บทที่ 88 คุณไม่อยากเป็นน้องเขยของประธานมู่เหรอ

ถังขนส่งขวดแก้วให้ เฉินหยวน แล้วเดินไปหา หัวหน้าหมู่บ้าน หัวหน้าหมู่บ้านคะ ฉันอยากคุยกับคุณ ค่ะ”

หัวหน้าหมู่บ้านมองเธอแว๊บหนึ่ง

แล้วดูเหมือนว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะเข้าใจอะไร เขาหัน ตัวเดินไปที่ลานบ้าน ถังนก็เดินตามเขาไป

หลังจากที่เข้าห้องไป ถังนก็หาที่นั่งลง จากนั้นเธอก็ บอกจุดประสงค์ทั้งหมดที่มารวมทั้งการเอาของมาแลก พืชชนิดนั้นว่าอยู่ในแผนของพวกเขาทั้งหมดด้วยสีหน้า สงบนิ่ง

หลังจากที่ได้ฟังแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านก็โกรธจนทุบ โต๊ะอย่างแรงแล้วพูดด้วยความโกรธ “ฉันก็แปลกใจ อยู่เพราะที่ไม่มีใครมาตรงที่ของพวกเขาสิบกว่าปีแล้ว ทําไมพวกคุณถึงมาได้ คุณ…พวกคุณมันอันตรายมาก จริง ๆ

“คุณดูล พวกคุณทําให้เรื่องกลายเป็นแบบนี้ บ้านเกิด ของพวกเราพังหมดแล้ว” “ขอโทษด้วยนะคะ พวกเราก็ไม่คิดว่ามันจะกลายเป็น แบบนี้เหมือนกัน” ถังซีนก็รู้สึกผิดมากเช่นกัน เธอรู้ว่า พูดมากไปกว่านี้ ก็ไม่สามารถทำให้หัวหน้าหมู่บ้านหาย โกรธได้ เพราะพวกเขาสูญเสียบ้านเกิดไป

“ระเบิดนั้นมีแก๊สพิษ ต่อไปสวนผักก็จะปลูกอะไรไม่ นอีก หัวหน้าหมู่บ้านคะ แบบนี้พวกคุณอยู่ต่อไปไม่ ได้หรอกค่ะ ด้านนอกพวกเรายังมีรถอยู่อีกสองสามค้น หวังว่าจะพาพวกคุณออกไปด้วยกันได้นะคะ”

“ออกไปงั้นเหรอ ให้ออกไปไหน คุณว่ามา ” หัวหน้า หมู่บ้านกระทุ้งแก้วไม้ใส่ถังซีน แก้วไม้ข่วนแก้มถังซิน จนเลือดไหล ถัง นขมวดคิ้ว

ถังบินไม่โกรธ เธอพูด “ปัญหาด้านภาษาคุณไม่ต้อง ห่วงนะคะ คุณยังมีฉันอยู่ หลังจากที่ออกไปแล้ว พวก เราจะจัดการหาที่ดี ๆ ให้ พวกคุณ ให้เด็ก ๆ ได้เรียน หนังสือด้วยค่ะ”

หัวหน้าหมู่บ้านคะ พวกคุณแต่ละคนอยู่กันได้เพียง ห้าสิบปี บางทีอาจจะเป็นเพราะร่างกายมีโรค ถ้าออกไป แล้วสามารถไปตรวจที่โรงพยาบาล รักษาตามอาการได้ นะคะ ฉันสามารถเซ็นสัญญากับคุณได้ ขอเพียงแค่คุณ กับชาวบ้านยังมีชีวิตรอด ทางพวกเราก็จะดูแลพวกคุณ และให้เด็ก ๆ ได้รับการศึกษาที่ดีที่สุดค่ะ

“พวกคุณ มันโหดร้ายาทรุณจริง ๆ…” นําเสียงของ หัวหน้าหมู่บ้านเศร้าสร้อย

เขาก็รู้ว่าที่นี่ถูกทําลายแล้ว ถึงจะโกรธถังชินต่อไปก็ ไม่มีประโยชน์

สักพักหนึ่ง หัวหน้าหมู่บ้านถึงได้เอ่ยปาก “พวกเราแก่ แล้วและไม่อยากเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ด้วย แค่หวังว่าเด็ก ๆ จะมีชีวิตที่ดี ขอแค่พวกเขาอยู่ดี ฉันก็จะรับปากพวกคุณ

พอเห็นว่าเจรจากันได้ ถึงซินก็โล่งอกไปที “เดี๋ยว พอออกไปแล้ว ฉันจะพาเด็ก ๆ ลองไปตรวจดูที่โรง พยาบาล ไม่ว่าจะต้องจ่ายเท่าไหร่ ก็จะรักษาพวกเขาให้ เป็นอย่างดีค่ะ”

“ท่านวางใจได้ค่ะ ก่อนที่จะไปฉันจะสอนภาษาที่ ภายนอกเขาใช้กันให้กับพวกเขา พวกเราจะจัดการที่อยู่ อาหาร โรงเรียนของเด็ก ๆ ให้หมดทุกอย่างเลยค่ะ”

หัวหน้าหมู่บ้านพยัก ๆ หน้า

เจรจาครั้งนี้ไม่เกินสิบนาที ทั้งสองคนก็เดินตามกัน ออกไป

เฉินหยวนเห็นแก้มของถังซินมีเลือดออกก็จ้องมอง มาแล้วก้าวขึ้นมา “เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

“ไม่เป็นไรคะ” ถัง บลูบ ๆ บาดแผลนั้น เจ็บจนเบะปาก แล้วก็รีบทําหน้าปกติเหมือนเดิม เธอเล่าเรื่องที่คุยกับ หัวหน้าหมู่บ้านใหมู่เฉินหยวนฟัง

“ประธานมู่คะ ขอโทษด้วยนะคะ ที่ตัดสินใจบางอย่าง เองลงไปโดยที่ไม่ถามคุณก่อน

สําหรับคำขอโทษของเธอ มู่เฉินหยวนได้แต่พูด “คุณ พูดในสิ่งที่ผมอยากจะพูด ตอนที่มา ผมก็อยากย้าย พวกเขาออกไปนะ แม้แต่ผู้ช่วยจางก็จัดการหาสถานที่ ได้แล้วด้วย”

ถังซินอึ้ง ๆ “จริงเหรอคะ”

“อืม ที่พักระหว่างทางของพวกเราไม่ได้มีด ดอะไร มีความเป็นไปได้สูงที่หลังจากที่ไปแล้วจะมีคนอื่นมา อีก ปมก็ไม่อยากให้ธุรกิจมาทำลายบ้านเกิดของคนอื่น เหมือนกัน” พอเห็นเขาพูดขนาดนี้ ถังซินก็รู้สึกอบอุ่นใจ นมเ

แท้พวกเขาก็คิดเหมือนกัน แต่เขาจัดการทุกอย่าง เรียบร้อยแล้ว เพียงแต่ไม่ได้พูดเท่านั้นเอง

หัวหน้าหมู่บ้านเรียกชาวบ้านมารวมตัวกันเพื่อปรับ ความเข้าใจกัน บอกทุกคนว่าอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ต้องจาก นี่ไปแล้ว ชาวบ้านหลายคนไม่พอใจ ต่อมาพอรู้ว่าลูก ๆ จะได้รับการศึกษาจึงเห็นด้วย

รถออฟโรดสองสามคันที่ขับมามีอาหารเต็มไปหมด และมีพื้นที่ว่างน้อย หนึ่งคันนั่งได้แค่สามคนจึงพาเด็ก ๆ ไปก่อน ส่วนชาวบ้านคนอื่น ๆ พรุ่งนี้จะเอารถบัสท่อง เที่ยวมารับ

ถัง บกลัวเด็ก ๆ จะไม่คุ้นเคยกับสิ่งแวดล้อมใหม่เลย บอกว่าไปกับผู้ป่วยจางด้วย

พอจะไปก็โดน เฉินหยวนเรียกเอาไว้

“ประธานมู่ มีอะไรเหรอคะ”

มู่เฉินหย่วนดู ๆ คราบเลือดบนแก้มของเธอ หยิบ ปลาสเตอร์ออกมาแล้วแปะให้เธออย่างระมัดระวัง นิ้ว มิออน ๆ แตะแค้มของเธอ ซับเสียงเข้ม “เดินทาง ระวังตัวด้วยละ

“อืม… ประธานมูคะ ฉัน ฉันไปนะคะ” ถัง นรีบมุด เข้าไปในรถ แก้มร้อนผ่าว ๆ

รถเพิ่งออกไป กวนชิงเฟิงกับเฉินคางก็มา

บนชุดอ้าพรางตัวของกวนซิงเฟิงเต็มไปด้วยโคลน ดู เหมือนผ่านสมรภูมิรบอย่างดุเดือดมาอย่างไรอย่างนั้น พอเผชิญหน้ากับเฉินหย่วน สีหน้าก็แสดงความเสียใจ ออกมา “ขอโทษด้วยนะครับ ประธานมู่ ผมบกพร่องต่อ หน้าที่เอง ”

ยกเว้นหลังจากคืนที่มู่หยางซัวมา หลังจากนั้น สถานการณ์ก็สงบมาตลอด กวนซิงเฟิงก็คิดว่าไม่มีอะไร เลยคิดไม่ถึงว่าจะโดนซุ่มโจมตีทั้งสามด้านในตอนเช้า อีกทั้งยังปล่อยให้คนเหล่านั้นไปวางระเบิดในหมู่บ้าน สําเร็จด้วย

“ประธานมู่ พี่ใหญ่ผมพยายามปฏิบัติหน้าที่อย่างเต็ม ที่มาตลอด ผมประมาทเองครับ” เฉินนางพูดเสียงดัง ประธานมู ลงโทษผมเถอะ” กวนซิงเฟิงมองเขาแว๊บหนึ่ง “นายหุบปากไปเลย

“เรื่องนี้ไม่โทษพวกนายหรอก” เฉินหยวนพูด ไม่ ตำหนิเลยสักนิด “พวกนายหกคนเฝ้าดูมาสองสามวันมา ก็ลําบากมากแล้ว เป็นเพราะอีกฝ่ายเก็บความโกรธแค้น ไว้มากเกินไปต่างหากล่ะ

กวนชิงเฟิงยังคงไม่สบายใจ “แม้ว่าประธานมู่จะไม่ ตำหนิ ก็เป็นเพราะพวกเราทำหน้าที่ไม่ดีเองอยู่ดี ความ ประมาทของผมไม่สมควรที่จะได้รับค่าตอบแทนสูง ขนาดนั้นเลย”

“คนหนีไปแล้วหรือยัง

“รายงานประธานมู่ ยิ่งตายไปหมดแล้วครับ” เฉินคาง พูด “พี่ใหญ่ผมซุ่มยิงเก่งมาก คนพวกนั้นต่อให้ยังหนีไป ได้ แต่ก็หนีไม่พ้นสายตาของพี่ใหญ่ผมหรอก

“ในเมื่อคนถูกยิงตายไปหมดแล้ว ก็เท่ากับว่าพวกนาย ไม่ได้บกพร่องต่อหน้าที่นะสิ” ริมฝีปากบางของเฉิน หย่วนยิ้มแล้วหัวเราะ ๆ “ถ้ารู้สึกผิดจริง ๆ ก็อยู่ข้าง ๆ ฉัน อีกสองสามวัน”

เขาไม่อยากให้เรื่องเล็กน้อยทำให้สูญเสียคนที่มี ความสามารถไป

“ครับ ประธาน ” กวนซึ่งเพิ่งยึดตัวตรงแล้วพูดอย่าง เข้มแข็ง “ต่อไปท่านมีอะไรจะสั่งก็บอกมาได้เลย ต่อให้ ต้องยากลำบากปีนภูเขาที่เต็มไปด้วยมีดหรือลงไปใน ทะเลไฟผมก็จะทํามันให้สําเร็จ

“ประธานมู่ ผมด้วยครับ” เฉินคางรีบตามน้า แล้วพูด เบา ๆ “พี่ใหญ่ ประโยคหลังมันหนักไปหรือเปล่า หรือ ไม่ก็รอให้ผมได้เมียก่อนค่อยไปภูเขา ดลงทะเลไฟดี

กวนชิงเฟิงเอาศอกกระทุ้งเขาอย่างแรงสักหน่อย

“โอ๊ย” เฉินคางโกงตัวเอามือกุมท้อง หน้าบิดเบี้ยว “พี่ ใหญ่ พี่ได้แต่ท่านี้เหรอ”

“ยังมีอีกท่าหนึ่ง อยากลองดูไหมล่ะ”

มองดูหนุ่ม ๆ ทะเลาะกันแล้ว เฉินหยวนหัวเราะอย่าง จนปัญญา ดูเหมือนว่าเขาจะคิดถึงอะไรจึงเลือกถาม กวนชิงเฟิง “บ้านนายมีกันกี่คนเหรอ” พอเงินคางจะตอบ กวนซิงเฟิงมองเขาด้วยสายตาเย็น ชาแว๊บหนึ่ง

“ตอนเด็ก ๆ พ่อแม่ผมหย่ากัน ผมเลยอยู่กับแม่” กวน ซึ่งเพิ่งพูด “ประธาน แม่ผมร่างกายแข็งแรงมาก มีงาน หา ขอบคุณสําหรับความห่วงใยของท่านนะครับ

เขาจําได้ว่าเมื่อก่อนถังขนบอกว่าทำงานในตระกู สบู่ คนอย่างประธานมู่ ไม่มีทางคบกับพี่สาวเขาได้ หรอก แต่ทว่าจิตใต้สํานึกไม่อยากให้มูเฉินหย่วนรู้เรื่อง ครอบครัวของเขา

เฉินหยวนได้ยินเขาพูดอย่างระวังตัวจึงไม่ถามต่อ

“นี่นี่ พี่ใหญ่ ทำไมพี่ไม่พูดถึงพี่สาวพี่สองคนล่ะ” ผอม เฉินหยวนเดินไปแล้ว เฉินทางก็ทนไม่ไหว หรือว่า ไม่ อยากเป็นน้องเขยประธานม

“นายพูดมาแบบนี้ ฉันก็ยิ่งอยากเลยนะ” กวนซิงเฟิ งดึงเขามากอดแล้วใช้กำลังแขนบีบกระดูกเฉินคาง เกือบแตก เอาแบบนี้แล้วกัน เอาวีแซท สาวคนที่สอง ของฉันให้ประธานไป นายว่ายังไงล่ะ” “ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้ว” เฉินคางเจ็บจนแยก เขี้ยวยิงฟันแล้วคบ ๆ ตัวเอง ผมเพิ่งคุยเรื่องที่พูดเมื่อกี้ กับพี่สาวคนที่สองของพี่ไปเอง ผมยังอยากคุยมากกว่า นี้เลย

กวนข็งเส็ง ” ” ใส แล้วเดือนเสียงเข้ม “ดอไป อย่าวว่าประธานมู่เกี่ยวดองอะไรกับบ้านฉันอีก เข้าใจไหม ไม่อย่างนั้นฉันจะเด็ดหัวนายเอามาเป็นลูก ฟุตบอล”

เฉินคางรู้ล็กคอเย็นวาบ รีบพยักหน้าอย่างไว