บทที่ 593 ผมจะเอาลูกคืนมา

เสียง’คลิก’คอของชายหนุ่มก็หักและก็หมดลมหายใจ

กระสุนเข้าไปที่ขาขวาของหลินเฉิง ออกแรงไปหนัก ทําให้เลือดไหลออกมาเยอะ

มือกับขาเขาอ่อนแรงลง ลุกขึ้นมาไม่ได้ มองเห็นมู่เฉิน หย่วนเข้ามา

มู่เฉินหย่วนไม่สนเขารีบไปที่เตียงผ่าตัดมองเห็นถังซิ นที่ใกล้จะตายก็ปวดใจพูดไม่ออก

เขาเอื้อมตัวลงรีบพูด”ถังซิน คุณลืมตามองผม

ถังซินที่เพิ่งเย็บแผลไป แล้วก็เพราะเรื่องวุ่นวายที่เอา ตัวลูกไปทำให้จิตใจแปรปรวนอย่างมากจนเกือบโคม่า

หล่อนลืมตาอย่างลำบาก พอมองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ของมู่เฉินหย่วนนั้นเสียงก็แหบแห้งพยายามยกมือไป จับเขา”ลู ลูกถูกเอาตัวไป………………

“ผมรู้ ผมจะเอาลูกกลับคืนมาให้ได้”เฉินหย่วนลูบ แก้มหล่อนที่เย็นจนเขาเสียใจ“จิ่งเหนียนพาเพื่อนมา คุณรอแปปนะ”

“ฉัน ฉันรอคุณนานมากเลย……ถังซินหายใจอึดอัด
ถังขินขยับปาก หายใจเล็กน้อย จากนั้นก็หมดสติ ปล่อยแขนเสื้อเขา

“ถังซิน! “มู่เฉินหย่วนตบหน้าหล่อนกระวนกระวาย อย่างมาก

หมอที่ยังอยู่ก็เข้ามาดูแล้วพูดอย่างตระหนกๆ”แย่ แย่ แล้ว คุณนายช็อก! ”

ดีที่ตอนนี้เย่นจึงเหนียนกับเพื่อนก็รีบเข้ามาพอดี

เย่นจิ่งเหนียนเห็นท่าทางของถังซินแล้วก็ซีเรียส พูด กับเพื่อนแล้วเหลือแต่หมอคนนั้นไว้ พามู่เฉินหย่วนกับ หลินเฉิงจื่ออกไป

มู่เฉินหย่วนจับมือเขา มือยังสั่น“จิ่งเหนียนรบกวน ด้วย”

“เชื่อผมก็พอ”จิ่งเหนียนผลักเขาออก พอเข้าห้อง คลอดไปก็รีบปิดประตูดีๆ

มู่เฉินหย่วนเตะกำแพงไปแรงๆสองที ใจเย็นลงไม่ได้ ตอนนั้น พอเขาหาเกาะที่หลินเฉิงจี่พาไปซ่อนก็รีบไป

พอไปถึงก็เห็นที่เกาะไม่มีคน ก็นึกถึงเบอร์ต่าง ประเทศเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเลยให้คนไปหาเบาะแส ดีที่ เคยถึงเกาะนี้พอดี
เขาทายว่าบางทีอาจจะเป็นถังซินโทรมาก็เลยตาม รอยเบอร์ไป คิดไม่ถึงว่าคนของหลินเฉิงจี่จะไหวพริบดี พอออกจากเกาะก็ทิ้งโทรศัพท์กับเบอร์

ต่อมากวนชิงเฟิงก็ได้ข่าวคราวเห็นว่าคนของจี้เจียจื้อ เคลื่อนไหว เขาก็รีบตามมา และบอกว่าถังซินจะคลอด แล้วให้เย่นจิ่งเหนียนมาด้วย

ดีที่เขาให้เย่นจิ่งเหนียนมาด้วยไม่งั้นก็จบจริงๆ

พอมู่เฉินหย่วนเหลือบมองหลินเฉิงจี่ก็ระเบิดออกมา คว้าเสื้อของหลินเฉิงจี่กดไปที่พื้น ปล่อยหมัดแรงๆไปที่ หน้าซ้ายขวาของเขาหนักขึ้นเรื่อยๆ

“ไม่รู้ว่าจี้เจียจื้อคอยจับตาดูนายหรือไง นายถึงพาห ล่อนไป! “มู่เฉินหย่วนกัดฟันด่าเขา อยากจะยิงเขา ไป“นายเกือบจะทำร้ายหล่อนไปแล้ว!

หลินเฉิงจี่ถูกตีจนเกือบโคม่า อ้วกออกมาเป็นเลือด อย่างอึดอัด

เขาปล่อยให้มู่เฉินหย่วนทำและไม่กล้าสู้กลับ พูด เสียงแหบๆ“ฉันคิดไม่ถึงว่าเขาจะหาฉันเจอ

มู่เฉินหย่วนพูดอย่างเย็นชา : “เขามีสายอยู่ข้างๆนาย ตั้งหลายคน นายไม่รู้อยู่แล้ว! โบแนร์ทิ้งมรดกอเล็กซ์ เลียร์ให้นาย เขาหากันไปทั่วโลกจะเอานายกลับมา! ”

“ฉันรู้ว่านายอยากฆ่าฉัน แต่ไม่ใช่ตอนนี้”หลินเฉิงจีไอรุนแรง”คนของจี้เจียจื้อเอาลูกไปคนนึง ฉันต้องไปเอา คืนมากลับเขา

เขาหายใจ”เขาแย่งลูกไป เขาไม่ต้องการอะไรมากไป กว่าที่จะให้ฉันเซ็นไม่รับมรดกแล้วล่ะ ฉันจะทำตามที่ เขาต้องการ ยังไม่ได้ใบมรดกมา เขาก็ไม่กล้าทำอะไร เด็ก”

สีหน้ามู่เฉินหย่วนแย่มาก ต่อยแรงๆไปที่เขาอีกสอง ที“ฉันควรฆ่านายไปนานแล้ว!”

หลินเฉิงจี่หน้าหัน มุมปากมีเลือดไหลเยอะ

ชกเสร็จมู่เฉินหย่วนก็ลุกขึ้นแล้วเรียกหมอที่แส ตนด์บายอยู่ข้างล่างให้ขึ้นมาพร้อมกำชับอย่าง เยือกเย็น: “เอากระสุนออกให้เขา แล้วฉีดยาแก้ ปวดP90แน่ใจว่าภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงเขาสามารถ เคลื่อนไหวได้”

หมอพูดอย่างระวัง“ประธานมู่ เพราะเวลานานไปแล้ว ขาเขาไม่ได้รับการรักษาทันเวลาอาจจะพิการได้”

“พิการก็พิการ! “สีหน้ามู่เฉินหย่วนเย็นชามองหมอ อย่างหม่นหมอง“ลงมือ!

หมอไม่กล้าพูดอีก ไปเอากระสุนออกให้หลินเฉิงจื่
ยาแก้ปวดP90ยังอยู่ในขั้นตอนการวิจัย ไม่สามารถ ใช้ได้กับยาชา ไม่งั้นจะเกิดพิษร้ายแรง ดังนั้นตอนเอา กระสุนออกก็เลยไม่ฉีดยาชาอะไรให้หลินเฉิงจี๋ เจ็บ ปวดจนเหงื่อท่วมหน้า

มู่เฉินหย่วนโทรหากวนชิงเฟิง ให้เขาสืบพิกัดของจี้ เจียจื้อ

ยังไม่ทันรอตอบ โทรศัพท์ของหลินเฉิงจี่ก็ได้รับ ข้อความของจี้เจียจื้อ นัดเจอกับหลินเฉิงจี่ที่คฤหาสน์รี่ ลั่ว ให้เขามาคนเดียว ไม่งั้นจะฆ่าเด็ก

พอฉีดยาแก้ปวดไป ประมาณห้านาทีผ่านไป หลินเฉิง จี่ก็ยืนขึ้นมาเคลื่อนไหวได้

หลินเฉิงจี๋ติดเครื่องจับตำแหน่งที่ผม พูดกับมู่เฉิน หย่วนว่าเขาจะไปคฤหาสน์รี่ลั่วก่อน แล้วสักพักนึงมู่ เฉินหย่วนค่อยตามพิกัดมา คอยดูสถานการณ์และการ เคลื่อนไหว

หลินเฉิงจี๋มองห้องคลอดถามมู่เฉินหย่วนเสียงทุ้ม“ยิน ยินไม่เป็นไรใช่ไหม? ”

มู่เฉินหย่วนยิ้มเยือกเย็น“คนของฉันเจ๋งกว่านาย หลินเฉิงจี่ไม่พูดอะไร

พอออกไปหลินเฉิงจี๋ถึงเห็นว่าใกล้เช้าแล้ว ฟ้ายัง หม่นๆ
หิมะตกขนาดใหญ่ที่พื้นจนหนา ขาวสะอาดสวยงาม

เขาออกไป เกล็ดหิมะตกลงไปที่ผม หน้าก็ยื่นมือไป รับ เกล็ดหิมะตกลงที่ฝ่ามือแปปนึงก็ละลาย เย็นๆ

เมื่อคืนหลินเฉิงจี่ยังคุยกับหัวหน้าแม่บ้านถ้าวันนี้ไม่มี หิมะตกก็จะเอาหิมะปลอมมา พอถังซินตื่นมามองเห็น จากนอกหน้าต่างก็จะมองเห็นหิมะ

คิดไม่ถึงว่าวันนี้หิมะจะตกหนัก

หลินเฉิงจี่ขับรถตามแมพไปอย่างไว ครึ่งชั่วโมงก็ถึง คฤหาสน์รี่ลั่ว

พอขับรถมาที่ประตูเหล็ก หลินเฉิงจี่ก็ลงจากรถมา ผลักประตูเบาๆ ประตูก็เปิดออก

ไม่รู้ว่าจี้เจียจื้อแอบจ้องเขาจากมุมไหน

ทั่วคฤหาสน์ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะขาว ตลอดทางเขา มองไม่เห็นสักคนเดียว เงียบมาก

เขาเดินเข้าไปด้านหน้าห้อง ประตูถูกเปิดออก

“คุณชายColbert”หลินเฉิงจี่รู้จักคนที่เปิดประตู เป็น

หัวหน้าที่ดูแลคฤหาสน์อเล็กซ์เลียร์ หลินเฉิงจี้รู้ว่าเขา เป็นคนของจี้เจียจื้อ คิดไม่ถึงว่าเขาจะตามมาได้ หลินเฉิงจี่เข้าไป เดินผ่านทางเดินยาวๆมองเห็นเจียจื้อจากไกลๆที่กำลังนั่งกินข้าวเช้าหน้าโต๊ะ

“Colbert ไม่เจอกันนานเลย”จี้เจียจื้อยิ้มออกมาอย่าง สวยงาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสง่างาม “นั่งลงสิ เรา ไม่ได้กินข้าวเช้าด้วยกันนานแล้ว”

หลินเฉิงจี่เดินเข้าไปไม่นั่งเด็กอยู่ที่ไหน?

ถูกตัดบทจี้เจียจื้อก็วางมีดลง มือสองข้างวางใต้ คางแล้วหัวเราะออกมา ฉันเป็นพี่นาย เจอฉันแล้วไม่มี มารยาทขนาดนี้เชียว?

“ฉันรู้ว่านายอยากได้อเล็กซ์เลียร์”สีหน้านิ่งๆของหลิน เฉิงจื่มองเขา “เดี๋ยวฉันเซ็นหนังสือสละมรดกของพ่อเอง นายเอาเด็กมาให้ฉัน”

จี้เจียจื้อร้องเบาๆถาม นายไม่ไปงานศพพ่อ รู้ว่าพ่อ ทิ้งมรดกให้ได้ไง? ก่อนพ่อจะเขียนมรดกบอกนายก่อน แล้วเหรอ? ”

“นั่นก็พ่อนาย”หลินเฉิงจี่จ้องเขา“นายให้เขาไปเมือง หนานเฉิงแล้วหาคนมาฆ่าเขา”

“เขาเป็นพ่อฉัน งั้นเมื่อไหร่เขาจะสนใจฉันบ้าง! “จี้ เจียจื้อตบโต๊ะ ชี้ไปที่หลินเฉิงจื่อย่างโกรธๆ“สายตาเขา มีแต่นาย ยอมรับแค่นายเป็นลูกชาย! ‘
ผู้อ่านที่รักทุกคนค่ะ เรื่องนี้ผู้แต่งกำลังเขียนอยู่ค่ะ เวลาอัพเดทตอนใหม่ไม่แน่ค่ะ รบกวนอดใจรอนะคะ ขอ ขอบคุณสําหรับการสนับสนุนและความเข้าใจของคุณ