บทที่365 ห้องแล็บระเบิด ไม่เหลือแล้ว

หล่อนขยับปากถาม“ฉันเป็นลมได้ไง? ”

หลินเฉิงจี๋เสียงแหบ ปวดใจมาก รีบเข้าไปพยุงหล่อน แล้วป้อนน้ำหล่อน”หมอบอกว่าคุณกดดันมากเกินไป พักผ่อนน้อยก็เลยเป็นลมน่ะ”

“ฉันเอง”หลังจากนั่งลง ถังซินก็รับน้ำมาแล้วดื่มเข้าไปเอง

หลินเฉิงจี่ค่อยๆเอามือเข้ามากำมือเข้า สีหน้ายังดู อ่อนๆ

“นี่วันที่เท่าไหร่แล้ว? ”

หลินเฉิงจี๋เห็นหล่อนดื่มเสร็จก็เอาแก้วเก็บ“คุณหลับ ไปหนึ่งวัน เจ็บตรงไหนไหม ให้ผมเรียกพยาบาลมาดู ไหม? ”

ถังซินส่ายหน้ามองเขา”แผลบนตัวคุณ…….

“ไม่โดนจุดสำคัญ ไม่เป็นไรหรอก”หลินเฉิงจี่ขยับตัว ให้ดูแล้วยิ้มอย่างอบอุ่นพูดว่า “รอแผลดีขึ้นก็กลับได้ เลย”

พอคิดถึงเรื่องที่เกิดที่โรงแรม สายตาเย็นชาของชาย คนนั้น ถังซินก็เจ็บขึ้นมา
“ขอโทษนะ”หล่อนขอโทษเบาๆ

หลินเฉิงจี่กุมมือหล่อน”ไม่ต้องขอโทษ ผมเต็มใจไป รับกระสุนเอง ถ้าคุณบาดเจ็บขึ้นมา ผมคงเป็นบ้าแน่ๆ”

ตอนที่เขาตัดคลิปส่งให้มู่เฉินหย่วนแค่อยากให้พวก เขาทั้งสองบาดหมางกัน ให้ถังซินอยู่ข้างๆเขา คิดไม่ ถึงว่าจี้เจียจื้อจะทำแบบนั้นและก็คิดไม่ถึงว่ามู่เฉินหย่วน จะโหดเหี้ยมขนาดนั้น

หลินเฉิงจี้ดีใจมากตอนที่ถังซินจะเข้ามารับกระสุน แทนเขา โชคดีที่เขาไวกว่า

ถ้าถังซินเป็นไรขึ้นมา เขาไม่ไว้ชีวิตมู่เฉินหย่วนแน่

ยิ่งคิดหลินเฉิงจี่ก็ยิ่งกลัว จับมือถังซินแน่นๆพูด ว่า: “ยินยิน เขายื่นกระบอกปืนมาที่คุณ อยากฆ่าคุณ ผู้ชายแบบนี้ไม่มีค่าพอที่คุณจะกลับไปนะ”

“สมควรแล้วที่เขาเกลียดฉัน”ถังซินหลับตาพูด เสียงแหบ : “ซือซือปิดบังเขา และชิงเฟิงก็มาหาฉันที่ ประเทศF ฉันไม่ได้ดูแลหล่อนดีๆทำให้ถูกพาตัวไป

“หล่อนถูกใครพาไป? ”

ถังซินส่ายหน้าฟันบนกับร่างสั่น: “ฉันเห็นในคลิปเป็น โมโมยผิงหยินกับมู่จิ่นเซวียน…คนเลวสองคนนั่น! ฉันจะฆ่าพวกเขา!
ครั้งที่แล้วคนสวยโทรมาหาบ่อยๆก็น่าจะอยากบอก เรื่องนี้

แต่หล่อนไม่ได้รับสาย

“ฉันโง่จัง ควรจะรู้ตั้งนานแล้วว่าหล่อนจะต้องห่วงฉัน และจะต้องมาที่นี่ ควรจะคุยกับชิงเฟิง”ถังซินฝังเขาไว้ ในอ้อมกอดเขาบ่นอุบอิบว่า”ฉันไม่ใช่พี่สาวที่ดี”

หลินเฉิงจี่ฟังแล้วก็สงสารปลอบอย่างอ่อนโยนว่า”ยิน ยิน นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณ คือความผิดของผมเองที่ ให้คุณมาหาที่ประเทศผมน่ะผิดที่สุด? คุณท้องอยู่ อย่าอารมณ์เสียบ่อย

“อะไรนะ? “ถังซินเงยหน้ามองเขาสีหน้าเต็มไปด้วย ความตกใจ“ฉัน ฉันท้อง? ”

“อื้มหมอบอกว่าเป็นแฝด แต่ดูท่าจะไม่ค่อยดี”หลิน เฉิงจี่ระงับความเหงาภายในใจ“หมอบอกคุณต้องกินยา บำรุงครรภ์ รักษาอารมณ์ให้ดี”

ถังซินลูบท้องคิดถึงชีวิตเล็กๆในท้องนี้ แปปนึงก็รู้สึก เหลือเชื่อ

สองสามเดือนก่อนหล่อนยังคิดว่ารอยู่เฉินหย่วนออก มาทำธุระค่อยมีลูก แต่ไม่คิดว่าจะเป็นจริง ไม่คิดว่าตอน นี้จะท้อง

ใช่ตอนที่ไปประเทศRตอนนั้นหรือเปล่านะ?
แต่เด็กนี่ไม่ควรเกิด เขามาผิดเวลา

ดีใจได้ไม่นานถังซินก็เริ่มรู้สึกแย่อีกครั้ง

หนึ่งคือเรื่องอาการของหลินเฉิงจี่ตอนนี้ สองคือเรื่อง ที่หล่อนกับมู่เฉินหย่วนเลิกกันแล้ว หล่อนไม่มีปัญญา เลี้ยงเด็กด้วยตัวคนเดียวแน่ๆ

พอหลินเฉิงจี่เห็นสีหน้าแย่ ในใจไม่รู้เป็นไรดีใจขึ้นมา หน่อยๆ

เขาถามอย่างระมัดระวัง“ยินยิน คุณไม่ต้องการเด็กเห

รอ? ”

ถังซินลูบท้องพูดเสียงเบา: “ฝาแฝด ท้องก็ ลำบาก……ฉันคิดก่อน”

หล่อนลำบากใจหน่อยๆ

หลินเฉิงจี๋ตอบรับไปหนึ่งที“ไม่ว่าต้องการหรือไม่ คุณ ต้องทำอารมณ์ให้ดี อย่าคิดเรื่องนั้น รอถึงเวลาข้าวเย็น ก็กินให้เยอะๆเพื่อตัวคุณเอง”

ถังซินพยักหน้า

พยาบาลเอายามาให้หล่อนตรงเวลา ถังซินกินยาอย่างเชื่อฟัง

ตอนนั้นหล่อนก็มองเห็นพยาบาลเข็นรถมาเปลี่ยนยาให้หลินเฉิงจี๋ บนไหล่เขารอยแผลสองจุดนั่นทำให้ หล่อนรู้สึกไม่ดี

หลินเฉิงจี๋บาดเจ็บหนักแต่ทำเหมือนคนหายดีมาคอย ปลอบหล่อนทุกวันและยังยึดโทรศัพท์หล่อนบอกว่ารอ อารมณ์สงบขึ้นมาหน่อยค่อยว่ากันอีกที

หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้นแผลของหลินเฉิงจี่ก็ดีขึ้น จิตใจดีขึ้น ส่วนถังซินก็เจริญอาหารดี พักผ่อนเพียงพอ จนแก้มมีเลือดฝาด

หมอก็จัดเตรียมให้หล่อนไปอัลตร้าซาวด์อีกรอบ

ถังซินพิงอยู่บนเตียงดูรูปที่หมอชี้ตรงสองจุดเล็กๆนั่น ว่าเป็นทารกในครรภ์ และยังมองเห็นตากับการเต้นของ หัวใจ หล่อนที่มองอยู่นั้นในใจก็รู้สึกอ่อนโยน

หลินเฉิงจี่ที่รอด้านนอกอยู่นานมาก พอเห็นถังซินออก มาก็รีบไปพยุง

ถังซินทั้งยิ้มทั้งร้องไห้“ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น เดิน เองได้ ไม่ต้องพยุงหรอก”

หลินเฉิงจื่ถอยหลังไป”โอเคงั้นผมตามคุณเอง”

ทั้งสองนั่งรถแท็กซี่กลับที่พัก

ถังซินที่ได้จับโทรศัพท์ก็อดไม่ได้ที่จะส่งข้อความหา ลองบัตท่อ อยากถามเรื่องความก้าวหน้าของยา แต่รอไปได้สักพัก ปกติลองบัตท่อที่ตอบไว รอบนี้กลับไม่ส่ง อะไรกลับมา

ถังซินกลัวเขายุ่งก็พูดกับคนขับรถว่า”รบกวนไปที่ ถนนเบเกอร์ค่ะ”

หลินเฉิงจื่ถาม “ที่ห้องแล็บเหรอ?

“อืม ลองบัตท่อไม่ตอบฉัน”ถังซินพูด“ไปดูหน่อย ยัง ไงก็ไม่ไกลจากที่พัก”

“โอเค”

ถังซินกัดปากและโทรหากวนชิงเฟิงอีกครั้งที่ท่าทาง ยุ่งตลอด

คิดถึงคลิปนั้นที่เหมือนฝันร้าย หล่อนก็น้ำตาคลอเบ้า

เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เป็นความผิดหล่อนหล่อนไม่ กล้าเจอหน้ากวนชิงเฟิงอีก

หล่อนยังอยากโทรหาหลี่ซูเจ๋ ถามสถานการณ์ แต่ถึง ถนนถนนเบเกอร์หล่อนก็ได้ยินคนขับเหมือนจะพูดว่า ทำไมไฟลุกใหญ่ขนาดนี้จึงมองออกไปอย่างประหลาด ใจ

หมู่บ้านที่ไม่ไกลจากตรงนี้มีควันลอยขึ้นมา สามารถ มองเห็นแสงไฟด้านในจากข้างในรถได้ ข้างๆถนนมีคน มาดูและก็มีคนเอาหัวดับเพลิงมาฉีด แต่ก็ไม่สามารถหยุดไฟที่ลุกโชนนั่นได้

นี่ไม่ใช่ห้องแล็บของเย่นจิ่งเหนียนเหรอ?

ถังซินเคยมาสงสามครั้งเลยคุ้นเคยกับที่นี่พอเห็นไฟ ลุกไหม้จึงรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปอย่างสะเปะสะปะ

ตอนที่หล่อนจะเข้าไปแขนก็ถูกคว้าไว้

“คุณถัง ไฟลุกใหญ่ขนาดนี้ อยากเข้าไปตายเห รอ! “คว้าหล่อนไว้คือลองบัตท่อนั่นเอง หัวทองๆนั่นถูก ไฟลุกไหม้ไม่น้อยมองด้วยสายตาโหดเหี้ยม

“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? งั้นก็ดี! “ถังซินจับเสื้อเขา ถามอย่างรีบร้อนว่า”พนักงานวิจัยคนอื่นๆล่ะ?”

ลองบัตท่อพูด“ตอนที่เกิดเรื่องพวกเรากำลังกินข้าวก็

รีบวิ่งออกมา แต่มีคนอยู่ในห้องแล็บ เขาตายแล้ว”

ตอนนั้นสีหน้าเขาก็เจ็บปวด“ระเบิดมาจากห้องแล็บ เครื่องมือพวกนั้น รวมถึงยาที่กำลังค้นคว้าสองสาม อย่าง ก็……ไม่เหลือแล้ว”

“ไม่ ไม่เหลือแล้ว? “ถังซินเบิกตาโตจับเขาไว้เหมือน ขอชีวิต“งั้น|xoraล่ะ?”

“ค้นคว้าสำเร็จแล้ว”ลองบัตท่อทนไม่ไหว”อยากโทร หาคุณเมื่อตอนบ่าย ให้คุณมารับไป คิดไม่ถึงว่าจะเกิด เรื่องนี้ ขอโทษนะ”มือถังซินสั่น รับเรื่องนี้ไม่ได้