บทที่ 80 เธอคนนี้ างเสียงดังเอะอะโวยวาย

ผู้ช่วยจางรู้ลึกลังเลใจ จึงเอ่ยออกมาว่า “ประธาน?”

“ผมเห็นว่าคุณค่อนข้างตื่นเต้น” ประธาน เอ่ยปาก

ออกมาด้วยเสียงเบาๆ ท่าไม มีแผนอะไรรึเปล่า?”

ไม่ ไม่ ผมแค่แสดงความคิดเห็นออกมา” ผู้ช่วยจาง รีบพูดขึ้นบนใบหน้าเริ่มมีเหงื่อไหลมากผิดปกติ ผมไม่ ค่อยได้พูดคุยกับคุณถัง จึงไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย”

เขานำเอกสารที่อยู่ในมือส่งให้เฉินหยวน และ ถือโอกาสเปลี่ยนเรื่องคุย “ประธานมู่ นี่คือเลขา แผนกเลขาประกาศรับเข้ามา ชื่อกาวเหม่ย จบจาก มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย คณะกฎหมาย

นักเรียนเกียรตินิยมของคณะกฎหมายจะมาเป็นเลขา มู่เฉินหย่วนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เขาพลิกดูเอกสารไป มา ในรูปภาพดูเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างหน้าตาดี “คนญี่ปุ่น หรอ?”

ผู้ช่วยจางขานรับ “เชครับ ผมได้ตรวจสอบประวัติของ เธอแล้ว บิดามารดาเป็นคนประเทศZ ครอบครัวฐานะไม่ ได้รารวยมาก ก่อนหน้านี้ทำงานที่นิวยอร์ก บริษัทที่เธอ ทํางานอยู่ก่อนหน้านี้ได้แนะนำให้เธอมาที่บริษัท ชื่อ

“ผมได้เห็นข้อมูลการทํางานของเธอในช่วงระยะ เวลาสั้นๆ แล้ว เธอทำได้สมบูรณ์แบบมาก ที่สำคัญ คือสามารถทําได้ดีกว่าบางคนในแผนกเลขาซะอีก ถ้า ประธานมู่เห็นชอบ ผมจะเอาสัญญาให้เธอเซ็นต์”

สายตาของ เฉินหยวนจับจ้องอยู่บนเอกสารตลอด เวลา เมื่อผ่านไปสักพักเขาจึงพูดขึ้นว่า “เอาให้เธอเซ็น ด์ แต่ให้เธอรับผิดชอบแค่งานในประเทศ เรื่องงานใน นิวยอร์ก หรือเรื่องอื่นที่สําคัญให้นายเป็นคนรับผิดชอบ

ผู้ช่วยจางตอบรับคำสั่ง

เขาตรวจสอบแล้วหลายครั้ง หลังจากที่ดูแน่ชัดแล้วว่า ไม่มีอะไรตกหล่นเค้าจึงรายงานข้อมูลให้กับมู่เฉินหยวน การที่ประธานมู่ดูอย่างละเอียดรอบคอบนั้นเป็นสิ่งที่ สมควรทําแล้ว เพราะยังไงเธอก็เปลี่ยนสายมาจากคณะ กฎหมาย อีกทั้งยังเป็นคนประเทศญี่ปุ่น

ถังซินหลับตา ในหัวมีแต่ภาพของมูเฉินหย่วนที่พึ่ง แสดงออกมาเมื่อสักครู่ จึงทำให้ใบหน้าของเธอร้อน ผ่าวข็นมา ทําไมเธอมักจะคิดถึงแต่เรื่องพวกนี้

เมื่อเธอนอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงได้สักพักเธอ จึงนอนหลับไป หลังจากนั้นไม่นานผู้ช่วยจางก็เดินมา เคาะประตู “คุณถังได้เวลาออกเดินทางแล้วครับ คุณ เก็บข้าวของก่อน

ถังซันไม่รอช้าเก็บข้าวของจนเสร็จและลงไปข้างล่าง บผู้ช่วยจาง

ด้านนอกโรงแรมมีรถออฟโรดจอดอยู่สองคัน ด้านข้างรถจะมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ แต่ละคนสูง ประมาณ 190ซ.ม รูปร่างสูงใหญ่และบึกบึน แววตาเฉียบ แหลม เหมือนดังคนที่ผุดขึ้นมาจากบ่อเลือด มองแค่ แวบเดียวกังนก็เข้าใจแจ่มแจ้ง

ก่อนหน้านี้เธอเคยสนิทสนมกับเงินคาง รู้ว่าเขาคือ บอดี้การ์ด แต่นิสัยค่อนข้างเป็นกันเอง แด่สองคนที่ อยู่ข้างหน้าดูหน้าตาท่าทางดุร้าย คาดเดาว่าน่าจะทํา อาชีพเดียวกับเงินคาง

ถัง บกระซิบถามผู้ป่วยจางเบาๆว่า “เสือดาวและ หมาป่าไปด้วยมั้ย “ลิน หมาป่าต้องดูแลคุณ อ อ เสือดาวเฝ้ายาม ผู้ ชวยงางเอ่ย น “พรุ่งนี้หลังจากที่รอคนมาแล้ว พวก เขาก็จะเดินทางไปอีกเส้นหนึ่งเพื่อไปเจอกับคุณและ ประธาน ”

นึกถึงความหยิ่งผยองและเอาแต่ใจของ ซือซือ ถัง ซินถึงกับส่ายหัว “เดาว่าบอดี้การ์ดของเธอคงจะมีฝีมือ ไม่น้อย

“คนนี้คือบอดี้การ์ดคนที่สามสิบสามของจูซือซือ” ผู้ ช่วยจางเล่าความจริงออกมาด้วยสีหน้านิ่งๆ “ได้ยินมา ว่าหมาป่าทํากับข้าวอร่อย คุณ ซือซือจึงให้เขาติดตาม เธอตลอด”

“บอดี้การ์ดคนนิ่นน่าสงสารจริงๆ ยังต้องทํากับข้าวให้ จู่ อ อกิน” ถัง นยิ้มหัวเราะ

หลังจากที่คุยเรื่อยเปื่อยกันไปไม่กี่ประโยค เธอก็ล้วง คลากระดาษและปากกา นมาจากกระเป๋าและเมื่อเขียน เสร็จแล้วก็ยื่นกระดาษให้กับผู้ช่วยจาง “คุณช่วยฉัน อ ของพวกนี้และให้พวกเขาเอาไปให้ฉันพรุ่งนี้

ผู้ช่วยจางอ่านดูและนำกระดาษเก็บไว้ ได้ครับ ประธาน รอนานแล้ว คุณถึงขึ้นรถเถอะครับ “ก็ได้ค่ะ ยังไงไหว้วานคุณหน่อยนะคะ”

ถังซินเดินลงบันได ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างรถรีบดึงเปิด ประตูให้เธอทันที หลังจากที่เธอขอบคุณเสร็จก็ออกแรง จับ จับขึ้นไปนั่งบนรถออฟโรด โดยมีมูเฉินหยวนนั่งอยู่ ข้างๆ

เฉินหยวนสวมเสื้อกันลมสีดำบางๆไว้ข้างนอก นั่ง ไขว่ห้าง ดูมีเสน่ห์เป็นอย่างยิ่ง เมื่อถังซินขึ้นมาบนรถ เขาเพียงแต่เพ่งเล็งมองมาและพูดขึ้นว่า “คุยเสร็จแล้ว หรอ?*

“อืม” ถังซินเอ่ยตอบ แนวานผู้ช่วยจางช่วยซื้อของมา ให้ฉัน

เฉินหยวนไม่ได้พูดอะไรและบอกให้คนขับรถออก รถได้

รถออฟโรดสองคันขับตามกันไปออกจากหน้าโรงแรม และเดินรถไปตามถนนใหญ่ นอกจากเสียงยางล้อรถที่ บดไปกับพันแล้ว ในรถไม่มีเสียงอย่างอินดังขึ้นเลย

ถังขันรู้สึกเบื่อ เปิดมือถือดูคลิปวิดีโอที่ได้ดาวน์โหลด ไว้ เมื่อไปถึงครึ่งหนึ่ง รถเหมือนกับเปลี่ยนเส้นทาง เป็นทางขรุขระ ทำให้รถออฟโรดโยกเยกไปมา

ทําให้ถัง นอ่อนเพลียและเหนื่อยล้าจนหลับไป

ถังขินนั่งสัปหงกอยู่นาน สุดท้ายตาเธอก็ปิดหลับจน สนิท มือถือที่อยู่บนตัวก็ไหลตกลงไป เมื่อรถออฟโรด สันโคลงเคลง ตัวของเธอก็เอียงไปทางเฉินหยวน

เฉินหย่วนฟังจะจัดการกับเอกสารไปหนึ่งฉบับ เขา สังเกตได้ว่าที่ไหล่มีความรู้สึกหนักๆ

ดัง ได้ล้มตัวลงมาซบที่เขา

เขาเม้มปาก แล้วเอามือดันหัวของถังขินขึ้นจากบน ไหล่เขา ประคองไปไว้ที่เบาะพนักเก้าอี้

เมื่อรถโยก ตัวของเธอก็เอียงเข้ามาอีก แต่ในครั้งนี้ เธอได้ล้มลงมานอนที่บนขาของเขา

ดัง น นอนหลับฝันอยู่นั้นก็ได้ขยับยกหัวเพื่อหามุม สบายอย่างไม่รู้ตัวและนอนหลับต่อ มู่เฉิบหย่วนจ้องมองดูท่าทางที่นอนหลับอ้าปากของ เธอ โดยที่เธอไม่ระวังแม้แต่นิดเดียว กลับทําให้ความ ไม่เป็นสุขที่อยู่ในใจของเขาหมดสิ้นไปในชั่วพริบตา เดียว

จิตใจรู้สึกสงบเป็นอย่างมาก

เขาดึงผ้าห่มสักหลาดขึ้นมาห่มให้กับถัง บอย่างเบาๆ นิ้วมือสัมผัสลงบนหน้าของเธอ

ผู้หญิงคนนี้ชาง อมือเหลือเกิน

เมื่อถึงชนตื่นขึ้นมา รถยังสายไปมาเล็กน้อย มองดู จากมุมของเธอจะสามารถมองเห็นคางของเขา และ จากปลายจมูกก็หอมกลิ่นเปปเปอร์มินต์จางๆ

เธอรีบลุกขึ้นอย่างฉุกละหุก และเขยิบออกให้ไกล จากเขา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นคราบน้ำจางๆ บนกางเกง ของเขา ทำให้เธอรู้สึกอายจนหน้าแดง พูดออกมา อย่างติดอ่าง “ปู ประธานมู่ทําไมคุณไม่ผลักฉันออก มา?” “ผลักแล้ว แต่เธอก็ยังโผลเข้ามา” เฉินหย่วนตอบ อย่างเย็นชาและนำกระดาษมาเช็ดคราบน้ำที่อยู่บน กางเกงของเขา ถังซินรู้สึกเก้อเขินจนแม้แต่ใบหูก็ยัง แดงขึ้นมา

โผเข้ามา คำนี้ฟังดูแล้วทำให้รู้สึกน่าอับอายเป็นอย่าง

ยิ่ง

ถังขนหยิบของจากถุงอาหารมากินรองท้องและดู วิวทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่างรถ เหมือนกับว่าตอนนี้ไม่ ได้อยู่ในเมืองแล้ว เธอจึงเอ่ยถาม เฉินหยวนไปสอง ประโยคและก็ได้รู้ว่าพวกเขาได้ออกจากเขตเมืองมา ตั้งแต่เมื่อสามชั่วโมงก่อน

หลังจากสิบห้านาทีผ่านไป รถออฟโรดทั้งสองคน ก็ได้หยุดลงที่ปากทางเส้นหนึ่ง

อยู่ในแอร่มานานทําให้ถังซันรู้สึกอึดอัดไม่สบาย ตัวจึงลงจากรถเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ เธอมองดูไป รอบๆพบว่าทั้งสองข้างทางมีแต่พื้นดินแห้งๆ ไม่มีพืชสี เขียวๆแม้แต่นิดเดียว มองออกไปไกลสุดลูกหูลูกตาจะ สามารถมองเห็นภูเขาใหญ่สูงตระหง่าน

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เข้ารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า นถนน ที่อยู่ใต้เท้ากำลังสั่นสะเทือน เมื่อหันไปดู ตรงถนนนั้นก็ มีฝุ่นลอยตลบอบอวลขึ้นมาอย่างหนัก จากนั้นรถออฟ โรคก็มีบออกมาจากในกลุ่มฝนคว้นคันติดค้น

ทั้งหมด หน

แต่รถทั้งหกดันนั้นมีลักษณะแตกต่างจากรถออฟโรด ทีพวกเขานั่งมา ทีด้านนอกรถจะมีตัวครอบป้องกันสีเงิน เชือมติดอยู่อีกชั้น ปิดแน่นทึบไปทั้งคัน แม้แต่กระสุน ปีนก็เจาะไม่เข้า

ประตูรถออฟโรดดรงคนขับของคันหน้าสุดได้เปิด ออก เฉินคางกระโดดออกมาจากข้างในรถ

“คุณถัง” หลังจากที่เดินเข้ามาเฉินคางก็นำเอากล่อง ที่ทําด้วยอลูมิเนียมยื่นให้ดังขึ้น ก่อนมาผู้ป่วยจางเอา กล่องนี้ให้ผม และให้ผมเอามาให้คุณ

“ขอบคุณค่ะ” ถังขนรับกล่องมา และถือโอกาส กวาดตามองไปข้างหลังเขา “ทำไมนายมาคนเดียว หมาป่าไมมาแล้วหรอ?”

เฉินทางเอามือเท้าสะเอว “พี่ใหญ่ของพวกเรามาไม่ ได้ชั่วคราว สู่ซีออเธอนอนตื่นสายเลยทำให้ตกเครื่อง ในตอนเช้า และจองใหม่ในช่วงบ่าย เธอจึงบังคับให้ ใหญ่อยู่เป็นเพื่อนเธอ”

ถังขนย้มมุมปากด้วยความเอือมอะรา

เห็นแก่ตัวและใช้อำนาจบาตรใหญ่ ทั้งหมดนี้ช่าง สอดคล้องกับลักษณะนิสัยของจู่ซือซือโดยแท้จริง

“คุณถัง คุณคิดอะไรกับพี่ใหญ่ของพวกเราใช่มั้ย? เฉินคางเอ่ยถาม ใบหน้าเต็มไปด้วยความเลศนัย

“ไม่ใช่แน่นอน” ถังซันเก้เก๋กังกังจนทำอะไรไม่ถูก “ก่อนหน้านี้นายบอกว่าฝีมือการยิงปืนของเขา ไม่ใช่ หรอ? ฉันจึงแปลกใจ อยากดูว่าเขาหน้าตาเป็นยังไงก็ เท่านั้น”

“คุณถึงอย่าฟังผิดหวังไป พรุ่งนี้พี่ใหญ่ของผมยังคง ต้องมาแน่นอน รับรองว่าคุณต้องได้เห็น

“จริงหรอ?”

เฉินหย่วนที่นั่งอยู่ในรถตลอดเวลา ได้ยินสองคน ข้างนอกคุยกันเสียงดังเอะอะโวยวาย โดยเฉพาะคําพูด ที่เฉินนางพูดขึ้นมานั้น ทำให้คิ้วของเขาขมวดแน่นและ เขาจึงยื่นหัวออกไปข้างนอกรถเพื่อสืบหาความจริง