บทที่ 87 แน่นอนอยู่แล้ว ก็เราเป็นสามีภรรยากัน

เดิมท เฉินหยวนขับรถเอบะหมี่กลับมาเยอะมากชาว บ้านดีใจกันมาก พอเห็นยางรถบรรทุกรั่วก็เลยให้ถัง นกับเฉินหยวนทั้งสองคนอยู่ที่นี่ต่ออีกสองสามวัน

ถังขืนแกล้งปฏิเสธไปสองประโยคแล้วก็ตอบรับไป

ตกเย็น เฉินหย่วนกับพวกหัวหน้าหมู่บ้านสองสามคน กลับมาแล้ว แบกสัตว์ป่ามาด้วย ท่าทางจะได้มาเต็มที่

ผู้หญิงในหมู่บ้านเริ่มตั้งเตาตั้งหม้อทำอาหาร ต้มผัก กาดขาว ไม่ปกติกินไม่ลงด้วย ลานกว้างสว่างไสว ราวกับเวลากลางวัน มีโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารจีนอัน โอชะตั้งอยู่

ชาวบ้านบางคนร้องเพลงประจำหมู่บ้าน หัวเราะ สนุกสนานกันมาก

ครั้งนี้ยังคงมีเหล้าเช่นเคย

ได้บทเรียนจากเมื่อคืนแล้ว คราวนี้พอถังซินเห็น เหล้าจึงนั่งเฉย ๆ ไม่ได้ เธอเลยชักแม่น้ำทั้งห้าบอกกับ หัวหน้าหมู่บ้านไป “หัวหน้าหมู่บ้านคะ สามีของฉันแพ้ เหล้า คราว ขอไม่มนะคะ”

หัวหน้าหมู่บ้านก็ไม่บังคับ หยิบชามเหล้าออกไป

เฉินหยวนเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ถือโอกาสที่ทุก คนกําลังสนุกสนานกัน เขยิบเข้าไปถามข้าง ๆ เธอ “เมื่อคืนผมไม่เป็นอะไรจริง ๆ เหรอ”

“เป็นสิคะ ก็แพ้เหล้าไงคะ” ถังซินพูด “ฉันก็เพิ่งนึก ขึ้นมาได้ เมื่อดินแขนของคุณ จุดแดง ๆ ขึ้นเยอะมาก ประธานมู่คะ คุณไม่รู้ตัวเลยเหรอคะ”

“จริงเหรอ”

ถัง นพยักหน้า ทําหน้าชื่อ ๆ แต่ เฉินหยวนกลับยัง

คงขมวดคิ้วอยู่

ที่แท้ที่เมื่อก่อนผู้ป่วยจางไม่ให้เขาดื่มเหล้าดีกรีแรง ๆ ก็เพราะเหตุนี้เองเหรอ”

ทําไมเขาถึงรู้สึกว่ามันไม่ใช่ล่ะ

สองสามวันต่อมา ถังซินกับมูเฉินหย่วนก็อยู่ใน หมู่บ้านต่อ เฉินหยวนออกไปเดินเตร็กเตรีกับชาวบ้าน ข้างนอก ส่วนเธอก็อยู่คุยกับพวกผู้หญิงในหมู่บ้าน

ในบรรดาเด็ก ๆ โดที่สุดอายุไม่เกินสิบปี ส่วนใหญ่เป็น เด็กผู้ชาย งดูเซ๊อฟังมาก เวลาที่ถังซินว่าง ๆ ก็จะใช้ ก้อนหินเขียนภาษาตุรกิบนพื้นสอนพวกเขา

เด็ก ๆ มีความใฝ่รู้มาก เรียนรู้ไว สอนคำหนึ่งหกครั้งก็ เขียนออกมาได้แล้ว

ถัง นคิดว่า ถ้าพวกเขาสามารถออกไปรับการศึกษา ข้างนอกได้ ชีวิตจะต้องสดใสแน่นอน โดยทั่วไปเมื่อ พวกเขาอายุห้าสิบปีก็ตายแล้ว บางทีอาจจะเกี่ยวกับ ร่างกายและจําเป็นต้องไปตรวจที่โรงพยาบาล

ห้าวันต่อมา ขวดแก้วที่สั่งไว้ก็ส่งมาถึงแล้ว

หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ถังซินก็ไปหาหัวหน้าหมู่บ้าน “หัวหน้าหมู่บ้านคะ ก่อนหน้านี้คุณน้าไอชาบอกกันฉันว่า ในหมู่บ้านนี้มีพืชที่สามารถยืดอายุคนได้ พวกคุณเอา มันมาทําซุปกัน”

“ใช่” หัวหน้าหมู่บ้านพูด “พวกเราก็กินมันทุกวัน ร่างกายของพวกเราเลยไม่เจ็บป่วย อายุสี่สิบกว่าแต่ดู เหมือนอายุยี่สิบสามสิบ หัวหน้าหมู่บ้านพูดไปแล้วก็ถอนหายใจ เพียงแต่ว่า คนในหมู่บ้านของพวกเรา มักจะอยู่ได้ไม่เกินห้าสิบปี สําหรับพวกเราแล้ว ยาตัวนี้ไม่เป็นประโยชน์สักเท่าไหร่ ทําไมล่ะ คุณอยากเหรอ”

ถัง นพยักหน้า บอกท่านตามตรง หลังจากที่ฉันรู้ก็ ใจเต้นมากเลยค่ะ อยากจะเอากลับไปด้วยสักหน่อย

“ถ้าอย่างนั้นก็ยากแล้วละ” หัวหน้าหมู่บ้านขมวดคิ้ว “ก่อนหน้านี้คนในหมู่บ้านเคยลองเอาออกไป แต่กลับ ไม่สําเร็จ ดูเหมือนว่ามันจะขึ้นได้เพียงที่นี่เท่านั้น

“ขอเพียงแค่ท่านยอมให้ฉันมาสักสองสามต้นก็พอ ค่ะ” ถังซินยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด “ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันกับ สามีผ่านอาคานามาก็ซื้อขวดเล็ก ๆ เอาไว้สองสามขวด ได้ข่าวว่ามันใช้ใส่อะไรก็ได้”

“ถ้างั้นคุณก็ถอนมันเองตามสบายเลย” หัวหน้า หมู่บ้านหัวเราะ ฮะ ๆ พูดด้วยความซาบซึ้งใจ “คุณกับ สามีให้ของพวกเราชาวหมู่บ้านมามากมาย ฉันกําลัง กลุ้มใจอยู่ว่าไม่มีของอะไรให้พวกคุณพอดีเลย

“ท่านเกรงใจมากไปแล้วค่ะ” เมื่อคืน เฉินหยวนก็หาโอกาสเอาขวดแก้วที่เอากลับ มาด้วยไปซ่อนไว้ในรถ คราวนี้ ถัง น ง จ นรถไป หยิบขวดแก้ว าใบออกมา

ถังซันตามหัวหน้าหมู่บ้านไปที่เพิงไม้ด้วยกัน

เธอเปิดขวดแก้วออก ชุดเอาพืชสีเขียวและเอาดินติด มาด้วย เธอวางลงในขวดแก้วอย่างระมัดระวังแล้วปิด

ไม่นาน ขวดแก้วทั้งห้าใบก็บรรจุพืชที่มีดินติดมาด้วย

หัวหน้าหมู่บ้านมองบวดแก้วอยู่นานแล้วจึงถามถึงขึ้น “นี่มันดูเหมือนขวดแก้วธรรมดาเลย มันจะใช้ได้จริง ๆ เหรอ”

“หวังว่านะคะ” ถังซินเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก

แม้ว่าจะเป็นขวดแก้วที่เธอให้ผู้ช่วยจางสั่งทำขึ้นมา แต่ทว่ามันจะทำให้พืชชนิดนี้รอดได้หรือไม่ เธอไม่กล้า รับประกันจริง ๆ

พอทั้งสองคนเพิ่งออกมาจากเพิงไม้ เฉินหยวนก็มา “ดู ณ ภรรยาคุณมาที่สวนผักแป๊บเดียว คุณก็เป็น ห่วงแล้วเหรอ” หัวหน้าหมู่บ้านพูดแซว “เห็นคุณชอบท่า หน้า ง ง เย็นชาใส่คนอื่น คิดไม่ถึงเลยว่าจะรักภรรยา มากเลยนะ”

เฉินหยวนฟังไม่ออก แต่ดูจากท่าทางของหัวหน้า หมู่บ้านแล้ว มุมปากตกลง

ร้อยละแปดสิบเป็นค่าที่ไม่

ถังบินที่อยู่ด้านหลังเอาแต่ก้มหน้ายิ้มตลอด ทําไงได้ ละ มู่เฉินหย่วน “ชาวบ้าน” มันก็เป็นเพียงการปลอมด้ว ได้มให้คนอื่นเป็นบางครั้งมันก็ไม่เลวนะ

“หัวหน้าหมู่บ้านคะ เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว อย่าไปใส่ใจเลยนะคะ”

หัวหน้าหมู่บ้านท่าหน้าเคร่งขรึมทันทีแล้วพูด อย่างจริงจัง ไม่ได้หรอก ผู้ชายต้องรักภรรยาไม่ เปลี่ยนแปลง ฉันว่าคุณอยู่ที่นี่เถอะ ลูกชายของฉันเพิ่ง จะอายุครบยี่สิบปีพอดีเลย

“ท่านหัวหน้าหมู่บ้านให้เกียรติฉันมากเกินไปแล้วค่ะ” ถัง นรับไม่ได้นิด ๆ รีบดึงแขน เฉินหยวน “ตอนนี้ฉัน สอนพวกเขาเป็นอย่างดี อีกอย่างฉันก็ท้องด้วยค่ะ”

หัวหน้าได้แต่ยอมแพ้ ไม่รบกวนพวกคุณแล้วละนะ ฉันไปก่อนละ

จนกระทั่งหัวหน้าหมู่บ้านเดินเข้าลานบ้านไป มู่เฉิน หย่วนถึงเบนสายตามามองถึงขึ้นอย่างลึกซึ้ง “เมื่อกี้ พวกคุณคุยอะไรกัน บรรยากาศดูไม่เลวเลย”

หัวหน้าหมู่บ้านจะให้ฉันอยู่ที่นี่ แถมยังบอกด้วย ว่าลูกชายของเขาอายุยี่สิบสามแล้ว” ถังขินพูดข้าม ประโยคก่อนหน้านั้นไป “อยากให้ฉันเป็นภรรยาลูกชาย ของเขา

มู่เฉิบหย่วนมองมาที่แขนแว๊บหนึ่ง ฉลาดมากเลยนะ “เลยใช้ผมเป็นข้ออ้างเหรอ”

“แน่นอนอยู่แล้ว ตอนนี้เราเป็นสามีภรรยากันนี่คะ”

“นี่คือของที่สมบัติอันล้ำค่านั้นค่ะ” ถังซันถือเชือกสูง ปลายอีกด้านของเชือกจะผูกติดกับปากขวด ขวดทั้งห้า ใบบรรจุพีชสีเขียวสดเอาไว้ เฉินหยวนหยิบขวดแก้วมาดูตรงหน้า ดูไม่แตกต่าง จากพืชทั่ว ๆ ไป เท่าไหร่นัก “ดูสดมาก ในเมื่อไม่มีอะไร แล้ว ถ้างั้นพวกเราก็ไปคืนนี้เลย

ถัง นพยัก ๆ หน้า

ไม่รู้มีอะไรมาโดนเพิงไม้จนเกิดเสียงดังขึ้นมา

มู่เฉินหยวนเห็นสิ่งเล็ก ๆ เปล่งแสงระยิบระยับใต้ แสงแดดอยู่ เขาขมวดคิ้วแล้วเอาตัวทับถังซินทันที

ถังชินยังงงอยู่ ขณะที่โดนทับอยู่ก็ทิ้งขวดแก้วในมือ ลงไป เธอรีบดึงเชือกเพื่อให้ขวดแก้วมาอยู่ที่มีอ

ชีววินาทีเดียวก็มีเสียง “ปิง” อย่างดังตามมา เพิงไม้ ทั้งหมด โดนระเบิดกระจุยกระจาย เศษไม้ปลิวไปเร็วมาก ราวกับเครื่องบินพุ่งเข้าไปบนพื้นกับลำต้นของต้นไม้ รอบทิศ

หูของถังซินมีเสียงวิ้ง ๆ สูญเสียการได้ยินไปเลย

หลังจากที่ระเบิดสงบลงแล้ว เฉินหยวนก็ประคอง เธอ บมา พวกเขาอยู่ในตำแหน่งที่กันตัวได้ดีเลยไม่ได้ บาดเจ็บอะไร เฉินหยวบคบ ๆ หน้าถังซีน “ถังซิ่น”

ถัง นสาย ๆ หัว สักพักหูถึงได้ยินเสียง มีอะไรเหรอ

หลังจากที่ เฉินหยวนดูเนื้อตัวของเธอ ก็ทำหน้า จริงจังมาก ถังซินก็มองตามสายตาของเขาไป ที่ที่เป็น เพิงไม้เดิมถูกระเบิดจนเกิดหลุมลึกสองเมตร

“อย่าไปมองมัน ระเบิดมีพิษนะ” เฉินหยวนใช้ฝ่ามือ ปิดปากกับจมูกของถังเอาไว้แล้วพอเธอออกไปจากตรง

เสียงระเบิดดังมากทําให้ดึงดูดความสนใจของชาว บ้าน ทุกคนต่างก็ออกมามุงดู หัวหน้าหมู่บ้านก็ออกมา ด้วย ทุกคนต่างอ้งกับหลุมขนาดใหญ่ในสวนผัก

“นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น

ถัง นเม้มปาก

เธอมักจะรู้สึกว่าสองสามวันมานี้มันสงบเกินไป อีก อย่างด้วยนิสัยของหลินเฉิงจี้ งานใหญ่ขนาดนี้ ในเมื่อ เขาไม่ได้มันมาคนอื่นก็ต้องไม่ได้เช่นกัน ที่แท้เขาไม่ได้ไม่ลงมือ แต่อยากเอาให้ตายไปเลยที

เดียว

อยู่ห่างขนาดนี้ เธอยังได้กลิ่นผุพังของสวนผักได้ ระเบิด นระเบิดแค่ที่เดียว แต่กลับทำลายผักไปทั้งสวน ต่อไปคงปลูกอะไรไม่ขึ้นแน่นอน