บทที่33 แม่กลัวต่อไปจะไม่มีลูกเขยเหรอ

“จะพูดอะไรก็พูด เธอมอง ทำไม? พอเห็นควนหลัง เอ่อจ้องเขาอย่างไม่ละสายตา ถัง นจึงรู้สึก ดอัด ทน ไม่ไหวเลยเข้าไปหนึ่งที”ถึงขั้นแล้ว!”

กวนหลิงเอ๋อเป่าลมออกจากปาก “บอกว่าอย่าไง!

จนมันไปหมดแล้ว

ถังขน อเสื้อผ้าให้แม่สองสามตัว หลังจากเดินเข้าไป ในร้าน กวนหลิงเอ่อที่ปกติออกมาข้างนอกมักจะบ่นว่า เหนื่อยแต่ครั้งนี้กลับเข้าไปช่วยแม่เลือกเสื้อผ้าเอง และ ยังแบ่งงบินจ่ายเงินอีก

“พี่หนูเองหนูเอง หนูมีเงิน!!

พวกเขาซื้อเสื้อผ้ากันเสร็จก็เดินลงไปชั้นล่างของห้าง อผักสดเนื้อสดเพื่อมาทําอาหาร หลังจากนั้นจึงกลับ ไปที่พักของแม่

แม่ยังพักอยู่ที่เก่าๆเล็กๆที่เคยเลี้ยงพวกเขามาตั้งแต่ เค็ก ห่างจากในเมืองประมาณหนึ่งชั่วโมง ถึง อยาก เปลี่ยนที่พักใหม่ให้แม่หลายรอบแล้ว แต่แม่ไม่อยาก เปลี่ยน บอกว่าอยู่ ก็ดีอยู่แล้ว

พอถึงบ้านแม่ก็เข้าไปทําอาหารในครัว กวนหลิงเอ๋ อกับถัง บดูทีวีไปพูดคุยไปคุยไปได้สองสามนาที กวน หลังเอ๋อก็เปิดเผยธาตุแท้ออกมา “พี่คะ คืนวันเสาร์นี้ ว่างไหม!

“พี่ว่านะโลกนี้ไม่ของฟรีจริงๆ!”ถังซินหยิบหมอนข้าง เขวี้ยงไปที่หลิงเอ๋อแล้วยกมุมปากขึ้น ในที่สุดก็เปิด เผยออกมาแล้วสินะ?ถาม ทำไม?”

กวนหลิวเอ่อเข้าไปนวดดัง นแล้วพูดอย่างเอาอก เอาใจว่า : “คืนวันเสาร์ทคฤหาสน์เย่นซานมีงานปาร์ตี้ แอลกอฮอล์ และก็มีผู้กำกับต่างชาติดังๆมาร่วมงานด้วย ไปเป็นเพื่อนหนูหน่อยสิ !!

ถังขนปฏิเสธอย่างชัดเจน : “ไม่ไป ฉันไม่สนใจปาร์ตี้ แอลกอฮอล์พวกนั้น

ถ้าหากพูดคุยเรื่องสัญญา เขาต้องไปแน่ๆปกติไม่ชอบ สถานการณ์แบบ “พี่คะ พี่ที่แสนดีของฉัน กวนหลิงเอ๋อพูดด้วยท่าทาง เศร้าโศก ด้านในนั้นมีผู้กํากับ ฉันชอบอยู่คนหนึ่ง หนัง ของเขากำลังเปิดรับนักแสดงชาวจีน ฉันอยากคุยกับ เขา ถ้าหากสําเร็จชนมาล่ะ ? แต่ว่า ก็รู้ ภาษาอังกฤษ ฉันแย่ ก็เลยอยากให้มาเป็นสามของฉันชั่วคราว”

ถังเนชำเลืองมองหลังเอื้อตาขวางด้วยความรู้สึกผิด หวัง : ” อายบ้างไหม ให้พี่ไปเป็นล่ามให้น่ะ ทําไม ภาษาอังกฤษอ่อนขนาดนั้น ? ภาษาอังกฤษของเด็ก ประถมยังจะดีกว่าเธอซะอีก ! ”

“โอ้โห งานอดิเรกของคนแต่ละคนก็ชอบไม่เหมือน กันไหมล่ะ พี่เหมาะกับการแปล ส่วนฉันก็ชอบการ แสดง กวนหลิงเอ๋อย้อนกลับ ถ้าพี่ไปเป็นนักแสดง พี่ก็ ฉันไม่ได้เหมือนกันแหละ !

คําพูดของกวนหลิงเอ๋อ ให้ถังซินพูดไม่ออก

กวนหลิงเอ่ออ้อนวอนอย่างนี้ ถังซินจึงตอบตกลง ใครจะปล่อยให้น้องสาวสุดที่รักอยู่วงการบันเทิงอย่าง สาบากยากเย็นล่ะ จะให้ช่วยได้ยังไง ?

“พี่ดีที่สุดเลย ! “กวนหลิงเอ๋อทั้งกอดทั้งจูบถัง น และยังดีงถังขนเข้ามาเซลฟี่ ดีใจจนเหมือนอะไรสัก อย่าง จนกระทั่งถึงขันรับไม่ได้และผลักเขาออกไป

แม่ทํากับข้าวเสร็จ จึงเรียกทั้งสองคนมากินข้าว ตอน ทีถังขนลุกขึ้น โทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้นมาพอดี เขามอง เห็นค่าว่า พี่เขย” จึงขมวดคิ้วออกมา

“หลิงเอ๋อ เธอมีวีแชทมู่หยางซิวเหรอ ? “ถังนถาม กวนหลิงเอ๋อแล้วหยิบโทรศัพท์ของเขามา นอกจากม หยางซิว เธอก็คงไม่ได้เรียกใครว่าพี่เขยอีก

กวนหลิงเอ๋อเห็นถังซินหยิบโทรศัพท์ของตัวเองไปก็ รีบแย่งดินมา แล้วจึงแก้ตัวว่า : “หนูไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง กับเขา ไม่มีเรื่องอะไรแล้วจะแอดผู้ชายเลวๆคนนั้น ทําไมล่ะ ? อีกอย่างพวกพี่ก็หยวกันแล้ว”

“ฉันเห็นคนที อพี่เขยลง แชทหาเธอน่ะ

“นั่นมันสไตลิสต์ของฉันค่ะ ! “กวนหลิงเอ๋อตอบกลับ อย่าง หน้านิ่ง ” อวีแชทเขาตั้งว่าพี่เขย แล้วฉันก็สม เปลี่ยนชื่อ เอาเหอะพี เรามากินข้าวกันดีกว่าไหม ?

หลิงเอ๋ออธิบายจนถังซินเชื่อ

คนสมัยนี้มิใชขอแชทแปลกๆทั้งนั้น ขนาดเขายังมี เพื่อนร่วมงานคนนึงชื่อ แซทตั้งว่าพ่อ

สองสามเดือนแล้ว ถึงบไม่ได้กินข้าวฝีมือแม่ก็เลย มจนหมดชาม ส่วนกวนหลิงเอ๋อก็ยังคงเส้นคงวาเลือก กินเหมือนเดิม ถัง จงยกเรื่องปาร์ตี้เหล้ามาเดือนหลัง เอ่ออย่างเย็นชา แล้วจ้องเขม่งหลิงเอ๋อให้กินข้าวให้ หมด

จะมาเลือกกินไม่กินอะไร ก็เลยสั่งสอนไปทีนึง

ดังชนมีธุระต่อ ตอนบ่ายต้องกลับไปบริษัท สวนกวน หลิงเอ๋อก็มีโฆษณา ต้องถ่ายอีกตัว แม่เลยต้มโจ๊กเห็ด หูหนูขาวใสขวดนําเก็บความร้อนให้พวกเขาพกไปด้วย

“แม่ ต่อไปแม่ไม่ต้องมาดูแลพวกเราหรอก” ก่อนจะ ไปถึงซินกับแม่ว่า “ถ้าไม่มีเงินใช้ก็บอกหนูนะแม่ ลูก แม่หาได้แต่แม่จะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ”

แม่พยักหน้าตอบ : “แม่รู้ ต่อไปแม่ก็จะไปช่วยงานที่ ห้องสมุด

ดังนถอนหายใจออกมา “แม่อาการดีขึ้นมากแล้ว ถ้า เบื่อๆแม่ก็ออกไปเต้นที่ลานกีฬาได้นะแม่ อ้อใช่ หนูกับ หยาง หย่ากันแล้วนะแม่ มีอะไรแม่ก็ไม่ต้องไปที่ บ้าน นอีกนะ”

“เธอสองคนก็ดูรักกันดี ทําไมหยาบละ ? “แม่เงียบ ไปชั่วขณะแล้วจึงพูดต่อว่า “งั้น งั้นลูกหย่าแล้วต่อไปจะ ทํายังไงละจะมีใครอยากมาแต่งงานกับลูกอีกละ ?

ถัง บ : ”

“แม่ แม่อะไม่เข้าใจ พี่หย่าน่ะถูกต้องแล้ว อยู่กับ ผู้ชายประเภท นอนาคตก็ไม่มี ! “กวนหลิงเอ๋อพูด แทรก” ติขนาดนี้ คนจิบก็เยอะเนอะ แม่กลัวต่อไปจะ ไม่มีลูกเขยเหรอ ?

แต่แม่ว่าหยางซิวก็ดีมากนะ ทุกครั้งมาหาก็ทักแม่ ตลอด มีของฝากมาให้ทุกครั้ง แม่ยังคงบ่นต่อ

หลิงเอ๋อกลอกตามองบนแล้วดึงถังซินเดินออกมา

กวนหลิงเอ๋อพูดว่า : “พี่ เรื่องนี้พี่อย่าพูดกับแม่นะ แม่น่ะไม่เข้าใจอะไรหรอก ! แม่ก็มีอีโก้ไปงั้นแหละ หย่ากับพ่อก็อไม่รับเงินอีก”

“ถึงจะขอแต่ก็แม่เธอนะ ถังซินติง เขาไปที่นั่งพร้อม กับหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูดว่า “ต่อไป อย่าขึ้นเสียงใส่แม่อีก มีเรื่องอะไรจะพูดก็มาพูดกับพี่ก็ พอได้ยินไหม ?

“หนูจะรู้ได้ไงล่ะ !! ”

สถานที่ทีกวนหลิงเอ๋อจะไปถ่ายงานเป็นทางผ่าน ไปบริษัทดัง นพอดี ทั้งสองเลยนั่งรถแท็กซี่ไปค้น เดียวกัน พอถึงที่หมาย กวนหลิงเอ๋อบอกว่าเดี๋ยวจะให้ คนส่งชุดเดรสมาให้

ดัง นบอก : “ไม่ต้องฟุ่มเฟือยเลย พี่มีชุดเดรสแล้ว

“ไม่เป็นไรน่า ยังไงซะก็คือของ สปอนเซอร์ส่งมา ให้ ! “กวนหลิงเอ๋อโบกมือลาเดินเข้าไปด้านในตึกใหญ่

ถัง นอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

แม้ว่าถึงขินจะคิดเสมอว่ากวนหลิงเอ๋อซื่อบื่อ เกิดมา จากครอบครัวเล็กๆที่เปราะบาง แต่ว่ากวนกลิงเอ๋อเป็น เด็กกตัญญู ไม่เหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่นที่เข้าวงการ บันเทิงแล้วหลงระเริง เสียความเป็นตัวเองไป

ถังขินกลับมาที่บริษัท บังเอิญเจอผู้ช่วยจางที่มา

บริษัทพอดี “ผู้ช่วยจางคะ ถังขันทักทายผู้ช่วยจาง มองเห็นในมือ เขาถือเอกสารอยู่เลยถามว่า “มาหาธุระที่บริษัทเหรอ คะ ? ”

“อืม ประธานมู่มาจัดการธุระที่บริษัทน่ะ”

ถังเนรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกแล้วที่เขาเห็นเฉินหยวนเข้าบริษัท แค่ เฉิบหน่วนไม่ยุ่งกับเรื่องบริษัทในประเทศนีนา ปกติ ก็จะเป็นหน้าที่ของพวกรองหัวหน้าจัดการดูแล หรือ บริษัทจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่านะ ?

ผู้ป่วยจางเข้าไปในลิฟต์พิเศษ เห็นถึง นยังยืนรอ ฟต์อยู่ จึงกดปุ่มเปิดประตู

“คุณถัง เข้ามาเถอะ”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”ถังซันเข้าไปด้านใน ลิฟต์ตัวนี้ นอกจากพวกระดับสูงๆ พนักงานแผนกสามกับแผนก ออกแบบถึงจะสามารถใช้ได้ แต่ว่าถ้าเจอพวกตำแหน่ง สูง ลิฟต์ ปกติมุกคนก็จะเลี่ยงใช้

ถังขนกับผู้ช่วยงางเคยเจอกันไม่ถึงสามครั้ง เคยพูด นก็นับครั้งได้ นึกไม่ถึงว่าเขาจะเรียกเธอ

สกทะแม่งๆ ?

ถังขนมองขวด าเก็บความร้อนที่อยู่ในมือ คิดแล้ว คิดอีก จึงส่งต่อให้ผู้ช่วยจาง : ได้ยินว่าประธานมู่ชอบ ทานของหวาน อันนี้ฝากผู้ช่วยจางให้ท่านทีค่ะ ถือว่า เป็นของขวัญขอบคุณจากฉันนะคะ

ถ้าไม่ใช่เพราะ เฉินหยวนจัดการ เฉียวมั่นหลัวก็คง แค่โดนลด าแหน่งเท่านั้น

ผู้ช่วยจางไม่ได้ถามอะไร รับมาแล้วพูดว่า : “ขอบใจ มากคุณถึง เดี๋ยวผมบอกประธาน ให้

“ไม่ต้องเกรงใจค่ะท่าน

หลังจากสงถัง น แผนกแปล ผู้ช่วยจางก็ขึ้นลิฟต์คอ ไปที่ชั้นบนสุด มือหนึ่งถือขวดน้ำเก็บความร้อน อีกมือ ถือเอกสาร เดินก้าวยาวๆเข้าไปห้องประธาน

“เวรแล้ว ! ”

ผู้ช่วยจางก้าวเท้าเข้าไปถึงในห้อง แต่กระดาษกอง หน่งโดนเข้าไปที่ศีรษะเขา หลังจากนั้นก็ค่อย ร่วงลง บนพื้น มู่เฉิบหย่วนยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าหน้าต่าง ด้วย หน้าเศร้า ม

แอร่ในห้องก๋าลังตี แต่กลับทําให้คนรู้สึกเหมือนตก อยู่ในลานนาแข็ง

ผู้ช่วยจางไม่ได้พูดอะไร ปิดประตูอย่างเงียบๆ หยิบ กระดาษบนพื้นขึ้นมา หลังจากนั้นเอาของในมือวางไว้ บนโต๊ะไม้มะฮอกกานี

“ทุกคนต่างรอกันไม่ไหวแล้วยังจะกล้าเอาของของ คนหน้าไม่อายมาโชว์บนโต๊ะอีก” เฉินหยวนหงุดหงิด เป็นอย่างมาก คิงเน็กไทออกอย่างสุรุ่ยสุร่าย คิดว่าผม ดาบอดหรือไง !”

*สองสามปีมา ประธานมู่ ท่านเอาแรงกายจองท่าน ไปไว้ที่ตลาดต่างประเทศหมด พอบริษัทไม่มีคน พวก เขาเลยไม่กลัว ผู้ป่วยจางพูด “คุณชายน้อย หยาง ว ไม่มีสมองอีกแล้ว”

มู่เฉินหยวนยิ้มออกมาด้วยความเย็นชา : “ก่อนหน้า นี้เขายังมีหน้าไปหาคุณพ่อที่บ้าน ดูจากพฤติกรรมของ เขาละเนี่ย ถ้าไม่ใช่เพราะมีเฉียวมั่นหลัวนะเขาก็ไปไม่ ถึงตำแหน่งรองกรรมการผู้จัดการหรอก”

“พ่อคุณชายหยางซิวเสียไว เขากับแม่ของเขาไม่มี อะไรต่อต้าน ” ในห้องหยุดเงียบไป ผู้ช่วยจางพูด ต่อ : “ก็แค่กลัวว่าถึงตอนนั้นจะมีคนไปหาเขา ถึงแม้จะ เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ยังไงก็นามสกุล “มู” ”

เฉินหยวนขมวดคิ้วถามว่า : “เขากับถังซินหย่ากัน ยัง ?

ผู้ป่วยจางพยักหน้า : “ผมไปหาคุณชายหยางซิว ท่าน บอกว่าเป็นต์ใบหย่าแล้วครับ แต่ว่าแปลกใจนิดหน่อย สองวันก่อนไม่ว่ายังไงคุณชายหยางซิวก็ไม่ยอมเซ็นต์ ใบหย่า และจะฟ้องร้องคุณถังอีก สุดท้ายก็ยอมเซ็นต์

“แค่เซ็นต์ก็พอแล้ว พวกเขาจะหนีไปยังไง เฉิน หยวนไม่สน” คุณจองตั๋วเครื่องบิน ใหมู่หยางซิวไปอยู่ ตอนเหนือของบริษัท อย่าให้เขาหนีไปที่อื่น

“ครับ เดี๋ยวผมจะไปจัดการครับ ผู้ช่วยจางตอบรับเสร็จ จึงพูดต่อว่า : “ประธานมู่ครับ วันเสาร์ประธานเจียงจัด ปาร์ตี้แอลกอฮอล์ที่คฤหาสน์เช่นนาน อยากให้ท่านพ คุณ อ อไปด้วย” ปาร์ตี้แอลกอฮอล์เหรอ ?

เฉินหยวนคิดอย่างเงียบๆจึงรู้ว่าฝ่ายนั้นมีความคิดจะ ทําอะไร เขาครุ่นคิดแล้วจึงตอบรับไป : “บอกประธาน เจียงว่าผมไป ให้คนรับผิดชอบCHANELโทรไป ว่าต้อง การเซ็ทที่ดีที่สุดหนึ่งชุด”

“ครับ”

เฉินหย่วนรู้สึกคอแห้งเนื่องจากพูดมากไป จึงอยาก ดื่มกาแฟ นมา มองไปเห็นขวดน้ำเก็บความร้อนบนโต๊ะ ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ออกมาดี : “นี่คุณต้มเก๋ากี้ มาป่ารุงร่างกายให้ผมเหรอ ? *