บทที่ 82 นี่มันประเมินค่าไม่ได้เลยนะ

“เพราะมีเพียงเวลาที่ผมทำงานเท่านั้น ผมถึงรู้สึกว่า ตัวเองยังมีชีวิตอยู่

เขาพูดเสียงเบามาก ไม่มีเสียงออกมาเลย หูของถัง นได้ยินแต่เสียงกรอบแกรบของใบไม้ ฟังประโยค น ที่พูดออกมาไม่ออกก็เลยถามออกไป “ประธานมู่ คุณ พูดว่าไงนะคะ”

เธออยากจะเดินหน้าไปใกล้ ๆ เพื่อฟังสักหน่อยแต่ เท้ากลับสะดุดเถาวัลย์ ขณะที่หัวจะไปชนเอาหลังของ เฉินหยวน

ราวกับว่าผู่เฉินหยวนมีประสาทสัมผัสไวจึงหันตัวจับ มือเธอเอาไว้แน่นอย่างรวดเร็ว

“คุณถัง เส้นทาง เดินลำบากนะ” เฉินหยวนรู้สึกจน ใจนิด ๆ บางครั้งเขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ฉลาดมาก บาง ครั้งก็รู้สึกว่าเธอโง่มาก แม้แต่เดินบนถนนก็ยังเดินไม่ดี เลย

มือของชายหนุ่มเปลี่ยนไปจับข้อมือของเธอแทน อีก ห้งตัดกิ่งไม้ทั้งสองด้านไปด้วย เดินไปข้างหน้าไปด้วย ถัง นมองข้อมือที่ถูกเขาจับอยู่แล้ว หู แดง เ จู่ ๆ ใจก็เดินขึ้นมา

ผ่านไปสิบนาทีในที่สุดทั้งสองคนก็เดินออกมาได้ จนเห็นกลุ่มอาคารที่ล้อมรอบอยู่ซึ่งมีลักษณะรูปทรง โบราณเรียบง่ายแค่แข็งแรง รอบ ๆ มีผักนานาชนิดปลูก อยู่ มีชีวิตชีวามาก

“เดี๋ยวก่อนค่ะ” ถังซินตะโกนเรียก เฉินหยวนเอาไว้ จากนั้นควักดินโคลนที่พื้นขึ้นมาทาทีหน้าที่แขนแล้วก็ ทาให้เขาด้วย มู่เฉิบหย่วนขมวดคิ้วแน่น

ถังชินพูด “พวกเราเข้าไปแบบนี้ก็ไม่ดี ต้องทําเป็น หลงทางค่ะ”

“ประธานมู่คะ มีคนมาค่ะ” เห็นคนมีคนออกมาพร้อม กับจอบ ดูเหมือนว่าจะไปทำท่าฟาร์ม เธอพูดกับ เฉิน หย่วนหนึ่งประโยค “ทําตามสถานการณ์ไปค่ะ” คลานไป บนพื้นอย่างระมัดระวังแกล้งทำเป็นเป็นสม พอเห็นมีผู้ชายกำลังเดินมาทางนี้ เฉินหย่วนรีบย่อง ต่อไปแล้วกอดถังซินเอาไว้ ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไป ด้วยโคลนราวกับกำลังหนีภัยอยู่ ภายใต้ดวงตาของเขา มีรอยยิ้มเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้หาประสบการณ์เพิ่มให้เขาอีกแล้ว

ไม่นานผู้ชายก็วิ่งมา เดิมที่เขาระวังตัวมาก พอเห็น ท่าทางของ เฉินหยวนกับถังซินดูกําลังตกที่นั่งลําบาก อยู่ เราก็เลิกระวังตัว แล้วก็ตะโกนอะไรก็ไม่รู้

เฉินหยวนฟังไม่ออก แต่เห็นผู้ชายชี้ไปที่หมู่บ้านก็ เลยพยักหน้าแล้วอุ้มถังซินอย่างอ่อนโยนตามผู้ชาย เข้าไปในหมู่บ้านแล้วเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง

ไม่นานนักก็มีผู้หญิงที่มีผ้าโพกหัวเข้ามา ในมือถือ มาด้วยหนังชาม

นาในชามใสจนเห็นกับชามเหมือนกับน้าในสาธาร เย็นชุ่มคอ

เฉินหย่วนรับชามมา แกล้งทําเป็นว่าตัวเองหิวน้ำเลย มน่าไปก่อน พอแน่ใจว่าไม่มีอะไรแล้วถึงป้อนให้ถัง ถัง นอ้าปากค็ม ไปสองอีก จากนั้นก็ค่อย ๆ ลืมตา ขึ้นมาอย่างช้า ๆ

“โอ้ว พระเจ้า นี่พวกเรายังไม่ตายเหรอเนี่ย” ถังชินพูด ด้วยความดีใจจนน้าตาไหลออกมาแล้วโผเข้ากอด เฉิน หย่วน

“…” มู่เฉินหยวนคิ้วกระตุก ๆ

แสดงละครเก่งกว่าจู่ซือซืออีก เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ แสดงละครเก่งมาก

ถังนก็ไม่ได้กอดนาน ไม่นานก็ผละออกจากอ้อม กอดของ เฉินหย่วน เธอเช็ด ๆ น้ำตาเหมือนกับเพิ่งเห็น ผู้หญิงแล้วถามเธอเป็นภาษาอังเกอร์ด้วยความอยากรู้ “ขอโทษนะคะ ที่นี่ที่ไหนเหรอคะ”

คุณ คุณพูดภาษาของพวกเราได้ด้วยเหรอ” ผู้หญิง มองถัง บอย่างอิง ๆ และรู้สึกตื่นเต้นนิด ๆ ด้วย “ฉันคิด ว่าจะมีแต่คนในหมู่บ้านของพวกเราที่พูดภาษานี้ได้เสีย อีก”

เพราะว่าภาษาอังเกอร่ได้หายสาบสูญไปแล้ว อีกทั้ง เพราะพวกเขาก็ฟังภาษาของคนภายนอกไม่ออกและ ล่าสัตว์ โรง พมาตลอดด้วย

ถัง นพูด “ปู่ของฉันสอนมาค่ะ เขาเติบโตมาจากทาง เหนือ ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนก็ไม่มีวันลืมบ้านเกิด น่า เสียดาย …คุณปู่ท่านจากไปเร็วเสียก่อน

“ขอพระเจ้าอวยพรคุณนะ” ผู้หญิงเบียดเฉินหยวน ไปอีกด้านหนึ่งแล้วดึงมือของถังซินเหมือนกับคุณแม่ แก่ ๆ ที่มองลูกสาวของตัวเอง “คุณคงลำบากมากแน่ ๆ เลยใช่ไหมล่ะ”

ถัง นพยัก ๆ หน้า ร้องไห้สะอึกสะอื้น “คุณพ่อของ ฉันรังเกียจ สหยูยากจนและเป็นคนใบ้ เลยจะให้ฉัน แต่งงานกับคนแก่อายุหกสิบคนหนึ่ง แต่ว่าฉันรักสหยู มาก ฉันยอมทุกอย่างเพื่อเขา

ผู้หญิงมองเฉินหยวนแว๊บหนึ่งแล้วถามถังซิน “สหยู ก็คือเขาเหรอ พวกคุณคือสามีภรรยากันเหรอ”

“อืม คุณก็เห็นเขาแล้ว เขารักฉันมาก ฉันหนีตามเขา มา คิดไม่ถึงเลยว่าพ่อของฉันจะโกรธเพราะรู้สึกอับอาย กดดันธุรกิจของพวกเราทุกที พวกเราไม่สามารถอยู่ที่ มาอีกต่อไปแล้วเลยเอาสินค้ามาที่นี่ อยากจะขายสินค้า เพื่อทําให้ลูกมีชีวิตที่ดีขึ้น ใครจะรู้ว่าระหว่างทางก็มา หลงทางแถมรถสินค้าก็หายไปด้วยอีก

“แล้วลูกของคุณล่ะ

” เพิ่งท้องได้ไม่นานค่ะ” ถังซินลูบ ๆ ท้อง ทำหน้าตา ยังน่าสงสาร “พ่อของฉันจะแค้นเคืองฉันไม่เป็นไร แต่ ลูกของฉันกับสหยูคนนี้ ฉันอยากเลี้ยงมันให้ดีค่ะ”

ผู้หญิง พูดครั้งเดียวก็สามารถแสดงอารมณ์ออกมา คว้าถึงขินมากอดเลยแล้วตบ ๆ หลังปลอบใจเธอ “ลูก ของคุณ างน่าสงสารเสียจริง ๆ ฉันก็เป็นแม่คนเหมือน กัน รู้ว่าการท้องมันลําบากมากเลยนะ

ถ้าคุณไม่รังเกียจ คืนนี้คุณกับสามีก็อยู่กับฉันที่นี่ส

“มันรบกวนเกินไป” ถังซินพูด “รบกวนคุณให้ขนมปัง ฉันมาสักสองสามแผ่นก็พอแล้ว พวกเรารบกวนคุณมา มากพอแล้วละ

“รบกวนอะไรกันล่ะ” ผู้หญิงไม่ถือสาเลยสักนิด มอง ท้องของเธอแว๊บหนึ่ง “อีกอย่างคุณท้องอยู่นะ จะ ทํางานหนักเกินไปไม่ได้ อยู่กับฉันที่นี่เถอะ”

ถังซินไม่ปฏิเสธอีกต่อไป “คุณน้าเป็นคนดีจริง ๆ เลย ค่ะ รบกวนคุณด้วยนะคะ”

คําพูดหวาน ๆ ว่า “คุณน้า” หวานซึ้งเข้าไปในหัวใจ ของผู้หญิง เธอยิ้มไม่หุบปากเลย ตึง ๆ ผ้านวมให้ถังซิน แล้วก็ลุกขึ้นเดินจากไป

ขณะที่เดินไปก็เหลือบมองเฉินหยวนด้วยสายตาที่ บซมและเวทนาสงสารด้วย

เฉินหยวนขมวดคิ้วแน่น พอเห็นว่าประตูปิดแล้วถึง หันกลับมามองถึงขิน เขาพบว่าเธอยังน้ำตาคลออยู่ ริม ฝีปากบางจ๋ง มขืนมา “คุณถัง ฝีมือการแสดงของคุณ ไม่เลว

“ประธาน คะ คุณพูดน้อย ๆ หน่อยสิคะ” ถังในท่าไม้ ทํามือ แล้วพูดเบา ๆ “ฉันบอกกับผู้หญิงคนนั้นว่า พวก เราเป็นสามีภรรยากัน มาทําธุรกิจ คุณเป็นคนในค่ะ”

…ทําไมต้องให้ผมเป็นคนใบ้ด้วยล่ะ” มู่เฉินหยวนมุม ปากกระตุก เขาไม่อาจเข้าใจสิ่งนี้ได้

เป็นการเรียกความเห็นอกเห็นใจอยู่แล้วค่ะ” ถังซี นกวักมือ พอเขาเข้ามาใกล้จึงพูด “ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ นี พรุ่งนี้ค่อยไปดูสถานการณ์ค่ะ จริงสิ ฉันยังไม่รู้เลยว่า ของที่มีมูลค่าพันล้านอันนั้นมันคืออะไรเลยค่ะ

เฉินหย่วนคล้าหาถุงพลาสติกในกระเป๋าออกมาคล้ ออกมาทีละชั้น ข้างในมีพืชแห้ง ๆ อยู่หนึ่งต้น ซึ่งยังมี กลิ่นหอมจาง ๆ อยู่

ถังซินซี้ ๆ ดอกไม้นั้น แล้วมองเฉินหย่วนอย่างอึ้ง ๆ “อันนี้ พันล้านเหรอคะ”

ดูเหมือนเธอก็ไม่ใช่คนโง่นี่

มู่เฉินหย่วน “อั้ม” ครั้งเดียว แล้วอธิบายกับเธอ “ส่วน ผสมสกัดจากพืชน์ มีสรรพคุณทําให้เซลล์เกิดใหม่ ช่วย ชะลอความชราของมนุษย์ได้

“ไม่เห็นแปลกเลย” ถังซินพูด “ตอนนี้ทีมแพทย์ต่าง ชาติ วิจัยยาหลายตัวที่ช่วยชะลอความชราของมนุษย์ เลย มีปัญหาก็แค่จะมีปัญญาซื้อหรือไม่เท่านั้น

เฉินหย่วน ยาของต่างชาติสามารถชะลอความชรา ได้แต่ไม่สามารถทำให้เซลล์เกิดใหม่ได้” มู่เฉินหย่วน ยิ้ม “เซลล์ ช่วงชีวิตที่สั้นและไม่สามารถเกิดใหม่ได้ แต่ มันทําได้ “มันสามารถสร้างเซลล์ใหม่ในร่างกายของมนุษย์ได้ อัตราความสําเร็จอยู่ที่ 60% วอร์มอัพอวัยวะต่าง ๆ ใน ร่างกาย และยังมีประโยชน์ต่อโรคหัวใจอีกด้วย”

ถังขนฟังแล้วงงเป็นไก่ตาแตก

เธอไม่ใช่นักฟิสิกส์ แต่รู้ว่าเฉินหยวนกำลังหมายถึง อะไร นั่นก็คือของในมือของเขาเปรียบได้กับ อมฤด ที่สามารถทําให้โลกทั้งใบบ้าคลั่งได้เลย

“นี่ นี่มันดูมีมูลค่าเป็นพันล้านตรงไหนเนี่ย… ถัง นประคองพืชตันนั้นเอาไว้แล้วพูดเสียงสั้น ๆ สิ่งที่ สามารถทําให้ย้อนวัยได้ นี่ประเมินค่าไม่ได้เลยนะ”

เธอถาม เฉินหย่วนอีก “แต่ประธานมู่คะ ของ ค่า ประเภทนี้ ทําไมคนถึงรู้จักน้อยจังเลยล่ะคะ

มู่เฉินหย่วน “คุณเห็นมันแล้วไม่ใช่เหรอ” เฉินหยวน เบิดคางขึ้น พูดเสียงต่ำ “มันมีแค่ที่นี่ที่เดียว ไม่อย่างนั้น ผมจะพาคุณมาทําไมล่ะ”

“ก็จริงค่ะ” ถัง นตบ ๆ หน้าผาก เธอ โง่จริง ๆ เลย