บทที่316 ความสัมพันธ์นี้ค่อนข้างยุ่งเหยิง

เมื่อถังซินตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้ากว่าๆแล้ว

หิมะข้างนอกก็หยุดตกแล้ว

หิมะที่กองอยู่บนถนน ก็ถูกพนักงานงานกวาดทิ้งไป หมดแล้ว คนขับรถก็มารอพวกเขาแต่เช้า รถขับไปถนน โล่งตลอดทาง หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงรถก็ได้มาส่ง พวกเขาถึงโรงแรม

หลังจากที่เข้าไปในโรงแรม ถังซินก็เห็นส้งจิ้งเหอและ วี่เหวินถิงรออยู่ที่ห้องโถงใหญ่

ส้งจิ้งเหอก็เห็นถังซินแล้วเช่นกัน และเข้ามาจับมือเธอ ไว้ จากนั้นจึงเอ่ยถามเธอขึ้นว่า “เห็นใต้ตาเธอดำคล้ำ นอนไม่หลับหรอ?”

“อืม ไม่ต้องเครียด”

หลังจากที่มารวมตัวแล้ว ทุกคนก็ขึ้นลิฟต์ไปที่ดาดฟ้า ของโรงแรม

วี่เหวินถิงบอกว่าไปสนามบินต้องรอ ยุ่งยากมาก จึง เรียกเครื่องบินส่วนตัวมาโดยตรง โดยแจ้งกับหอ บังคับการบินไว้ก่อนแล้ว จึงไม่มีปัญหาอะไร

เครื่องบินส่วนตัวก็ได้ออกจากดาดฟ้าของโรงแรมไป อย่างรวดเร็ว
มู่เฉินหย่วนโอบกอดถังซินไว้ในอ้อมอก พิงไปที่ ไหล่อันกว้างของเขา มองไปที่ด้านนอกก็เห็นภาพของ โรงแรมค่อยค่อยจางหายไป ถังซินจึงเอ่ยถามมู่เฉิน หย่วน ด้วยเสียงเบาๆขึ้นว่า “เหวินซูคงไม่เป็นไรใช่มั้ย”

“ไม่เป็นไรหรอก มากที่สุดก็แค่เศร้าโศกเสียใจก็ เท่านั้น” มู่เฉินหย่วนปลอบโยนเธอ “ไม่ต้องกังวล นอน หลับอีกสักหน่อยเถอะ”

ถังซินขานตอบรับ “อืม”

เพียงแค่นึกถึงความสัมพันธ์ของหลี่ซูเจ๋และลู่เหวินซู และยังมีความแค้นระหว่างสองครอบครัว เธอจึงถอน หายใจอย่างเลี่ยงไม่ได้

เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนชอบกัน

เฮ้อ!

เวลาสิบเอ็ดโมงกว่า เครื่องบินส่วนตัวก็ได้เดินทางมา ถึงสนามบินเมืองหนานเฉิง

เมื่อมู่เฉินหย่วนได้รับข้อความจากลู่เหวินซู บอกว่าศพ ของคุณพ่อม่ได้จัดการเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้เช้าจะไปฝัง ศพ ให้พวกเขากลับไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ไปร่วมพิธีฝัง ศพก็พอแล้ว

“ตอนนี้เขาไม่อยากให้พวกเราไปรบกวน” มู่เฉินหย่วน เอาข้อความที่ลู่เหวิน ส่งมาบอกกับทุกคน ถ้าอย่างนั้นพี่ใหญ่ ฉันกับถังซินจะกลับบริษัทไปจัดการธุระสัก หน่อย และพรุ่งนี้เราค่อยไปสุสานด้วยกัน”

“ได้” วี่เหวินถิงพาส้งจิ้งเหอออกไปอย่างรวดเร็ว

ถังซินอยากที่จะไปบริษัทเป็นเพื่อนมู่เฉินหย่วน แต่ กลับถูกมู่เฉินหย่วนบอกว่าเธอจำเป็นที่จะต้องพักผ่อน ให้มาก และให้คนไปส่งเธอที่คอนโด

แต่ว่าเธอกลับไปที่บ้านก็ไม่มีอะไรทำ จึงไปที่ร้านค้า ของคุณแม่ถัง

คุณแม่ถังทำผักดองอร่อย เหล้าที่กลั่นเองก็หวานฉ่ำ หลังจากขายที่ร้านไม่กี่วัน ชื่อเสียงก็เลื่องลือออกไป ตอนนี้มีคนต่อแถวยาวที่หน้าประตูร้านทุกวัน

เมื่อถังซินไป ผักดองและเหล้าของคุณแม่ม่ขายจน แทบจะหมดแล้ว กำลังจะทำความสะอาดร้านค้า เพราะ ว่าขายดีจนงานยุ่ง เลยจ้างป้าคนหนึ่งที่อายุไล่เลี่ยกัน มาช่วย

เมื่อคุณแม่ถังเห็นว่าเธอมาหา จึงแปลกประหลาดใจ “เธอกับลูกเขยไปเที่ยวกลับมาแล้วหรอ?”

“แม่ อารมณ์แม่เปลี่ยนไปมากจริงๆ!” ถังซินเทน้ำกิน เอง และได้พูดขึ้นมาว่า “ก่อนหน้านี้เขามาหาแม่ แม่ก็ทำ เฉยเมยไม่สนใจเขา พอมาตอนนี้เรียกเขาว่าลูกเขยซะ แล้ว”
คุณแม่ถังจึงเอ่ยขึ้นว่า “เธอรักเขาขนาดนั้น ยังไงฉันก็ ไม่สามารถแยกพวกเธอออกจากกันได้ใช่มั้ย? พูดก็พูด เถอะลูกเขยคนนี้มีความสามารถจริงๆ ฉันทำตามที่เขา บอก ค้าขายดีขึ้นมากเลย ไม่กี่วันมานี้ได้รายได้มาไม่ น้อยเลย”

ถังซินยิ้มหัวเราะ

ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยสังเกตเลยว่า หน้าของแม่เธอ เหมือนกับงิ้วเสฉวน ที่สามารถเปลี่ยนหน้าไปมาได้!

หลังจากที่คุณแม่ถังเก็บทำความสะอาดร้านเสร็จแล้ว

จึงสั่งป้าคนนั้นว่าวันนี้ให้เลิกงานเร็วหน่อย เพราะ อยากที่จะซื้อกับข้าวไปทำกินกับถังซินที่บ้าน

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังจะออกก็ปะทะหน้ากับผู้หญิง คนหนึ่งที่เดินเข้ามา

ถังซินจำเธอได้ก่อน จึงทำหน้าเคร่งขรึม และรีบ ปกป้องเอาตัวคุณแม่มู่หลบไปข้างหลัง และเอ่ยถาม อย่างเยือกเย็น “คุณป้า คุณมาที่นี่มีธุระอะไร?”

เมื่อโมมอยอี้เห็นเธอแล้ว หางตาก็มีน้ำตาคลอ “ฉันมา ซื้อของ”

“ของขายหมดแล้ว” ถังซินพูดอย่างไม่เกรงใจ กลัวว่า อีกสักครู่คุณแม่ถังจะใจอ่อน จึงรีบดึงแม่ออกไป
คุณแม่มู่กลับไม่ไป และพูดว่า “นี่เป็นลูกค้าของฉัน จริงๆ ฉันเก็บเหล้าไว้ให้เธอ

คุณแม่ม่จึงพูดกับโมมอยอี้ไม่กี่คำ และเปิดประตู เข้าไปเอาของ

ถังซินสับสนมึนงงเล็กน้อย และรีบเดินตามเข้าไป และเข้าไปพูดใกล้ๆคุณแม่ถังด้วยเสียงเบาๆว่า “แม่ แม่ ไม่รู้ว่าเธอเป็นใครหรอ?”

“รู้… เป็นลูกค้าที่มาซื้อของที่นี่หลายครั้งแล้ว” คุณแม่ ถังแทบจะพูดโพล่งออกมา “ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเธอก็ เป็นผู้ใหญ่กว่า เมื่อสักครู่ที่เธอทำช่างไม่มีมารยาทเลย”

หลังจากที่ถังซินสูดถอนหอยใจลึกๆแล้ว จึงพูดกับ คุณแม่ม่ว่า “กวนลี่หลั่ง ไม่ได้ไปแต่งงานใหม่ที่ญี่ปุ่น หรอ?แต่งกับลูกสาวผู้จัดการใหญ่ขององค์กรหนึ่ง ผู้ หญิงคนนี้คือน้องสาวของผู้จัดการใหญ่คนนั้น”

“อะไรนะ?”

คุณแม่ม่ได้ฟังถังซินอธิบายโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ตกใจ จนมือสั่นจนขวดเหล้าเกือบจะตกลงไป

ถังซินเอามือไปรองขวดเหล้าไว้ และพูดด้วยสีหน้าที่ ไม่ค่อยดี “หลังจากที่ฉันเอากวนลี่หลั่งเข้าคุก เธอเคย ไปหาฉันครั้งหนึ่ง อยากที่จะให้ฉันเพิกถอนคำฟ้องร้อง กับกวนลี่หลั่ง แต่ฉันไม่ตกลง”
“ฉันดูแล้วเธอไม่มีได้มาซื้อของหรอก เธอรู้ว่าแม่เป็น คนหูเบา จึงอยากที่จะผูกมิตรกับแม่ จากนั้นก็ให้แม่ช่วย พูดให้ฉันเพิกถอนคำฟ้องร้องไห้กับกวนสี่หลั่ง”

คุณแม่ถังเหม่อลอยโดยสิ้นเชิง

ก่อนหน้านี้ที่โมมอย มาหาเธอ บอกว่าเป็นแม่ของมู่ เฉินหย่วน แม่ลูกแยกกันไปหลายปี และตอนนี้ถังซินก็ ยังมาบอกเธออีกว่า เป็นพี่สะใภ้ของอดีตสามี

“ไม่ได้ละ ฉันเวียนหัวนิดหน่อย” คุณแม่ถังลูบคลำที่ หน้าผาก ข้อมูลเยอะมากไป เธอจึงทำความเข้าใจในที เดียวไม่ได้ “ฉันคิดว่าเธอคือ…ความสัมพันธ์นี้ยุ่งเหยิง เกินไป!”

ถังซินจึงเอ่ยขึ้นว่า “แม่ แม่แค่รู้ไว้ว่าเธอเป็นพี่สะใภ้ ของกวนสี่หลั่งก็พอแล้ว จะมีอะไรซับซ้อน?”

“เธอ…เธอ” คุณแม่ถังเอามือชี้ไปที่โมมอยอี้ที่อยู่ข้าง นอก อยากที่จะพูดว่าคนนี้เป็นแม่ของมู่เฉินหย่วน แต่ ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร ยังไงเธอก็ยังเป็นคนที่ดีคน หนึ่ง

“เธอเป็นคนดีหรือไม่ดี แม่ดูไม่กี่วันก็รู้แล้วหรอ?” ถังซิ นพูดด้วยท่าทีที่ไม่ดี

หลังจากที่ออกมา ถังซินเอาเหล้าให้กับโมมอยอี้ “คุณ ป้า ฉันจะไม่ถอนฟ้องให้กับกวนลี่หลั่ง คุณก็อย่ามาก่อ ความวุ่นวายให้กับแม่ฉันอีกเลย ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะคะ

โมมอย รับขวดเหล้ามา และมองเธออย่างพินิจ พิเคราะห์ จากนั้นจึงพยักหน้า “ฉันไม่ได้มาเพราะเรื่อง นั้น เพียงแต่คิดว่าเหล้าที่กลั่นเองของร้านนี้ดื่มแล้ว อร่อย ดังนั้นจึงมาซื้ออยู่บ่อยๆ

ถังซินถูกเธอจ้องมองจนรู้สึกเกร็ง

น่าแปลก คุณป้าคนนี้ทำไมถึงมองถังซินด้วยแววตา ที่เหมือนมองลูกสาว หรืออยากที่จะใช้วิธีการของความ รักความผูกพันธ์ในการทำให้เป้าหมายสำเร็จ?

แต่โมมอยอี้กลับไม่รีบเดินออกไป และเอ่ยถามถัง ซินด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ได้ยินมาว่าเธอคบอยู่กับ ประธานมู่ของบริษัทมู่ซื่อ พวกเธอมีแผนที่จะแต่งงาน กันมั้ย?”

“นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน ไม่สะดวกที่จะเปิดเผย ความลับ”

แววตาของโมมอยอี้ก็เศร้าลงมาก เหมือนกับมีความ เหงาหงอยเล็กน้อย แต่ไม่นาน เธอก็รอยยิ้มปรากฏออก มาให้เห็น และหยิบเอายันสีแดงเล็กๆในกระเป๋าออกมา และส่งให้กับถังซิน

“ถ้าไม่ถือสาอะไร เธอเก็บนี่ไว้สักหน่อยเถอะ” โมมอ ยอี้ขอร้องด้วยความจริงใจ “อันนี้เอามาจากวัดชื่อดัง ของประเทศญี่ปุ่น จะทำให้มีความอยู่เย็นเป็นสุข ราบรื่น และสุขภาพแข็งแรง ฉันอยากจะขอโทษเธอเกี่ยว กับเรื่องที่ผ่านมา

ถังซินพูดอย่างเย็นชาขึ้นว่า “คนที่ติดค้างฉันคือกวนลี่ หลั่ง ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ

ถึงแม้ว่าท่าทีของเธอจะเย็นชา แต่เมื่อเห็นโมมอยอื้ ยื่นยันต์ที่เกี่ยวกับความสงบสุขให้ทั้งสองมือด้วยความ เคารพ เธอจึงใจอ่อน จึงหยิบเอายันต์นั้นมา

โมมอยอี้ปรากฎรอยยิ้มที่อ่อนโยนออกมา ทำท่าไหว้ และโค้งคำนับเล็กน้อยไปทางเธอ “ขอบคุณมาก…เธอ ฉลาดแล้วยังสวย เข้ากับประธานมู่มาก หวังว่าพวกเธอ จะสามารถใช้ชีวิตร่วมกันจนแก่เฒ่า”

ถังซินเม้มริมฝีปากอันแดงก่ำและเอ่ยขอบคุณ “ขอบคุณ”

“ถ้าอย่างนั้นให้ฉันเลี้ยงข้าวพวกเธอ…”โมมอยอี้พูด ออกมาได้ไม่กี่คำ โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น

เธอจึงหยิบขึ้นมาดู จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไป แต่เธอก็ ยังยิ้มให้กับถังซิน และยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ฉันมีธุระที่จำเป็นจะต้องไปจัดการ ฉันไปก่อนนะ เหล้า ที่กลั่นเองของแม่เธอรสชาติดีจริงๆนะ”

เมื่อพูดจบก็รีบเดินจากไป

ถังซินจ้องมองไปยังเธอจากทางด้านหลัง มองตลอดจนเธอลับหายไป จากนั้นถังซินจึงก้มหน้ามองยันต์ที่อยู่ ในมือ และคิดว่าการกระทำของผู้หญิงคนนี้ดูแปลกมาก

คุณแม่ถังเดินเข้ามาและเอ่ยถามขึ้นว่า “พวกเธอคุย อะไรกัน?”

“ไม่มีอะไรค่ะ เธอบอกว่าฉันกับประธานมู่เข้ากัน ดี และอวยพรให้เราใช้ชีวิตด้วยกันจนแก่เฒ่า” ถังซิน เอายันต์ให้คุณแม่ถังดู “ และยังให้ยันต์เกี่ยวกับความ สุขสงบมา บอกว่าเอามาจากวัดที่ศักดิ์สิทธิ์มากของ ประเทศญี่ปุ่น”