บทที่362 ยินยินมีลูกให้ผมได้ไหม

“ผมเข้าใจแล้ว”

หลินเฉิงจื่ถือโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายแล้วนั่งข้างๆเตียง ภาวนาในใจ: ให้เขาเห็นแก่ตัวอีกนิด นี่ไม่ง่ายเลยที่จะ ได้รับความอบอุ่น เขาไม่อยากปล่อยมือ

ถังซินตื่นมามองโทรศัพท์นึกไม่ถึงว่าจะเที่ยงแล้ว

ในใจก็คิดว่าตัวเองเหมือนหมูทำไมถึงนอนได้ขนาด นี้ อีกด้านก็รีบไปล้างหน้าล้างตา พอลงไปข้างล่างก็ได้ กลิ่นอาหารหอมๆ เห็นหลินเฉิงจี๋เตรียมอาหารกลางวันที่ ครัว

ถังซินจับผมพูดอย่างอายๆว่า “ฉันก็ไม่รู้ทำไมนอน จนถึงป่านนี้ได้ คุยกันแล้วว่าวันนี้จะทำอาหาร ทำไมไม่ ปลุกฉันล่ะ? ”

“นานแล้วที่คุณไม่ได้นอนเยอะขนาดนี้ ผมไม่อยาก ไปรบกวน? “หลินเฉิงจี่ยิ้มพูดไปเบาๆ ในมือใส่ผ้ากัน ร้อนถือซุปเข้ามาเสิร์ฟที่ต๊ะ“วันนี้ผมออกไปซื้อผักทำซุป กระเพาะหมู”

ถังซินพูดอย่างแปลกใจ“ตลาดที่นี่มีกระเพาะหมูเหรอ? ”
“ไม่มี ไปซื้อที่ตลาดทางเขตใต้น่ะ”หลินเฉิงจี๋ตักมา ถ้วยนึงให้หล่อน “ได้ยินว่าซุปกระเพาะหมูช่วยบำรุง กระเพาะ ผมทำครั้งแรกเลย ไม่รู้จะอร่อยไหม”

“คุณทำยังไงก็อร่อย ฝีมือคุณฉันรู้ดี”ถังซินยกชาม ขึ้นมาเป่าและซดไปหนึ่งคำ จากนั้นก็ยกนิ้วโป้งให้“ซุป หวานจัง อร่อยมาก!

สายตาของหลินเฉิงจี่ยิ้มออกมาเบาๆ

วันนี้ถังซินเจริญอาหารมาก ซดไปสี่ห้าถ้วยและ กินข้าวไปอีกสองจาน หลินเฉิงจี๋ตกใจกลัวจะทำให้ กระเพาะหล่อนขาด สุดท้ายจึงตัดสินใจเก็บชามไป

“วันนี้มีความสุขจริงๆ! “กินข้าวเสร็จ ถังซินก็เอา โทรศัพท์ให้หลินเฉิงจี่ดูอย่างดีอกดีใจ“ลองบัตท่อส่ง ข้อความมาบอกว่ากินยาแล้วอีกไม่กี่วันก็จะดี ดีมาก เลย! ”

“อื้ม ผมก็รอคอย”หลินเฉิงจี่ซ่อนความสูญเสียในใจไว้ ด้วยรอยยิ้ม

ถังซินบอกว่าวันนี้จะไปโรงพยาบาล ตรวจร่างกายสัก

หน่อย

หล่อนมีปัญหาเกี่ยวกับมดลูก

ปกติประจำเดือนก็มาช้า แต่รอบนี้ช้านานเกินไปแล้ว ความเหนื่อยที่สะสมอีก หล่อนกลัวว่าถ้าไม่ไปหาหมอต่อไปจะเป็นปัญหาใหญ่ได้

นึกไม่ถึงว่าตอนที่หล่อนจะออกไป ฝนก็ตกหนัก อุณหภูมิลดลงอย่างไว ถ้าออกจากบ้านตอนนี้ก็ไม่ได้ เลยอยู่บ้านเล่นเกมกับหลินเฉิงจื่

พวกเขาเล่นMonopoly คนที่เกินแพ้ต้องถูกวาดหน้า

ถังซินมือดี ทุกครั้งที่หยุดไม่โดนทำโทษ หล่อนหยิบ ปากกาวาดไปมาที่หน้าของเขา

แปปนึงหน้าของหลินเฉิงจี่ก็เต็มไปด้วยรอยวาดจนถัง ซินขาออกมา

ทั้งสองเล่นกันไปแบบนั้นยันเย็น ตอนที่รอวางเกมนั้น ท้องฟ้าก็มืดแล้ว

ถังซินน้ำลายสอบอกว่าอยากกินปิ้งย่างและจะอาสา ทำเองแต่ตั้งเวลาย่างนานไปทำให้ไหม้หมดสุดท้ายเลย ทําบะหมี่มะเขือเทศอีกรอบ

“เอ๋ ใครโทรมา?

ตอนที่ถังซินคลำโทรศัพท์ก็เห็นว่ามีหลายสายที่ไม่ได้ รับ เป็นเบอร์ของที่นี่โทรมาเมื่อตอนบ่าย

หล่อนตบหัวไปโทรกลับไป“ทำไมชอบตั้งเงียบนะ? สมองฉันนี่ คงไม่เป็นอัลไซเมอร์ตั้งแต่ตอนนี้นะ? ”
โทรไปสองรอบไม่มีคนรับ ถังซินมองโทรศัพท์อย่าง แปลกใจ

จี้เจียจื้อไม่เบื่อขนาดนั้น โทรมาก่อกวนทุกวัน กลัว เป็นเบอร์ใหม่ของคนสวยหรือไม่ก็กวนชิงเฟิง แต่ทำไม ไม่มีคนรับตลอด? หลินเฉิงจี๋เอาน้ำข้าวโพดมาให้

มองโทรศัพท์หล่อนสายตาก็อึมครึมทันที จากนั้นเลย เอาน้ำข้าวโพดไว้ที่ข้างๆมือหล่อน” เพิ่งร้อนเลย กินแล้ว จะได้หลับสบาย

“โอเค”

ถังซินชินแล้วที่เขาชอบเอาอาหารมาให้ หล่อนยกน้ำ ขึ้นมาดื่มโดยไม่ทันสังเกตว่าเขามองอยู่ ดวงตามีความ ระยิบระยับ

หลังจากดื่มหมด ถังซินก็ส่งข้อความหามู่เฉินหย่วน อยู่บนโซฟา

ในช่วงเวลานี้หล่อนส่งข้อความไปให้มู่เฉินหย่วนถึง สิบกว่าข้อความแต่ก็ไม่มีการตอบรับ หล่อนอยากโทร ไปแต่กลัวเขาจะยุ่งอีกก็เลยยกเลิกความคิดนี้

หล่อนหลับไปเพิ่งตื่นมาตอนบ่าย ครั้งนี้เลยได้แต่นั่ง เล่นอยู่บนโซฟา เริ่มรู้สึกง่วงอีกแล้วแต่ไม่ได้ง่วงอย่าง นั้น

หล่อนลูบดวงตาพูดพึมพำว่า “ง่วงจัง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฝนตกเลยเคลิ้มๆหรือเปล่า”

เห็นหล่อนลูบตาอยู่อย่างนั้น หลินเฉิงจี๋ก็รู้ว่ายาเริ่ม ทำงานแล้ว

เมื่อคืนนี้เขาพลิกไปพลิกมา ไม่ค่อยสบายใจ

เขารู้ว่าหลังจากสองสามวันนี้ที่ไปห้องแล็บขอยา มา ถังซินต้องไปจากเขาแน่ อีกอย่างถึงเขาจะบล็อก โทรศัพท์ถังซินก็ไม่มีประโยชน์ไม่เร็วก็ช้ามู่เฉินหย่วนก็ ต้องโทรมา

ดังนั้นวันนี้ตอนที่ซื้อของมาทำกับข้าวเขาไปตลาดมืด เพื่อซื้อHallucinogens น้ำข้าวโพดที่ถังซินดื่มนี้ เขา ใส่Hallucinogensไปนิดนึง

ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนเขาจะทำให้หล่อนอยู่ข้างๆเขา ให้ได้

หลินเฉิงจี๋คิดไปมา จับโทรศัพท์เบาๆแล้วเปิดกล้อง หน้า วางลงบนโซฟา จากนั้นโน้มตัวไปที่ถังซิน นั่นข้าง หล่อน

หลินเฉิงจี๋ลูบหน้าหล่อนพูดเบาๆว่า “เป็นอะไรไป อยากนอนเหรอ?

“อืม……มือของเขาอุ่นทำให้ถังซินอยากจะถูไถ

หล่อนเงยหน้าขึ้น ภาพตรงหน้าค่อยๆชัดเจนขึ้นหล่อนมองใบหน้าของชายตรงหน้ากับคิ้วคมๆนั่น

เป็นคนที่หล่อนคิดถึง

“พี่สอง พี่สอง”ถังซินหายใจไม่มั่นคง หล่อนไม่คิดว่า เขาจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ได้แต่กุมเสื้อเขาแน่นเหมือน กลัวเขาจะหนีไป“ฉันคิดถึงคุณจัง……คิดถึงมาก”

หลินเฉิงจี่ปวดใจพอเห็นสายตาที่หลงใหลของหล่อน คิดอีกว่า แค่ได้หล่อนมา เขาก็ไม่แคร์ว่าจะเป็นตัวแทน ของใคร

“ยินยิน ผมก็คิดถึงคุณ”หลินเฉิงจี่โอบด้านหลังหล่อน ลมหายใจรินอยู่บนหน้า บนปากของหล่อน จากนั้นก็จูบ เข้าไปที่ปากของหล่อนอย่างบ้าคลั่ง

ความหวานของหล่อนทำให้เขาคลั่ง

ถังซินเงยหน้าขึ้นตอบรับ แขนเรียวนั่นโอบรอบคอเขา ทั้งสองหายใจแลกเปลี่ยนเข้าด้วยกัน

ทั่วร่างกายของหลินเฉิงจี๋เหมือนไฟลุกไหม้ กระหาย และอึดอัด

เขาอดไม่ไหวอยากจะเอาถังซินเข้ามาไว้ในอ้อมกอด แต่โซฟานั่นเล็กไปจึงอุ้มหล่อนขึ้นไปข้างบนอย่างรีบๆ และไม่ลืมที่จะเอาโทรศัพท์ที่อัดอยู่นั้นขึ้นไปด้วย

หลังจากเข้าไปในห้องนอน หลินเฉิงจี่วางถังซินบนเตียง ร่างสูงใหญ่นั้นทับลงไปใกล้ๆจูบแขนของหล่อน อย่างดื่มฉ่ำ ใบหูสีชมพูและแก้มแดงๆร้อนเผ่านั่น

“ยินยิน……ยินยิน……..เขาเรียกชื่อหล่อน อดไม่ไหวที่ จะถูไถเข้าไปตรงกระดูกหล่อน เขาถอดชุดของหล่อน ออกอย่างไม่เกรงใจ“ผมรักคุณ”

เขาไม่มีอะไรเลย แค่หล่อนอยู่ข้างๆก็พอแล้ว

หลินเฉิงจี่สัมผัสผิวแดงๆนุ่มๆของหล่อน สัมผัสนั้น ทำให้สายตาของเขายิ่งร้อนรุ่ม อดไม่ไหวที่จะเอา ร่างกายแนบไปที่หล่อน

เขาหายใจรินอยู่ที่หูหล่อนอย่างร้อนรน”ยินยิน มีลูก ให้ผมเถอะนะ?

ถ้าพวกเขามีลูก เขาจะต้องให้ความสำคัญกับลูก ให้ หล่อนและลูกมีชีวิตที่ดี ให้พวกเขากลายเป็นคนที่มี ความสุขที่สุดในโลก

หลินเฉิงจี้เร่าร้อนมาก อยากจูบหล่อนอีก

ถังซินขมวดคิ้วใช้แรงผลักเขาออก“คุณ คุณไม่ใช่พี่ สอง……ปล่อยฉัน…………..”

“เด็กดี ผมเอง”กลัวว่ายาจะมีผลข้างเคียง หลินเฉิงจี๋ เลยใส่ไปนิดเดียว ไม่คิดว่าถังซินจะรู้สึกตัวไวแล้วรู้ว่า เขาไม่ใช่มู่เฉินหย่วน
“คุณไม่ใช่! ไม่ใช่! “ถังซินได้กลิ่นเขาแปลกไป จึง ร้องออกมาเสียงดัง