บทที่363 ผมอยากให้หล่อนรักผม อยู่ข้างๆผมเท่านั้น

หลังจากผลักไม่ออก ก็เริ่มทุบตีเขา

หลินเฉิงจี้ปลอบหล่อน ตอนที่อยากจะเข้าไปจูบหล่อน แต่กลับโดนตีเข้ามาที่หน้า

เห็นหล่อนต่ต้านตัวเอง ในใจหลินเฉิงจี่ก็เดือดดาลขึ้น มา ใบหน้ามืดมนเอาเน็คไทมาผูกแขนทั้งสองข้างของ หล่อน ลำตัวแนบบนตัวหล่อน

ถังซินใช้แรงขัดขืน“คุณไม่ใช่พี่สอง ฉันไม่ให้คุณแตะ ต้องตัวฉัน! อย่ามาแตะต้องฉัน!

“ผมจะแตะต้องคุณ คุณเป็นของผม ของผม”หลินเฉิง จี่ใช้แรงจับคางแล้วจูบไปที่ใบหน้าหล่อน”ยินยินผมรัก คุณ พวกเราจะไม่แยกจากกันอีก”

ไม่ว่าถังซินจะขัดขืนยังไง หลินเฉิงจี่ก็บดขยี้เธอ

เขาไม่ทันระวังจึงถูกถังซินกัดจนริมฝีปากล่างเลือด

ไหล

เขาไม่สนใจ อยากจะลิ้มรสความหวานของหล่อน ผิ วนุ่มๆของหล่อน จึงกอดหล่อนแน่นๆ“ยินยิน มีลูกให้ผม ได้ไหม? ผู้ชายหรือผู้หญิงผมก็ชอบหมด ผมจะเป็นพ่อ ที่ดี”

แค่พวกเขามีลูกด้วยกัน หล่อนจะต้องอยู่ข้างๆเขาแน่
หลินเฉิงจี่คิดแบบนี้ ความรู้สึกที่อยากได้หล่อนก็มาก ขึ้น ตะโกนใส่หล่อนดังๆ ที่จริงไม่ได้อยากจะต่อสู้เลย พยายามแหกขาเรียวๆนั่นทั้งสองของหล่อนออก

เขาจูบหน้าของถังซิน ปากแดงๆของหล่อน แต่กลับ ได้รสเค็มๆจึงเงยหน้าแล้วเห็นว่าสายตาของหล่อน สับสน น้ำตาไหลออกมา ขอบตาแดง

หลินเฉิงจี๋หยุดลง มองท่าทางแบบนั้นของหล่อนก็รู้สึก แย่ขึ้นมา

เขากลัวว่าหล่อนจะหนีไป อยากจะได้หล่อนแต่ไม่เคย คิดที่จะทำให้หล่อนร้องไห้

การกระทำที่แย่ของเขาในวันนี้ แตกต่างอะไรกันกับ พ่อที่บังคับนั่น?

หลินเฉิงจี๋จับตา เขาพูดโดยที่ร้องไห้และยิ้ม ว่า: “ทำไมผมถึงมีความคิดทุเรศแบบนี้ได้? ผมอยาก ให้หล่อนรักผม แค่อยู่ข้างๆผม……

ความรักคือเรื่องของทั้งสองคน ควรจะเติมเต็มกัน เป็นสิ่งที่สวยงามบางอย่าง

เขาละอายตัวเองพอแล้ว ไม่อยากให้ลูกเกิดมาแล้ว ถูกแม่ดูแลด้วยความเกลียดชัง

“ขอโทษ”หลินเฉิงจี๋จูบไปที่น้ำตาหล่อน แกะเนคไท ออก ทำไปขอโทษไป“ผมทำคุณเจ็บใช่ไหม? ขอโทษนะ”

ถังซินเหมือนล่องลอยหน่อยๆ ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอง ด้วยท่าทีเตรียมพร้อม

หลินเฉิงจี่ที่มองในใจรู้สึกเจ็บปวด

เขาลงมาจากเตียง นั่งอยู่ข้างๆ อยากยื่นมือไปตบ หล่อนแต่กลับทนไว้แล้วพูดปลอบด้วยเสียงทุ้มๆว่า”ผม จะไม่ทำกับคุณแบบนั้นอีกแล้ว คุณนอนเถอะ”

ถังซินจับผ้าห่มแน่นมองเขาไม่ละสายตา หลินเฉิงจี๋ก็ มองไปที่หล่อนไม่ขยับ

ทั้งสองมองกันอย่างนี้

ต่อมาถังวินหาว ง่วงอย่างทนไม่ไหวจึงม้วนตัวลงหลับ

หลินเฉิงจี่ไปหยิบกล่องยามา ดึงแขนของหล่อนออก มา มองข้อมือที่ถูกมัดด้วยเนคไทแล้วเป็นรอยแดงๆนั่น ทั้งปวดใจทั้งตำหนิตัวเอง

เขาเอายาทาไปที่ข้อมือทั้งสองที่แดงของถังซินอย่าง ระมัดระวัง สุดท้ายก็เอามือหล่อนมาไว้ที่ริมฝีปากเพื่อจูบ

“ขอโทษนะ จะไม่ทำอีกแล้ว”
ตอนที่ถังซินตื่นมาก็จำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ หล่อนแค่ รู้สึกว่าข้อมือนั่นเจ็บและไม่รู้ว่าเป็นเพราะตอนที่นอนกด ทับข้อมือตัวเองหรือเปล่า

หล่อนตื่นมายังสะลึมสะลือ พอได้ยินเสียงดังก็เลย หยิบโทรศัพท์ออกมา

“พี่ ซือซือไปหาพี่ที่นั่นแล้ว! “พอโทรติดก็มีเสียง กระวนกระวายของกวนชิงเฟิงตามมา“ผมค้นดูเมื่อวาน ตอนบ่ายหล่อนจะถึงประเทศFหล่อนโทรหาพี่ไหม? ”

“อะไรนะ หล่อนมาได้ไง? “ถังซินตื่นขึ้นมาทันทีแล้ว จึงลุกขึ้นนั่ง”เมื่อวานตอนบ่ายมีสายใครไม่รู้โทรมาแต่ ฉันโทรกลับก็ไม่มีคนรับ”

“หล่อนหาที่พักพี่เจอยัง? ”

“ยัง”

ถังซินคิดถึงเรื่องที่ก่อนหน้านี้โทรหา

“บัตรฉันถูกจี้เจียจื้ออายัด อยากโทรมายืมเงิน คิด ไม่ถึงว่าซือซือจะรับ ฉันกลัวว่าหล่อนจะห่วงเกินไป ยัง ให้สาวสวยช่วยดูหล่อนนึกไม่ถึงว่าจะแอบมาหาฉัน ขอโทษนะ เรื่องนี้ควรบอกนายตั้งนานแล้ว”

กวนชิงเฟิงแอบว่าหน่อยๆไม่น่าล่ะหล่อนอยากให้ผมไปทำธุระที่เกียวโต แค่ผมไม่อยู่หล่อนถึงจะไป หาพี่ได้! พี่โทรหาสายนั้นต่อไปสิ อีกแปปผมจะถึง ประเทศFแล้ว”

“โอเค ฉันจะโทรตอนนี้!”

หลังจากวางสายกวนชิงเฟิง ถังซินก็อยากโทรหาสาย แปลกๆเมื่อวาน

ตอนนี้เองก็มีข้อความส่งมาหา

หล่อนดูข้อความนั่น ในใจเต้นแรงมาก จึงใช้นิ้วนั่นกด

เข้าไป

คลิปนั้นเกือบจะ60วิ หล่อนดูคลิปนั่นจนเกือบจะแข็ง ทำไรไม่ถูก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสองคนที่ปรากฏในคลิป นั้น

หล่อนจ้องพวกเขา ฟันบนล่างกัดเข้าด้วยกัน อดไม่ ไหวที่จะเห็นพวกเขาถูกฆ่า

เสียง’ตึง’ก็มีอีกข้อความส่งมา

หลังจากถังซินกวาดตามองที่อยู่ก็รีบออกไปอย่าง ช่วยไม่ได้ วิ่งลงไปด้านล่าง หลินเฉิงจี่ที่ทำอาหารเช้า อยู่ตกใจ”เป็นอะไรไป? “หลินเฉิงจี่ถาม

แต่เหมือนถังซินจะไม่ได้ยิน หยิบกุญแจรถบนโต๊ะ กาแฟขึ้นมาแล้วเดินออกไป
เห็นหล่อนใส่ชุดนอนบางๆกับท่าทางหน้าซีดนั่น หลิน เฉิงจี่ก็ตระหนักได้ว่าเกิดเรื่องแล้ว เลยวางมือจากห้อง ครัวแล้วรีบตามออกไปเปิดประตูรถ

ถังซินเปลี่ยนเกียร์ เหยียบคันเร่งจนสุด รถ

เคลื่อนไหวอย่างเร็วเหมือนจรวด

“เร็วหน่อย! เร็วอีกหน่อยสิ! “หล่อนกลับคิดว่า ความเร็วไม่พอ ตบเข้าไปที่พวงมาลัยอย่างแรง

รถเกือบจะชนเกาะกลางถนน

หลินเฉิงจี่รีบเข้าไปดึงพวงมาลัยพูดข้างหู หล่อน : “ยินยิน คุณใจเย็นก่อนนะ ถ้ารถคว่ำขึ้นมาคุณ จะไปไม่ถึงที่หมายนะ! ”

ถังซินเหมือนจะถูกเขาเรียกสติเลยมีสติมากขึ้นและ ไม่สูญเสียการควบคุม พยายามจับพวงมาลัยและขับ รถฃแต่น้ำตากลับไหลมาที่หน้าอย่างควบคุมไม่อยู่

แปปนึง รถก็จอดที่โรงแรมข้างถนน

รถยังไม่ทันหยุดถังซินก็ลงจากรถ ท้องฟ้ามืดมน ลม เย็นเข้าไปในกระดูกพัดกระโปรงชุดนอนปลิว แต่หล่อน ไม่สนใจ เดินเข้าไปในโรงแรม

หลินเฉิงจี๋ตามเข้าไป

ทั้งสองเข้าไปในโรงแรม ถังซินก็มองผู้ชายที่เดินเข้ามา

มู่เฉินหย่วนที่อยู่ข้างหน้าเสื้อผ้ายับยู่ยี่ไปหมด เขาดู นิ่งแต่สีหน้าอิดโรย ในอ้อมกอดนั้นกอดใครคนหนึ่งไว้ โดยใช้สูทตัวใหญ่คลุมไว้

ถังซินมองเขา แล้วก็เห็นชุดสูท ตรงขาเล็กๆคู่นั้นตรง ข้อเท้าขวา รอยสักที่อยู่บนคอเหมือนกับกวนชิงเฟิง ตัว อ่อนจนเกือบจะยืนไม่อยู่

หลินเฉิงจื่อยากพยุงหล่อน หล่อนกลับใช้แรงปัดมือ เขาออกแล้วเดินเข้าไปข้างหน้า

มู่เฉินหย่วนเหมือนจะเห็นถังซินแล้ว ดวงตาสีดำนั่น จ้องลึกเข้าไปที่หล่อน ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์อะไร เหมือนหล่อนเป็นคนแปลกหน้า

ในใจถังซินตกใจนิ่งไปพูดเสียงแหบออกมา”พี่สอง”

“ยินยิน เอาชุดมาใส่”หลินเฉิงจี่เดินเข้ามา ถอดเสื้อ นอกออกแล้วคลุมให้หล่อน

สายตาของมู่เฉินหย่วนหันไป จ้องหลินเฉิงจี๋เหมือนหนาม

สิบสองชั่วโมงก่อนหน้านี้เห็นคลิปนั้น ภาพของชาย หญิงที่นัวเนียันอย่างบ้าคลั่งเข้าไปในหัวของมู่เฉิน หย่วน ทำให้สมองเขาเกือบจะระเบิดออกมาจนต้อง กัดฟันแน่น
เขาใจอ่อนอีกรอบให้โอกาสผู้หญิงคนนี้ รอหล่อนกลับ ไปอยู่ข้างๆตัวเอง หล่อนกลับเอาความภูมิใจและความ รู้สึกของเขาเหยียบย่ำลงพื้น