บทที่391 พอผมจะดูก็หายไป บังเอิญจริงๆ

ลู่เหวินซูที่ฟังแม่บ้านพูดจนจบอยู่เงียบๆนั้นก็พูดเล่น กับเจียน่าว่า”เห็นคุณค่าว่าตบตีแม่บ้านเป็นเรื่องปกติ ดูถูกพวกเขา คิดไม่ถึงว่าคุณจะรู้จักชื่อพวกเขาด้วย”

ในใจของเจียน่าเต้นแรงรีบพูดว่า”คุณชายลู่ นี่เป็น ทาวเฮาส์ที่คุณซื้อให้ฉันพักอาศัย ฉันรู้ว่าพวกเขาชื่อ อะไรก็จะทำให้เรียกพวกเขาไปทำอะไรได้ดีขึ้น แปลก ตรงไหน”

“ก็ไม่มีอะไรแปลกหรอก”ลู่เหวินซูพยักหน้าเห็นด้วย แต่รอยยิ้มในสายตานั้นเย็นชามากขึ้น

เจียน่ายืนขึ้นข้างๆเขาอย่างกระวนกระวายไม่ สบายใจ

หล่อนปลอบตัวเอง น้อยครั้งที่คุณชายลู่จะมาที่นี่ อีก อย่างที่นี่ก็ไม่มีกล้องวงจรปิด เขาเลยไม่สามารถรู้เรื่อง นั้นได้ พวกคนใช้ก็ถูกให้ปิดเรื่องเงียบแล้ว

ลู่เหวินซูนั่งยกขาขึ้นแล้วหยิบชาขึ้นมาดื่มสองคำ

แม่บ้านที่ไม่หยุดก็มาที่ทาวเฮาส์ยืนอยู่ติดกันไม่กล้า โวยวายออกมา ส่วนแม่บ้านที่หยุดนั้น ก็มีหัวหน้าแม่ บ้านโทรเร่งให้พวกเขากลับมา

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น แม่บ้านที่หยุดงานสองสามคน

ก็มาแล้ว
หัวหน้าแม่บ้านเดินเข้ามาพูดกับลู่เหวินซูอย่าง ระมัดระวังว่า “คุณลู่คะ แม่บ้านทั้งหมดมาที่นี่หมดแล้ว”

“โอเค มากันครบแล้วใช่ไหม? “ลู่เหวินซูพยักหน้า สายตามองไปที่เหล่าแม่บ้าน”สองเดือนนี้ที่ดูแลหล่อน อยู่ชั้นสาม รวมถึงดูแลอาหารทั้งสามมื้อของหล่อนมี ใครบ้าง?

แม่บ้านสองสามคนยืนขึ้นรวมทั้งชิงเหอ ต่างก้มหน้า

ลง

ลู่เหวินซูถามอย่างเรียบๆว่า”เมื่อสองเดือนก่อนความ อยากอาหารของหล่อนไม่ดีเหรอ? ทุกวันแม่ครัวเตรียม อาหารให้หล่อนก็สดใหม่ใช่ไหม รวมถึงนม พวกไข่ไก่ อะไรพวกนี้”

แม่บ้านคนหนึ่งพูดอย่างสั่นๆว่า“ใช่ค่ะ ความอยาก อาหารของคุณหลี่ไม่ค่อยดี”

“ผักสด นมวัว เนื้อล้วนแต่เป็นของที่ไปซื้อทุกเช้า สด มากค่ะ”แม่บ้านอีกคนพูดแล้วยื่นรายการที่ซื้อมาจาก ช่วงนี้ให้ลู่เหวินซูดู

ลู่เหวินซูมองไปอีกรอบแล้วถามว่า “งั้นหล่อนชอบกิน อะไร ไม่ชอบกินอะไร? ”

แม่บ้านต่างมองกัน ก้มหน้าลงไม่พูดอะไรออกมา

“คำถามง่ายๆแค่นี้ตอบกันไม่ได้เหรอ? “ลู่เหวินซูยิ้มอย่างเย็นชาพร้อมน้ำเสียงน่ากลัว”หรือว่าพวกคุณไม่ ดูแลหล่อนดีๆ? ”

“ไม่ใช่แบบนี้ค่ะคุณลู่ เป็นเพราะคุณหลี่ทานน้อยมาก พวกเราเลยไม่ทันสังเกต

“ใช่ใช่ แต่ละวันคุณหลี่กินน้อยมากเลย”

“ไร้สาระ! “ลู่เหวินซูเอาถ้วยชาเขวี้ยงไปที่พื้น

ถ้วยชาแตกเป็นเสี่ยงๆจนเหล่าแม่บ้านตกใจกลัวสั่น ไปทั้งตัว

ลู่เหวินซูพูดอย่างโกรธๆ”หล่อนกินน้อย แต่ถ้าเป็นของ ชอบยังไงก็กินเยอะขึ้น! อีกอย่าง ดูแลสามมื้ออาหาร ของหล่อนก็ต้องดูดีๆว่าแต่ละวันหล่อนทานอะไรบ้าง เอารายการที่ซื้อมาให้ผมดูทำบ้าไร? ผมให้เงินน้อยไป หรือว่าพวกคุณปัญญาอ่อน?

เขาปิดตาลงเพื่อระงับความโกรธ“วันที่22เดือนที่แล้ว ใครที่ดูแลหล่อน? ”

ไม่มีใครตอบ

สายตาของเขามืดมัวมองไปที่หัวหน้าแม่บ้านทำไม ผมจ่ายเงินไปมากมายให้คุณมาจัดการดูแล แม้แต่ ตารางเวรก็ไม่ทำวันๆเอาแต่กินนอนไม่ทำอะไรหรือ ไง? ”
“คุณลู่คะ มีตารางเวรค่ะ ก็ ก็คือ…… “แม่บ้านเหงื่อไหล ท่วมหัว“ไม่ทันระวังเลยเอาตารางเวรครั้งที่แล้วไปทิ้ง แล้วก็เลยไม่มีบันทึกของตารางเวรเดือนที่แล้วค่ะ”

“พอผมจะดูก็หายไป บังเอิญจริงๆ”ลู่เหวินซูยิ้มแล้วยืน ขึ้นเดินไปที่หัวหน้าแม่บ้าน จากตรงนี้เดินเบียดไปจนทางเข้าบ้าน จะลุกขึ้นมาก็

ลุกไม่ได้

เหล่าแม่บ้านต่างกลัวจนขนลุก เจียน่าก็คิดไม่ถึงว่าลู่ เหวินซูจะโหดขนาดนี้ ในใจรู้สึกกลัว

ถ้าตอนนี้หล่อนพูดอะไรออกไปต้องตายอย่างเวทนา แน่ๆ

ลู่เหวินซูหยุดแล้วพูดอย่างเงียบๆว่า: “วันที่22เดือนที่ แล้วแม่บ้านที่ดูแลเดินออกมา ถ้ายังเงียบใส่ผมอีก ผม ไม่อยู่เฉยแล้วนะ”

“ลู่ คุณลู่”มีแม่บ้านเปิดปากพูดเหมือนกลัวลู่เหวินซู”วัน ที่22คือชิงเหอที่ทำงานค่ะ”

ชี้ไปที่ชิงเหอข้างๆตัวเอง

ลู่เหวินซูเดินไปที่ด้านหน้าของชิงเหอก้มหัวลงถาม หล่อน“วันที่22เดือนที่แล้วเวรคุณ? ”

…………….ค่ะ”ชิงเหอตอบ ขาทั้งสองสั่น
“ตอนที่ผมถามทำไมไม่พูด? “ลู่เหวินซูประชิดเข้าไป ที่หล่อนอย่างอดกลั้นไปทั้งตัว

ชิงเหอรู้สึกหวิวๆที่คอกลัวจนฟันสั่นไปทั้งหมด ฉัน ตอนนั้นฉันลืมค่ะ อีกอย่างเรื่องทำงานเมื่อเดือนที่แล้ว ในแต่ละวันของฉันก็เยอะมาก”

“อ้อ ที่จริงไม่ใช่ว่าไม่อยากตอบผม แต่ลืมนี่เอง”ลู่เห วินซูเหมือนว่าจะเข้าใจ

ตอนที่ชิงเหอถอนหายใจออกมา เขาก็ยื่นกระดาษไป ที่หน้าหล่อนถามหล่อนว่า”เช้าวันนั้นนมที่หล่อนกินมียา คุม คุณรู้ไหม? ”

ยังไม่รอชิงเหอตอบเขาก็พูดอีกว่า “ตอนที่พวกคุณมา ผมก็เคยบอกไปแล้วว่าจำวันตกไข่ของหล่อนให้ดี ทำไม พวกคุณยังมียานี่อีกและยังใส่เข้าไปในนมที่หล่อน กิน?

สายตาน่ากลัวของเขามองไปที่ใบหน้าชิงเหอ อธิบาย ให้ผมฟังหน่อยได้ไหม”

“ฉัน ฉัน…” ในคอของชิงเหอเหมือนถูกอัดไปด้วยข้าว

ถูกลู่เหวินซูจ้องแบบนี้ หล่อนกลัวจนพูดไม่ออกและ หน้าซีดออกมา

ลู่เหวินซูถามอย่างอ่อนโยน”คุณไม่รู้ใช่ไหม? ”
“ค่ะ ฉัน ฉันไม่รู้”ชิงเหอพูดตะกุกตะกัก“ฉันแค่เอา อาหารเข้าไปเสิร์ฟ หรือ หรือว่าคุณหลี่จะใส่เข้าไป เอง..……..”

ขาของเขายกขึ้นมาแล้วใช้รองเท้าหนังเหยียบไปที่ หน้าหล่อน“หล่อนอยู่ชั้นสาม อาหารทั้งสามมื้อเป็นพวก คุณที่ดูแลแล้วจะเอายาคุมนั่นมาได้ยังไง?

“คุณ คุณลู่ ฉันไม่รู้จริงๆ”

ลู่เหวินซูเหยียบเข้าไปอย่างแรงแล้วพูดกับแม่บ้าน อย่างน่ากลัวว่า”หยิบมีดหั่นกระดูกมา!

ชิงเหอได้ยินก็ตกใจร้องไห้ออกมาและไม่กล้าโกหก ต่อไปเป็นคุณเจียน่าค่ะ! คุณเจียน่าสั่งให้ฉันเอายาใส่ ไปในนมแก้วนั้น! ”

“อย่าพูดอะไรซ้ำซ้ำว! “เจียน่าเห็นหล่อนพูดชื่อตัวเอง ออกมา สีหน้าหม่นมัวไปแล้วพูดอย่างโกรธๆว่า”ฉันให้ เธอไปทำเมื่อไหร่?

เจียน่ามองไปที่ลู่เหวินซูด้วยท่าทางน่า สงสาร“คุณชายลู่ หลังจากฉันมาอยู่นี่ก็อยู่อย่างเงียบๆ ยังไม่เคยไปที่ชั้นสาม ไม่เคยมีปัญหากับคุณหลี่ แม่ บ้านคนนี้ใส่ร้ายฉัน!

“ใช่ ผมก็คิดงั้น”ลู่เหวินซูพูด“ผมให้คุณอยู่ทาวเฮ้าส์ดี ขนาดนี้ มีแม่บ้านดูแล ให้เงินคุณใช้ วันๆอยู่อย่างสบาย ไม่มีทางทำเรื่องนี้แน่
เขาใช้แรงขาสองข้างเหยียบแรงขึ้น“เห็นผมไม่โอเค อยากทำกับผมแบบนี้เหรอ? ทั้งหมดนี้เป็นคุณที่สมควร ตายทำมันทั้งหมดใช่ไหม?

แม่บ้านร้องไห้แล้วพูดว่า”คุณลู่ ไม่ใช่ฉันนะคะ เป็น คุณเจียน่าจริงๆค่ะที่ใช้ฉัน! ”

“คนเลว ยังจะมาใส่ร้ายฉันอีก! “เจียน่าตัดบทของ หล่อนแล้วพูดกับลู่เหวินซู”คุณชายลู่ต้องให้บทเรียน

หล่อนสักหน่อยแล้ว!

พอมีคนเอามีดมาให้ ลู่เหวินซูก้มลงแล้วยื่นไปที่แขน ทั้งสองข้างของชิงเหอ

ใบมีดคมกดไปที่ข้อมือของชิงเหอจนเกือบจะแทง เข้าไปในผิวบางๆนั่น

ลู่เหวินซูถามหล่อน“ตอนใส่ยา ใช้มือซ้ายหรือขวา? ”

“คุณลู่ ไว้ฉันเถอะค่ะ ขอร้องล่ะ! “ชิงเหอร้องไห้จน น้ำมูกไหล”ยาคุมนั่นคุณเจียน่าเอามาให้ฉัน ให้ฉันใส่ เข้าไปในนมที่คุณหลี่ดื่ม!