บทที่495 กล้าเอามีดมาแทงใจผม

ยังดีที่ชาวซิวหรงไม่ปิดเครื่อง เขาเพิ่งถึงบริษัท

ถังซินขับรถไปบริษัทสาวชื่อ

หลังจากเจอข่าวซิวหรง ถังซินก็พูด: “ประธานส้าว เพื่อนของฉันนั่งเครื่องบินส่วนตัวแล้วหายไป เพราะเกิด จากเส้นทางที่บิน อยากรบกวนคุณให้ช่วยฉันค้นหา”

“ประธานถัง ยืมเงินน่ะได้ แต่นี่ผมช่วยไม่ได้จริงๆ”ซ่า วซิวหรงหมดหนทางช่วย“คุณควรหาพวกสายการบิน”

ถังซินปิดตาลงพูดว่า: “ฉันไม่รู้จักใครเลย”

ถึงแม้จู่ซือซือจะมีคนรู้จัก แต่ฝ่ายนั้นไม่มีอำนาจ ขนาดนั้นเลยหาไม่เจอ

“ท่านไม่มีคนรู้จักเลยเหรอคะ? “ถังซินถาม กำมือสอง ข้างแน่นจนเป็นสีขาว”แค่ช่วยฉันหาเครื่องของเพื่อนที่

ตกลง ฉันจะขอบคุณเขาอย่างดี” ซ่าวซิวหรงลูบคางแล้วคิด ขมวดคิ้ว“ยังมีอีกคน”

“ใคร? ”

“ประธานถังก็รู้จัก แค่หาเขา ไม่ว่าต้องการอะไรก็ได้ หมด”
รอยยิ้มเล็กๆนั่นปรากฎบนหน้า เข้าใจว่าซ่าวซิวหรง หมายถึงใครก็รู้สึกกระดากปาก: “เขายังทำงานอยู่ ต่างประเทศ โทรศัพท์ก็ปิดตลอด”

“ผมได้ข่าวว่าวันนี้ประธานมู่จะกลับมา”ซ่าวซิวหรง ยิ้ม”ประธานถังลองโทรไป? ”

ถังซินเม้มปากแน่นๆไม่พูดอะไร

ก่อนหน้านี้มู่เฉินหย่วนก็ปฏิเสธหล่อนชัดเจน หล่อนจะ ไปหาเรื่องใส่ตัวทำไม?

แต่หมดหนทางละจริงๆ หล่อนเลยมาหาซ่าวซิวหรง

ข่าวซิวหรงมองความกังวลของหล่อนออกก็

พูด: “พวกคุณเลิกกันแล้วเป็นเพื่อนกันไม่ได้เลยเห รอ? ถ้าคุณไม่ไปหาประธานมู่ก็ไปหาลู่เหวินซู ทั้งเมือง ก็มีแค่สองคนนี้ที่ช่วยได้

ถังซินยิ้มเยือกเย็น“หาลู่เหวินซู? เขากลัวว่ากลับไป หาคนนั้นไม่เจอจะฆ่าคนของฉัน! ฉันยอมเอาทุกอย่าง ไปหาคนช่วยดีกว่า ไม่ไปหาเขาหรอก!

เห็นถังซินเกลียดเข้ากระดูกแบบนี้ ข่าวซิวหรงรู้สึกว่า เรื่องน่าจะเยอะ

“ประธานถังสะดวกคุย? ”

“ในเมื่อประธานส้าวช่วยไม่ได้ งั้นก็รบกวนแล้ว”ถังซินยืนขึ้นออกไป

ชาวซิวหรงคล่าโทรศัพท์ส่งข้อความไป

หาบางอย่างจากสายการบินอย่างผ่อนคลาย

แต่ว่าเขานึกถึงความสัมพันธ์ของถังซินกับมู่เฉินหย่วน แล้วบวกกับความกังวลของหล่อนขนาดนี้ เรื่องที่หาคง ไม่ง่าย คิดว่าเรื่องนี้ไม่ควรเข้าไปยุ่ง

พอออกจากบริษัทสาวซื่อ ถังซินดูรายชื่ออีกรอบก็พบ ว่าไม่มีคนช่วยตัวเองได้จริงๆ

นอกจากสองคนนั้นที่ซ่าวซิวหรงบอก

จู่ซือซือโทรมาถามว่าถังซินไปไหนอย่างร้อนรน พอรู้ ว่าหล่อนอยู่บริษัทเลยโล่งใจ บอกว่าจะกลับไปกับฉาง ผิงก่อนและถามว่าตอนดึกจะให้ไปรับไหม

จู่ซือซือยังพูดอีกว่า : “พี่ถังซิน ถ้าลุงคนนั้นไปหาพี่พี่ ต้องระวังตัวนะ เขามันตายด้าน แก่ขนาดนั้นแล้วมือไม้ ยังอยู่ไม่สุข! ”

“ลุงคนไหน? ”

“ก็เมื่อคืนที่พี่เป็นลมที่สนามบินแล้วพาพี่ไปโรง พยาบาลไง”น้ำเสียงของจู่ซือซือไม่พอใจ เขาบอกว่าเขาคือคนที่พี่เฉินส่งมาคุ้มกันฉัน พี่เฉินก็จริงๆเลยหาคน หนุ่มๆมาหน่อยไม่ได้หรือไง..…………

ถังซินไม่มีเวลามาฟังหล่อนบ่น พูดอย่างเหนื่อย ล้า: “ตอนดึกพวกเธอไม่ต้องมา เดี๋ยวพี่ขับไปเอง”

จู่ซือซือก็รู้ว่าหล่อนยุ่งเลยไม่พูด

ถังซินหาคนช่วยไม่ได้ เลยกัดฟันติดต่อผู้ช่วยจาง “คุณถัง”โทรไปแปปนึงผู้ช่วยจางก็รับสาย“คุณมีอะไร ครับ? ”

ถังซินเม้มปาก“ประธานมู่ของนายกลับมายัง?

“กลับมาแล้ว แต่ว่า…..ผู้ช่วยจางนิ่งไปพูดเสียง ต่ำ“ประธานมู่น่าจะไม่อยากพบคุณครับ”

ได้ยินดังนั้นถังซินก็ยิ้มอย่างขมขื่น

ชัดว่าเขาขอโทษหล่อนก่อน ไม่รับสายหล่อนตลอด แบบนี้ราวกับว่าหล่อนผิด

“คุยเรื่องธุรกิจก็ไม่ได้เหรอ?”

ผู้ช่วยจางถอนหายใจ : “ขอโทษครับคุณถัง ผมช่วย คุณไม่ได้จริงๆ”

“ฉันรู้แล้ว”ถังชินก็ไม่อยากให้ผู้ช่วยจางติดร่างแหไปด้วย พูดได้สองประโยคก็วางสาย

หล่อนเลยไปหามู่เฉินหย่วนที่บ้าน

ในเมื่อกลับประเทศมาแล้ว เขาต้องกลับมานอน แค่ กลับไปที่บ้านหล่อนก็จะเห็นเขา

พอถึงที่นั่นถังซินนั่งรอที่รถ แล้วก็ดูข้อความที่ผู้ช่วย

ส่งมาเลยตอบไป

รอตั้งแต่บ่ายยันมืด

หล่อนเปิดหน้าต่างไว้ครึ่งนึง รู้สึกถึงลมร้อนด้านนอก

เหมือนว่าฝนจะตก

ถังซินรออยู่ในรถนานจนปวดเอวหน่อยๆ

หล่อนลงจากรถแล้วเห็นรถของมู่เฉินหย่วนกลับมา พอดี จอดอยู่ที่ทางเข้า

หล่อนมีสติเข้ามาแล้วรีบเดินเข้าไป

มู่เฉินหย่วนลงมาจากในรถ ยืนตรงแล้วก็มองเห็นถังซิ นเดินมา

ชุดสูทยู่ยี่หน่อยๆ ช่วงท้องยกขึ้นเล็กน้อย ไม่สังเกตุก็ มองไม่เห็น
ผมรวบไว้ยุ่งๆ ใบหน้าซีดเซียว สายตามืดมัว

เห็นหญิงสาวท่าทางซีดเซียวสายตาของมู่เฉินหย่วนก็ ละเหี่ย แปปนึงท่าทางก็เปลี่ยนไปเป็นเย็นชา

“คุณถังมาหาผม?

“เครื่องบินส่วนตัวของหลินเฉิงจี้เกิดเรื่องแล้ว”ถังซิ นพูดเสียงทุ้มพร้อมกับร้องขอนิดๆ”รบกวนให้คนของ คุณไปช่วยหาได้ไหม?

ทันใดนั้น เลือดในตัวของมู่เฉินหย่วนก็เหมือนจะแข็ง ไป

สายตาเย็นชาของเขาจ้องที่ถังซินและเยาะเย้ย ว่า: “หน้าคุณถังมีทองติดเหรอ? มาหาผมอย่างไร้ ยางอายมาให้ผมช่วยคุณหาเขา!

ถังซินไม่สนใจคำแดกดันของเขา หล่อนก้มหัว ลง“ประธานมู่ ขอร้องล่ะ แค่คุณช่วย คุณต้องการอะไร ฉันให้คุณได้ทุกอย่าง……

“คุณมีอะไร? หือ? “ร่างสูงๆของมู่เฉินหย่วนเอนลงมา นิ้วเย็นๆจับที่คางหล่อน

ความเย็นชาในตาของเขาคมเหมือนมีด

มู่เฉินหย่วนยิ้มเย็นชา: “คุณประสบความสำเร็จวันนี้ ได้เพราะพึ่งพาตัวเอง?
ถังซินเงียบ

“ถ้าไม่มีผมคุณคงตายในแวดวงสังคมธุรกิจแบบนี้ไป หลายรอบแล้ว! “เขาจ้องหน้าหล่อน ความเดือดดาล ตรงหน้าอกเกือบจะทำให้ตาทั้งคู่ของเขาบอด เขาจับ คางหล่อนแรงๆ

“ผมคิดไม่ถึงจริงๆ คนที่ผมสอนมากับมือจะกล้าเอา มีดมาแทงใจผม!

ถังซินถูกจับคางจนเจ็บ มุมปากชาๆ

หล่อนเงยหน้าอย่างลำบาก : “คุณจะว่ายังไงก็ได้เลย ฉันแค่ขอร้องให้คุณช่วย เขาก็เป็น..…….…..

“ผมไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา! “มู่เฉินหย่วนตัดบทเขา น้ำเสียงเกือบจะไร้อารมณ์”เรื่องนี้ผมช่วยไม่ได้ คุณถัง ไปหาคนอื่นเถอะ ผมไม่ว่าง! ‘

พูดจบก็ปล่อยหล่อน หมุนตัวขึ้นบันไดไป

ถังซินร้องเสียงดังอยู่ด้านหลัง: “มู่เฉินหย่วนก็แค่ครั้ง ขอร้องล่ะ ไม่ได้เหรอ? ”

เหมือนเขาจะไม่ได้ยินไปถึงตรงหน้าบ้านแล้ว

“ถ้าคุณไม่ช่วยฉันก็จะยืนอยู่นี่ไม่ไปไหน”ถังซินกัดฟัน ยืนอยู่ตรงนั้น
มู่เฉินหย่วนรูดบัตรเปิดประตู

ได้ยินดังนั้นก็เหลือบไปมองหล่อนแปปนึงอย่างเย็น ชา”อยากจะยืนก็ยืน!

“มู่เฉินหย่วน ขอร้องล่ะ”พอนึกถึงความเป็นความตาย ของผู้ชายคนนั้น ถังซินก็เข่าอ่อนคุกเข่าลงไป เสียง สำลัก“ครั้งนี้คุณช่วยฉันเถอะนะ”

มู่เฉินหย่วนเห็นหล่อนทำเพื่อผู้ชายคนอื่น คุกเข่าลง ไป สีหน้าก็แย่ลงมากขึ้น

เขาขึ้นไป ปิดประตูอย่างไร้ความปราณี

ถังซินก้มหน้าลง น้ำตาตกไปที่พื้นเปียกไป หมด: “คุณรู้ไหมว่าฉันไม่อยากเป็นหนี้เขา…..ไม คุณไม่ยอมช่วยฉัน……

หล่อนเป็นหนี้มู่เฉินหย่วนก็ยังใช้คืนได้ เป็นหนี้หลิน เฉิงจี๋หล่อนจะใช้คืนได้ไง?

แปปนึงคนขับรถก็ขับรถออกไป

ส่วนถังซินยังดันทุรังคุกเข่าไปที่หน้าประตูของเขา ด้วยแผ่นหลังบางๆนั่น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ