหา เลยรอ อยู่ด้านนอก

อยู่ที่โรงพยาบาลก็สูบบุหรี่ไม่ได้ รออยู่นานจนเขา รำคาญ

เกือบจะหนึ่งชั่วโมงผ่านไปหมอสาวก็ออกมาพูดกับ จ๋องซึงว่า: “หล่อนจำเป็นต้องนอนที่โรงพยาบาล เดี่ยว คุณไปชำระเงินที่ด้านล่าง อีกอย่างหล่อนก็ท้องด้วย เดี๋ยวหมอจะพยายามให้หล่อนได้ใช้ยาที่ดีที่สุด”

จ๋องซึงร้องออกมา บ้าจริง“ผมไม่ใช่แฟนเขา ทำไม ต้องไปจ่ายด้วย? ”

“งั้นคุณเรียกเพื่อนของหล่อนมาแล้วค่อยไป”

“ผมจะรู้ได้ไงว่าเพื่อนหล่อนคือใครล่ะ!

“งั้นคุณก็พาหล่อนไปละกัน! “หมอพูดจบก็ไป

จ๋องซึงนับถือจริงๆเลย

โรงพยาบาลที่ประเทศถึงจะเป็นยังไงก็ยินดีจ่ายเงิน ล่วงหน้าให้แล้วช่วยคุณ แต่โรงพยาบาลต่างประเทศกลับแปลกแบบนี้ ไม่มีเงินก็ไม่อยากรักษา ยังไงก็ไม่ ช่วย

จ่องซึงโกรธจนอยากออกไป

บ้าเอ้ย เขาไม่ใช่คนใจบุญอะไร จ่ายเงินเพื่อพามาโรง พยาบาลก็ทำให้แล้ว ยังต้องมาจ่ายค่ารักษาอีกเหรอ

แต่พอนึกถึงท่าไม่ดีของสาวคนนั้น สุดท้ายจ๋องซึงก็ สูดหายใจเข้าลึกๆ ไปถอนเงินที่ATM

จ๋องซึงชำระเงินทำเรื่องพักที่โรงพยาบาล โรง พยาบาลทำเรื่องไวมาก แป๊ปนึงก็ทายาให้หญิงสาว

เขาไม่ไปไหน อยู่แต่ในห้องผู้ป่วย

ถ้าหล่อนตื่นมา เขาจะให้หล่อนเรียกเพื่อนมาแล้วเอา เงินค่ารักษาคืนตัวเอง

เช้าวันถัดมาเห็นหญิงสาวยังไม่ตื่น ตัวเองก็ไปไหนไม่ ได้ จ๋องซึงเลยคืนตั๋วเครื่องบิน

เขาคืนตั๋วไปได้ไม่ถึงชั่วโมง ก็มีสายเข้า

พอโทรติดเสียงต่อว่าของผู้หญิงก็เข้ามา: “แกจะไป มั่วไหนอีก ไม่อยากกลับมาใช่ไหม?

“แม่ คอยตามผมแบบนี้สนุกหรือไง? “จ๋องซึง หงุดหงิด ผมไปมั่วๆอะไรที่ไหนล่ะ มาคุยเรื่องธุรกิจแต่มีเรื่องเลยกลับไปไม่ได้

“แกไปคุยธุรกิจบ้าอะไร! ไปเที่ยวเล่นล่ะสิแกน่ะ!

“.……….…..องซึงขมวดคิ้ว ถอนหายใจแล้วพูด“โอเค ยังไง ผมมันก็ไม่เอาไหนสําหรับแม่”

“แกมีทายาทให้ได้ก็พอแล้ว”คุณนายจ๋องพูดอย่าง โผงผาง แกรีบกลับมา ฉันจัดการหมดแล้ว ถ้าเมียแก

ท้อง แกจะไปขั้วโลกเหนือฉันก็ไม่ว่า

มุมปากของจ๋องซึงยกขึ้น : “แม่ ถ้าเบื่อก็ไปเที่ยว อย่า มัวแต่ตามติดชีวิตผม แม่แนะนำแต่ละคนให้ผมไม่มี ความสวยเลย น่าเกลียดจนดูไม่ได้”

“ก็บ้านเขามีเงิน! “คุณนายจ๋องพูดดูถูก“มีเงินและ สวยจะถึงมือแกไหม?

คุณนายจ๋องพูดอย่างเยือกเย็นอีกครั้งว่า: “แกบอก ว่าฉันหาให้แกไม่ดีงั้นแกก็หาเอง! หาได้เมื่อไหร่ฉันถึง จะให้พ่อแกลงทุนบริษัทให้แก!

“ผม——

จ๋องซึงยังไม่ทันพูดคุณนายจ่องก็พูดดัก“แกเรียนรู้ จากเหวินซูหน่อย ถึงจะเล่นแต่ก็ทำธุรกิจเป็น วันก่อน ฉันคุยกับแม่เขา ได้ยินว่าลูกสะใภ้หล่อนท้องนานแล้วอีกไม่กี่เดือนก็จะคลอด แกดูแกสิกลับไม่มีสักคน ใน ฐานะที่ฉันเป็นแม่ ฉันล่ะขายหน้าเสียจริง!”

จ๋องซึงตกใจ”เมียของเหวินซูคือใคร ทำไมผมไม่รู้? ”

“หึ เขามีเมียดีๆมีความสุขไปแล้วจะบอกแก ไหม! “คุณนายจ๋องพูดเสียในลำคอ แกอย่ามาเข้าหู ซ้ายทะลุหูขวา ถ้าฉันไม่เจอสะใภ้ งั้นแกก็อย่าเปิดเลย บริษัทน่ะ!

“แม่ ผมลูกแท้ๆแม่นะ! “จ๋องซึงร้องครวญครางใจดำ สุดๆ!

“แม่ ได้ยินไหม? ”

จ๋องซึงรออยู่นานไม่มีอะไรตอบกลับก็เลยหยิบ โทรศัพท์มาดู

เหอะ แม่เขาวางสายไปนานแล้ว!

จ๋องซึงขยี้หัว เบื่อจนอยากจะไปแช่น้ำเย็นเพื่อสงบ สติอารมณ์”ไอ้เด็กบ้าลู่เหวินซูนี่ มีเมียแล้วไม่บอกสักคำ สุดท้ายฉันก็เจ็บ! ”

เขาได้ยินเสียงที่เตียงเคลื่อนไหวก็หันไปมอง เห็น หญิงสาวขมวดคิ้วพยายามลืมตา
เห็นหล่อนตื่น จ่องซึงก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เดิน เข้าไปอย่างไว

“บ้าเอ้ย ผมรอคุณมาคืนนึง ในที่สุดก็ตื่นแล้ว! “จ๋อง ซึงถามอย่างไม่เกรงใจ”เบอร์เพื่อนคุณเบอร์อะไร เดี่ยว ผมโทรให้เขามา

แต่ท่าทางของหญิงสาวดูหวาดกลัวหน่อยๆเหมือนไม่รู้ ว่าเขาอยู่ไหน ตามองไปรอบๆและพยายามนึก แต่ถูก ความเย็นทำให้ร่างกายเจ็บไปหมด

“ฉัน ฉันอยู่ที่ไหน? ”

“คุณคงไม่แกล้งความจำเสื่อมกับผมหรอกนะ? “จ๋อง ซึงเห็นหล่อนทำแบบนี้ พูดก็เหมือนกับคนผิด ทันใดนั้น ก็ไม่พอใจ“เมื่อคืนคุณเกือบถูกผู้ชายไม่กี่คนลากไป แล้วผมเป็นคนไปช่วยพาคุณมาที่โรงพยาบาล

“เมื่อคืนผมให้เงินคนพวกนั้นไปไม่ต่ำกว่าสองหมื่น ดอลแล้วก็ยังจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คุณอีก คิดๆดู ก็น่าจะสามหมื่นกว่าดอลล่าทีเดียว แต่เดี๋ยวผมลดให้ สามหมื่นดอลก็พอ!

ได้ยินดังนั้น หญิงสาวก็โล่งอก“ขอบคุณค่ะ”

“ไม่ต้องการคำขอโทษอะไรหรอก เรียกเพื่อนคุณมา เถอะ”จ๋องซึงพูดเร่งผมต้องรีบกลับไปอีก”

ริมฝีปากหญิงสาวขยับ พูดเบอร์ออกมา
จ่องซึงกดเบอร์ออกไป ต่อมาหญิงสาวก็เงียบ เลย ขมวดคิ้วใส่: “พูดต่อสิ นี่แค่เจ็ดตัวเอง อย่าบอกนะว่า จำไม่ได้น่ะ”

เห็นหญิงสาวมองเก้าอี้ ไม่มองตัวเอง จ๋องซึงโบกมือ ไปมาข้างหน้าหล่อน

“คุณครับมองผมสิ บนหน้าผมไม่ได้เขียนอยู่สี่คำ

ว่า’ผมคือพระเจ้า’นะ โอเคโอเค แบบนี้ละกัน คุณเรียก

เพื่อนคุณมาให้ผมสองหมื่นห้าดอลล่าโอเคไหม?

ดวงตาของหญิงสาวไม่กระพริบ พูดเสียงอ่อนแรง แหบแห้ง: “ฉันมองไม่เห็น”