บทที่ 86 ผู้หญิงคนนี้ฉลาดจริง ๆ เลย
ไม่นาน มู่เฉินหยวน กินข้าวเสร็จแล้วก็ออกไปกับ หัวหน้าหมู่บ้านกับชาวบ้านสองสามคน ส่วนถังชินก็อยู่ ที่หมู่บ้าน เธอเห็นไอชา ลังซักเสื้อผ้าก็เลยอยากจะ ไปช่วย
คุณท้องอยู่ อย่าทําอะไรซ์ซัวส์ ไปนั่งตรงโน้นไป เรื่องเสื้อผ้าให้ฉันจัดการให้ก็ได้
ไอชานึกว่าถัง นท้องอยู่มาตลอด ทำเอาถังซินรู้สึก เกรงใจมาก เธอหาก้อนหินนั่งแล้วมองไอซาซักผ้าไป แล้วก็คุยไปด้วย
“คุณน้าคะ พวกคุณอยู่ที่นี่มากนานแค่ไหนแล้วเหรอ
คะ”
“จะสามสิบเก้าปีแล้ว
“งั้นก็นานมากเลย” ถังซินพูดแล้วก็ยิ่งอยากรู้มาก ๆ “ในหมู่บ้านชาวบ้านหลายคนที่เหมือนคุณน้า คงอยู่มา หลายปีแล้วนะคะ แต่ทําไมคนน้อยจังเลยล่ะคะ”
ตามหลักแล้ว ที่นี่มีพืชชนิดนั้นที่มีสรรพคุณช่วยให้ เซลล์สร้างตัวใหม่ขึ้นมาได้ อายุพวกเพิ่มขึ้น สามสิบปี ผ่านไป ทําไมประชากรถึงเพิ่มครึ่งเดียวละ แต่ทว่าเมื่อ คินถึง นก็ไม่เห็นชาวบ้านมากนัก เด็ก ๆ ก็มีน้อยมาก
“พวกเราก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน พออายุถึงห้า สิบปีก็ตายแล้ว” ไอชาพูด
ถัง นอ้งอยู่ตรงนั้น “ห้าสิบปีเหรอคะ”
เธอไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่ามีการจำกัดอายุในการ ดายด้วย
ใช ทุกคนเป็นแบบนี้ ตอนที่คลอดเด็กออกมา คนที่ อายุเกินห้าสิบปีก็จะจากไปอย่างสงบ ดังนั้นหลายสิบปี มานี้ จํานวนคนในหมู่บ้านจึงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
“แล้วพวกคุณไม่อยากออกไปข้างนอกหน่อยเหรอ ถังซินพูด “ดูเหมือนว่ารถของพวกเราจะอยู่ไม่ไกลนะ พวกคุณลองไปตรวจที่โรงพยาบาลดูไหม อาจจะเป็น ปัญหาเรื่องสุขภาพก็ได้นะ
ไอชาสายหัว ม ๆ “ที่นี่ดีมาก ทุกคนมีความสุขมาก ทําไมต้องออกไปด้วยล่ะ ออกไปก็ต้องซื้อที่ ไหนจะ ต้องเลี้ยงลูกหลายคนอีก อีกอย่างไม่มีใครฟังภาษา ของพวกเราออกด้วย”
ถังบไม่พูดต่ออีก
จริงสิ ทีนี่คือโลกในอุดมคติที่อยู่นอกโลกอย่าง แท้จริง ตัดขาดจากการศึกษากับการรักษาทางการ แพทย์ พึ่งพาตนเอง ไม่ต้องกังวลอะไร ถ้าเธอเป็นไอ ชา เธอก็ไม่อยากออกไปหรอก
หลังจากที่ไอชากเสื้อผ้าเสร็จไปหนึ่งถัง ถังชินกิ ช่วยเธอตากเสื้อผ้า จากนั้นคุณน้าไอชาก็พาเธอไปดู สวนผัก อยู่ด้านหลัง
สวนใช้ไม้สร้างเพิ่มขึ้นมาอย่างเรียบง่าย เวลาที่อยาก ได้แสงแดด นําไม้กระดานยาวที่อยู่ด้านบนออก ด้าน ในนอกจากกะหล่ำปลีนิดหน่อย ที่อื่นก็ปลูกพืชชนิด เดียวกัน
ถังนมองพืชอันเขียวสดเต็มแปลงทั้งสองด้าน ใจก็ เต้นแรงขึ้นมา
ทั้งหมดนี้คือสมบัติล้ำค่าที่ประเมินค่าไม่ได้เลย
โอชากลับไม่เห็นพืชพวกนี้อยู่ในสายตา ดึงผักออก มาทิ้งลงในตะกร้าสองต้นแล้วยังพูดกับถังขิน “คุณอย่า คิดว่าหัวหน้าหมู่บ้านอายุน้อยนะ เขาอายุสี่สิบแปดแล้ว พวกเรากินหญ้าชนิดนี้เลยดูอ่อนกว่าวัย เดี๋ยวกลับไปฉัน จะเอามันไปตัมซุปให้บำรุงให้คุณนะ”
น นมันมหัศจรรย์ขนาดนี้เลยเหรอ” ถังซินพูด ตะกุกตะกัก เธอเกือบจะพูดไม่ออกแล้ว “ฉันโตจนป่าน้ แล้ว เพิ่งรู้เป็นครั้งแรกเลยว่าคนเราสามารถย้อนวัยได้ ด้วย
ไอชาหัวเราะ แล้วพูด “ใช่ นี่คือของขวัญจาก พระเจ้าที่ให้พวกเรามา เพียงแต่ว่าหญ้าชนิดนี้ปลูกได้ทั่ เพียงทีเดียว ก่อนหน้านี้มีคนในหมู่บ้านอยากนํามันไป บาย ระหว่างทางมันก็เหี่ยวตายเสียก่อน
ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง
ถือว่า งบนเป็นคนฉลาด ทําไมสมบัติล้ำค่าชนิดนี้ถึง ไม่มีใครสนใจ ที่แท้ก็เพราะว่ามันสนใจไม่ได้นั่นเอง
ถ้าหากไม่สามารถนำพืชชนิดนี้ออกไปได้ หมายความ ว่ามู่เฉินหยวนต้องส่งทีมวิจัยมาที่นี่ พวกเขายังไม่ทันจะ มาก็โดนกระแสจับตามองกันมากมาย ถ้าส่งทีมวิจัยมา พักแรมที่นี่จริง ๆ … พืช า อ แต่กลับเป็นสิ่งที่สามารถทําให้โลกทั้งใบ บ้าคลั่งได้
คนเรามีความโลภและความเห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น เพราะ ผูกมัดอยู่กับชีวิต ทันทีที่รู้จักของชนิดนี้ ทุกคนย่อม อยากที่ครอบครองมันแน่นอน นั่นไม่เท่ากับพวกเขานํา เอาภัยพิบัติร้ายแรงมาสู่หมู่บ้านของพวกเขาหรอกเหรอ
ถังซินรู้สึกหนาวไปทั้งตัว เธอไม่กล้าไปคิดถึงเรื่อง เหล่านั้น พอจะจากไอชาไปก็เลยถามเธอ “คุณน้า คะ ทําไมพืชชนิดนี้ถึงงอกใหม่ได้ล่ะคะ มันยังดูดสาร อาหารจากรากมาหล่อเลี้ยงตัวเองหรือเปล่าคะ
ไอชาพยักหน้า “ใช่ พวกมันแพร่พันธุ์ง่ายมาก ถ้าเธอ ตัดใบมันออกไป รดน้ำสองสามวัน มันก็จะกลับมาเป็น เหมือนเดิมแล้ว
“เหรอคะ”
ถังบนหันกลับไปดูเพิงไม้อีกครั้งหนึ่งแล้วคิดแผนขึ้น มาในใจ
ตกบ่าย มู่เฉินหย่วนกับพวกหัวหน้าหมู่บ้านกลับมา
แล้ว เฉินหยวนขับรถออฟโรดคันหนึ่งมา ถังนถึงได้รู้ว่า รถออฟโรดที่คลุมด้วยผ้านี้ได้รับการดัดแปลงมาแล้ว บทีเยอะมากค่านหลังใส่ของกินนานาชนิด
“ด้านหลังมีรถออฟโรคสองสามคับขับตามมาด้วย ด้านหลังบรรทุกของพวกนี้มาด้วยเหรอ” ถือโอกาสตอน ที่แจกของให้ชาวบ้าน ถังซินลากเฉินหย่วนมาถาม ข้าง ๆ
มูเฉินหย่วน “อืม” แค่คําเดียว พอได้สถานที่ที่คุณ แปลแล้ว ผมก็พาคนไป อของ พวกเขาที่ไม่ต้องการ เงิน ต้องการเพียงแค่อาหารกับเมล็ดพืช
ถังซินเม้มปาก แล้วก็ถอยไปทันที
เฉินหย่วน หน้าเปลี่ยนไป คว้ามือดึงเธอมาโอบเอว เอาไว้โดยไม่สนใจชาวบ้านที่รายล้อมอยู่ รีบอุ้มเธอเข้า ห้องไปวางเธอลงบนเตียง ถังซันลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
ผู้หญิงคนนี้กำลังล้อเขาเล่นเหรอไง
ถัง นพูดเบา ๆ เมื่อคืนฉันใส่ชุดอะไรคุณจำได้ใช่ ไหมคะ ตากอยู่ข้างนอกน่าจะแห้งแล้ง คุณไปหยิบมา ให้หน่อยสิคะ”
พอเห็นเธอไม่ได้มีท่าทางล้อเล่น มู่เฉินหยวนก็หันตัว ออกไป ไม่นานก็หยิบเสื้อผ้ากลับมา
ปิดประตู ปิดประตูด้วย
หลังจากที่ถังซินหยิบไปแล้วก็ถอดตุ้มหูทันที ใช้ เซนส์ในการเลือกลายดอกไม้บนเสื้อผ้า กระดาษชนิด พิเศษและสีย้อมเล็ก ๆ น้อย ๆ ถูกซ่อนอยู่ในดอกไม้ที่ ฉีกออกมา
เธอยึดตุ้มหูแบบโค้งออกเป็นเส้นตรงแล้วทาสีน้อมลง ไป ใช้มันเป็นปากกาเขียนกลุ่มตัวเลขสองสามตัวลงไป
บนกระดาษ
“ความหนาแน่นของแก้วเหรอ” ชั่วพริบตา เฉินหยวน ก็ดูออกว่า งบนเขียนอะไร เขาจึงถาม “จู่ๆ คุณเขียนอัน นี้เพื่ออะไรเหรอ เกิดเรื่องขึ้นเหรอ”
“ก่อนหน้าพวกเราคิดว่ามันง่ายเกินไป” ถังซินพูด เธอ เล่าคําพูดของไอชาให้ เฉินหยวนฟังและบอกเขาเรื่อง อัตราการรอดชีวิตของพืชชนิดนั้นด้วย
“ฉันคิดว่าปัญหาต้องอยู่ที่ดินแน่นอน ถ้าอยากจะย้าย มันออกไป จะต้องใช้บรรจุภัณฑ์ที่เป็นแก้ว ประธานมู่คะ คุณหาทางออกไปอีกรอบแล้วเอาเรื่องนี้ไปบอกผู้ช่วย จางนะคะ”
เฉินหย่วนขมวดคิ้วแน่น
สิ่งที่ถัง นบอกมาเรื่องนี้ เขาคิดไม่ถึงมาก่อนและก็ คิดไม่ถึงด้วยว่าจะมีพืชชนิดนี้ในพื้นที่เดียวกัน แต่กลับมี เพียงดินในพื้นที่เล็ก ๆ นั้นหล่อเลี้ยงมันได้
ถ้าหากรู้ก่อนหน้านี้ก็คงมีวิธีรับมือกับเรื่องนี้ไปแล้ว
หลังจากที่ผ่านไปครู่ใหญ่ มู่เฉินหย่วนถึงได้พูด “ถ้า งั้นก็อยู่ที่นี่อีกสักสองสามวันแล้วกัน”
“ไม่เป็นไรคะ หาโอกาสแทงล้อรถบรรทุกสักหน่อย ก็พอแล้วค่ะ ถังขืนพูด “ฉันไม่อยากให้การหาเงินมา ทําลายดินแดนยูโทเปียของเขา”
มู่เฉินหยวนเงยหน้ามองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เตี้ยกว่า เขาห ง บ บนใบหน้าและบนตัวยังมี ย้อม าตาลอ่อน ที่ทําเอาไว้อยู่แต่กลับเหมือนพระอาทิตย์ดวงน้อย ๆ ที กำลังเปล่งแสงไปทุกที่ หัวใจของเขาเต้นแรงมาก
ผู้หญิงคนนี้ฉลาดมากจริง ๆ
“ม ประธานมู่คะ” สายตาของเขาเร่าร้อนดั่งไฟเผา ทำเอาถังซันรู้สึกว่าตัวเองเป็นเนื้อที่อยู่บนเขียง รู้สึก หนาวจนตัวสั่น “มีอะไรคิดที่ตัวฉันเหรอคะ”
เฉินหย่วนสายหัวแล้วพูดเสียงเข้ม “คุณถัง ผมรักษา คำพูดที่รับปากคุณไว้สามข้อมาตลอด ถ้าคุณอยากได้ อะไรก็บอกผมมาได้เลยนะ คราบใดที่ผมสามารถทํา เรื่องที่ขอได้”
“ตอนนี้ฉันไม่อยากได้อะไรคะ กลับประเทศแล้วค่อย คิดแล้วกันค่ะ”
ถังขนไม่รู้ว่า เฉินหยวนใช้วิธีอะไร พอตกบ่ายก็ ออกไปข้างนอกกับพวกหัวหน้าหมู่บ้านอีก เธอเลยถือ โอกาสที่คนไม่ได้สนใจใช้ส่วนที่แหลมคมของตุ้มหู ทําให้ยางล้อรถออฟโรดริเ บทที่ 87 แน่นอนอยู่แล้ว ก็เราเป็นสามีภรรยากัน
เดิมทมเงินหยวนขับรถเอาบะหมี่กลับมาเยอะมากชาว บ้าน ใจกันมาก พอเห็นยางรถบรรทุกรั่วก็เลยให้ถังซิ นกับมู่เฉินหย่วนทั้งสองคนอยู่ที่นี่ต่ออีกสองสามวัน
ถังซินแกล้งปฏิเสธไปสองประโยคแล้วก็ตอบรับไป
ตกเย็น เฉินหยวนกับพวกหัวหน้าหมู่บ้านสองสามคน กลับมาแล้ว แบกสัตว์ป่ามาด้วย ท่าทางจะได้มาเต็มที่
ผู้หญิงในหมู่บ้านเริ่มตั้งเตาตั้งหม้อทำอาหาร ต้มผัก กาดขาวทีไม่ปกติกินไม่ลงด้วย ลานกว้างสว่างไสว ราวกับเวลากลางวัน มีโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารจีนอัน โอชะตั้งอยู่
ชาวบ้านบางคนร้องเพลงประจำหมู่บ้าน หัวเราะ สนุกสนานกันมาก
ครั้งนี้ยังคงมีเหล้าเช่นเคย
ได้บทเรียนจากเมื่อคืนแล้ว คราวนี้พอถังซันเห็น เหล้าจึงนั่งเฉย ๆ ไม่ได้ เธอเลยชักแม่น้ำทั้งห้าบอกกับ หัวหน้าหมู่บ้านไป “หัวหน้าหมู่บ้านคะ สามีของฉันแพ้ เหล่า คราว ขอไม่มนะคะ”
หัวหน้าหมู่บ้านก็ไม่บังคับ หยิบชามเหล้าออกไป
เฉินหยวนเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ถือโอกาสที่ทุก คนกำลังสนุกสนานกัน เขยิบเข้าไปถามข้าง ๆ เธอ “เมื่อคืนผมไม่เป็นอะไรจริง ๆ เหรอ”
“เป็นสิคะ ก็แพ้เหล้าไงค่ะ” ถังซินพูด “ฉันก็เพิ่งนึก ขึ้นมาได้ เมื่อคืนแขนของคุณมีจุดแดง ๆ ขึ้นเยอะมาก ประธานมู่คะ คุณไม่รู้ตัวเลยเหรอคะ”
“จริงเหรอ”
ถัง นพยักหน้า นําหน้าชื่อ ๆ แต่มู่เฉินหยวนกลับยัง
คงขมวดคิ้วอยู่
ที่แท้ที่เมื่อก่อนผู้ช่วยจางไม่ให้เขาดื่มเหล้าดีกรีแรง ๆ ก็เพราะเหตุนี้เองเหรอ”
ทําไมเขาถึงรู้สึกว่ามันไม่ใช่ละ
สองสามวันต่อมา ถังซินกับมู่เฉินหย่วนก็อยู่ใน หมู่บ้านต่อ มู่เฉินหยวนออกไปเดินเตร็กเตรกับชาวบ้าน ข้างนอก ส่วนเธอก็อยู่คุยกับพวกผู้หญิงในหมู่บ้าน
ในบรรดาเด็ก ๆ โด สุดอายุไม่เกินสิบปี ส่วนใหญ่เป็น เด็กผู้ชาย งดูเ อ งมาก เวลาที่ถังขินว่าง ๆ ก็จะใช้ ก้อนหินเขียนภาษาตุรกีบนพื้นสอนพวกเขา
เด็ก ๆ มีความใฝ่รู้มาก เรียนรู้ไว สอนคำหนึ่งหกครั้งก็ เขียนออกมาได้แล้ว
ถัง นคิดว่า ถ้าพวกเขาสามารถออกไปรับการศึกษา ข้างนอกได้ ชีวิตจะต้องสดใสแน่นอน โดยทั่วไปเมื่อ พวกเขาอายุห้าสิบปีก็ตายแล้ว บางทีอาจจะเกี่ยวกับ ร่างกายและจําเป็นต้องไปตรวจที่โรงพยาบาล
ห้าวันตอมา ขวดแก้วที่สั่งไว้ก็ส่งมาถึงแล้ว
หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ถังซินก็ไปหาหัวหน้าหมู่บ้าน “หัวหน้าหมู่บ้านคะ ก่อนหน้านี้คุณน้าไอชาบอกกับฉันว่า ในหมู่บ้านนี้มีพืชที่สามารถยืดอายุคนได้ พวกคุณอา มันมาทําซุปกัน
“ใช่” หัวหน้าหมู่บ้านพูด “พวกเราก็กินมันทุกวัน ร่างกายของพวกเราเลยไม่เจ็บป่วย อายุสี่สิบกว่าแต่ เหมือนอายุยี่สิบสามสิบ หัวหน้าหมู่บ้านพูดไปแล้วก็ถอนหายใจ เพียงแต่ว่า คนในหมู่บ้านของพวกเรา มักจะอยู่ได้ไม่เกินห้าสิบปี สําหรับพวกเราแล้ว ยาตัวนี้ไม่เป็นประโยชน์สักเท่าไหร่ ทําไมล่ะ คุณอยากเหรอ”
ถัง นพยักหน้า บอกท่านตามตรง หลังจากที่ฉันรู้ก็ ใจเด่นมากเลยค่ะ อยากจะเอากลับไปด้วยสักหน่อย”
“ถ้าอย่างนั้นก็ยากแล้วละ ” หัวหน้าหมู่บ้านขมวดคิ้ว “ก่อนหน้านี้คนในหมู่บ้านเคยลองเอาออกไป แต่กลับ ไม่สําเร็จ ดูเหมือนว่ามันจะขึ้นได้เพียงที่นี่เท่านั้น
“ขอเพียงแค่ท่านยอมให้ฉันมาสักสองสามต้นก็พอ ค่ะ” ถังขินยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด “ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันกับ สามผ่านอาคานามาก็ซื้อขวดเล็ก ๆ เอาไว้สองสามขวด ได้ข่าวว่ามันใช้ใส่อะไรก็ได้
“ถ้างั้นคุณก็ถอนมันเองตามสบายเลย” หัวหน้า หมู่บ้านหัวเราะ ฮะ ๆ พูดด้วยความซาบซึ้งใจ “คุณกับ สามีให้ของพวกเราชาวหมู่บ้านมามากมาย ฉันกำลัง กลุ้มใจอยู่ว่าไม่มีของอะไรให้พวกคุณพอดีเลย
“ท่านเกรงใจมากไปแล้วค่ะ” เมื่อคืน เฉินหยวนก็หาโอกาสเอาขวดแก้วที่เอากลับ มาด้วยไปซ่อนไว้ในรถ คราวนี้ ถัง น ง จ บรถไป หยิบขวดแก้วหาใบออกมา
ถังซันตามหัวหน้าหมู่บ้านไปที่เพิงไม้ด้วยกัน
เธอเปิดขวดแก้วออก ขุดเอาพืชสีเขียวและเอาดินติด มาด้วย เธอวางลงในขวดแก้วอย่างระมัดระวังแล้วปิด
ไม่นาน ขวดแก้วทั้งห้าใบก็บรรจุพืชที่มีดินติดมาด้วย
หัวหน้าหมู่บ้านมองขวดแก้วอยู่นานแล้วจึงถามถังซิน “นี่มันดูเหมือนขวดแก้วธรรมดาเลย มันจะใช้ได้จริง ๆ เหรอ”
“หวังว่านะคะ” ถังซินเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก
แม้ว่าจะเป็นขวดแก้วที่เธอให้ผู้ช่วยจางสั่งทำขึ้นมา แต่ทว่ามันจะทําให้พืชชนิดนี้รอดได้หรือไม่ เธอไม่กล้า รับประกันจริง ๆ
พอทั้งสองคนเพิ่งออกมาจากเพิงไม้ มู่เฉินหยวนก็มา “ดูคุณสิ ภรรยาคุณมาที่สวนผักแป๊บเดียว คุณก็เป็น ห่วงแล้วเหรอ” หัวหน้าหมู่บ้านพูดแซว “เห็นคุณชอบท่า หน้าบึ้งตึง เย็นชาใส่คนอื่น คิดไม่ถึงเลยว่าจะรักภรรยา มากเลยนะ”
เฉินหย่วนฟังไม่ออก แต่ดูจากท่าทางของหัวหน้า หมู่บ้านแล้ว มุมปากตกลง
ร้อยละแปดสิบเป็นคําที่ไม่
ถังซินที่อยู่ด้านหลังเอาแต่ก้มหน้ายิ้มตลอด ทําไงได้ ละ มู่เฉินหย่วน “ชาวบ้าน” มันก็เป็นเพียงการปลอมตัว ได้ยิ้มให้คนอื่นเป็นบางครั้งมันก็ไม่เลวนะ
“หัวหน้าหมู่บ้านคะ เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว อย่าไปใส่ใจเลยนะคะ
หัวหน้าหมู่บ้านท่าหน้าเคร่งขรึมทันทีแล้วพูด อย่างจริงจัง “ไม่ได้หรอก ผู้ชายต้องรักภรรยาไม่ เปลี่ยนแปลง ฉันว่าคุณอยู่ที่นี่เถอะ ลูกชายของฉันเพิ่ง จะอายุครบยี่สิบปีพอดีเลย”
ท่านหัวหน้าหมู่บ้านให้เกียรติฉันมากเกินไปแล้วค่ะ ถัง บรับไม่ได้นิด ๆ รีบดึงแขน เฉินหยวน “ตอนนี้ฉัน สอนพวกเขาเป็นอย่างดี อีกอย่างฉันก็ท้องด้วยค่ะ”
หัวหน้าได้แต่ยอมแพ้ ไม่รบกวนพวกคุณแล้วละนะ ฉันไปก่อนละ
จนกระทั่งหัวหน้าหมู่บ้านเดินเข้าลานบ้านไป เฉิน หยวนถึงเบนสายตามามองถังขึ้นอย่างลึกซึ้ง “เมื่อกี้ พวกคุณคุยอะไรกัน บรรยากาศดูไม่เลวเลย
“หัวหน้าหมู่บ้านจะให้ฉันอยู่ที่นี่ แถมยังบอกด้วย ว่าลูกชายของเขาอายุยี่สิบสามแล้ว” ถังขนพูดข้าม ประโยคก่อนหน้านั้นไป “อยากให้ฉันเป็นภรรยาลูกชาย ของเขา
เฉินหย่วนมองมาที่แขนแว๊บหนึ่ง ฉลาดมากเลยนะ เลยใช้ผมเป็นข้ออ้างเหรอ”
“แน่นอนอยู่แล้ว ตอนนี้เราเป็นสามีภรรยากันนี่คะ”
“นี่คือของที่สมบัติอันล้ำค่านั้นค่ะ” ถังซีนถือเชือกสูง ปลายอีกด้านของเชือกจะผูกติดกับปากขวด ขวดทั้งห้า ในบรรจุพีชสีเขียวสดเอาไว้ มู่เฉิบหย่วนหยิบขวดแก้วมาดูตรงหน้า ดูไม่แตกต่าง จากพืชทั่ว ๆ ไป เท่าไหร่นัก “ดูสดมาก ในเมื่อไม่มีอะไร แล้ว ถ้างั้นพวกเราก็ไปคืนนี้เลย
ถังนพยัก ๆ หน้า
ไม่รู้มีอะไรมาโดนเพิ่งไม้จนเกิดเสียงดังขึ้นมา
มู่เฉินหย่วนเห็นสิ่งเล็ก ๆ เปล่งแสงระยิบระยับใต้ แสงแดดอยู่ เขาขมวดคิ้วแล้วเอาตัวทับถังในทันที
ถังขินยังงงอยู่ ขณะที่โดนทับอยู่ก็ทิ้งขวดแก้วในมือ ลงไป เธอรีบดึงเชือกเพื่อให้ขวดแก้วมาอยู่ที่มีอ
ชีววินาทีเดียวก็มีเสียง “ปิง” อย่างดังตามมา เพิงไม้ ทั้งหมดโดนระเบิดกระจุยกระจาย เศษไม้ปลิวไปเร็วมาก ราวกับเครื่องบินพุ่งเข้าไปบนพื้นกับลำต้นของต้นไม้ รอบทิศ
หูของถังซินมีเสียงวิ้ง ๆ สูญเสียการได้ยินไปเลย
หลังจากที่ระเบิดสงบลงแล้ว มู่เฉิบหย่วนก็ประคอง เธอขึ้นมา พวกเขาอยู่ในตำแหน่งที่กันตัวได้ดีเลยไม่ได้ บาดเจ็บอะไร เงินหยวนคบ ๆ หน้าถัง น “ถัง น
ดัง นสาย ๆ หัว สักพักหูถึงได้ยินเสียง “มีอะไรเหรอ
คะ”
หลังจากที่มู่เฉิบหย่วนดูเนื้อตัวของเธอ ก็ทำหน้า จริงจังมาก ถังซินก็มองตามสายตาของเขาไป ที่ที่เป็น เพิงไม้เติมถูกระเบิดจนเกิดหลุมลึกสองเมตร
“อย่าไปมองมัน ระเบิดมีพิษนะ” เฉินหย่อนใช้ฝ่ามือ ปิดปากกับจมูกของถังเอาไว้แล้วพอเธอออกไปจากตรง
เสียงระเบิดดังมากทําให้ดึงดูดความสนใจของชาว บ้าน ทุกคนต่างก็ออกมามุงดู หัวหน้าหมู่บ้านก็ออกมา ด้วย ทุกคนต่างอ้งกับหลุมขนาดใหญ่ในสวนผัก
“นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
ถังซินเม้มปาก
เธอมักจะรู้สึกว่าสองสามวันมานี้มันสงบเกินไป อีก อย่างด้วยนิสัยของหลินเฉิง งานใหญ่ขนาดนี้ ในเมื่อ เขาไม่ได้มันมาคนอื่นก็ต้องไม่ได้เช่นกัน แท้เขาไม่ได้ไม่ลงมือ แต่อยากเอาให้ตายไปเลยที
เดียว
อยู่ห่างขนาดนี้ เธอยังได้กลิ่นผุพังของสวนผักได้ ระเบิดในระเบิดแค่ที่เดียว แต่กลับทำลายผักไปทั้งสวน ต่อไปคงปลูกอะไรไม่ขึ้นแน่นอน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ