บทที่429 เขาเป็นคนก็ต้องมีความเห็นแก่ตัว

ใบหน้าของถังซินนิ่งไป แปปนึงหัวใจก็รู้สึกดิ่งลง คำพูดเขาหล่อนไม่เข้าใจ

เขาไม่ปฏิเสธ รูปบนหนังสือพิมพ์นั่นสื่อไม่ได้ตีไข่ เขา กับจ้าวอี้ซีนมีความสัมพันธ์กัน

ที่แท้หล่อนก็คิดวาดฝันสวยงามจนเกินไป ที่จริงเขา ลืมได้นานแล้ว

เห็นหล่อนคอตกเหมือนหดหู่ มู่เฉินหย่วนสงสาร หน่อยๆแต่ไม่พูดอะไร แค่ถามว่า”กินอิ่มยัง?

“อืม”

มู่เฉินหย่วนเห็นฝนยังตกหนักก็เลยพูดว่า “คืนนี้ฝนไม่ น่าหยุดตก ตกหนักขนาดนี้ไม่ควรขับรถ คุณนอนที่ห้อง แขกละกัน เดี๋ยวผมไปจัดการเรื่องนิดหน่อย

ถังซินตอบรับไปคำนึง“ขอบคุณประธานมู่

ได้ยินดังนั้นสายตามู่เฉินหย่วนก็หม่นลงหน่อยๆ

เขาที่เพิ่งขึ้นไปห้องทำงานโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อก็ ดังขึ้น หยิบออกมาดูเป็นซ่าวซิวหรงที่โทรมา

“ประธานมู่ ความร่วมมือโครงการนั้นไม่ใช่ว่าคุยกันดีแล้วเหรอว่ากำไร55? “พอโทรติดซ่าวซิวหรงก็พูด มา”ทำไมคุณให้คนเปลี่ยนเป็น73ล่ะ? ”

มู่เฉินหย่วนพูดอย่างเรียบๆ ผมสนับสนุนเยอะสุด คน ก็เป็นคนของผม 73เหมาะสมที่สุดแล้ว”

“บ้า……เอ้ย! “ชาวซิวหรงสบถคำหยาบออกมา สักพัก นึงก็พูดว่า”ผมไปเจอคุณถังที่คลับ พาคุณถังไปที่ห้อง ส่วนตัวเพราะอยากออกกำลังกาย คุณโกรธก็ควรจะ เอาคืนคุณกู้ แต่คุณทำลับล่อผม ใจดำเกินไปแล้ว”

“อยู่กับกลุ่มผู้ชายด้วยกัน หล่อนได้แค่ได้ยินคำพูด สกปรกนิดหน่อย”มู่เฉินหย่วนหัวเราะ“ผมว่าคุณกำลัง เอาคนมารังแกหล่อน”

“พวกคุณก็เลิกกันแล้ว คุณยังไม่ขายส้มให้ ตอนนี้ กำลังเล่นอะไรอยู่“แก้แค้นแทนสาวสวยเหรอ?

“เลิกกันแล้ว แต่คนของผมไม่ใช่ว่าใครก็จะมารังแก ได้”มู่เฉินหย่วนพูดอย่างเย็นชาว่า“รายการนั่น73 อยาก ทำก็ทำ ไม่อยากทำก็เอาเงินลงทุนไปไกลๆ!

เขาวางสายลง ในใจรู้สึกเดือดดาดขึ้นมา

เขาก็ไม่เข้าใจทำไมเลิกกันแล้วแต่เขายังไม่ลืมถังซิน

เห็นหล่อนถูกรังแกจิตใต้สำนึกก็ให้ไปปกป้องหล่อน เห็นหล่อนร้องไห้อย่างน้อยใจที่ไม่ได้กินซาลาเปาไส้ เต้าหู้ก็แอบโทรหาเชฟเพื่อเรียนการทำซาลาเปา
ตอนที่ถังซินถามเรื่องหนังสือพิมพ์ เขาอยากอธิบาย ให้หล่อนฟังมาก แต่พอคิดเรื่องคลิปนั้นก็รู้สึกว่าอธิบาย ไปก็ไม่มีประโยชน์

ผู้หญิงคนนี้ แต่ไหนแต่ไรมาก็ดูแลคนอื่นแต่ไม่นึกถึง ความรู้สึกของเขา เหยียบย่ำความรู้สึกเขาซ้ำไปซ้ำมา

เขาเป็นคนก็ต้องมีความเห็นแก่ตัว

มู่เฉินหย่วนเก็บความรู้สึกว้าวุ่นใจนั้นแล้วเปิดคอม ทำงาน

ช่วงนี้เขายุ่งมากไม่มีเวลาไปต่างประเทศ ล้วนแต่ต้อง เปิดวิดีโอประชุมกับบริษัทต่างประเทศ เหมือนนิวยอร์ก ที่มีเวลาต่างกันสิบกว่าชั่วโมง วิดีโอประชุมก็ลำบาก

พอเขาปิดคอมก็ได้ยินเสียงฝนด้านนอกที่ซาลง ที่จริง ตอนนี้ตีหนึ่งแล้ว

มู่เฉินหย่วนกลับไปอาบน้ำที่ห้องนอนแล้วเปลี่ยนชุด เป็นเสื้อคลุมยาว

นึกถึงท่าทางเขินๆของหล่อนเมื่อคืน เขาก็ไปเปิด ประตูที่ห้องนอนแขก

พอเข้าไปก็เห็นถังซินนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง แมว ขาวๆนั่นอยู่บนผ้าห่มเหมือนเทพที่คอยคุ้มครอง

แมวเงยหน้ามาเห็นมู่เฉินหย่วนที่เดินเข้ามาใกล้ก็ร้องเมี้ยวออกมา

มู่เฉินหย่วนรู้ว่าแมวตัวนี้ร้องยังไงก็เป็นผู้หญิงมาก เวลาโกรธก็เอากรงเล็บไปข่วนที่หน้าหมา จนหน้าเต็ม ไปด้วยเลือดและรอยขีดข่วน เขาจึงนั่งอยู่ข้างเตียง

เขาเห็นผมสีดำของหล่อนกดลงไปที่หมอน นอนอย่าง นิ่งๆ ที่คางมีเนื้อกว่าเมื่อก่อน

มู่เฉินหย่วนใช้ฝ่ามือที่แห้งและร้อนๆนั่นลูบที่แก้ม แล้วลูบคางที่มีเนื้อเยอะๆนั่นพลางแอบคิด: เหมือนว่า ทรัพยากรที่ต่างประเทศจะเลี้ยงดี หล่อนกลับมาไม่กี่วัน ก็อ้วนแล้ว

ถังซินที่หลับอยู่นั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมาแล้วพรึมพร ว่า“อย่าถีบฉัน เด็กดี นอนเถอะ”

มู่เฉินหย่วนมองไปที่แมว

แมวที่อยู่บนผ้าห่มใช้ตาสีฟ้านั่นจ้องมองเขาอย่างไร้ เดียงสา

เขากับแมงจ้องกัน นึกถึงคลิปที่เห็นแมวหลับบนหน้า เจ้าของจนเกือบจะทำให้เจ้าของหายใจไม่ออก แขนทั้ง สองก็จับหลังคอมันแล้ว เอาออกมา

แมวร้องออกมากรงเล็บเล็กๆทั้งสี่ก็ดิ้น

มู่เฉินหย่วนพูดอย่างโหดๆ“ไปนอนที่รัง ถ้าขึ้นไปอีกฉันจะพาไปไว้ข้างนอก!”

กลางคืนถังซินนอนและถูกลูกในท้องถีบไปสิบกว่า

ครั้ง

หล่อนเหมือนรู้สึกว่ากำลังสอนลุกเตะบอล ลูกๆก็เอา

บอลมาเตะที่หล่อนจนหลอนเจ็บ

พอตื่นมาถังซินก็งงๆ

หล่อนเปิดเสื้อออกมาดูท้องที่ป่องนิดๆแล้วก็คิด ทำไม เด็กๆในท้องเป็นเด็กดีจัง ถีบหล่อนเหมือนจะให้ท้อง แตก

ทำไมล่ะ เด็กๆทั้งสามทะเลาะกันข้างในเหรอ?

เช้ามาถังซินหดหู่มาก อาบน้ำเสร็จก็ลงมา ถังซิน เห็นมู่เฉินหย่วนนั่งพับขาที่โต๊ะ กินขาวเช้าไปก็ใส่หูฟัง บลูทูธคุยไป

หล่อนก้าวเท้าเข้าไปแล้วดึงเก้าอี้อย่างรุนแรงหน่อยๆ แล้วจึงนั่งลงไป

มู่เฉินหย่วนเห็นถังซินเข้ามาก็วางสายลง เงยหน้า ขึ้นเห็นท่าทางหล่อนไม่สบอารมณ์ ไม่พูดอะไรเหมือน ถูกคนคนรับกวนเวลานอน ก็ไปเอาอาหารเช้ามาเสิร์ฟ หล่อน
ถังซินเหลือบมองโจ๊กตรงหน้าแล้วพูดว่า”ไม่กิน หิวจะ ตายก็ช่างมัน!

มู่เฉินหย่วนปวดหัวจริงๆ

ชัดเจนว่าเขาทั้งสองเลิกกันแล้ว แต่อยู่ที่บ้านเขา เขา ยังต้องคอยมองสีหน้าหล่อน คอยรับใช้หล่อนเหมือน ดูแลบรรพบุรุษ

เขาถามอย่างอดทนว่า “งั้นคุณอยากกินอะไร? ” 11

น้ำเสียงเขาอ่อนโยนทำให้ถังซินคิดว่าเมื่อกี้เกินไป ไม่ พูดอะไรแล้วก็กินโจ๊ก

มู่เฉินหย่วนหมุนตัวกลับไปที่ครัว

สิบนาทีต่อมาเขาถือก๋วยเตี๋ยวหมูร้อนๆมาไว้ข้างๆ หล่อน ด้านบนมีไข่ดาว”ผมทำได้แค่เท่านี้ กินไปเถอะ”

ถังซินรู้สึกถึงความร้อนในชามเลยหันไป ยากที่ จะออกจากความอ่อนโยนของเขาและคิดว่าถ้าไม่ ชอบหล่อนทำไมถึงดีกับหล่อนอีกและยังคอยอยู่ข้าง หล่อน?

ต่อไปเขาจะทำแบบนี้กับจ้าวอี้ซีนไหม ทำบะหมี่ให้ หล่อนกินหรือเปล่า?
มู่เฉินหย่วนไม่รู้ว่าหล่อนคิดอะไร ในใจก็คิดอะไรไป มากแล้ว เขาต้องรีบไปจัดการเรื่องที่บริษัท กินเสร็จก็ หยิบสูทที่แขวนอยู่ตรงไม้แขวนเสื้อ

“ผมโทรหาผู้ช่วยจางแล้ว อีกแปปเขาจะมารับคุณ กลับไป”เขากางมือออกแล้วสวมสูทไป รูปร่างตรงๆ เอว กว้างและสะโพกเล็กๆนั่น แสงจากด้านหลังทำให้เจริญ ตา

ก่อนไป มู่เฉินหย่วนก็มองแมวที่อยู่ข้างๆหล่อนอย่า ลืมเอาแมวไปด้วย”

ถังซินเม้มปาก“ค่าใช้จ่ายคิดกับผู้ช่วยจางใช่ไหม? ”

“ไม่ต้อง”

พูดจบเขาก็เดินออกไป เร็วจนถังซินมองหลังเขา ไม่ทัน

ถังซินหยิบตะเกียบกินก๋วยเตี๋ยวที่เขาทำให้

เนื้อเหมือนนานแล้วเลยเค็มหน่อยๆแต่หล่อนกลับคิด ว่ามันอร่อยมาก

กินเสร็จ ในท้องอิ่มแล้ว ถังซินก็รู้สึกตัวขึ้นมาแล้วรู้ว่า ตัวเองต้องทำอะไร

คำพูดของเขาเมื่อคืนชัดเจนมาก ข่าวบนหนังสือพิมพ์ เป็นจริง พวกเขาไม่มีโอกาสอีกแล้ว หล่อนก็ไม่ต้องหลอกตัวเองอีกต่อไปคิดว่าในใจเขายังมีตัวเอง

เขาจะต้องมีแฟนใหม่ ชีวิตใหม่ หล่อนก็ควรอยู่ห่าง เขาหน่อย

ถังซินลูบท้องเบาๆยิ้มอย่างจำใจว่า“ที่จริงอยากเก็บ ลูกๆไว้บอกเขา ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะต้องเป็นแม่ที่ทำงาน เลี้ยงพวกลูก”

“คุณถัง พรึมพรำอะไรครับ?

ถังซินเงยหน้าเห็นผู้ช่วยจางมา กำลังเปลี่ยนรองเท้า เหมือนจะได้ยินไม่ชัด เลยถามหล่อนอย่างแปลกใจ

หล่อนพูดว่า“ไม่มีอะไร บอกว่าประธานมู่ของพวกนาย ทําก๋วยเตี๋ยวเค็มไปหน่อย

“อะไรนะครับ? !

ผู้ช่วยจางรีบวิ่งเข้ามามองห้องครัวที่เละเทะแล้วมอง ก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าถังซินอีกรอบอย่างตกใจ“บ้าเอ้ย พระอาทิตย์ขึ้นจากตะวันตกเหรอครับ ประธานมู่ถึงทำ อาหารเนี่ย!”