บทที่427 มีใครทำซาลาเปาเป็นไหม สอนประธานมู่ที

หลังจากที่เขาเข้ามาที่ห้องครัว เปิดตู้เก็บของออกมา ก็เห็นด้านในเต็มไปด้วยขนมก็แปลกใจหน่อยๆ

มีจริงด้วย

ผู้ช่วยจางซื้อขนมมาเยอะขนาดนี้ทำอะไร?

มู่เฉินหย่วนดูวันผลิตของขนมพวกนี้แล้วก็เลือกอะไร ที่ดูน่าอร่อยมาให้ถังซิน

“กินหมดก็ไปหยิบในตู้เอาเอง

“ขอบคุณ”ถังซินหิวจริงๆจึงไม่เกรงใจต่อไป ฉีกซอง มันฝรั่งทอดออกมากิน แล้วเอามือคลำหารีโมตมาเปิด ทีวีจอแอลซีดีแล้วพิงบนโซฟา

แมวกระโดดขึ้นบนโซฟาแล้วไปกกตัวอยู่ที่ขาหล่อน ส่วนหมาก็กระดิกหางอยู่บนพรม

มู่เฉินหย่วนเห็นฉากนี้ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ผู้หญิงคนนี้ คิดว่านี่เป็นบ้านตัวเองเหรอ?

กลัวว่าถ้าพูดอะไรออกมาแย่ๆถังซินต้องร้องไห้อีก มู่ เฉินหย่วนเลยนั่งลงแล้วจัดการเรื่องอื่นๆ

เพิ่งจะจัดการเรื่องเมล ผู้ช่วยจางที่ลุยฝนไปซื้อซาลาเปาก็กลับมา

มู่เฉินหย่วนเห็นผู้ช่วยจางถือถุงมาสองสามใบก็ วางมือลงแล้วไปช่วยเขาให้คุณไปซื้อซาลาเปา คุณซื้อ อะไรมา หิ้วถุงใหญ่แบบนี้? ”

“ประธานมู่ร้านปิดหมดแล้ว หาซื้อไม่ได้”ผู้ช่วยจาง เปลี่ยนรองเท้าไปพูดไป”ดีที่ซุปเปอร์ยังไม่ปิด ผมเลย ไปซื้อแป้ง เต้าหู้อะไรพวกนี้ เดี๋ยวผมทำให้พวกคุณ! ”

สายตาของมู่เฉินหย่วนแปลกใจนิดๆ“คุณทำเป็น? ”

“เป็นสิ ไส้อะไรผมก็ทำเป็น รับรองว่าคุณถังกินแล้วจะ ติดใจ! ”

เห็นมู่เฉินหย่วนยืนอยู่นั่นไม่ขยับผู้ช่วยจางก็ พูด”ประธานมู่อย่าขวางทางผม หมักแป้งต้องใช้เวลา รอคุณถังกินซาลาเปาแล้วผมจะรีบไปส่งหล่อน ฝนก็ยิ่ง ตกหนักขึ้นไม่รู้จะหยุดเมื่อไหร่”

“งั้นคุณกลับไปเถอะ”มู่เฉินหย่วนเอาถุงในมือเขา มา“พรุ่งนี้เช้าคุณยังต้องบินไปเยนจิง กลับไปก็พักผ่อน เยอะๆ”

ผู้ช่วยจางงง”งั้น งั้นผมไปแล้ว คุณถังจะกลับยังไง?”

“ผมส่งเอง”
“ไม่ไม่ ผมส่งเองดีกว่า นี่เป็นเรื่องที่ผมควรจะทำ”พูด ไปก็จะเข้าไป”ผมยังซื้อหมูสามชั้นมาสองสามกรัม คุณถังทานซาลาเปาเนื้อไหมครับ ผมจะห่อให้เขานิด หน่อย”

มู่เฉินหย่วนอยู่นั่นไม่ขยับสายตาหม่นลงดูอันตราย ผู้ ช่วยจาง ถ้าคุณว่าเยนจิงดีก็อยู่นั่นสักสองสามเดือนละ กัน เลขาถังสามารถรับตำแหน่งแทนคุณได้

เสียงทุ้มๆนั่นทำให้ผู้ช่วยจางตกใจกลัว รู้สึกมีอะไรผิด ปกติ

ผู้ช่วยจางรีบไปเปลี่ยนเป็นรองเท้าหนังของตัวเอง แล้วออกไป

ไม่ถึงสามวิก็หายไป

ถังซินได้ยินเสียงขยับก็วิ่งมาที่มู่เฉินหย่วนถามด้วยใจ จดจ่อว่า“ซาลาเปาไส้เต้าหู้มายัง? ”

หล่อนเห็นถุงที่มู่เฉินหย่วนถือเหมือนจะไม่มีซาลาเปา ก็งงไป

“ซาลาเปาไส้เต้าหู้ล่ะ? ”

มู่เฉินหย่วนลังเลนิดหน่อยจึงพูดไปว่า”ไม่มี ร้านปิด หมดแล้ว”

ทันใดนั้นถังซินรู้สึกน้อยใจ พูดไปน้ำตาก็ไหลไม่หยุด“ทำไมปิด? ”

มู่เฉินหย่วนสตั๊นไป

แปลกจริง ร้านปิดทำไมเขาจะรู้ได้ไง!

ถังซินร้องไห้ไม่หยุด”คุณไม่ขายส้มฉันก็ช่างมันแล้ว ซาลาเปาไส้เต้าหู้ก็ไม่ให้ฉันกิน คุณเป็นผู้ชายทำไมมา รังแกฉัน……….

“ไม่ใช่ไม่ให้คุณกิน แต่ร้านเขาปิดหมดแล้ว”เห็น หล่อนร้องไห้หนักมากขึ้น มู่เฉินหย่วนก็ทำอะไรไม่ ถูก”อย่าร้องสิ เดี๋ยวผมทำให้คุณ”

ถังซินก็หยุดร้องแล้วจ้องเขา “เอาไส้เต้าหูล้วน รส เค็มๆเผ็ดๆ ไม่เอาน้ำตาล”

มู่เฉินหย่วนยิ้มออกมา”โอเค ผมจำไว้แล้ว”

หล่อนกลับไปที่ห้องรับแขกอย่างไม่เต็มใจแล้วนั่งดู ทีวีที่โซฟาต่อ

มู่เฉินหย่วนเข้าไปในครัว เอาถุงวางบนโต๊ะแล้วจ้อง มองด้วยท่าทางว่าเกิดปัญหาแล้ว

ดูแลบริษัท ทํางานเขาถนัดมาก แต่ว่าทำอาหารนั้น ถือว่ายาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งซาลาเปา

เริ่มจากไหนเขายังไม่รู้เลย
พอคิดว่าถ้าหล่อนไม่ได้กินซาลาเปาไส้เต้าหู้ขึ้นมา ก็จะร้องไห้ไม่หยุด เขาก็ปวดหัว เลยเปิดเน็ตหาสูตร เคล็ดลับ เปิดไปมาก็ยิ่งปวดหัว

คิดไปคิดมา มู่เฉินหย่วนใส่หูฟังบลูทูธแล้วจึงติดต่อลู่ เหวินซูที่คลับ

พอพนักงานต้อนรับรับสายก็รีบไปที่หลังครัวแล้ว พูดเสียงดังว่า: “ประธานมู่โทรเข้ามาถามว่ามีใครห่อ ซาลาเปาเป็นบ้าง เร็วเร็ว มีใครห่อเป็นไหม? ”

ตอนนี้ในครัวไม่มีคน มีแค่ผู้ช่วยสองคน

พอได้ยิน ผู้ช่วยพ่อครัวก็ถามอย่างแปลกใจ ว่า“ประธานมู่จะกินซาลาเปา? แต่พวกเราที่นี่ไม่เคยทำ ซาลาเปานะ!”

“ประธานมู่ถามว่าห่อซาลาเปายังไง! “พนักงานต้อง รับกลอกตามองเขาแล้วกวาดสายตามองไปทั่ว“ไม่ใช่ ว่าเชฟทำได้ทุกอย่างเหรอ เขาไปไหนล่ะ?”

“ไปห้องน้ำ”

“ไปเรียกเขามา ประธานมู่คอยอยู่!

เชฟที่เพิ่งล้างมือก็ออกมา ยังไม่ทันตอบสนองอะไร กลับมาก็ถูกดึงกลับไปที่หลังครัว

พนักงานต้อนรับรีบเข้าไปถาม“เชฟ ห่อซาลาเปาเป็นไหม? ”

“เป็นสิ แต่ว่าเก็บวัตถุดิบไปหมดแล้ว”เชฟนึกว่าแขก ห้องไหนอยากกินซาลาเปาก็เลยพูดอีกอย่างไม่มีแป้ง แล้ว ทำไม่ได้”

“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร ห่อได้ก็พอ”

พนักงานต้อนรับบอกมู่เฉินหย่วน พอมู่เฉินหย่วนเปิด วิดีโอคอลก็รีบเอาโทรศัพท์ให้เชฟ”ประธานมู่นี่คือเชฟ ของพวกเรา ห่อซาลาเปาได้ มีอะไรถามเขาได้เลยค่ะ”

พอเห็นคนในกล้องหน้าตาหล่อเหลาเชฟก็ตกใจจน พูดตะกุกตะกัก ประ ประธานมู่ คุณจะทานซาลาเปาเห รอครับ? เอาไส้อะไร เดี๋ยวให้คนไปซื้อมาห่อให้

มู่เฉินหย่วนตอบอย่างไม่มีทางเลือกว่าไม่ใช่ผม เห้อ…….ผมจะห่อซาลาเปาไส้เต้าหู้ มีวัตถุดิบที่บ้าน พร้อม คุณสอนผมว่าทำไงก็พอแล้ว”

เขาหยุดพูดแต่ว่าเชฟกลับเข้าใจจึงยิ้มออกมา

ตอนกลางคืนเขาเคยทำอาหารให้ถังซินกิน รู้ความ สัมพันธ์ของเขาทั้งสองและก็รู้ว่าถังซินท้อง

คนท้องนี่ หิวง่าย อารมณ์ก็ขึ้นๆลงๆ

ต้องเป็นคุณถังที่ท้องแล้ววีนอยากกินซาลาเปาไส้เต้า

ห้แน่ๆ
เชฟพยักหน้า”ผมทำเป็น ประธานมู่เอาแป้งกับผง ยีสต์อกมาก่อน เดี๋ยวผมสอนคุณหมัก”

“โอเค”

กลัวว่าหล่อนที่อยู่ที่ห้องรับแขกจะได้ยินว่าแค่ ซาลาเปาเขายังหาคนมาช่วยสอน มู่เฉินหย่วนเลยเปิด เสียงเบาๆ แล้วเอาโทรศัพท์วางบนมุมชั้นวางมีด แล้วทำ ตามที่เชฟสอนทีละขั้นตอน

พอแป้งได้ที่ก็ใส่ยีสต์ เชฟเริ่มสอนเขาผสมไส้ ใส่ เครื่องปรุงเท่าไหร่”ช่วงนี้คุณถังมีความอยากอาหารดี ประธานมู่สามารถใส่เผ็ดไปหน่อยได้

มู่เฉินหย่วนทำไปก็ตอบกลับมา

เชฟเห็นเขาทำจนเหงื่อออก มือเต็มไปด้วยแป้ง ผู้ชาย ที่อดทนน้อยมากก็ถอนหายใจอย่างอดไม่ได้”ธุรกิจ ยุ่งขนาดนี้เหมือนประธานมู่ยังน่าสงสาร ไม่เยอะแล้ว จริงๆ”

“คุณถังจะได้กินซาลาเปาที่ประธานมู่ทำเอง ต้องดีใจ แน่ๆ!

“อ้อใช่ประธานมู่ ที่คลับยังมีรังนกดีๆอยู่ พรุ่งนี้เอาไป ให้คุณถังดื่ม รับประกันว่าพอคุณถังคลอดลูกออกมา ต้องขาวๆนุ่มๆแน่!

ได้ยินเชฟพูดไม่หยุด มู่เฉินหย่วนก็หัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้แต่กลับไม่รู้สึกรำคาญ

ถังซินที่ดูโทรทัศน์ไปสักพักก็เบื่อ

หล่อนเห็นมู่เฉินหย่วนที่กำลังยุ่งอยู่ในครัวก็ลุกขึ้น มาจากโซฟาแล้วแอบมองไปเห็นเขามือหนึ่งถือแป้ง เหมือนจะกำลังห่อแป้ง ความรู้สึกในใจน้อยๆนั้นก็หาย ไป